سال قبل، وقتی گفتند «حاج‌احمد» را زنده دیده‌اند، امیدوار شدیم؛ «فرمانده زنده است و برمی‌گردد.» می‌گفتند مادرش سال‌ها روی پلکان درب ورودی خانه می‌نشست، لای در را باز می‌گذاشت و خیره به کوچه می‌ماند. می‌گفت: «پسرم برمی‌گردد.» آن‌قدر روی همان پله‌ها نشست و انتظار کشید که بیمار شد و در بستر افتاد. حالا شاید دیگر توان و رمقی برای خیره‌شدن به آن کوچه ندارد. شاید روی تخت، می‌خوابد و خیره به طاق اتاق، از پنجره‌ای کوچک به آسمان نگاه می‌کند و به زمینی می‌اندیشد که احمد روی آن قدم می‌زد، به همان سالی که رفت و دیگر برنگشت، به همه این سال‌هایی که بی«احمد» گذشت، به روزهایی که دلش را با شایعات ناجوانمردانه درباره پسر دلاورش شکستند، همان روزهایی که می‌گفتند و می‌نوشتند: «احمد سرخود و بدون اجازه امام به لبنان رفت... .» احمد را ندیده بودند و قضاوتش می‌کردند. هنوز هم قضاوت می‌کنند این جماعتی که مثل «احمد»شدن برایشان رؤیایی دست‌نیافتنی است؛ مثل فرمانده شدن، فرمانده‌ای که «آتش به اختیار»ترین سرباز ولایت بود. مرید امام و اهل مقاومت و نماد مبارزه در راه حق، مردی که در «غبار» ایستاده و سال‌هاست گم‌شده و هیچ خبری از او نداریم و دلمان را به همین خبرها و شنیده‌های گاه‌و‌بیگاهی خوش کرده‌ایم که هرازگاهی می‌رسد و خبر از زنده‌دیدنش توسط برخی زندانیان آزادشده رژیم صهیونیستی می‌دهد. هم‌رزمان صدیق و صادقش لابد چیزی می‌دانند که می‌گویند: «احمد نیاید و نبیند، بهتر است. بیاید و ببیند، تاب نمی‌آورد. دق می‌کند.» نمی‌دانم... شاید راست می‌گویند... بیاید و ببیند «باکری» چقدر زمانه‌شناس و آدم‌شناس خوبی بود و تا چه اندازه خوب آینده پس از جنگ را پیش‌بینی کرد و تعبیر «سه‌دسته‌شدن آدم‌ها پس از جنگ» چطور به واقعیت تبدیل شد، شاید نتواند تحمل کند. شاید حاج‌احمدی که می‌گویند روی «بیت‌المال» مثل ناموسش حساس بود، باور نکند اگر بشنود در این مملکت که قرار بود «کوخ‌نشینان» و «زجرکشیده‌ها برای انقلاب» و «مستضعفان»، صاحبان اصلی انقلاب باشند، به گوشه رانده شدند و «نجومی‌بگیران» و «مختلسان» همه‌کاره شدند و جولان می‌دهند. «حاج‌احمد» حیف است. حاج‌احمد مثل این‌ها نیست؛ مثل این‌هایی که پس از جنگ، راه را گم کردند یا مثل آن‌هایی که از «نام» شهدا برای خودشان «نان» ساختند... لابد می‌دانند آن‌هایی که در تمام این سال‌ها بنا به اعتراف صریح برادر حاج‌احمد و بسیاری از هم‌رزمانش، می‌توانستند برای حاج‌احمد کاری کنند و نکردند، آن‌هایی که ترجیح دادند پرونده حاج‌احمد مسکوت بماند تا «سیدحسن نصرالله» یک‌تنه در لبنان به‌دنبال آزادی فرمانده ایرانی باشد... می‌دانیم حاجی برای این زمانه حیف است؛ اما چه کنیم؛ دلمان برایش تنگ شده... با همه این‌ها که گفتیم و نوشتیم، بازهم منتظرش هستیم و چشم‌به‌راه، مثل مادری که هنوز در انتظار بازگشت فرزند است و کاش «حاج‌احمد» بیاید قبل از آنکه خیلی دیر شود... فرمانده برگرد... ایستادن در غبار بس است... .
 

فرمانده نیروی قدس سپاه با بیان اینکه برای آحاد ملت ایران، ثروتی گرانقدرتر از ثروت رهبری وجود ندارد و با هیچ ثروتی قابل مقایسه نیست، گفت: «در کشور نباید کلامی برخلاف سیاست‌ها و منویات مقام معظم رهبری (مدظله) گفته شود و اگر هم گفته شود و اعتراضی صورت نگیرد در گناه آن سهیم هستیم.»
سردار سرلشکر حاج قاسم سلیمانی در جمع رزمندگان و پیشکسوتان دفاع مقدس استان کرمان مسئله فلسطین را بسیار بااهمیت دانست و اظهار داشت: «یکی از ابتکارهای مهم و ارزنده حضرت‌امام(ره) محوریت بخشیدن به سیاست‌های نظام در مسئله فلسطین بود و حضرت‌امام(ره) پرچم مهدوی را در جمهوری اسلامی ایران برافراشت.» به بخش‌هایی از سخن سردار توجه کنید:
 تلاش‌های بسیاری انجام شد تا این حرکت بزرگ و منحصربه‌فرد جمهوری اسلامی فراگیر نشود و در کشورهای دیگر وجود نداشته باشد؛ اما وقتی کلمه‌ای برخاسته از حق و یک بیان مخلصانه یک انسان مخلص و دارای منطق و حکمت بود، خودبه‌خود جای خود را باز می‌کند.
 امام(ره) ما را از استعمار و استثمار نجات داد. ما امروز هر چه داریم از این انقلاب و امام(ره) است و این عزت عمومی را مدیون خط امام(ره) و استمرار راه و خط امام(ره) توسط مقام معظم رهبری هستیم.
  تمام رهبران اهل تسنن تردید ندارند که یک فتنه مذهبی ایجاد شد و اینکه منشأ این فتنه کجاست تفاوت دیدگاه وجود دارد؛ ولی همه اتفاق‌نظر دارند که این فتنه است. عالمان اهل سنت بیشتر از عالمان شیعه عنوان خوارج را بر این فتنه گذاشتند؛ یعنی آنان در تعصبات کورکورانه و اینکه به نام اسلام شمشیر بر اسلام کشیدند و قصد داشتند درون اسلام ایجاد تفرقه کنند، دقیقاً شبیه بحث خوارج است.
  داعش بخش مهمی از کشورهای عراق و سوریه را تصرف کرد تا به خیال خود دولت اسلامی عراق و شام را ایجاد کنند و این سرزمین به‌تنهایی بزرگ‌تر از عراق و سوریه بود و آنان فکر می‌کردند می‌توانند بمانند. هدف تروریست‌های تکفیری این بود که جمهوری اسلامی با این توطئه‌ها زمین‌گیر و در مقابل این فتنه مذهبی زانو بزند و افرادی که پشت این فتنه بودند و آن را شعله‌ور کردند نیز همین تصور را داشتند؛ درحالی‌که عزت و قدرت جمهوری اسلامی ایران پس از به‌وجودآمدن داعش و در پایان داعش ده‌ها برابر شده است.
 امروز دفاع جهانی جمهوری اسلامی از مردم مظلوم عراق و سوریه باعث شده جمهوری اسلامی ایران جزو عزیزترین کشورها و مردم ما عزیزترین مردم جهان باشند و اتکا و اعتماد به جمهوری اسلامی قابل باور بوده و افزایش پیدا کرد.
 یک روز کشور سوریه دچار مشکلات عدیده‌ای شده بود و امروز دولت سوریه روزبه‌روز مقتدرتر و تلاش دنیا برای ارتباط با سوریه بیشتر می‌شود و باور عمومی و جهانی این است که نظام سوریه قابل شکست نیست.
 امروز ارتش عراق به‌عنوان یک ارتش ملی و قدرتمند اسلامی درحال حرکت است و این به‌خاطر نیروهای جوان و بسیج مردمی و شبیه آن چیزی است که برای ما در جبهه‌ها و در کشور ما اتفاق افتاد.

نشست کشورهای چهارگانه (عربستان، امارات، بحرین و مصر) امروز در قاهره برگزار می‌شود. چهار کشور تحریم‌کننده قطر در حالی امروز برای بررسی تحولات این بحران گردهم می‌آیند که روز گذشته منابع کویتی خبر دادند قطر شروط سیزده‌گانه عربستان را نپذیرفته است؛ البته قرار است پاسخ قطر که روز دوشنبه تحویل کشور کویت به‌عنوان میانجی شد، امروز توسط وزیران خارجه مصر و عربستان و امارات و بحرین در نشست چهارجانبه مورد بررسی قرار بگیرد. از محتوای این پاسخ خبر خاصی به بیرون درز نکرده است. دوحه پاسخ خود را طی نامه مکتوب شیخ تمیم حمد آل ثانی، امیر قطر تحویل شیخ صباح احمد الصباح، وزیر خارجه کویت داده و این تنها توضیحاتی است که خبرگزاری کویت روز گذشته منتشر کرد؛ اما درعین‌حال، منابع کویتی می‌گویند قطر شروط سیزده‌گانه چهار کشور تحریم‌کننده را اجرا نخواهد کرد. این درحالی‌است که پیش از این برخی منابع نیز اعلام کرده بودند قطر در برخی موارد کوتاه آمده و تسلیم شده است و در برخی موارد ازجمله قطع رابطه با ایران، شروط‌هایی را گذاشته است؛ ازجمله اینکه قطری‌ها گفته‌اند با ایران قطع رابطه می‌کنند؛ به‌شرطی که سایر کشورهای عربی ازجمله امارات هم همین کار را انجام دهند! روزنامه الشرق قطر در همین رابطه نوشت: «چطور ده هزار شرکت ایرانی در امارات به ثبت رسیده است و 200 پرواز در هفته بین دو کشور انجام می‌شود؛ اما از ما می‌خواهند که با ایران رابطه نداشته باشیم؟» در پاسخ به این سؤال منطقی، اماراتی‌ها ترجیح دادند بازهم از اهرم فشار و تهدید علیه قطر استفاده کنند. «انور قرقاش»، وزیر مشاور در امور خارجه امارات در گفت‌وگو با شبکه خبری CNN به این مطلب اشاره کرد که درصورت رد لیست شروط عربستان سعودی، امارات، بحرین و مصر از سوی قطر گام بعدی این کشورها افزایش فشارهای اقتصادی بر قطر خواهد بود. وزیر مشاور امارات در امور خارجه پیش‌بینی کرد که رویارویی کشورهای چهارگانه با قطر تا چند ماه آینده ادامه داشته باشد. عادل الجبیر، وزیر خارجه عربستان نیز اعلام کرده که پاسخ قطر به کشورهای چهارگانه هرچه باشد، پیش از هرگونه اقدامی مورد بررسی قرار خواهد گرفت و البته الجبیر ابراز امیدواری کرده که پاسخ قطری‌ها مثبت باشد تا بلکه راهی برای حل این بحران پیدا کنند! در همین راستا خالد العطیه، وزیر دفاع قطر هم در مصاحبه با اسکای‌نیوز گفت که کشورش آماده دفاع از خویشتن است و امیدوار است که به مرحله دخالت نظامی نرسد؛ اما درصورت روی‌دادن این امر آماده دفاع از کشورش است.
درهرصورت به‌نظر می‌رسد امروز، روز مهمی برای منطقه، قطر، کشورهای تحریم‌کننده و البته ایران خواهد بود. پاکت نامه که باز شود، مشخص می‌شود بحران خاورمیانه وارد فاز جدیدی خواهد شد یا عربستان و قطر آشتی می‌کنند و «محمد بن‌سلمان» نقشه جدیدتری برای ایران خواهد کشید!
 

 آتش‌بس اعلام می‌کنند؛ آن‌هم یک‌طرفه؛ سپس فرمان پایان آتش‌بس می‌دهند؛ آن‌هم یک‌طرفه. این روزهای تندروهای جریان اصولگرا همچنان در شوک ناشی از شکست رئیسی مقابل روحانی، آشفته‌حال طی می‌شود؛ آن‌قدر که هم واکنش و اقدام انتحاری علیه روحانی انجام دهند و هم خودشان فرمان آتش‌بس بدهند. یک روز در قامت شعاردهندگان روز قدس، روحانی را به باد شعارهای تندوتیز می‌گیرند و روز دیگر از تریبون نماز عیدفطر که نماد وحدت است رئیس‌جمهور نشسته در صف اول نماز را با تندترین کلمات می‌نوازند. ابایی هم ندارند که دفاع کنند از همان شعاردهندگان خیابانی و همین سخنرانی که در قامت مداح پشت تریبون رفته بود. در چنین فضایی که روحانی سکوت کرده و تن به تله‌های حاشیه‌ای منتقدان و دلواپسان تندوتیزش نداده است، آنان بازهم به میدان آمده و فرمان آتش‌بس می‌دهند: آتش‌بس سیاسی. علیرضا زاکانی یکی از لیدرهای منتقدان دولت، طی روزهای گذشته از توقف بگومگوهای سیاسی میان جناح‌ها و اعلام آتش‌بس سخن گفت. جالب‌تر آنجا بود که احمد توکلی هم نه‌فقط حامی او شد که حتی تأکید کرد باید این آتش‌بس را با آب‌طلا نوشت؛ گویی فضای سیاسی کشور از نگاه این طیف از سیاسیون اصولگرا بی‌شباهت به میدان جنگی نبوده که حال آن‌ها فداکارانه حتی از آتش‌بس یک‌طرفه هم استقبال می‌کنند. امری که شاید وقتی پیشنهاددهنده آن فردی چون علیرضا زاکانی باشد باید با دیده تردید به آن نگریست؛ آن‌چنان‌که او در همان پیشنهاد آتش‌بس سیاسی خود بازهم دولت را بی‌نصیب نگذاشته و طرف مقابل را «مفتون و مرعوب غرب» دانسته و حتی به ایجاد «درگیری‌های خودساخته» متهم کرده است، جنس کلامی که خود بوی درگیری و تنش می‌دهد: نه صلح و آشتی؛ اما شک و تردیدها درباره منجی‌شدن علیرضا زاکانی و پیشنهاد آتش‌بس او تنها چند روز دوام یافت. او خود اولین نقض‌کننده آتش‌بس شد و در آستانه یک اقدام مهم دیگر دولت نتوانست بر مدار سکوت پیش برود و نه‌فقط علیه دولت فرمان آتش به اختیار داد که حتی تأکید کرد آتش‌بس تمام شد. علیرضا زاکانی که از شاخص‌ترین منتقدان دولت، برجام، وزارت نفت و قراردادهای جدید نفتی (IPC) است، در روزی که بنا به گفته وزیر نفت یک روز خوب برای صنعت نفت ایران بود و امضای قرارداد برای توسعه فاز یازده و توتال با نزدیک به پنج میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خارجی در قالب قراردادهای جدید نفتی در کشور به‌سرانجام رسید، ساز مخالف کوک کرد و نه‌فقط به انتقاد از دولت پرداخت که به نوعی فرمان شورش علیه دولت را هم صادر کرد. شاید از همین روست که غرویان از روحانیون اصولگرا به این طیف کنایه می‌زند که «برخی از اصولگرایان حرص این را دارند که در تنش‌ها و بحث‌های داغ کشور مطرح باشند. آنان دوست دارند حضورشان تنش‌آفرین باشد و به آن نیز دامن می‌زنند.» عبدالله ناصری، فعال سیاسی اصلاح‌طلب هم می‌گوید: «نمی‌خواهم به این پیشنهاد بدبینانه یا با توهم توطئه نگاه کنم؛ اما هرچقدر تلاش می‌کنم خوش‌بینانه به آن نگاه کنم نمی‌شود. نمی‌توانم فراموش کنم که آقای زاکانی از رهبران طیف‌های تندرو اصولگرایان از سال 84 بود و از حامیان جدی آقای احمدی‌نژاد به‌شمار می‌آید. با این سابقه نمی‌توان به پیشنهاد آتش‌بس ایشان خوش‌بین بود؛ اما جدا از این مسائل نکته دیگری که لازم است به آن اشاره کنم این است که وقتی صحبت از آتش‌بس مطرح می‌شود که جنگی اتفاق افتاده باشد؛ یعنی دو طرف با یکدیگر وارد یک جنگ شده باشند: نه اینکه تنها جریانی به‌واسطه قدرت و نفوذ امنیتی که دارد، حمله کند.» محمد هاشمی هم تأکید دارد: «آتش‌بس نه واقعی است، نه مثبت؛ بلکه نشأت‌گرفته از روحیه منفی‌گرایی است که در برخی افراد وجود دارد. ازنظر روان‌شناختی هم کسانی که این حرف‌ها را می‌زنند یک رویکرد منفی به مسائل کشور دارند.» البته کاربران شبکه‌های اجتماعی اسمش را «دبه‌کردن» گذاشته‌اند و نوشته‌اند «زاکانی» نگذاشت ٧٢ ساعت از حرفش بگذرد، آن را پس گرفت. به‌نظر می‌رسد شک و تردیدها درباره تندروها و در رأس آن پیشنهاددهنده آتش‌بس سیاسی یعنی علیرضا زاکانی خیلی زود رنگ واقعیت به خود گرفت. او که تلاش داشت در فضای بعد از دوبار هتاکی به روحانی، طیف نواصولگرایان را از این اتفاقات مبرا و دور کند، به‌یک‌باره خود در تله‌ای افتاد که او و هم‌طیفان سیاسی‌اش پیش پای روحانی قرار داده بودند: یک تله جنگی.