اختلافات کارگزاران با عارف همچنان ادامه دارد
نویسنده : مریم عمادی
اهل رفاقت سیاسی با عارف نیستند. نهفقط این روزها که در اوج قدرت هستند، بلکه همان زمان که همه اصلاحطلبان هم سیاستمدار یزدی جریان اصلاحات را دوره کرده و در تلاش بودند مزد کنارهگیری اخلاقی او در سال 92 را با سرلیستکردنش در انتخابات مجلس بدهند، باز هم پرچم مخالفت را بالا بردند و ناطق نوری را شایستهتر دانستند و صریحاً گفتند: «اصلاحطلبان فراوان مثل عارف دارند.» از کارگزاران سازندگی حرف میزنیم، فرزندان سیاسی مرحوم آیتالله هاشمی. کارگزاران سازندگی، این روزها دیگر نه در خفا و پشت پرده و با کنایه که علناً پالس منفی بهسوی عارف میفرستند؛ رویهای که طی چند سال اخیر و چند انتخابات گذشته بهوضوح از سوی آنان دنبال شده است. گویی کارگزاران در روزهای انزوای رهبران و لیدرهای این جریان، چندان علاقهای به پررنگشدن نقش عارف ندارند؛ حتی وقتی همه اصلاحطلبان تحتتأثیر کنـارهگیری اخلاقی عارف در سال 92 قرار گرفتند، باز هم چندان شیفته این مرام سیاسی نشدند؛ چه آنکه آنان از همان ابتدا هم روحانی را گزینهای بهتر و رأیآورتر از عارف میدانستند و پشتپرده برای کاندیدای اصلیشدن روحانی در تلاش بودند. کارگزارانی که در انتخابات ۹۲ با حمایت از گفتمان اعتدال و حسن روحانی، تلاش زیادی برای کنارهگیری عارف داشتند؛ امری که درنهایت محقق گردید و چهره نزدیک به آنان راهی پاستور شد. حضور چند چهره نزدیک به کارگزاران در دولت روحانی از نگاه برخی اصلاحطلبان، مزد این جریان در دفاع از نامزدی روحانی در انتخابات ریاستجمهوری بود. بحبوحه انتخابات مجلس که رسید و تلاش اصلاحطلبان برای به میدانآوردن عارف که بالا گرفت، کارگزاران باز هم سکوت اختیار کردند و تمایلی برای قرارگرفتن کنار عارف از خود نشان ندادند. آنان در همان روزها در جبههای دیگر، در تلاش بودند تا ناطق نوری را وارد میدان انتخابات و نیز سرلیست ائتلاف اصلاحطلبان و اعتدالیون کنند. ناطق که نیامد کارگزارانیها باز هم بر مدار رفاقت با عارف پیش نرفتند. هرچند شنیده میشد که آیتالله هاشمی به فرزندان سیاسیاش در حزب کارگزاران درباره نوع رفتار با عارف نهیب زده و خواستار آن شده بود که سرلیستی او را بپذیرند؛ امری که درنهایت محقق گردید و عارف سرلیست اصلاحطلبان شد. پس از برگزاری انتخابات دهم و راهیابی لیست مورد حمایت ائتلاف امید در تهران به مجلس، حرفهاوحدیثها بر سر ریاست مجلس جدیتر شده است. درحالیکه سهم بالای اصلاحطلبان در مجلس، آنان را امیدوار کرده بود که بتوانند کرسی ریاست این قوه را تصاحب کنند، زمزمههای مخالفتها با ریاست عارف بر مجلس بلند شد و کارگزاران در صف اول مخالفان قرار گرفتند. هرچه که بود درنهایت لابیهای اصولگرایان از یکسو و طیفی از اصلاحطلبان چون کارگزاران از سوی دیگر، کارگر افتاد و عارف از کرسی ریاست دور ماند و لاریجانی پابرجا بر ریاست مجلس ابقا شد. رابطه زیگزاگی کارگزاران با عارف، دو سال بعد در انتخابات ریاستجمهوری و شوراهای شهر هم دوباره تکرار شد؛ همان روزهایی که همه زیر خیمه شورای سیاستگذاری اصلاحطلبان گرد هم آمده بودند، کارگزارانیها حرکات معکوسی را دنبال میکردند، خاصه در بستن لیست شوراهای شهر، زمزمههای اختلاف بین تیم نزدیک به کرباسچی و مرعشی با تیم نزدیک به عارف بارهاوبارها شنیده شد. حسین مرعشی، سخنگوی کارگزاران، درست بعد از انتشار لیست اصلاحطلبان، لیست دیگری را در کانال تلگرامی خود منتشر کرد و عملاً نشان داد که اعتقادی به این لیست ندارد. کارگزاران همچنان تلاش میکرد نقش عارف در جریان اصلاحات را پررنگ نکند و مدیریت اصلاحطلبان را بهدست بگیرد. ریشههای آن اختلاف، این روزها که بحث شهردار بعدی تهران داغ شده، باز هم بالا زده است. شورای سیاستگذاری، تلاش زیادی را برای انتخاب شهرداری مناسب برای تهران آغاز کرده است و هر روز اسمی روی میز شورا گذاشته میشود. تلاش کارگزاران اما در ابتدا این بود که محسن هاشمی را بر کرسی ریاست بهشت بنشانند، امری که با توجه به تعهدی که اعضای راهیافته به شورا داده بودند، امکانپذیر نشد. همین هم باعثشده نام افرادی چون مرعشی یا محمدعلی نجفی از چهرههای نزدیک به کارگزاران مطرح باشد.