حضور زنان سوری و برخی از زنان ایرانی در ورزشگاه آزادی و تماشای مسابقه فوتبال بین تیم‌های ایران و سوریه واکنش‌های بسیاری داشت. این اولین باری نیست که زنان غیر ایرانی در جریان مسابقات تیم‌های ورزشی کشور خود در ایران به ورزشگاه می‌روند و زنان ایرانی پشت در می‌مانند. همیشه این پرسش مطرح بود که اگر محیط ورزشگاه مناسب زنان نیست و مسئله به جنسیت مربوط می‌شود، چه تفاوتی میان زنان ایرانی و زنان غیر ایرانی وجود دارد؟ این بار گویا ماجرا متفاوت‌تر از همیشه شده است. مسابقه فوتبال ایران و سوریه و حاشیه‌های آن مسئله را سیاسی کرده و اکنون گویا توپ در زمین سیاست‌مداران افتاده که برای این مسئله چاره‌ای پیدا کنند: هم وزیر ورزش در این خصوص اظهارنظری داشته و هم برخی چهره‌های سیاسی دست‌به‌کار شده‌اند تا راهی برای حل‌وفصل این پرونده جنجالی بیابند. در این میان وزیر اگرچه وعده‌هایی داده، اما گویا رئیس فدراسیون آب پاکی را روی دستان همه ریخته است. ازنظر او گویا زمان بیشتری باید بگذرد تا این ماجرا حل شود. برخی معتقدند در میان سیاسیون هم تغییراتی در عقیده و نظر در این مورد رخ‌ داده است. نشانه این مسئله را هم سخنان گزارشگر تلویزیونی بازی می‌دانند که به‌صورت غیرمنتظره‌ای در پخش زنده اعلام کرد که امیدوار است مسئله حضور زنان در ورزشگاه به‌زودی حل شود. نکته دیگر در این‌باره این است که تصاویر منتشرشده از این بازی نشان داد که علاوه بر طیبه سیاووشی، نماینده مجلس، پنج زن دیگر در ورزشگاه حاضر بودند. جالب آنکه چهار نفر از آنان در یک گوشه نسبتاً خالی نشسته و بی‌علاقه به مسابقه، سرگرم گپ‌وگفت‌های خود بودند! همه این‌ها در حالی است که زنان خواهان ورود به ورزشگاه پیش ‌از این بازی تلاش‌های زیادی کردند تا نظر موافق مسئولان را جلب کنند و به ورزشگاه بروند؛ حتی کمپینی در فضای مجازی راه افتاد و آقایان از یکدیگر دعوت می‌کردند تا از خیر دیدن این مسابقه گذشته و به شکل نمادین کل ورزشگاه را در اختیار زنان قرار دهند. فروش بلیت هم که آغاز شد تعداد بسیاری از زنان اقدام به خرید بلیت کردند؛ اما برای ورود، تنها بلیت‌داشتن کافی نیست؛ به‌همین‌خاطر با پیامک‌هایی که می‌خواست شماره‌حساب معرفی کنند و پول خود را پس بگیرند مواجه شدند. موضوع حضور زنان نماینده در ورزشگاه این بود که وزارت ورزش با درخواست طیبه سیاووشی، عضو کمیته زنان، ورزش و جوانان کمیسیون فرهنگی مجلس برای حضور اعضای این کمیته در ورزشگاه موافقت کرد. ناگفته نماند که فقط سه عضو این کمیته زن هستند و سه عضو دیگر اساساً نیازی به مجوز وزارت ورزش نداشتند؛ البته فاطمه ذوالقدر و پروانه سلحشوری که ریاست فراکسیون زنان را نیز به عهده دارد به احترام زنانی که نمی‌توانند به ورزشگاه بروند، این مجوز گزینشی را نپذیرفت. مخالفت با حضور زنان مسئول در ورزشگاه در فضایی که جامعه زنان چنین امکانی را ندارد در حالی است که طیبه سیاووشی، عضو فراکسیون زنان از عملکرد خود دفاع می‌کند. او در پست اینستاگرامی خود در همین خصوص به منتقدانش گفت: «فکر می‌کنم اگر در تمام دوره چهارساله نمایندگی یک کار درست انجام داده باشم شاید همین رفتن به ورزشگاه باشد؛ چون مجدد توجه به عدم حضور زنان را جلب کردم؛ البته اقدام بسیار سختی بود.» هرچند گروه دیگری از زنان نماینده مجلس راه‌های بهتر و کارامدتری را برای نشان‌دادن اعتراض خود به عدم حضور زنان در ورزشگاه انتخاب کرده‌اند. طرح پرسش از وزیر ورزش یکی از ساده‌ترین اقداماتی است که از یک نماینده زن انتظار می‌رود. سیده‌فاطمه حسینی، نماینده تهران قرار است این اقدام را انجام دهد و آن را به بعد از تعطیلی مجلس موکول کرده است. وی گفته در این پرسش از آقای سلطانی‌فر می‌پرسد تاکنون چه اقداماتی برای فراهم‌کردن شرایط  حضور خانم‌ها در ورزشگاه مطابق با موازین اسلامی و در شأن بانوان کشورمان انجام‌شده است. شهین‌دخت مولاورد، دستیار ویژه رئیس‌جمهور در امور حقوق شهروندی که به‌تازگی معاونت زنان رئیس‌جمهور را به معصومه ابتکار سپرده است نیز در صفحه توییتر خود به حضور زنان سوری و عدم حضور زنان ایرانی واکنش نشان داد. او نوشت: «ماده ۸۹ منشور حقوق شهروندی: حق همه شهروندان، به‌ویژه زنان است که به امکانات ورزشی و آموزشی و تفریحات سالم دسترسی داشته باشند و بتوانند با حفظ فرهنگ اسلامی ایرانی در عرصه‌های ورزشی ملی و بین‌المللی حضور یابند.» هر چه هست به نظر می‌رسد سیاسی‌شدن این ماجرا شاید کاتالیزوری باشد برای حل زودتر آن.
 

از نکات مثبت در تولید هر اثر، خلاقیت به‌کاررفته در آن است. درواقع با خلاقیت و نوآوری است که از تکرار پرهیز می‌شود و شاهد یک اثر زیبا و درخور توجه هستیم. از خلاقیت تعریف زیادی ارائه شده است که همه یک مفهوم مشترک را می‌رسانند: تولید فکرنو یا ایده جدید در موضوع موردنظری که مطرح شده است. راه‌های گوناگونی برای پرورش خلاقیت و نوآوری در کنار داشتن استعداد ذاتی برای افراد توصیه شده است که با مطالعه منابع مختلف؛ کتاب، روزنامه، مجلات، سایت‌ها و فضای مجازی و با جست‌وجو در رابطه‌ با موضوع موردنظر می‌توان از هر موضوعی ایده‌های بکر و زیبایی را خلق کرد؛ ازجمله در حیطه‌ برنامه‌سازی در تلویزیون و فضای مجازی.وجود اتاق فکر برای ساخت یک برنامه از اصول اولیه برای ایجاد یک اثر در فضای مرتبط با تلویزیون است؛ همان‌طور که نباید در این رابطه تکرار و تقلید را سرلوحه کار خود کرد و موضوعات مختلفی را که قبلاً ساخته شده مجدد با تغییر فضا و عوامل به‌وجود آورد، اتفاقی که بسیار زیاد دیده شده است؛ اما تقلیدی که همراه با چاشنی نوآوری باشد می‌تواند برای مخاطبان داخلی جذابیت داشته باشد و در خاطره‌ها بماند. باید تمام عوامل یک برنامه از نویسنده تا تهیه‌کننده و کارگردان و حتی خود مجری یا کارشناس برنامه دغدغه‌ خلاقیت داشته باشند تا ماندگاری یک اثر رقم بخورد و خلأ موجود را پر کنند. این بحث در حوزه‌ برنامه‌سازی فقط محدود به سن یا قشر خاصی نمی‌شود و تمام سنین و اقشار جامعه را در حوزه‌ برنامه‌سازی از تلویزیون و رادیو تا فضای مجازی را شامل می‌شود؛ برای همین است که باید در هر برنامه‌ای با هر نوع هدف این ویژگی نمود داشته باشد.
اما یکی از اهداف هر برنامه ادامه‌داشتن و مستمربودن آن در فضای رقابتی با هدف جذب بیشتر مخاطب است که باز هم این توفیق بدون خلاقیت و نوآوری اصلاً امکان‌پذیر نخواهد بود و نباید به این صورت باشد که برنامه‌های پرطرفدار و محبوبی که در سطح رسانه تولید و پخش می‌شوند فقط به موارد انگشت‌شماری محدود شوند. قطعاً بهترین راه‌حل استفاده از افراد خلاق و نوآور در کنار دیگر عوامل یک برنامه به‌عنوان مشاور است تا در فضای اتاق فکری که برای ساخت آن تشکیل می‌شود با بررسی‌های کارشناسی و اصولی بتوانند به هدف مطلوب خود در جذب مخاطب برسند، افراد خلاق و بااستعدادی که در کشور کم نبوده و پتانسیل‌های موجود برای راهنمایی و ارائه مشاوره در این زمینه را داشته‌اند، هم به‌لحاظ تجارب و هم به‌لحاظ تحصیلات آکادمیکی که در رشته‌های مرتبط کسب کرده‌اند.

حمله وحشیانه نظامیان و شبه‌نظامیان برمه به ایالت راخین مسلمان‌نشین باز هم نشان داد که نگرش افراطی ناشی از برداشت‌های دینی چگونه می‌تواند به سمی مهلک در جهان امروز تبدیل شود. آنچه از تصاویر تلویزیونی می‌بینیم و اسناد و مدارک ارسالی شباهت‌های بسیاری به جنایات داعش با روایتی دیگر در برمه دارد. این‌بار به‌بهانه ضدیت با مسلمانان و دفاع از بودائیسم برخی افراطیون که ظاهراً چندان هم کم نیستند به رفتاری سبوعانه دست زده‌اند که برای منطقه جنوب شرق آسیا باورنکردنی است؛ اما در این میان واکنش طرف‌های درگیر در برمه و حامیان خارجی آنان هم جالب توجه است. غم‌نامه جنایت علیه بشریت را اینجا بخوانید.
   شروع حوادث: تقریباً نزدیک به چهار سال از تقابل علنی مسلمانان منطقه روهینجیا در غرب برمه با ساکنان بودایی ایالت راخین می‌گذرد. در آن حوادث هم اتفاق مشابهی افتاد و افراطیون دست به جنایت زدند. دولت برمه مسلمانان را به‌رسمیت نمی‌شناسد و حاضر به اعطای حقوق شهروندی آنان نبوده و معتقد است که باید به بنگلادش برگردند. از طرف دیگر دولت داکار هم حاضر به پذیرش مهاجران نیست.تمام رویدادها دست به دست هم داده است تا مردم این منطقه در سخت‌ترین شرایط زندگی به‌سر برند.حالا با آمدن تابستان2017شرایط پیچیده‌تر شده و در اقدامی هماهنگ میان دولتی‌ها و شبه‌نظامیان، حملات وحشتناکی علیه مردم بی‌دفاع شکل گرفت؛تا جایی‌که حجم پناه‌جویان به مرزهای بنگلادش از شصت‌هزارنفر هم گذشته است.نکته دیگر اینکه در چند سال اخیر، جمعیت مسلمان این ایالت با افزایش مهاجرت‌ها، از چهار میلیون نفر به یک میلیون کاهش یافت و طبق گزارش خبرگزاری‌های رسمی در حوادث چند روز اخیر، سه هزار نفر از مردم کشته شده اند.
   واکنش‌های جهانی
  درحالی‌که دولت نظامی برمه، طرف مقابل را مقصر این جنایات قلمداد کرده، اما سازمان دیده‌بان حقوق بشر در گزارشی، از آتش‌زدن خانه‌های روستائیان و ارسال تصاویر از طریق گوگل‌مپ خبر داده است.دولت‌های اروپایی و ایالات متحده به‌صورت جداگانه این حملات را محکوم و آن‌را نوعی نسل‌کشی خواندند.مردم کشورهای اسلامی به‌ویژه در جنوب‌شرق‌آسیا، با برگزاری راهپیمایی‌های مختلف به حمایت از مسلمانان روهینجیا برخاستند.وزیر امورخارجه اندونزی هم به برمه سفر کرده است تا با مقامات این کشور مذاکره کند.سخنگوی سازمان ملل نیز به‌طور صریح از پاک‌سازی نژادی در برمه انتقاد کرده است.
    آئونگ سان سوچی
  اما عجیب‌ترین قسمت ماجرا به واکنش آئونگ سان سوچی، برنده جایزه صلح نوبل برمی‌گردد. درحالی‌که همه به‌دنبال نگاه‌ انسانی سوچی به ماجرای کشتار مسلمانان بودند، او طی مدت اخیر نه‌تنها از مردم بومی منطقه حمایت نکرد، بلکه به‌صورت پیداوپنهان به این اقدام ددمنشانه رویکرد حمایتی هم داشته است.همین موضوع باعث حیرت جهانیان و افکار عمومی شد که خانم سوچی را در قامت فردی حامی مردم می دیدند و حالا او عملاً نسل‌کشی را تائید می‌کند. سوچی که دهه‌های متمادی در حصرخانگی نظامیان برمه بوده است، با نگاه نژادی به مسئله روهینجیا، از محبوبیتی که در سطح جهانی داشته به‌شدت کاسته شده است؛ نمونه بارز آن ملاله یوسف‌زی، برنده دیگر جایزه صلح‌نوبل از پاکستان است که رفتار سوچی را تبعی‌آمیز دانسته است. اگر آنچه در برمه می‌گذرد، با همین روند ادامه داشته باشد درحقیقت با سانگ سوچی روبه‌رو هستیم که هم‌دست جنایت‌کاران شده است؛ حتی باید در استحقاق گرفتن جایزه صلح نوبلش هم تردید جدی داشته باشیم. هنوز هم در جوامع مختلف می‌بینیم و می‌شنویم که تعصبات قومی، نژادی و زبانی تا چه حد می‌تواند بر رفتار سیاسیون و دولت‌مردان و حتی روشنفکران تأثیر گذاشته و منزلت‌انسانی به همین‌ راحتی سقوط کند.
    آینده برمه
میانمار یا همان برمه که روزگاری در ورزش فوتبال سرامد همگان در آسیا بود و به عبارتی کشوری آرام و باثبات به‌نظر می‌رسید، در دهه‌های اخیر، دچار تنازعات سیاسی-قومی متعددی شده است.از یک طرف رهبران بودایی، پاک‌سازی نژادی را ترویج وتبلیغ می‌کنند و طبل تفرقه جامعه‌ای ناهمگون  را می‌کوبند و از طرف دیگر، دولت‌مردان نظامی با هدایت سیاسی خود، این کشور را در سطح منطقه جنوب‌شرق‌آسیا منزوی می‌کنند و انواع تحریم‌ها و فشارهای سیاسی-اقتصادی از جانب همسایگان و قدرت‌های جهانی به آنان وارد شده است.در نگاه دیگر، آئونگ سان سوچی که زمانی به‌عنوان منبعی الهام‌بخش از مبارزه سیاسی آرام و غیرخشونت‌بار در دنیا شناخته شده بود، حالا با رهبران مذهبی و سیاسی جامعه‌اش در تائید کشتارمسلمانان، هم‌عقیده شده که نه‌تنها باعث کاهش اعتبارش خواهد شد، بلکه به روند صلح‌وآشتی برمه با جامعه‌جهانی لطمه فراوانی خواهد زد؛اما نکته دردمندانه آن است که داغ کشتار پیروان رسالت پیامبراسلام در  خاورمیانه کم بود که حالا باید شرایط مشابهی را در شرق‌آسیا تجربه کنیم. مدعیان حقوق بشری جهان در آزمونی سخت قرا گرفته‌اند و باید راه برون‌رفت از چنین بحرانی را بیابند.