«شیخ‌الوزرا» هم سرانجام کارت زرد گرفت. این اولین باری بود که وزیر محبوب روحانی از مجلس کارت زرد گرفت؛ آن هم در روزی که برای پاسخ به پرسش تعدادی از نمایندگان به بهارستان رفته بود و درنهایت با یک کارت زرد برگشت. نمایندگان پرسش‌کننده؛ هادی قوامی و حاجی‌دلیگانی بودند که اولی درباره خرید لوله از خارج به‌ویژه چین و دومی در خصوص طرح برندینگ جایگاه‌های سوخت، از وزیر پرسش داشتند؛ آن‌هم در روزی که «بیژن زنگنه» مجبور شد درباره زمزمه‌ها مبنی بر افزایش قیمت بنزین هم توضیحاتی بدهد. قوامی، نماینده پرسش‌کننده می‌خواست بداند چرا درحالی‌که مسئولان شعار «اقتصاد مقاومتی» سر می‌دهند و از خرید کالای ایرانی و کمک به تولیدکننده‌های داخلی سخن می‌رانند، وزارت متمول نفت اقدام به خرید لوله از شرکت‌های خارجی کرده و این قرارداد با شرکت «لوله‌گستر اسفراین» که خط تولید آن هم متوقف‌شده، بسته نشده است.
بیشترین توضیحات زنگنه هم صرف پاسخ به پرسش این نماینده شد. قوامی اشاره‌ای هم به نقش «شیخوخیت» زنگنه داشت و گفت: ایشان فقط یک وزیر نفت نیست و می‌تواند نقش شیخوخیت را در دولت ایفا کند و دیگر وزرا را نیز به استفاده از تولیدهای داخل توصیه کند.
وزیر نفت در پاسخ به پرسش قوامی به توقف تولید کارخانه اسفراین اشاره کرد و گفت: «کارخانه‌ای که به آن اشاره دارید در حال واگذاری است و وقتی در حال واگذاری است، نمی‌تواند سرمایه‌گذاری کند و صاحب ندارد. وقتی کارخانه صاحب ندارد ما باید با چه کسی قرارداد ببندیم؟!» و البته آن‌طور که وزیر نفت گفت گویا شرکت اسفراین در مناقصه شرکت نفت برنده نشده است! زنگنه در توضیح به پرسش حاجی‌دلیگانی هم توضیحاتی داد؛ اما درنهایت با وجود اینکه هادی قوامی از به رأی گذاشتن پرسش خود صرف‌نظر کرد و از توضیحات وزیر قانع شد، حاجی‌دلیگانی، نماینده شاهین‌شهر قانع نشد و مجلس با 106 رأی موافق،‌ 80 رأی مخالف و شش رأی ممتنع از مجموع 211 نماینده به وزیر نفت کارت زرد نشان داد.

طی چند روز گذشته، کلیپی از صحبت‌های وزیر امورخارجه در ایتالیا در فضای مجازی منتشر و دست به دست شد. در این کلیپ، ظریف با قاطعیت پاسخ‌های کوبنده‌ای برای دفاع از آنچه ایران در منطقه انجام داده است بیان می‌کند.
در خلال این صحبت‌ها محمدجواد ظریف، سوالی را نیز مطرح می‌کند که «چرا هرگونه راه حلی برای مشکل سوریه می‌بایست با مداخله آمریکا همراه باشد؟»
در این یادداشت قصد این وجود ندارد که پاسخ به سؤال دکتر محمدجواد ظریف ارائه شود؛ چراکه ایشان به‌عنوان یک کارشناس بین‌الملل و از محبوب‌ترین چهره‌های سیاسی ایران قطعاً خود پاسخ مناسبی برای آن دارند. با این حال چون این سؤال، ظریف و مهم است، در این یادداشت می‌خواهیم تا حد امکان به بررسی ریشه‌های این موضوع بپردازیم که چرا آمریکا این حق را برای خود قائل است که در همه جا دخالت کند؟
شاید در پاسخ به این سؤال، نخستین چیزی که به ذهنمان برسد این است که چون زورش زیاد است یا به عبارت خودمانی‌تر «چون گردنش کلفت است!»
شاید این استدلال پر بیراه نباشد؛ زیرا آمریکا یک ابرقدرت در بسیاری از حوزه‌ها مثل حوزه‌های نظامی، اقتصادی، فناوری و... است که اخلاق را در استفاده از این قدرت رعایت نمی‌کند؛ چون بارها نشان داده است که به راحتی برای رسیدن به اهداف خود دست به هرکاری می‌زند و در این راستا، از جمله بارزترین‌هایش برای ما ایرانیان هدف قرار گرفتن هواپیمای مسافربری ایرانی از سوی ناو آمریکایی است که اتفاقاً در زمان پهلوی، خودمان پول ساختنش را داده بودیم.
با این وجود و فارغ از آنچه گفته شد، به نظر می‌رسد برای یافتن ریشه‌های اصلی این نوع رفتارها باید کمی عمیق‌تر به مسائل نگاه کرد.
در آئین اسلام، همه روزه مسلمانان چند بار در روز و قبل از ادای فریضه نماز اذان می‌گویند. در ابتدای این اذان چهار بار لفظ «الله اکبر» به کار برده می‌شود. همیشه در برگردان فارسی این کلمه در کتاب‌ها نوشته‌اند «خدا بزرگ است»، اما اگر بخواهیم به نحوی دیگر معنی این کلمه را بیان کنیم تا درک آن بهتر صورت گیرد، شاید بهتر باشد بگوییم «الله اکبر یعنی مقام کبریایی از آن خداست» و بر این اساس اسلام کسی را که برای خود مقام کبریایی قائل باشد، مستکبر می‌‌نامد که همیشه انسان از آن نهی شده است.
انسان‌های متکبر که برای خود مقام کبریایی قائل هستند، همیشه در طول تاریخ ویژگی‌های یکسانی داشته‌اند.
شاید بد نباشد داستانی را برای شما تعریف کنم به نقل از یک پیرمرد روستایی که می‌گفت: در دوران پهلوی، زمانی که خان‌ها کنار گذاشته شده بودند و فئودال‌ها (زمین‌داران بزرگ) در روستاها همه‌کاره بودند، روزی پدر او برای مادرش یک جفت کفش شبرو (به کفش‌های چرم در قدیم گفته می‌شد) می‌خرد و مادر او کفش‌ها را پا می‌کند و به حمام روستا می‌رود. چون در آن زمان از مردم عادی کسی قادر به پوشیدن چنین کفشی نبوده است و فقط ملاکان از چنین کفش‌هایی استفاده می‌کرده‌اند، خبر اینکه همسر فلانی در روستا فلان کفش را پوشیده و به حمام رفته، به گوش همسر بزرگ‌ترین زمین‌دار روستا می‌رسد و جالب اینجاست که او با چند تن از خدمه خود به سرعت به حمام می‌رود تا به این وضعیت رسیدگی کند. او از آن زن می‌پرسد که تو به عنوان رعیت چگونه به خود اجازه داده‌ای از این نوع کفش‌ها بپوشی؟ تازه آن هم بدون هماهنگی... (آنچه گفته شد تنها بخشی از این داستان بود که برای ملال‌آورنشدن این نوشتار از آوردن ادامه آن خودداری شد.)
نتیجه‌ای که  از این داستان کوتاه می‌شود گرفت این است: داشتن کبر و غرور بیش از حد و قائل بودن مقام کبریایی برای خود، مربوط به زمان یا قوم خاصی نیست؛ بلکه همیشه بوده‌اند و هستند افرادی با خوی استکباری که به همه چیز کار دارند؛ خواه موضوع کفش چرم پوشیدن یک زن روستایی باشد، خواه پیداکردن راه حلی برای پایان دادن به داعش و حل معظلات فعلی منطقه غرب آسیا.
در چنین شرایطی و با چنین ویژگی‌هایی که از مستکبران سراغ داریم، برخی می‌گویند: اگر ما به آمریکا کاری نداشته باشم، آن‌ها نیز به ما کاری نخواهند داشت!
در پاسخ به چنین استدلالی باید گفت: اصلاً مهم نیست شما به آمریکا کاری نداشته باشید، مهم این است که آمریکا با همه کس و همه چیز کار دارد؛ چراکه این خوی اصلی مستکبران است.
اگر بخواهیم شاهدی در عصر خودمان برای این مدعا بیاوریم، سرنوشت محمد مرسی و به‌طور کل، اخوان‌المسلمین در مصر بسیار آموزنده است.
در میان جنبش‌های اسلامی که به‌دنبال حل معضلات مسلمان بوده‌اند، اخوان‌المسلمین بدون شک یکی از قدیمی‌ترین‌هاست. آن‌ها بعد از سال‌ها فعالیت بالاخره در مصر توانستند قدرت را به دست بگیرند، اما چون با همین استراتژی اشتباه کار خود را شروع کردند، سریع‌تر از آنچه هرکسی می‌توانست فکرش را بکند فرصتی که داشتند را از دست دادند و این یعنی سال‌ها مبارزه برای کسب آزادی و دموکراسی بر باد هوا رفت؛ زیرا امروز هم‌چنان نظامیان در مصر قدرت را در دست دارند و محمد مرسی و دوستان اخوانی‌اش سرنوشتشان در حاله‌ای از ابهام است.
درحقیقت محمد مرسی، به محض اینکه بیشترین رأی مردم مصر را به خود اختصاص داد، به عنوان رئیس جمهور این کشور با اجرای این استراتژی که «اگر به آمریکا کاری نداشته باشید، آن‌ها با شما کاری نخواهند داشت»، ابتدایی‌ترین سفرهای خود را به عربستان سعودی و آمریکا ترتیب داد، حال آنکه همین‌ها برای براندازی او نقشه کودتا کشیدند.
در نهایت، ایده‌آل‌ترین انسان‌ها برای مستکبران کسانی هستند که به آنان کاری نداشته باشند و مطمئناً در چنین شرایطی آن‌ها هر روز قدرت‌مندتر می‌شوند و دیگران مجبور به سکوت، حتی وقتی جلوی چشم انسانی،ابتدایی‌ترین حقوق انسان دیگر نقض شود، دیگران مجبور به سکوت و کار نداشتن خواهند بود و چنین ویژگی‌هایی از ایرانی مسلمان با تاریخی سراسر آزادگی به دور باد.
 

آسمان، ریسمان به هم می‌بافد تا بگوید من هم هستم! تاکتیک جدیدی که توسط مجری فراری به کار گرفته شده تا خزعبلاتی را که نزد اساتید مسکتبر خودش آموخته و با هجو و دستمایه‌ای از فکاهی پرورانده را به خورد جوانانی که آشنایی با عرفان و فلسفه اسلامی ندارند، بدهد. دلقکی که نقابی از جنس فکاهی می‌زند تا افکار و عقایدی کاملاً اومانستی را در غالب نوعی عرفان که ساخته و پرداخته ذهن شوم خود و مربیان پلیدتر از خود است، به‌عنوان عرفان ناب جلوه دهد. عرفانی که یکی از شاکله‌های اصلی آن اقدامات به‌شدت خشونت‌آمیز و تحرکات شبه اپزیسیونی است. این تفکر، اقداماتی مانند قتل نفس و خسارت به اموال عمومی را تحت چالش‌های دوره‌ای که در شبکه‌های مجازی به راه می‌اندازد، راه رشد و تعالی می‌داند. رسانه‌هایی که در اختیار این تفکر قرارگرفته و تماماً با پشتیبانی استکبار جهانی و بودجه آمریکایی اداره می‌شود، افراد و مخاطبان خود را آشکار و پنهان به اعمال خشونت و ایجاد ناامنی در جهت رسیدن به خواسته‌های سران و سرمایه‌گذاران آن که براندازی نظام تنها بخش از آن خواسته‌هاست، تحریک می‌کند و انجام رفتارهای خشونت‌آمیز از جمله آتش‌زدن مراکز عمومی و مذهبی را تنها راه مطرح‌شدن در رسانه‌ها می‌داند. البته کسی که چنین رفتارهای ضداجتماعی را از خود نشان می‌دهد ممکن است مشهور شود، اما شهرت به هنجارشکنی و یاغی‌گری چه افتخاری دارد؟ شهرت با آسیب‌رساندن به هم‌وطنان به واسطه آتش‌سوزی چه افتخاری می‌آورد؟ از آن‌جاکه این رسانه برای مخاطب خود هیچ ارزش و شعوری قائل نیست، همواره با انتشار اخبار کذب و ادعاهای واهی، سعی می‌کند گروهک خود را بیش از تعداد انگشت‌شماری که هست جلوه دهد.
وظیفه اهل رسانه و فرهنگ این است که در مقابله با چنین پدیده‌هایی لااقل در زمین دشمن بازی نکنند! یکشنبه شب 6 آذر ماه 96، این خبری بود که در رسانه‌های رسمی و شبکه خبر صدا و سیما پخش شد: رئیس پلیس پایتخت با تائید اقدام یک تن برای روشن‌کردن آتش مقابل ساختمان باشگاه پرسپولیس، از تحقیقات مأموران برای شناسایی و دستگیری این فرد خبر داد و با بردن نام گروهک «ری‌استارت» این گروهک را مسئول این اقدام دانست. با انتشار این خبر در سطح رسانه ملی با این کیفیت در حقیقت تنها کاری که انجام شده رساندن این گروهک به هدفشان است.
فردی که با حمله به یک باشگاه معتبر و تهیه تصویر از مراحل انجام جرم خود، علناً درخواست می‌کند که اقدام او را در برنامه نود نمایش دهند، هدفش شهرت است؛ هدفش این است که با این عمل مجرمانه، خود و به طبع تفکر خود را در سطح وسیع‌تری مطرح کند و متأسفانه گاه برخی بی‌تدبیری‌ها و بی‌سوادی‌های رسانه‌ای، به‌راحتی مددیار اعمال خرابکارانه دشمن می‌شود و با انتشار نام و نشان یک تفکر برانداز و معاند در رسانه ملی باعث می‌شوند عده انگشت‌شماری که دنباله‌روی این تفکر هستند، احساس خودبزرگ‌بینی کرده، گمان کنند راه به جایی می‌برند درحالی‌که چنین نیست.

اصلاح‌طلبان این روزها با نگرانی اوضاع اقتصادی کشور را رصد می‌کنند. از نگاه آنان، اقتصاد یعنی چالش بزرگ این دولت در سال‌های پیش رو نمی‌بایست چالش بزرگ اصلاح‌طلبان در انتخابات 1400 شود. در دولت یازدهم باوجودآنکه جهانگیری نقش زیادی در به قدرت رسیدن روحانی نداشت، لکن دارای اختیارات یا به تعبیری بهتر، نقش بیشتری در دولت بود. این روزها اما زمزمه‌هایی به گوش می‌رسد از کم‌شدن نقش اسحاق جهانگیری در کابینه دوازدهم. بیشترین گمانه‌ها هم  به این برمی‌گردد که میان جهانگیری و واعظی اختلاف‌هایی در چینش تیم اقتصادی ایجاد شده است. بر همین مبناست که روز شنبه محمدرضا باهنر در جریان نشست خبری می‌گوید: «درباره آقای جهانگیری و برنامه ایشان برای حضور در انتخابات 1400 تحلیل و خبری ندارم؛ اما می‌دانم با توجه به حضور معاونان اقتصادی و دستیاران و مشاوران رئیس‌جمهور اختیارات آقای جهانگیری عملاً کم شده و این موضوع تحلیل‌برانگیز است.»                         تیم اقتصادی دولت قبل متشکل بود از نوبخت، سیف، طیب‌نیا، نعمت‌زاده و اگر قرار باشد وزیر نفت را نیز به‌عنوان یکی از مهم‌ترین پایه‌های درآمدی کشور در این بسته‌بندی قرار دهیم، باید زنگنه را نیز اضافه کنیم. در دولت دوازدهم این ترکیب تغییراتی داشته که البته اصول و شالوده آن را دچار دگرگونی نکرده است. این نشان می‌دهد کم‌اختیارشدن جهانگیری بیشتر باید در حوزه سیاست مورد تحلیل و ارزیابی قرار بگیرد تا حوزه اقتصادی. در این دولت جهانگیری فرمانده قرارگاه اقتصاد مقاومتی در دولت و رئیس ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی است. نگاهی به تغییرات در دولت جدید نشان می‌دهد که  درواقع دو تحول اساسی در ترکیب تیم اقتصادی رخ‌داده: طیب‌نیا جای خود را به کرباسیان داده و نهاوندیان در پست معاونت اقتصادی قرار گرفته است. زنگنه، سیف و نوبخت در همان وضعیت قبلی باقی ماندند و شریعتمداری به‌جای نعمت‌زاده نشست که تغییر عمده‌ای ازلحاظ نگرش و وضعیت را منجر نمی‌شود. مهم‌ترین تفاوت حضور کرباسیان به‌جای طیب‌نیا است. همان‌طور که کرباسیان در برنامه‌اش اعلام کرده بود، توجه ویژه‌اش به بحث خروج از رکود است. به‌غیراز تغییر در وزارت اقتصاد، نوبخت بر سر جای خود باقی ماند. سیف نیز در ساختمان بانک مرکزی ابقا شد که نشان می‌دهد تغییری اساسی در ترکیب اقتصادی دولت ایجاد نشده است. زنگنه به کارش ادامه داد و تغییر وزارت صنعت تفاوت چندانی را موجب نشده است. شاید تنها انتصاب نهاوندیان به‌عنوان معاون اقتصادی بود که گمانه‌ها درباره کم‌رنگ‌شدن نقش اقتصادی جهانگیری را تقویت می‌کرد. اتفاقی که به‌نظر می‌رسد رفته‌رفته جهانگیری و اصلاح‌طلبان نه‌تنها به آن عادت کردند، بلکه رضایت نسبی هم درباره آن پیدا کرده‌اند. شاید بی‌دلیل نباشد که هفته‌نامه صدا از رسانه‌های حزب کارگزاران سازندگی در جلدی کنایه‌آمیز روحانی را رفتنی و جهانگیری را ماندنی ترسیم کرده است؛ اما پرسش اساسی این است که این وضعیت جدید، برای اصلاح‌طلبان چه حسی را پدید آورده است؟ آیا می‌توان برداشت کرد که آنان این مسئله را شکستی بزرگ برای خود قلمداد می‌کنند؟ این درست است که اصلاح‌طلبان از کم‌رنگ‌کردن نقش جهانگیری در حوزه اقتصادی ناراحت هستند؛ اما هرچه هست آنان از هم‌اکنون برای سال 1400 و ریاست‌جمهوری برنامه‌هایشان را تدارک می‌بینند. نگاهی به وضعیت اقتصادی و مشکلاتی که می‌تواند در آینده در اقتصاد به‌وجود بیایید نیز آنان را از این دورماندن از حوزه اقتصادی راضی‌تر کرده است. آنان شرایط امروز را این‌گونه می‌بینند: باوجود تلاش‌ها رکود همچنان باقی است، نرخ بالای بیکاری همچنان وجود دارد، در حوزه برجام و رفع تحریم‌ها، سایه‌ نگاه خصمانه ترامپ سنگینی می‌کند و بانک‌ها با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند. مؤسسات مالی‌اعتباری وضعیتی بحرانی دارند که حتی دولت برای تغییر در وضعیت آن‌ها و اعلام عدم مجوز‌دار بودنشان، با مشکل روبه‌روست. صندوق‌های بازنشستگی وضعیتی بد دارند؛ تا آنجا که باهنر در یک اظهارنظر گفته بود بیش از 95درصد آن‌ها از مرحله ورشکستگی نیز عبور کرده‌اند. نرخ دلار افزایش پیدا کرده که منجر به بالارفتن قیمت محصولات وارداتی ازجمله خودرو شده و دولت برای کنترل نرخ طلا ناچار به حراج سکه شده است. همه این‌ها اصلاح‌طلبان را راضی می‌کند تا به تصمیم روحانی درباره کمترکردن نقش جهانگیری در دولت رضایتمندانه‌تر نگاه کنند. شاید یک پاسخ اصلاح‌طلبان به ایرادها در آینده این باشد؛ تیم نزدیک به روحانی اجازه فعالیت و تحرک بیشتر به اصلاح‌طلبان نداد. آن‌ها شاید این‌گونه دستشان برای نامزدکردن جهانگیری بازتر باشد. اقتصاد یعنی چالش بزرگ این دولت در سال‌های پیش رو نمی‌بایست چالش بزرگ اصلاح‌طلبان در انتخابات 1400 باشد. اصلاح‌طلبان لابد خرسندند از اینکه قرار نیست هزینه دفاع از وضعیت اقتصادی را در برهه انتخابات بپردازند.