صبا: نسیم ادبی درباره فعالیت‌های اخیر خود گفت: در حال حاضر مشغول بازی در تئاتر «آبی مایل به صورتی» هستم. همچنین قرار است در سریال «گلشیفته» بهروز شعیبی بازی کنم. در حال حاضر نمی‌توانم اطلاعاتی راجع به نقشم در این سریال بدهم. وی درباره میزان مخاطبان تئاتر «آبی مایل به صورتی» توضیح داد: این تئاتر از همان روزهای اول مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت. مخاطبان از دیدن این کار راضی بودند، فضای این نمایش را دوست داشتند و توانستند با تک‌تک کاراکترهای این کار ارتباط برقرار کنند. تا آخر دی‌ماه در تماشاخانه پالیز میزبان تماشاگران خواهیم بود.

در جلسه ۵۸۵ هیئت انتخاب و خرید کتاب وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خرید ۳۶۵ عنوان کتاب در ۵۳ هزار و ۵۰ نسخه به مبلغ کل ۱۱ میلیارد و ۲۱۰ میلیون و ۴۰۰ هزار ریال برای خرید مورد تصویب قرار گرفت.
عناوین کتاب‌های مصوب برای خرید در سایت معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و در تارنمای هیئت انتخاب و خرید کتاب به نشانی http: //mof. farhang. gov. ir/fa/home/book بارگذاری شده است.

مهر: بازیگر سریال «سایه‌بان» با اشاره به نبود سریال‌های جذاب در تلویزیون عنوان کرد که این رسانه در سال‌های اخیر به‌طور چشمگیری افت بیننده داشته است. علیرضا جعفری بازیگر نقش بابک در سریال «سایه‌بان» که این شب‌ها به کارگردانی برادران محمودی از شبکه دو پخش می‌شود، گفت: می‌دانم که مردم این سریال را دنبال می‌کنند و این جای خوشحالی دارد که تلویزیون دوباره مخاطب پیداکرده است. وی ادامه داد: تلویزیون در چندساله اخیر، افت بیننده چشمگیری داشته است و انگار می‌خواهیم روی این ریزش مخاطب سرپوش بگذاریم و بگوییم که مردم تلویزیون می‌بینند ولی اینطور نیست.

  بیشتر مجموعه‌های طنز عموما ازدواج دختران را دستمایه داستان خود قرار می‌دهند و شخصیت دختری را به تصویر می‌کشند که در ازدواج ناکام مانده و به شدت به دنبال این موضوع و اصطلاحا سر و سامان گرفتن می‌گردد. تقریبا می‌توانم بگویم شخصیت پسری که تا این حد به دنبال ازدواج باشد، تاکنون درمجموعه‌ای به تصویر کشیده نشده بود و از این بابت موضوع اصلی لیسانسه‌ها نو و بدیع به نظر می‌رسد. چگونه به شخصیت حبیب رسیدید و داستان لیسانسه‌ها در ذهنتان جان گرفت؟
  من و ایمان صفایی سال‌هاست مجموعه‌هایمان را باهم می‌نویسیم و ازآنجاکه هر دو باهم برای کار کردن و مطالعه به کتابخانه می‌رویم، در اطرافمان جوان‌های مختلفی را می‌بینیم؛ جوان‌هایی که عموما تحصیلات عالیه دارند و بااین‌حال مشکلاتی هم در زندگی‌هایشان وجود دارد. عده‌ای دلشان می‌خواهد ازدواج کنند و شرایط برایشان فراهم نیست، عده‌ای ازدواج‌کرده‌اند و با مشکل کار و مسکن مواجهند و خیلی‌ها هم تصمیم به مهاجرت دارند و باز شرایط برای این عده هم سخت است. به همین دلیل به این نتیجه رسیدیم که سه شخصیت جوان را در کنار هم بگذاریم که یکی‌شان وضع مالی‌اش بد نیست ولی نمی‌تواند آدم مناسب زندگی‌اش را پیدا کند، دیگری مشکل مسکن و کار دارد و آن یکی هم در کشور کار پیدا نمی‌کند و هم به ناگاه درگیر بیماری می‌شود که برایش به‌منزله قوز بالا قوز است! درواقع توانستیم برای هر دسته از مشکلات، نماینده‌ای در قصه‌مان بگذاریم و داستان را پیش ببریم.
   بااین‌حال در طول تماشای مجموعه این‌طور به نظر می‌رسد که شخصیت اصلی حبیب است و دو شخصیت دیگر (مسعود و مازیار) در سایه او حضور دارند. شما سهم این سه جوان را در طول قصه یکسان می‌دانید؟
به نظر من و ایمان صفایی (دیگر نویسنده مجموعه) لیسانسه‌ها داستان هر سه این شخصیت‌هاست و هر سه سهم یکسانی در طول قصه دارند.
 اما برای منِ بیننده، شخصیت حبیب و مسیر ماجراهای او پررنگ‌تر از بقیه به نظر می‌رسد.
شاید به این دلیل است که داستان حبیب و سیر ماجراهای او بار کمیک‌تری دارد؛ وگرنه داستان ما به‌تساوی بین هر سه نفر تقسیم‌شده است.
  با توجه به اینکه هر سه شخصیت اصلی لیسانسه‌ها پسر هستند، درون‌مایه کلی کار به‌نوعی مردانه به نظر می‌رسد و شخصیت‌های زن در حاشیه‌اش قرار دارند. برای بهتر دیده شدن این شخصیت‌ها فکری کرده‌اید؟ قرار نیست از زیر سایه بیرون بیایند؟
چرا، اتفاقا فکرش را کرده‌ایم و در آینده اتفاق‌هایی هم برای شخصیت‌هایی چون ترانه و خواهر آقای پلیس می‌افتد ولی درمجموع ازآنجاکه دستمان برای شوخی کردن با آقایان بازتر است، ماهیت مجموعه و شخصیت‌های اصلی آن پسرانه شده است.
  اما شما درمجموعه ساختمان پزشکان ثابت کردید که زنان هم می‌توانند در نقش‌های طنز درست بدرخشند و شخصیت خانم شیرزاد (با بازی شقایق دهقان) عملا شخصیت‌های مرد قصه را به حاشیه برده بود.
قبول دارم؛ اما در لیسانسه‌ها می‌خواستیم یک جمع دوستانه را به تصویر بکشیم و وجود یک جمع تماما مردانه، امکان شوخی را برایمان بیشتر فراهم می‌کرد.
  در مواردی هم با خود تلویزیون شوخی کردید... واکنش شبکه سه و حمایتشان از شوخی‌ها چطور بود؟
خیلی خوب. آنها کمال همکاری را با ما دارند و پشتیبانی و حمایتشان ادامه دارد. از این بابت از مدیران تلویزیون ممنونم.

  از وقتی سراغ کارگردانی رفتید، فاصله‌ای میان شما و بازیگری ایجاد شد و به نظر می‌رسد جزو آن دسته از کارگردانانی هستید که علاقه‌ای به بازی در آثار خودتان ندارید. دلتان برای بازیگری تنگ نمی‌شود؟
دوست ندارم در آثار خودم بازی کنم. من جزو آن دسته از بازیگرانی هستم که ترجیح می‌دهم کارگردان حتما بالای سرم باشد و بازی‌ام بسیار وابسته به نظر فردی است که پشت دوربین قرار دارد. سعی می‌کنم همان چیزی را که کارگردان از من می‌خواهد تا حدی که در توانم هست، انجام بدهم. به همین دلیل در کارهای خودم بازی نمی‌کنم؛ اما در کارهایی که بقیه به من پیشنهاد می‌کنند، چنانچه دوست داشته باشم فعالیت می‌کنم. بااین‌حال بازیگری برایم جدی است و سختگیرانه انتخاب می‌کنم. من فعالیتم را با مهران مدیری آغاز کردم. مدیری شروع‌کننده یک نگاه نو در طنز تلویزیونی است و همه ما کارگردانان چون من، سعید آقاخانی، رضا عطاران و دیگران، فعالیتمان را با او شروع کرده‌ایم. راهی که با مدیری شروع‌شده و در ادامه طبیعی است که مسیرهای جداگانه‌ای داشته باشد. بااین‌حال آبشخور این نگاه از همانجاست؛ ضمن اینکه زمان هم گذشته است و آدم باید بتواند از تجربیات قبلی‌اش استفاده کند و هر بار اتفاق تازه‌ای به کارش بیفزاید. مطمئنم که اگر مدیری دوباره اثری برای پخش از تلویزیون بسازد، بی‌شک موفق خواهد بود. ساخت کار طنز، سخت است و روزبه‌روز سخت‌تر می‌شود. طبیعی است که در چنین شرایطی عده‌ای سراغ رسانه‌های دیگر رفته‌اند و در قالب‌های دیگری فعالیتشان را ادامه می‌دهند. امیدوارم حمایت‌های خوبی که مسئولان از مجموعه ما کرده‌اند، باعث رونق دوباره آثار طنز در تلویزیون شود و شاهد مجموعه‌های متفاوت و متنوع باشیم.

مهر: کیانوش عیاری با اشاره به فیلم «بیدار شو آرزو» درباره تلخی و تأثیرگذاری فیلم‌هایش و دلیل توقیف آنها بیان کرد: عده‌ای هستند که همیشه نگران هستند و برای این نگرانی بهانه‌های گوناگونی دارند، اما باید توجه کنیم وقتی عارضه‌ای اجتماعی در یک فیلم مطرح می‌شود نمی‌توان تلخی آن عارضه را بهانه‌ای برای برخورد با فیلم کرد؛ بلکه باید توجه داشت که بعضی عارضه‌های اجتماعی مثل فقر، فساد، فحشا و... می‌توانند تلخی‌های بسیار بدتری در جامعه داشته باشند. عیاری در بخش دیگری از سخنانش درباره فیلم‌هایی که از وی  یا دیگران توقیف می‌شود و گاهی فیلمی ممکن است بعد از سال‌ها دیگر ارزش اولیه خود را نداشته باشد، اظهار کرد: بعضی از فیلم‌ها بعد از سال‌ها همچنان تازه هستند و بسیاری از فیلم‌ها هم بیات می‌شوند و موضوعیت خود را از دست می‌دهند. گاهی هم ممکن است فیلمی توقیف نشود مثلا بسیاری از فیلم‌های خود من شاید توقیف نشده‌اند اما اتفاقات پیچیده‌ای شامل حالشان شده که پایمال‌شده‌اند. کارگردان فیلم «خانه پدری» عنوان کرد: به نظر من همین اکرانی که برای فیلم «خانه پدری» در گروه سینمایی «هنر و تجربه» در نظر گرفته‌اند نوعی توقیف کردن است. این فیلم را از سر خود بازکرده‌اند و اکران در این شرایط با توقیف تفاوت چندانی ندارد.

 کارفرمایان و فروشندگان اسباب‌بازی صاحب انجمن صنفی شدند
مهر: دبیر شورای نظارت بر اسباب‌بازی از شکل‌گیری انجمن صنفی کارفرمایان و فروشندگان اسباب‌بازی پولیشی استان تهران خبر داد. محسن حموله یکی از مشکلات اساسی در حوزه اسباب‌بازی در سطح کشور را نبود یک اتحادیه مستقل در این صنعت مهم و تأثیرگذار دانست و افزود: از تأسیس دبیرخانه شورای نظارت بر اسباب‌بازی، نزدیک ۱۹ سال می‌گذرد ولی تاکنون هیچ اقدامی‌در این زمینه نشده و لازم است برای سروسامان دادن به این حوزه، اتحادیه مستقل اسباب‌بازی در سطح کشور ایجاد شود تا پیگیر حق‌وحقوق تولیدکنندگان حتی فروشندگان و واردکنندگان اسباب‌بازی باشد.
  حراج نسخه خطی دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی در فرانسه
ایبنا: نسخه خطی دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی، شاعر پارسی‌گوی هند و چند اثر با ارزش دیگر در تاریخ دهم ژانویه (20 دی‌ماه) در حراجی آرتکوریال شهر لیون فرانسه چوب حراج می‌خورد. حراجی آرتکوریال، نخستین مزایده بزرگ خود در سال 2018 میلادی را با حراج نسخه خطی تذهیب‌کاری شده دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی، شاعر و عارف بزرگ پارسی‌گوی هندی آغاز می‌کند. این نسخه که مزین به نقش و نگار برجسته و دارای 21 طرح مینیاتوری است، در سال 966 هجری قمری در شیراز نوشته‌شده است. قیمت این نسخه نادر بین 20 تا 40 هزار یورو تخمین زده‌شده است؛ اما کارشناس این حراجی معتقد است که احتمال دارد این نسخه با پیشنهادی بسیار بالاتر از این به فروش برسد.
   اجرای بزرگ‌ترین گروه تواشیح کشور در مناطق عملیاتی جنوب
تسنیم: گروه همخوانی محمد رسول‌اله (ص) اخیرا به مناطق عملیاتی جنوب کشور سفر کردند و در یادمان شهدای هشت سال دفاع مقدس به اجرای برنامه پرداختند. این گروه 80 نفره با حضور در یادمان شهدای عملیات والفجر 8 در اروند همچنین مناطق شلمچه و خرمشهر به اجرای اثر با محوریت شهدای هشت سال دفاع مقدس پرداختند. گروه محمد رسول‌اله (ص) تحت نظارت سپاه تهران بزرگ و با حضور قاریان، حافظان و استادان قرآنی کشورمان اداره می‌شود و تاکنون آثار متعددی از این گروه نظیر «اسماءالحسنی» که مورد رضایت رهبر معظم انقلاب قرار گرفت، تولیدشده است. این گروه در ابتدای شروع فعالیتش با 63 نفر در قالب 14 گروه همخوانی کشور آغاز به کار کرد و با استقبال بی‌نظیر جامعه قرآنی تاکنون به 80 نفر رسیده و بنا بر آنچه گفته‌شده، در کنار آن، گروه نوجوانان و بانوان نیز تشکیل خواهد شد.

 کارگردان «لش زدایی» با اشاره به دلیل انتخاب این نام برای اثرش عنوان کرد که این اثر نمایشی پژوهشی روی زبان و فرهنگ‌عامه مردم تهران قدیم محسوب می‌شود. خسرو امیری کارگردان نمایش «لش زدایی» که در پلاتو اجرای مجموعه تئاتر شهر به صحنه می‌رود، درباره شکل‌گیری این اثر نمایشی گفت: نمایش «لش زدایی» درواقع پژوهشی روی زبان و فرهنگ‌عامه تهران است. ازآنجاکه من مترجم هستم و روی مبحث نقش زبان در ادبیات و تبدیل زبان فرهنگ‌عامه به زبان‌هایی چون انگلیسی تحقیق می‌کنم، تصمیم گرفتم نمایشی به زبان بچه‌های تهران اجرا کنم که اثری اورجینال باشد و مثلا کپی دست چندم آثار هنرمندی مثل محمود استاد محمد نباشد. وی ادامه داد: این زبان عملا دیگر وجود ندارد و منسوخ‌شده؛ اما بیشتر از هر زبان دیگری در درام ایران مؤثر است چون هم ریتم و فضاسازی دارد و هم شاعرانه است. درعین‌حال سرعت عمل در بیان مضمونش خیلی بالاتر از حد معمول است و تصویرسازی زیادی هم دارد. من چهار سال روی زبان‌شناسی تحقیق و پژوهش کردم و قرار بود نتیجه این تحقیقات تبدیل به رمان شود؛ اما حیفم آمد این پژوهش تبدیل به درام نشود. زبانی که در این نمایش به مخاطب ارائه می‌شود، زبانی قافیه مند و آزاد است که یک قاعده از زبان به حساب می‌آید که در تهران قدیم مورد استفاده قرار می‌گرفته است؛ یک زبان شکسته شده خیابانی که در همه جای دنیا وجود داشته است. این زبان یک شعر منظم است که به ظاهر به گفت وگو می‌ماند؛ بنابراین بیان این نوع زبان برای بازیگر هم کار پیچیده و سختی است و حتی حفظ کردن آن هم زمان زیادی می‌طلبد.
   بچه‌های پامنار
امیری با اشاره به اینکه این زبان متعلق به مناطق خاصی از تهران قدیم بوده است، بیان کرد: بچه‌های پامنار، عبدل‌آباد، شوش، مولوی، میدان خراسان و مخصوصا ری که شهروندان اولیه تهران بوده‌اند به این زبان صحبت می‌کردند. تهران در گذشته به شکل قلعه قلعه بوده است و در هر منطقه‌ای عده‌ای که زیاد هم خوشنام نبودند، جمع می‌شدند و بین خودشان یک سری طبقات رفتاری - گفتاری داشتند. زبان این افراد تبدیل‌شده بود به یک شمشیر، پس زمانی که می‌خواستند دعوا کنند به‌جای جدال فیزیکی با زبان تیز و کلماتشان دعوا می‌کردند. این نسل بین دربار و مردم شکل گرفته بود و برای خودشان یک طبقه کلامی درست کرده بودند که خیلی نیش‌دار بود؛ اما ادبیاتشان به‌هیچ‌وجه شبیه به لات‌های محله دروازه غار نبوده؛ بلکه فارسی را با متلک‌گویی و خیلی صریح صحبت می‌کردند.
   مونولوگ
این کارگردان تئاتر درباره انتخاب مونولوگ برای این نمایش توضیح داد: معتقدم جامعه امروز ما جامعه‌ای تک صدایی است. درواقع وقتی فردی به‌جای معاشرت با خانواده‌اش مدام سرش در گوشی است؛ یعنی به مونولوگ پناه برده یا وقتی اتاق خواب و غذاخوری افراد یکی شده است و بچه‌ها به‌جای اینکه وقتشان را در طبیعت بگذرانند، به تبلت و گوشی پناه می‌برند شاهد غلبه مونولوگ بر دیالوگ هستیم. مونولوگ «لش زدایی» بازتاب جامعه امروز من است پس انتخاب مونولوگ برای من لاجرم و در حقیقت یک اجبار فرمی بود چون مونولوگ تبدیل به زبان غالب این مملکت شده است.
  پرخاش
این کارگردان در پایان درباره انتخاب یک زندانی محکوم به اعدام به‌عنوان کاراکتر نمایش و دلیل انتخاب «لش‌زدایی» برای نام اثر عنوان کرد: در این نمایش جوانی قربانی که محکوم به اعدام است، خاطراتش را بیان می‌کند. این جوان شغل و جوانی‌اش را از دست داده است پس به سمت مونولوگِ پرخاش گرایش پیدا کرده است. او دباغ بوده؛ اما نتوانسته رشد کند. امیر آرتیست فرزند و محصول زمانه است به همین جهت من تنها می‌توانستم چنین فردی را به تصویر بکشم. «لش‌زدایی» یکی از مراحل دباغی است و این مسئله و دلیل انتخاب این نام در بطن نمایش جا افتاده است. نمایش «لش زدایی» نوشته و کارگردانی خسرو امیری و بازی کوروش شاهانه تا ۲۰ دی ماه ساعت ۱۸ در پلاتو اجرای مجموعه تئاتر شهر روی صحنه است.

در صحبت از رمان «وقت معلوم» مهدی کفاش، حتما باید از «اتاق بدون پنجره همیشه نورانی» شروع کرد که شخصیت اصلی در آن زندانی‌شده است. اتاقی که تنها شناخت او از آن در ابتدای داستان، تعلق به یکی از تشکیلات اطلاعاتی متنوع موجود در کشور است؛ از وزارت تا سپاه و بسیج و نیروی انتظامی و تشکیلات دیوانی و غیره. این شروع، یکی از بهترین آغازهای ممکن برای این رمان است. شروع از نقطه ناآگاهی ذهن شخصیت اصلی از هرآنچه که بیرون اتاق همیشه نورانی است، با یک شناخت محوری بنیادین؛ این دیوارها برای یک زندانی امنیتی در نظر گرفته‌شده است. حتی می‌توان چنین موقعیتی را به همه آدم‌هایی که می‌خواهند به حقیقت برسند، تشبیه کرد. این موقعیت، بهترین تشبیه برای ساختار قدرت در دنیای فعلی است. فرقی نمی‌کند که شما در دست کدام سیستم اطلاعاتی اسیر هستید، مهم این است که «اسیر» هستید. در ادامه، رمان با واکاوی ذهنی شخصیت اصلی از گذشته خویش و پرونده بهمن شروع می‌شود. او می‌خواهد بداند که در تور کدام سیستم اطلاعاتی حضور دارد و چگونه به اینجا رسیده است؟ پس ذهنش را می‌کاود تا با کنار هم قرار دادن خاطرات و رسیدن به روایتی شخصی، به آگاهی از واقعیت و حقیقت آن سوی دیوار برسد. از همین رو ست که می‌توان شخصیت فؤاد را در عین روایت کاملا کلاسیک نویسنده، دارای ابعاد مدرن و سمبلیک دانست. بخشی از ذهنیت انسان ایرانی در گوشه کله فؤاد حضور دارد؛ اما همه‌اش یک روایت است و بس. این اتاق هیچ ندارد جز لامپ مهتابی همیشه روشنی که امکان زندگی را از فؤاد گرفته است و نیز دوربینی که مدام او را می‌پاید. روشنایی همیشگی باعث شده تا فؤاد امکان خروج از وضعیت بغرنج خویش را نداشته باشد. فؤاد همیشه و همواره همه جای اتاق را می‌بیند، به دلیل لامپی که همواره روشن است. این لامپ و روشنایی‌اش، خواب و زندگی فؤاد را مختل کرده و زمان را به عاملی برای شکنجه او بدل ساخته است. این روشنایی، نه برای خاطر فؤاد که برای مراقبت همیشگی زندانبان از اتاق قرار داده‌شده است. اگر اتاق روشن نباشد، نمی‌توان سوژه را در هرلحظه رصد کرد و مراقب رفتارهای خطرناک او بود. این اتاق، مثلی دقیق از دنیای امروز است. دنیایی به‌ظاهر شفاف و روشن که هیچ‌چیزی در آن از انسان مخفی نیست؛ اما درواقع همه‌اش برای کنترل اوست. تاریکی و ظلمت، دشمن شماره یک دنیای سراسر اطلاعاتی و درنتیجه لازمه اصلی برای یک تشکیلات امنیتی است. تاریکی فرصتی است برای «فردیت» آدم‌ها تا بتوانند به کاری که تحت نظارت نیست، دست بزنند و این، بزرگ‌ترین خطر انسان‌ها برای تشکیلات امنیت‌محور دنیای جدید است. فؤاد در ابتدا از بودن در اتاق رنج می‌برد و به راه‌های فرار فکر می‌کند، دوست ندارد کسی که پشت مانیتور نشسته، دستشویی رفتنش را ببیند، دوست ندارد همه‌چیز را بگوید و آن‌طور که می‌خواهند رفتار کند؛ اما در ادامه به بودن در چنان فضایی عادت می‌کند و از طریق خاطرات، درگیر فهم سرنوشت خویش می‌شود. مهم‌ترین سؤالش هم این است که «در دست چه گروهی اسیر است؟» اینجاست که موقعیت محوری رمان، با شخصیت اصلی آن گره می‌خورد. فؤاد می‌شود کلید حل همه معماها و مخاطب چاره‌ای ندارد جز اینکه به حرف‌های فؤاد گوش بدهد و نوشته‌هایش را دنبال کند. همین شیوه شخصیت‌پردازی تعلیق داستان را بالا می‌برد و کشش قصه را برای دنبال کردن حوادث بعدی زیاد می‌کند. مهم‌ترین ویژگی شخصیت فؤاد انفعال محض او در مواجهه با واقعیت تازه است. از یک طرف شجاعت او در روبه‌رو شدن با چیزهای ناشناخته ستودنی است. او چون بسیاری از طلاب و وابستگان گفتمان مذهبی در ایران، دامن تنزیه از آلودگی‌های جامعه برنمی‌چیند؛ بلکه برای فهم حقیقت خود را به دل واقعیت پرتاب می‌کند. چون دیگران نمی‌تواند با بی‌تفاوتی از کنار پرونده بهمن حجت کاشانی بگذرد. برای فهم حقیقت ماجرای بهمن، حاضر می‌شود با شازده، دختر بی‌حجاب تهرانی در کافه پاییز قرار ملاقات بگذارد؛ اما همین شخصیت به‌ظاهر جسور، پس از مواجه شدن با واقعیت، هیچ کنش دیگری انجام نمی‌دهد و در دام پیچیدگی واقعیت گرفتار می‌شود. او نمی‌تواند چیزی به پرونده بهمن اضافه کند و تنها به روایت آن برای مخاطب رمان می‌پردازد. او موفق به حل هیچکدام از سؤال‌های عمویش نمی‌شود و صرفا پیچیدگی مسائل تاریخ معاصر را درک می‌کند؛ بلکه حتی باید گفت که با همه وجود در آن غرق می‌شود و رنگ آن‌ها را می‌گیرد. باور می‌کند که رسالتی بر دوش او گذاشته‌شده و راهی جز پیمودن وظیفه تاریخی بر عهده‌اش نیست.