بحث درخواست آمریکا و کشورهای اروپایی برای مذاکره درباره توانمندی‌های دفاعی کشورمان و مخالفت مقامات جمهوری‌اسلامی ایران با این مسئله، به سریالی دنباله‌دار تبدیل شده است و با وجود مواضع منفی از سوی تهران، این درخواست‌ها هم‌چنان از سوی کشورهایی چون فرانسه و انگلیس مطرح می‌شود. در این میان با توجه به اینکه ایران با آمریکایی‌ها ارتباطی ندارد، مقامات آمریکا این مسئولیت را به‌عهده شرکای اروپایی گذاشته‌اند و فرانسوی‌ها که قرار است تا حدود یک‌ماه دیگر وزیرخارجه خود را به تهران بفرستند، در این زمینه پیش‌قدم هستند. برهمین‌اساس کمتر موضع‌گیری از جانب مقامات فرانسوی در هفته‌ها و ماه‌های اخیر می‌توان یافت که اگر درباره ایران صحبتی کرده باشند، اشاره‌ای هم به توانمندی‌های موشکی و فعالیت‌های منطقه‌ای کشورمان نکرده باشند. سایر اروپایی‌ها نیز به‌ظاهر در این زمینه با فرانسه و آمریکا همراه هستند؛ در همین مورد می‌توان به موضع‌گیری‌ افرادی چون «فدریکاموگرینی»، مسئول سیاست‌خارجی اتحادیه اروپا یا وزیرخارجه انگلیس اشاره کرد. البته تفاوتی که میان موضع‌گیری‌ مقامات اروپایی با آمریکا‌یی‌ها در این زمینه وجود دارد این است ‌که آن‌ها از «برجام» حمایت می‌کنند و می‌گویند این توافق، فقط مربوط به فعالیت‌های هسته‌ای ایران است و دیگر مسائل را باید به‌صورت جداگانه با ایران در میان گذاشت؛ موضوع‌هایی که البته ایران اعلام کرده حاضر به مذاکره درباره آن‌ها نیست و به‌طورقطع هیچ کشور دیگری هم اگر همچون ایران سیاست‌های مستقلی داشته باشد حاضر به گفت‌وگو در این مسائل نیست. در این زمینه باید گفت موضع رئیس‌جمهور نیز همان موضع رهبری است؛ البته در مجلس و در همه نهادهای دیگر نیز همین موضع وجود دارد و تمام نمایندگان و جریان‌های سیاسی تأکید دارند موضوع دفاع نباید مورد مذاکره قرار گیرد. از طرف دیگر ملت ایران همواره درمراسم مختلف از جمله راهپیمایی‌ها از این موضع حمایت کرده است. پرسش اصلی اینجاست که چرا درباره برنامه موشکی و منطقه‌ای مذاکره نمی‌کنیم؟ درارتباط با این مسئله باید گفت:
1- هیچ معاهده بین‌المللی یا مقررات الزام‌آور جهانی درباره برنامه موشکی وجود ندارد که بتوان ایران را به تخطی از آن متهم کرد.
2-روسیه، چین و برخی اعضای غیراروپایی شورای امنیت به‌دلایل سیاسی فراوان، ازجمله به‌دلیل معادلات پیچیده حاکم بر روابط میان آن‌ها و آمریکا، زیر بار هیچ اقدامی درون شورای امنیت علیه برنامه موشکی ایران نخواهند رفت. به تعبیر دقیق‌تر، آمریکا قادر نیست اجماعی را که درون 1+5 درباره موضوع هسته‌ای ایجاد کرد، درباره مسئله موشکی بازسازی کند. این مسئله مهمی است؛ اگر به یاد بیاوریم کسانی مانند «دنیس‌راس» و «مایکل‌سینک»، از فردای نهایی‌شدن برجام عقیده داشتند مهم‌ترین سرمایه آمریکا درتوافق هسته‌ای با ایران، اجماعی است که درون 1+5 ایجاد کرده و اولویت نخست آمریکا باید حفظ این اجماع در سایر موضوع‌ها باشد. 3- درصورت اقدام یک‌جانبه شدید و اعمال تحریم علیه ایران به‌بهانه برنامه موشکی، بدون تردید برجام در ایران به‌خطر خواهد افتاد. آمریکا می‌داند مرزهایی وجود دارد که اگر از آن‌ها عبور کند، حتی دولت در ایران نیز قادر به حفظ برجام نخواهد بود.
4-مسئله موشکی ایران تهدیدی فوری برای آمریکا یا یک اولویت سیاسی- راهبردی برای آن نیست. درحال‌حاضر موضوع‌های منطقه‌ای و ایجاد و حفظ یک چارچوب ژئوپلیتیکی جدید در خاورمیانه که ایران هم بخشی از آن باشد، موضوع بسیار مهم‌تری است.
5- افکار عمومی ایران، دیدگاهی عموماً مثبت به تقویت توان نظامی به‌ویژه برنامه موشکی دارد. قرارداشتن در میانه منطقه‌ای فروپاشیده و درهم‌ریخته که هر روز از گوشه‌اش تهدیدی جدید برمی‌خیزد، جامعه ایرانی را در همه لایه‌ها و طبقات آن متقاعد کرده است که سرمایه‌گذاری در حوزه دفاعی یک امر ضروری و غیرقابل چشم‌پوشی است. درست است آمریکایی‌ها و برخی دوستان‌شان تلاش می‌کنند مسیری که درباره برنامه هسته‌ای در لایه‌هایی از افکار عمومی ایران طی شد درباره برنامه موشکی هم تکرار شود، ولی هنوز فاصله‌ای بسیار و موانعی عبورناپذیر با  نقطه اقدام دارند.
6 - مذاکره به‌معنای بده‌بستان و کوتاه‌آمدن از بخش‌هایی از برنامه موشکی خواهد بود. ضابطه‌های شکل‌دهنده به برد و کیفیت موشک‌های ایران اکنون دفاعی است. ایران برای اینکه تصمیم بگیرد چه موشکی داشته باشد، فقط به این ضابطه متعهد است که با چه تهدیدی مواجه است و بهترین پاسخ به آن تهدید چیست؟ حال تصور کنید برنامه موشکی‌ که با این منطق شکل گرفته، موضوع مذاکره قرار گیرد. آن وقت ایران باید ضابطه دفاعی و بازدارندگی را کنار بگذارد و برنامه موشکی خود را براساس تفاهم با غرب تعریف کند. مدل لیبی و عراق به ما می‌گوید الگوی رفتار آمریکا در چنین مذاکره‌هایی‌خلع سلاحی است و ورود به مذاکره‌های موشکی همانا و محدودشدن برنامه موشکی به‌گونه‌ای‌که دیگر بازدارنده نباشد همان. ورود به مذاکره‎های موشکی، درگیرشدن در ترتیب‌هایی است که انتهای آن به جنگ با ایران منتهی خواهد شد؛ زیرا از اصلی‌ترین عواملی را که تاکنون مانع جنگ شده است، به‌تدریج تضعیف و حذف می‌کند.

گفته می‌شود: «پشت هر انسان بزرگی یک زن وجود دارد.» اگر تاریخ را بنگریم می‌بینیم «پشت هر رئیس برکنار شده‌ای نیز یک زن بوده است!» دست‌کم این عبارت درخصوص چهار زن آفریقایی با اقدامات‌شان صدق می‌کند که با دست خود گور همسران‌شان را کندند.
به‌گزارش ایسنا به نوشته روزنامه فرامنطقه‌ای القدس‌العربی، یکی از این چهار زن «لیلی طرابلسی»، همسر «زین‌العابدین بن‌علی»، رئیس‌جمهوری مخلوع تونس بود که بلندپروازی‌ها و فساد موجود در اطرافش دلیل کنارگذاشته‌شدن بن‌علی از قدرت بود.
اما چهره دوم «گریس موگابه» همسر دوم «رابرت موگابه»، رئیس‌جمهوری سابق زیمباوه است.
سومین زن «کوستانسیا تئودور»، همسر «تئودور اوبیانگ انگوئما»، رئیس‌جمهور گینه استوایی و زن ثروتمند مالابو، پایتخت این کشور بود و آخرین نفر «سیمون باگبو»، همسر «لوران باگبو»، رئیس‌جمهوری سابق ساحل‌عاج است که با فساد و ولخرجی‌هایش موجب برکناری همسر خود و اتهام وی در دادگاه کیفری بین‌المللی شد.
همسر رابرت موگابه در جمع‌آوری کلکسیونی از گران‌قیمت‌ترین کفش‌های زنانه با همسر دیکتاتور مشهور فیلیپین مقایسه می‌شود. او عاشق نمایشگاه‌ها و مدهای جدید بود.
گریس که مادر سه کودک بود، همواره رؤیای جانشینی همسر ۹۳ ساله‌اش را که  جزو سالخورده‌ترین رؤسای جمهور جهان است، در سر داشت.
همسر رئیس‌جمهور گینه استوایی، بیشتر مواقع از حضور در اماکن عمومی خودداری اما همه مسائل کشور را مدیریت می‌کرد.
زمانی‌که ثروت او در سال ۲۰۰۹ حدود ۶.۱ میلیون یورو بود، ۶۰۰ هزار تن از شهروندان این کشور درشرایط اقتصادی بسیار بد و فقر شدید به سر می‌بردند.
مجله «فوربس» آمریکا در سال ۲۰۰۹ ثروت کوستانسیا تئودور را ۴۰۵ میلیون یورو تخمین زد.
 او و همسرش از یک کودتا نجات یافتند؛ اما اکثر کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند با وجود فساد گسترده در این کشور، او و همسرش مدت‌طولانی در قدرت باقی نخواهند ماند.
سیمون باگبو نیز با اقداماتش، همسر خود را به لبه پرتگاه برد و موجب شد قدرت را از دست بدهد.
در آخر این لیست، لیلی طرابلسی قرار دارد که زنان تونس او را «شجاع» می‌خوانند.
لیلی و گروه خرابکارش موجب شدند که بن‌علی سقوط کند و مجبور به فرار شود.
سفیر سابق آمریکا در تونس، گزارش‌های منتشر شده از سوی سایت ویکی لیکس درباره گروه طرابلسی را عجیب خواند و گفت: این گروه کنترل همه مسائل در تونس از جمله بانک‌ها، رایزنی‌ها و شرکت‌های بیمه را در دست دارند.
ثروت خانواده بن‌علی براساس برآوردها پنج‌میلیاردیورو در بانک‌های خارجی است.
بن‌علی در سال ۱۹۸۷ میلادی با لیلی‌طرابلسی که زنی مطلقه و ۳۰ ساله بود، آشنا شد. یکی از نزدیکان بن‌علی به او توصیه کرد از این زن فاصله بگیرد؛ لیکن بن‌علی توجهی نکرد.
چه بسا اکنون که او در عربستان در تبعید به سر می‌برد، به‌خاطر اینکه به توصیه‌های مشاورش گوش نداد، انگشت پشیمانی بگزد!

این عبارت مضمون سخنی بود که امام خمینی(ره) در مقابله با عقاید مهندس مهدی بازرگان و عقاید بسیاری دیگر فرمود که می‌خواستند جمهوری دموکراتیک (که بعداً به جمهوری دموکراتیک اسلامی تغییر پیدا کرد) را به رفراندوم بگذارند... .
این موضوع تنها یکی از اختلاف‌نظرهایی بود که مهندس مهدی بازرگان به‌عنوان اولین نخست‌وزیر در اولین دولت بعد از انقلاب (دولت موقت) و پس از انتصاب از سوی امام راحل با ایشان داشت.چهار روز پس از رجعت فرخنده حضرت امام(ره) به کشور، دستور تشکیل دولتی به‌عنوان دولت موقت صادر شد تا زمینه قانونی انتقال حاکمیت ایجاد شود و شورای انقلاب، مهدی بازرگان را پیشنهاد کرد. وی حدوداً نه ماه در این جایگاه بود و در چهارده آبان 58 تنها یک روز پس از اشغال لانه جاسوسی توسط دانشجویان پیرو خط امام(ره) درخواست استعفا داد و امام(ره) نیز آن درخواست را پذیرفت.
اساساً مهدی بازرگان به‌لحاظ فکری و ایدئولوژیک کاملاً انقلابی نبود. او نه یک انقلابی تمام‌عیار بود، نه یک ضد انقلاب بلکه دارای نوعی التقاط فکری و ایدئولوژیک بود. وی اولین فردی نبود که دارای التقاط فکری بود و آخرین آنان نیز نبود. التقاط فکری و ایدئولوژیک معضلی است که شاید هم‌اکنون نیز، گَرد آن روی دوش بسیاری از ما نشسته باشد و ما از آن بی‌خبر باشیم. اما التقاط و انحراف فکری و ایدئولوژیک مهدی بازرگان چه بود؟ از کجا نشأت می‌گرفت و اختلاف‌های او با جریان انقلاب چه بود؟ اکثریت‌قریب‌به‌اتفاق اعضای دولت موقت و بازرگان ارتباط با آمریکا را حتی در آن برهه حساس تاریخی استراتژیک می‌دانستند و شاید به‌همین‌دلیل بود که تمامی اعضای دولت پس از تسخیر لانه جاسوسی متفقاً استعفا دادند. این کج‌روی‌های فکری او و نهضت آزادی همین جا پایان نیافت؛ بلکه تا اختلاف‌های میان مسئله جنگ تحمیلی و مسئله ولایت‌ مطلقه فقیه نیز راه یافت... . مهندس مهدی بازرگان از موسسان جبهه ملی و نهضت مقاومت ملی و نهضت آزادی بود. او طرفدار اندیشه مصدق بود و در بسیاری از موارد (تا زمان مرگ مصدق) نسبت به فعالیت‌های سیاسی نظر مصدق را جویا می‌شد و به‌دنبال تائیدی از سوی او بود. بر اساس اساسنامه نهضت آزادی وی خود را مسلمان می‌دانست و به عدم جدایی دین از سیاست باور داشت؛ همچنین خود را مصدقی نیز می‌دانست؛ درحالی‌که این دو تفکر از یکدیگر بیگانه هستند و یکی از نشانه‌های تضاد ایدئولوژیک را می‌توان همین‌جا دانست: «جداکردن واژه‌ اسلامی از جمهوری یعنی به‌رسمیت‌نشناختن یگانگی سیاست و دیانت و واردکردن واژه دموکراتیک در جمهوری اسلامی یعنی در لفافه واردکردن عقاید لیبرالیستی و مادی‌گرایانه موردنظر آمریکا در بدنه حاکمیت و این خلاف اسلام است.» اسلام را از آن رو که یک دین است یا باید کامل پذیرفت یا کاملاً رد کرد، نمی‌توان بخشی از آن را پذیرفت و بخشی دیگر را که مخالف ارزش‌ها و باورهای قبلی یا مخالف سود و مصلحت باشد، رد کرد؛ اصلاً مشروعیت خود او و دولت او ناشی از مشروعیت و مقبولیت حضرت امام(ره) ازآن‌رو که یک فقیه و موردپذیرش مردم قرار گرفته بود به‌عنوان وکیل یا رهبر نهضت انقلاب، رسمیت داشت.ولی این گمراهی مهدی بازرگان تا جایی پیش رفت که حتی با وجود اصل ولایت فقیه در قانون اساسی مخالف شد. هرچند گاهی در ابتدا، مخالفت‌ها و اختلاف عقیده‌های او با شورای انقلاب با میانجی‌گری حضرت ‌امام(ره) حل‌وفصل می‌شد، اما ریشه تفکر او که به همان سال‌های عضویت در جبهه ملی و نهضت آزادی در قبل از انقلاب برمی‌گشت، مبهم و مختلط بود؛ ولی این حالت به انقلاب آسیبی وارد نمی‌کرد؛ ضمن اینکه شورای انقلاب هم پابه‌پای دولت موقت و حتی انقلابی‌تر از آن حرکت می‌کرد و نواقص را برطرف می‌ساخت.
برخورد دولت بازرگان با دولت بختیار نیز به‌ نوعی رودربایستی سیاسی تبدیل شد و آن‌گونه که باید و شاید، انقلابی با بختیار برخورد نکرد و همیشه در پی ایجاد صلح و سازش و اصلاحات طولانی‌مدت و آرام میان جریان انقلاب و قدرت حاکم بود: چه آن زمان که شاه بر سر کار بود و چه آن زمان که بختیار عنان دولت را در دست داشت.