نامه می‌نویسد، ویدئو و عکس منتشر می‌کند تا به هر طریق ممکن به گمان خود دست به افشاگری بزند. این روزها محمود احمدی‌نژاد و حواریونش با انتقادهای توأم با اهانت به چهره‌های نظام، پله‌های عبور از خطوط قرمز را چندتا یکی طی می‌کنند. دستگیری حمید بقایی به‌دلیل اتهام‌های مالی و احضار اسفندیار مشایی؛ فصل تازه‌ای را در پرونده رفتارهای سیاسی خاص احمدی‌نژاد و یاران غارش رقم زد. پس از آنکه مردان تراز اول دولت نهم و دهم از قدرت فاصله گرفتند، اندک‌اندک مجبور به پاسخگویی در برابر پرونده‌های مالی‌شان شدند، این پاسخگویی، همچون آتشی بر جانشان افتاد و برای رهایی از آن دست‌به‌کار شدند. همان‌طور که محمدعلی پورمختار، چهره اصولگرای مجلس گفته است: «آقایان در سال 88 بودند و می‌گفتند چرا از راه‌های قانونی ورود نکردند و به تشریفات متعارف قانونی پایبندی نشان ندادند، اما امروز خودشان همین کار را می‌کنند.» آنان از هیچ راهی برای فرار از اتهام‌ها و مظلوم‌نمایی دریغ  نکردند، از به سخره گرفتن دادگاه به‌وسیله حضور بقایی زنبیل به دست تا بست‌نشینی، نامه‌نوشتن احمدی‌نژاد به رهبری و انتشار فیلم‌های به‌اصطلاح افشاگرانه. اما در این میان سرنوشت سیاسی احمدی‌نژاد بیش از همیشه در هاله‌ای از ابهام است.
برخی گمان می‌کردند بعد از سرپیچی او از توصیه رهبری برای کاندیدانشدن در انتخابات 96، احمدی‌نژاد به خارج از گود سیاست رانده شود؛ اما روزهای بعد از انتخابات و حضور او در مجمع تشخیص مصلحت، تا حدودی این گمانه‌زنی را رد کرد. حالا هم بعد از اوج‌گرفتن اتهام‌زنی به قوه قضائیه و برادرهای لاریجانی، باز بازار گمانه‌زنی‌ها داغ شده است.
در این میان با رمزگشایی کلام برخی چهره‌های قضایی و سیاسی می‌توان به سرنخ‌هایی درباره آینده سیاسی احمدی‌نژاد دست یافت.
این روزها حرف‌وحدیث‌هایی همچون محاکمه علنی احمدی‌نژاد و یارانش شنیده می‌شود. برخی بهترین واکنش به این جنجال‌آفرینی‌ها را در جلسه علنی دادگاه جست‌وجو کرده و پیشنهاد می‌کنند با بررسی پرونده اتهام‌های مردان جنجال‌آفرین دولت مهرورزی در دادگاه علنی، آتش این قائله خاموش شود.
برای برخورد با جنجال احمدی‌نژادی‌ها همه معتقد به برخورد ضربتی نیستند، برخی هم تنها خارج از گودنشسته و با سکوت این بازی پر سروصدا را نظاره می‌کنند تا مبادا واکنش آنان به ابزاری برای بیشتر دیده‌شدن مردان آشوب‌طلب تبدیل شود.
 ناصر ایمانی، تحلیلگر اصولگرا، جزو چهره‌هایی است که از این دریچه به حاشیه‌های احمدی‌نژاد و حواریونش نگاه می‌کند. او گفته بود: «به اعتقاد من الان نباید با احمدی‌نژاد برخورد کرد؛ باید گذاشت تا این جماعت خودشان را بیشتر درمعرض افکار عمومی قرار دهند و آنگاه که جامعه به این جمع‌بندی رسید که ادعاها و اتهام‌ها قرین صحت نیست و آنان چه اهدافی را دنبال می‌کنند، آنگاه باید برخورد کرد. فعلاً زود است.» او حتی سکوت اهالی اردوگاه راست در قبال این اتفاقات را این‌گونه تفسیر می‌کند: «به‌نظر می‌رسد آنان-اصولگراها- هم متوجه هستند که نباید به احمدی‌نژاد تریبون داد و برجسته‌اش کرد. می‌خواهند او فراموش شود و به تاریخ بپیوندد.»
حصر، راهی است که احمدی‌نژاد و یارانش بعد از شانتاژهای بسیاری نشان داده‌اند، برای رسیدن به محبوبیت نیم‌نگاهی به آن دارند. شاید دور از ذهن نباشد که قبول کنیم اینکه هم‌زمان با هر جنجال تیم احمدی‌نژاد شایعه‌ای مبنی برحصر رئیس دولت سابق، منتشر می‌شود، در زیرکی مردان احمدی‌نژادی برای افزایش شهرتشان ریشه دارد؛ اما جدا از استراتژی‌های تیم رسانه‌ای و مردان احمدی‌نژادی، با بالا و پایین کردن صحبت‌های مقام‌های قضایی همچون محسنی‌اژه‌ای می‌توان محصورشدن احمدی‌نژاد در آینده نزدیک را یکی از سناریوهای با احتمال پایین تلقی کرد.
«فقط یک جمله می‌گویم.
حکمت صبر قوه قضائیه ان‌شاءاله در آینده نه‌چندان دور برایتان روشن می‌شود.»، هرچند این گفته اژه‌ای به اقتضای نوع سخن‌گفتن مقامات قضایی چندان صریح و روشن نیست، اما از میان شدت تندی جملات و هم‌خوانی‌اش با این گفته محسن رفیق‌دوست که «انشاءاله به‌زودی خدمتش خواهند رسید و قوه قضائیه در حال تکمیل پرونده است.»
 شاید برخورد شبیه به حصر روزی در دستور کار مواجهه با احمدی‌نژاد قرار بگیرد. به‌هرحال باید منتظر ماند و دید که جنجال‌آفرینی احمدی‌نژاد و حواریونش چه سرنوشت سیاسی را برای آنان رقم می‌زند و دستگاه قضا و نهادهای حکومتی تا چه زمانی به احمدی‌نژاد که این روزها هم‌نشین آنان در جلسات مجمع تشخیص است، با لبخندی صبورانه نگاه می‌کند.

نقد و بررسی این فیلم را با این جمله آشنا آغاز می‌کنم: تاریخ دو بار تکرار می‌شود: بار اول تراژدی و بار دوم کمدی. ملیحه در صندوق‌عقب خودرویی است، گوشی همراهش در دستش است، دلهره و اضطراب در چهره‌اش پیداست، شماره‌ای را تماس می‌گیرد  و جمله‌ای را به زبان می‌آورد ...

مراسم قرعه‌کشی رقابت‌های جام جهانی فوتبال برگزار شد و ۳۲ تیم حاضر در این رقابت‌ها حریفان خود را شناختند...

وزیر نفت عربستان، خالد الفالح با تأکید بر اینکه توافق کاهش تولیدات تمدید خواهد شد، گفت: تصمیم‌گیری بر سر این موضوع، به اتفاق آرا انجام شد و همه به‌طورمصمم تصمیم گرفتند توافق را تا دسامبر ۲۰۱۸ ...

سیدرضا اکرمی، روحانی و سیاست‌مدار ایرانی، رئیس شورای فرهنگی نهاد ریاست‌جمهوری، مشاور عالی وزیرکشور در امور روحانیت و رئیس شورای فرهنگی وزارت کشوراست. وی عضو شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز و نماینده پنج دوره مجلس شورای اسلامی بوده است. برای تحلیل و بررسی مهم‌ترین اتفاقات کشور با ایشان گفت‌و‌گو کردیم...

مراسم قرعه‌کشی رقابت‌های جام جهانی فوتبال برگزار شد و ۳۲ تیم حاضر در این رقابت‌ها حریفان خود را شناختند.
در حالی که تقریبا شش ماه تا آغاز بیست و یکمین دوره رقابت‌های جام جهانی باقی مانده است، دیروز (جمعه) آیین قرعه‌کشی رقابت‌های جام جهانی روسیه برگزار شد و ۳۲ تیم حاضر در این رقابت‌ها حریفان خود را شناختند.
گروه بندی جام جهانی روسیه لحظه به لحظه تکمیل شده است.
گروه A: روسیه، اروگوئه، مصر، عربستان
گروه B: پرتغال، اسپانیا، ایران، مراکش
گروه C: فرانسه، پرو، دانمارک، استرالیا
گروه D: آرژانتین، کرواسی، ایسلند، نیجریه
گروه E: برزیل، سوئیس، کاستاریکا، صربستان
گروه F: آلمان، مکزیک، سوئد، کره‌جنوبی
گروه G: بلژیک، انگلیس، تونس، پاناما
گروه H:  لهستان،‌ کلمبیا، سنگال، ژاپن
۱۸:۵۸: گوی حاوی نام روسیه میزبان جام جهانی به عنوان تیم نخست گروه A از گلدان خارج شد.
۱۸:۵۵: گری لینه‌کر، مجری انگلیسی مراسم برای حاضران نحوه قرعه کشی را توضیح داد. او گفت: حاضرم در جام‌جهانی یک ضربه پنالتی بزنم تا اینکه این لحظات هیجان‌انگیز و حساس را میزبانی کنم. او در ادامه توضیحاتی درباره قرعه‌کشی جام جهانی و نحوه قرار گرفتن تیم‌ها ارائه داد و عنوان کرد: در ابتدا تیم‌های سید یک گروه‌ها مشخص خواهد شد.
۱۸:۵۰: مهمانان ویژه مراسم به نوبت روی صحنه آمدند تا قرعه‌کشی را انجام دهند.
میروسلاو کلوزه گفت: کاپ جام جهانی فوق العاده ویژه است و کسب این جام اهمیت و اعتبار بسیار زیادی دارد. وقتی تابستان آن را کسب کردم به این مهم پی بردم. خیلی از فوتبالیست‌های بزرگ این جام را فتح کردند.
بلندکردن این جام یک لحظه جادویی در زندگی‌ام بود.
۱۸:۴۰: میروسلاو کلوزه کاپ جام‌جهانی گذشته را تحویل مقامات روسی داد تا تابستان آینده به تیم قهرمان داده شود.
۱۸:۳۵: جیانی اینفانتینو پس از رئیس جمهور روسیه برای حاضران صحبت کرد. رئیس فیفا گفت: افتخار خیلی بزرگی برای من است که این‌جا هستم و قرعه کشی جام جهانی را تجربه می‌کنم. به همه شما خوش‌آمد می‌گویم و می‌دانم که شور و شوق زیادی بین شماست که نتیجه
قرعه کشی را بدانید.
او ادامه داد: روسیه کشوری بزرگ با مردمان خونگرم است و مطمئن هستم همه کسانی که به این‌جا می‌آیند این خونگرمی را حس خواهند کرد. علاوه بر آن روسیه کشور فوتبالی خیلی خوبی هم است و به خوبی خودش را برای جام جهانی آماده کرده است و این را از ورزشگاه‌های بزرگ این کشور می‌توانیم تشخیص دهیم.
رئیس فیفا ادامه داد: تابستان آینده رقابت بزرگی را شاهد خواهیم بود و تمام ۳۲ تیمی که به جام‌جهانی رفتند با شایستگی به این مهم رسیدند و حضور شایسته‌ای داشتند. این‌جا اسطوره‌های زیادی هستند. فوتبال به این اسطوره‌ها ازجمله پله و مارادونا تعلق دارد. همراه با رئیس‌جمهور پوتین شرایطی برای لذت بردن از فوتبال تابستان آینده فراهم خواهیم کرد.
۱۸:۳۰: مراسم با سخنرانی ولادیمیر پوتین آغاز شد. رئیس‌جمهور روسیه ضمن خوش‌آمدگویی به مهمانان حاضر در مراسم ابراز امیدواری کرد که جام جهانی روسیه به بهترین شکل ممکن انجام شود و همچنین اعلام کرد تمامی اقدامات لازم برای یک جام جهانی خوب تدارک دیده شده است. روسیه همیشه کشور فوتبالی بوده و بازیکنان زیادی در تاریخ خود داشته است.این مراسم، از ساعت ۱۸:۳۰ رسما آغاز شد.لازم به ذکر است،مراسم افتتاحیه و اولین دیدار جام جهانی روسیه ۲۴ خرداد ۱۳۹۷ در ورزشگاه لوژنیکی شهر مسکو برگزار می‌شود تا بیست‌ویکمین دوره جام جهانی در کشور روسیه آغاز شود.

در دهه‌ 40 شمسی تقریباً شاخه‌ای در ادبیات فارسی وجود نداشت که جلال آل‌احمد بر آن تأثیر نگذاشته باشد. نویسنده بود و داستان‌هایش به‌سبب زبان ساده و روان و ضرب‌آهنگ سریعش مورد توجه طبقات مختلف جامعه قرار گرفت؛ همچنین دستی در ترجمه داشت و این کار را گاه با حمایت یا همراهی افرادی چون پرویز داریوش انجام می‌داد؛ اما آنچه در این زمینه از اهمیت برخوردار است نه نفسِ ترجمه بلکه انتخاب‌های مهم و تأثیرگذار او برای ترجمه است. هم او بود که آلبر کامو را به جامعه‌ فارسی‌زبان معرفی کرد، نیز با انتشار ترجمه‌هایی از دیگر نویسندگان بزرگ ازجمله ژان پل سارتر، آندره ژید، داستایوفسکی و اوژن یونسکو تأثیر چشمگیری بر رشد جریان‌های ادبی در ایران داشت. از دیگرسو با همان نثر خاص خود به سفرنامه‌نویسی پرداخت. بی‌گمان شناخته‌شده‌ترین سفرنامه‌ جلال، «خسی در میقات» است. ماحصل سفر او به عربستان و شرکت در مناسک حج که با سفرنامه‌های مشابه تفاوت چشمگیری دارد و چنان‌که عادت نویسنده است با نگاهی تیزبین وقایع بیرونی را روایت و گاه نقد می‌کند و هم‌زمان از تحولات و تعارضات درونی خود نیز سخن می‌گوید. در عرصه‌ شعر گرچه جلال شخصاً طبع‌آزمایی نکرد (شاید بدین سبب که او ذاتاً قصه‌گو بود و نه شاعر) اما در گسترش نوعِ تازه‌واردِ نیمایی نقش به‌سزایی داشت و از شاعران نوپردازی چون شاملو و نصرت رحمانی حمایت می‌کرد.
 اما از جلال آل‌احمد کتاب‌ها و مقالاتی به‌جا مانده است که در آن‌ها با نثری سنگین و قلمی فاخرتر به طرح آرای سیاسی-اجتماعی خود می‌پردازد. «در خدمت و خیانت روشنفکران» و «غرب‌زدگی» ازاین‌دست آثار هستند. جلال آل‌احمد به‌واسطه‌ سفرهای بسیار به اروپا، آمریکا، روسیه و کشورهای دیگر خاورمیانه، نیز لمس فضاهای متفاوت فکری، مذهبی و سیاسی، تجربیات بی‌نظیری را از همان ابتدای جوانی از سر گذراند. از طرفی انسانی برون‌گرا بود و حتی آن زمان که خود را برکنار از سیاست اعلام می‌کرد همچنان شدیداً درگیر مسائل سیاسی و اجتماعی بود. آثار ادبی او نیز سراسر در برگیرنده‌ انتقادها و نظرات سیاسی-اجتماعی او هستند. ایده‌ هنر و ادبیات متعهد به تمامی در آثار جلال نمایان است. قصه‌های جلال با تمام جاذبه‌های روایی‌اش، سرشار از کنایه‌های سیاسی و نقدهای اجتماعی است. یکی از این آثار، داستان بلند «مدیر مدرسه» است، روایت مردی که خسته از شغل آموزگاری، با حمایت آشنایان صاحب‌نفوذش، مدیر یک مدرسه می‌شود. داستان بیانگر کشمکش‌های میان مدیر مدرسه (راوی داستان)، معلم‌ها، فراش‌ها، دانش‌آموزان و والدین آنان است، از لحظه‌ انتصاب راوی به مدیریت تا زمان تقدیم استعفایش. نیز تعارضات درونی راوی(مدیر) را روایت می‌کند و در پس هر کشمکش و تعارضی، نقدی جدی می‌آورد. جالب آنکه راوی –چنانکه خلق‌وخوی خود جلال است- به خودش هم رحم نمی‌کند و در سرتاسر داستان انگیزه‌های خود را که غالباً شامل راحت‌طلبی و برکناری از هرگونه دردسر است، مورد ریشخند قرار می‌دهد. این داستان حاصل تجربیات سال‌هایی است که نویسنده خود معلم و در استخدام فرهنگ بوده است. داستان تاختنی تند به سیستم آموزشی و بررسی فضایی است که موجب عقب‌ماندگی علمی و فرهنگی یک جامعه می‌شود. دانش‌آموزانِ این داستان، از مدرسه بیزار هستند؛ به‌گونه‌ای که «دور حیاط دیواری بلند، درست مثل دیوار چین» ساخته‌اند، «سد مرتفعی در مقابل فرار احتمالی فرهنگ»! در ادامه علل این بیزاری را می‌توان مشاهده و ارزیابی کرد. معلم‌ها –چنانکه خودِ مدیر سابقاً عادت داشت- به‌دنبال فرار از کار هستند. غالباً دیر می‌آیند و همواره برای رفتن سر کلاس تعلل می‌کنند: «چه لذتی می‌برند معلم‌ها از اینکه پنج دقیقه – نه، فقط دو دقیقه، حتی یک دقیقه دیرتر به کلاس بروند. چنان در این کار مصر بودند که انگار فقط به‌خاطر همین تأخیرها معلم شده‌اند.» رفتارِ بیشتر آنان با دانش‌آموزان بی‌رحمانه است؛ چراکه «وقتی بچه بوده‌اند و مدرسه می‌رفته‌اند لابد کتک خورده بوده‌اند که حالا باید بزنند.» مدیر، این چرخه‌ بی‌رحمی را بسیار قدرتمند می‌یابد و اقرار می‌کند که به‌تنهایی قادر نیست آن را بشکند، نیز اعتراف می‌کند که معلمان غالباً با دانش‌آموزان طبقه مرفه، رفتار دوستانه‌تری دارند. خودِ او که داعیه‌ حمایت از «بچه‌های باغبان‌ها و میراب‌ها» را دارد ناگهان متوجه می‌شود حس بهتری به بچه‌های اعیان مدرسه دارد و پس‌ازاین مکاشفه رنج‌آور سعی می‌کند با تنبیه یک دانش‌آموز خاطیِ ثروتمند، به‌نوعی وارستگی برسد. مسئله بغرنج امتحان و سیستم ارزیابی دانش‌آموزان از دیگر عواملی است که داستان به آن پرداخته. مدیر در اولین بازرسی خود از سالن امتحانات مدرسه، بوی آشفتگی و «عرق بچه‌ها را که موقع امتحان کتبی ریخته‌اند» استشمام می‌کند. در جای دیگر ترس دانش‌آموزان هنگام امتحان به‌قدری ترحم‌آور است که مدیر کار نظارت را به ناظم می‌سپارد و سالن را ترک می‌کند: «می‌دیدم که این مردانِ آینده در این کلاس‌ها و امتحان‌ها آن‌قدر خواهند ترسید... که وقتی دیپلمه بشوند یا لیسانسه، اصلاً نوع جدیدی خواهند شد: آدمی انباشته از وحشت! انبانی از ترس و دلهره... به‌این‌ترتیب یک روز بیشتر دوام نیاوردم.»
 مدرسه‌ای که جلال آل‌احمد در داستان «مدیر مدرسه» تصویر می‌کند مکانی نیست که کارکرد اصلی یا حتی هدف ظاهری آن تعلیم و تربیت باشد. این مدرسه گویا محل تلاقی آدم‌های «مجبور» است، معلم‌هایی که به‌اجبار معلمی می‌کنند و دانش‌آموزانی که به‌اجبار درس می‌خوانند. دردناک‌ترین قسمت ماجرا شاید آن تکه از داستان است که مدیر به‌همراه ناظم و یکی از معلم‌ها با گردن کج راهی انجمنی مردمی می‌شوند تا برای تجهیز مدرسه و رسیدگی به سرووضع بچه‌ها –که حتی اکثراً پوشش مناسبی ندارند- از اعضا درخواست کمک مالی کنند وگرچه به هدف خود می‌رسند، اما حال مدیر تا چند روز خراب است و این تنها حال «مدیر مدرسه» داستان جلال نیست که خراب است. سال‌هاست که فرهنگ یا آموزش‌وپرورش ما، درحالی‌که می‌بایست غنی‌ترین رکن این کشور باشد با «نان گدایی» روزگار می‌گذراند.