خرید امنیت به ‌قیمت جنگ، اصطلاح جدیدی است که می‌توان به سخنان نتانیاهو در پاریس بست داد، سخنانی که خود اثبات‌کننده این واقعیت است که بعضی از چهره‌های سیاسی جهان، جنگ در کشورهای دیگر را وسیله‌ای برای ایجاد ثبات و امنیت خود می‌دانند. جنگ را جایگزین دیپلماسی می‌کنند تا اعمال غیر‌عرف خود را پرده‌پوشی کرده و شاید بتوانند امنیت و آرامش را برای خود کسب کنند. به‌طورمعمول پایان دیپلماسی و عدم‌توافق به‌منزله آغاز جنگ است و می‌توان عنوان کرد که آخرین راه‌حل اختلافات، استفاده از ابزاری به نام جنگ است؛ اما گاهی ایجاد جنگ توسط دیگران، وسیله‌ای برای کسب منافع اقتصادی و سیاسی می‌شود. این مطلب را سخنان نتانیاهو تائید می‌کند. «با آتش‌بسی که با میانجی‌گری روسیه و آمریکا در سوریه به‌دست آمده، مخالف هستیم؛ چون حضور نظامی ایران را در سوریه استمرار می‌بخشد.» سخنی است که نتانیاهو در دیدار خود با ریاست‌جمهوری فرانسه در سفر به پاریس بر زبان آورد، سخنی که در آن بسیاری نهفته‌ها وجود دارد. هر‌چند ریاست‌جمهوری فرانسه در پاسخ به بدگویی‌های نتانیاهو که سعی در بدنامی ایران داشت، ایران را کشوری متعهد دانست و عنوان کرد که ایران پایبند به کلیه توافقات اتمی خود است و از این بابت جای نگرانی نداریم، اما نگرانی‌های نتانیاهو به‌قدری بود که با وجود سخنان رئیس‌جمهور میزبان، سخنان خود را ادامه داد؛ البته سخنان و مواضع غیر‌منطقی و بی‌پایه این رژیم در قبال ایران برای جهانیان مشخص است.
حمایت یا به‌رسمیت‌شناختن گروه‌های شورشی و تروریستی از طرف کشورها و رژیم‌های دیگر در حقوق بین‌الملل به‌منزله توهین به دولت رسمی بوده و در نزد سیاسیون امری پذیرفته‌شده نیست. حال این به‌ظاهر سیاسیون با سخنان خود واقعیتی را افشا می‌کنند که جمهوری‌اسلامی‌ایران از دیر‌باز سعی در افشای آن داشت و آن، حمایت رژیم‌هایی چون اسرائیل و... از گروه‌های شورشی و تروریستی در خاک کشورهای منطقه است. آنچه از سخنان نتانیاهو می‌توان استنباط کرد، هدف رژیم نتانیاهو از لزوم وجود شورشیان مخالف دولت اسد و حمایت از درگیری‌ها در سوریه، ناشی از نگرانی‌ها و توهم‌های قدرت‌یافتن کشور همسایه است.
از طرفی، نگرانی نتانیاهو از آتش‌بس پیش‌آمده در نقاطی از خاک سوریه، وقتی شدت یافته است که چنان که خود در ادامه گفت‌وگوها با رئیس‌جمهور فرانسه اقرار کرد، تماس‌های وی و تلاش برای منصرف‌کردن روسای‌جمهور ایالات‌متحده و روسیه از این توافق، بی‌نتیجه مانده است. ریاست‌جمهوری ایالات‌متحده‌آمریکا به‌عنوان حامی وی نیز به سخنان او مبنی بر عدم‌توافق با روسیه جهت ایجاد آتش‌بس در نقاطی از خاک سوریه تن‌در‌نداده و با روسیه در خصوص این اقدام توافق حاصل کرده است. حال باید نتانیاهو در‌نظر داشته باشد که ترامپ در روزهای گذشته اظهار کرد: «امیدوارم این آتش‌بس برای مدت طولانی حاکم باشد و نهایتاً به پایان درگیری‌ها بینجامد.» تنها‌ماندن نتانیاهو و هم‌پیمانی ایالات‌متحده با روسیه، به‌منزله از‌دست‌دادن حامی چون ایالات‌متحده بوده است. این عمل میزان نگرانی در نتانیاهو را شدت می‌بخشد.
وضعیت نابسامان اتحادیه کشورهای عربی که با وجود اختلافات بین اعضای خود، بر میزان ناکارامدی آن هر روز افزوده می‌شود، وضعیتی است که نتانیاهو از آن خرسند بود؛ ولی درحال‌حاضر این رویداد و به‌هم‌خوردن معادلات سیاسی در منطقه، نگرانی‌های نتانیاهو را چندین‌برابر کرده است.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که میلیونرهای چینی علاقه دارند به آمریکا مهاجرت کنند.
میلیونرهای چینی به‌عنوان مقصد مهاجرت، علاقه زیادی به کشورهای کانادا و انگلیس نشان دادند؛ اما همچنان آمریکا برای این افراد جایگاه دیگری دارد.
به‌گزارش خبرآنلاین، تحقیقاتی در زمینه میزان مهاجرت چینی‌هایی که مقدار پولی بین ده میلیون الی ۲۰۰ میلیون یوان (۱.۵ الی ۳۰ میلیون دلار) دارند، صورت گرفته است. درحال‌حاضر آمریکا، سه سال متوالی پرطرفدارترین مقصد برای این افراد محسوب می‌شود و بعد از آن، کانادا و انگلیس جزو مقصدهای پرطرفدار قرار گرفته‌اند.
کیفیت آموزش و قیمت مسکن در کانادا، نسبت به سال‌های گذشته معقول‌تر به‌نظر می‌رسد و به‌همین‌دلیل، رتبه این کشور از انگلستان بالاتر رفت تا به‌عنوان دومین مقصد پرطرفدار انتخاب شده باشد. لس‌آنجلس، سیتل، سانفرانسیسکو و نیویورک، شهرهایی هستند که میلیونرهای چینی برای سرمایه‌گذاری به آن‌ها سفر می‌کنند؛ اما پس از روی‌کار‌آمدن ترامپ، شهرت این شهرها میان میلیونرهای چینی به‌شدت کاهش پیدا کرده است.
میلیونرهای چینی بیشتر به‌دنبال محیط مناسب و با آرامش برای زندگی هستند؛ به‌طوری‌که درحال‌حاضر برخی از آنان از محیطی که در آن زندگی می‌کنند، راضی نیستند.
از طرف دیگر، کاهش ارزش یوان نیز این افراد را نگران کرده است. پس از افت ارزش یوان به کمترین میزان خود در هشت سال اخیر، آنان نگران ارزش یوان در بازارهای جهانی هستند. این درحالی‌است که در شش ماهه اول سال ۲۰۱۷، ارزش یوان مجدد روندی صعودی به‌خود گرفته است.
 

اواخر هفته گذشته بن‌علوی، وزیر خارجه عمان به تهران، سفر و با مسئولان وزارت خارجه دیدار و گفت‌وگو کرد. به‌محض حضور وی در تهران نگرانی دلواپسان آغاز شد. دیدارهای بن‌علوی در تهران با دیدار فرستاده ویژه پوتین در امور سوریه تکمیل‌تر شد. به‌‌محض ورود بن‌علوی دلواپسان دچار اضطراب و تشویش شدند. آنان با خاطره‌ای که از نقش‌آفرینی سلطان قابوس در گفت‌وگوهای هسته‌ای داشتند این نگرانی را بروز دادند. پیش‌تر یک‌بار ایران با وساطت عمان به گفت‌وگوی دوجانبه و کاملاً محرمانه با آمریکا در عمان روی آورده بود. بعد از او «لاورنتیف»، نماینده ویژه پوتین در امور سوریه به تهران آمد و با شمخانی و جابری انصاری دیدار کرد.  بعد از این دیدارها هر دو مقام مسئول ایران بر خطوط قرمز جمهوری اسلامی تاکید کردند. جابری انصاری اعلام کرد: «هیچ تحولی نباید منجر به تجزیه سوریه، نقض حاکمیت ملی این کشور و تمامیت ارضی آن شود و باید براساس خواسته مردم سوریه حرکت کنیم. این خطوط اساسی و قرمز ماست.»                                                                                                                           حرف‌های جابری انصاری البته یک گام جلوتر نیز رفته و با تردید و نگرانی درباره توافق انجام شده میان ایران و روسیه درباره جنوب سوریه مواردی را مطرح کرده است؛ ازجمله اینکه این توافق آزمونی برای آمریکا خواهد بود تا پایبندی‌اش را نشان دهد. به‌عبارت دیگر تأکید ایران بر عدم تجزیه سوریه به دو بخش جنوب و شمال آن بازمی‌گردد؛ به‌خصوص در بخش شمالی ترکیه با لشکرکشی قصد دارد به‌بهانه حضور کردهای مخالف این کشور آن منطقه را در اختیار بگیرد. در جنوب نیز اسرائیل تلاش می‌کند منطقه از تصرف دولت سوریه خارج شود و در دست تروریست‌ها باقی بماند؛ اما ایران نتواند آنجا حضور داشته باشد. حالا نکته اینجاست که مخالفان دولت تلاش می‌کنند تحولات جدید را با دولت گره زده و از آن یک «خیانت» استخراج کنند. افرادی مانند حسین مهدی‌تبار این موضوع را خیانت محض نامیده و عجیب‌تر اینکه عمان را معتمد ایران نمی‌دانند. او می‌نویسد: «ورود مسئولین عمان به کشور، مسئله‌ای نیست که به‌سادگی بتوان از کنار آن عبور کرد. عمان، رابط ایران و ایالات‌متحده در پرونده هسته‌ای و منتقل‌کننده نامه اوباما به ایران، از معتمدین و محترمین منطقه، به‌نظر نمی‌رسد وزیر خارجه خود را برای مسئله‌ای غیرحیاتی به ایران آورده باشد.» برخی دیگر از اصولگرایان نیز کاملاً با او همراه و همدل هستند. آنان می‌گویند وزیر خارجه عمان به‌منظور فراهم‌آوردن مقدمات گفت‌وگوهای غیرهسته‌ای به ایران سفر کرده و در ادامه معتقدند اگر چنین اتفاقی بیفتد «خیانت محض» صورت گرفته است و آنان این مسئله را پایان جمهوری اسلامی قلمداد می‌کنند. این درحالی‌است که رهبری از سلطان قابوس با عنوان یکی از محترمین منطقه یاد کرده و درباره نقش عمان در مذاکرات بدون نام‌بردن از سلطان قابوس از او با عنوان «یکی از محترمین منطقه» یاد کرده و گفته بودند: «موضوع مذاکره با آمریکایی‌ها مربوط به زمان دولت قبل است و به فرستادن واسطه به تهران برای درخواست مذاکره مربوط می‌شود. در آن زمان، یک نفر از محترمین منطقه به‌عنوان واسطه به دیدار ما آمد و به‌صراحت گفت رئیس‌جمهور آمریکا از او خواهش کرده که به تهران بیاید و درخواست آمریکایی‌ها برای مذاکره را مطرح کند» (2/4/94 دیدار با مسئولان نظام). حرف‌های جابری انصاری در نشست خبری بعد از دیدار با فرستاده ویژه پوتین نشان می‌دهد که ایران به‌صورت واضح و علنی مشغول فرستادن پالس مشخص به واسطه‌هایی است که درخواست‌های آمریکا را مطرح می‌کنند؛ اما نکته مهم این است که دلواپسان به‌خوبی می‌دانند این اتفاقات و تحولات عظیمی همچون برجام و توتال بدون نظر مثبت مجموعه نظام امکان‌پذیر نیست. در نقد این نوع نگاه علی‌اکبر صالحی منتقدانه به اظهارات دلواپسان جواب داده و می‌گوید: «آیا کشور ملک شخصی من بوده که در مذاکرات من برای آن شخصاً تعیین‌تکلیف کنم و هرچه آمریکایی‌ها بگویند ما بگوییم چشم، چنین طرز فکری حکومت و نظام را زیر سؤال می‌برد؛ یعنی این نظام هیچ متولی نداشته که یک نفر مثل من برای کشور تعیین‌تکلیف کند؟» مخالفان به‌خوبی می‌دانند که دولت در این تحولات تا چه اندازه نقش ایفا می‌کند و خارج از آن آیا در حیطه اختیارات او هست یا خیر؟ تحولات اخیر هرچه هست آنان را آنقدر نگران کرده که به این سرعت واکنش نشان می‌دهند.