صنعت توریسم یکی از صنایع بسیار مهم در اقتصاد امروز دنیاست و درآمد حاصل از آن اهمیت زیادی برای کشورها دارد؛ اما برای اینکه یک شهر بتواند توریست‌هایی را جذب کند باید زیرساخت‌های مناسبی داشته باشد. طبق گزارش سالانه مستر کارت در سال گذشته، بانکوک شهری بود که بیشترین شمار توریست‌ها را جذب کرد. در این سال پایتخت کشور تایلند ۱۹.۴۱ میلیون توریست داشت که از شمار توریست‌های لندن و پاریس هم بیشتر بود. در سال گذشته ۱۹.۰۶ میلیون نفر از لندن و ۱۴.۸۷ میلیون نفر از پاریس دیدن کردند.
شهر بانکوک به‌دلیل وجود امکانات تفریحی و رفاهی شمار زیادی از توریست‌ها را جذب کرد و هزینه‌های پایین‌تر اقامت و تفریح در این شهر نسبت به شهرهای اروپایی سبب شد تا شمار بیشتری از مردم، این شهر را برای تفریح و استراحت انتخاب کنند. در این سال دوبی ازنظر شمار بازدیدکنندگان در دنیا در جایگاه چهارم قرار داشت.
اما صنعت توریسم را از یک جنبه دیگر هم می‌توان مورد بررسی قرار داد و آن میزان هزینه‌ای است که توریست‌ها در شهرهای مختلف انجام می‌دهند. این جنبه‌ای است که برای اقتصاد کشورها اهمیت بیشتری دارد.
از نظر میزان هزینه‌ای که همه توریست‌ها در یک شهر انجام می‌دهند، توریست جایگاه اول را دارد. طبق گزارش‌های موجود، دوبی جاذبه‌های توریستی زیادی دارد که ازجمله آن‌ها می‌توان به موزه‌های زیاد این شهر و برج الخلیفه که ۲۷۱۷ فوت ارتفاع دارد اشاره کرد. همین جاذبه‌های توریستی شمار زیادی از مردم را در هر سال جذب می‌کند؛ اما به نظر می‌رسد این جاذبه‌ها تنها‌ دلیل قرارگرفتن دوبی در صدر فهرست مقاصد توریستی دنیا از نظر میزان هزینه‌ای که توریست‌ها در شهر انجام می‌دهند، نباشد.
موسسه مطالعاتی مستر کارت در این زمینه نوشت: دوبی به یک دلیل دیگر هم شهرت دارد و آن هم مرکز خرید خاورمیانه است. هرساله شمار زیادی از مردم برای خرید به دوبی سفر می‌کنند و به‌ همین دلیل است که بیشتر از دیگر شهرهای توریستی در این شهر هزینه می‌کنند. شمار زیاد مراکز خرید در این شهر و تنوع در قیمت محصولات عرضه‌شده در فروشگاه‌های دوبی سبب می‌شود افراد زیادی به‌خصوص در خاورمیانه این شهر را برای سفر و خرید انتخاب کنند.
کدام شهرها بیشترین درآمد را از توریست‌ها داشتند؟
هرچه تعداد شب‌هایی که توریست‌ها در یک شهر اقامت دارند بیشتر باشد، میزان هزینه‌ای که در آن شهر می‌کنند، بیشتر است. آمارها نشان می‌دهد در سال گذشته توریست‌ها ۲۸.۵ میلیارد دلار در دوبی هزینه کردند که این هزینه شامل تفریح و اقامت و خرید و غذا می‌شود. نکته جالب اینکه پیش‌بینی‌ها از افزایش ۱۰درصدی هزینه توریست‌ها در این شهر در سال ۲۰۱۷ میلادی خبر می‌دهد.
در سال قبل، شهر نیویورک ازنظر هزینه‌ای که توریست‌ها در این شهر انجام می‌دهند، جایگاه دوم را داشت. در این سال توریست‌ها ۱۷.۰۲ میلیارد دلار در شهر نیویورک هزینه کردند که حدود ۹ میلیارد دلار کمتر از دوبی بود.
سومین شهر دنیا در این فهرست، لندن بود. در این سال توریست‌ها ۱۶.۰۹ میلیارد دلار در این شهر هزینه کردند. سنگاپور از این نظر در جایگاه چهارم قرار دارد و شهر بانکوک که اولین مقصد توریست‌های دنیاست پنجمین شهر این فهرست است. در سال قبل توریست‌ها ۱۴.۰۸ میلیارد دلار در این شهر هزینه کردند. جالب این‌جاست که از میان پنج شهری که بیشترین درآمد را از صنعت توریسم کسب کردند، سه شهر در آسیا قرار داشتند.
طبق این گزارش ششمین شهری که مسافران بیشترین هزینه را در آن انجام دادند، شهر پاریس بود و بعد از پاریس شهرهای توکیو، تایپه، سئول و در آخر بارسلونا قرار داشتند.
طبق اطلاعات ارائه‌شده از میان ده شهری که توریست‌ها بیشترین هزینه را در آن انجام دادند، شش شهر در آسیا واقع شده‌اند و توریست‌ها ۶۲درصد از کل مبلغی را که در این ده شهر صرف کرده بودند در آسیا هزینه کردند. ۲۰درصد از این هزینه به شهر دوبی اختصاص داشت. در سال گذشته میزان هزینه‌ای که توریست‌ها در شهرهای آسیایی انجام دادند برابر با ۸۸.۸ میلیارد دلار بود و پیش‌بینی می‌شود در سال جاری این هزینه ۸درصد نسبت به سال قبل رشد کند. این نشان می‌دهد که آسیا پتانسیل بالایی برای توسعه صنعت توریسم و کسب درآمد بیشتر از این صنعت دارد؛ ولی برای اینکه بتواند همچنان قدرت رقابت خود را در بازار جهانی حفظ کند باید زیرساخت‌های خود را تقویت کند.
 

تا چند روز دیگر ترامپ تصمیم نهایی خود برای گزارش به کنگره آمریکا درباره وضعیت اجرای توافق‌نامه برجام را اعلام می‌کند. پرسشی که مطرح می‌شود این است که دلیل موضع سرسختانه ترامپ در مقابل ایران و برجام چیست؟ باید گفت نگاه اوباما با نگاه ترامپ به مسائل متفاوت بوده و همین باعث شده است رویکردی جدید در قبال ایران پیش گرفته شود. مشکل از آن‌جا شروع می‌شود که ترامپ با جهان‌بینی متفاوتی از اوباما به مسائل جهانی نگاه می‌کند.
ترامپ هر معادله‌ای را از دریچه سود و زیان می‌بیند و با چرتکه‌انداختن در مقابل هر چیزی، این پرسش را مطرح می‌کند که «چه گیرمان می‌آید». حال او با همین مقیاس بسته ایران را به‌صورت عام و بسته برجام را به‌صورت خاص در مقابل خود قرار می‌دهد و از خود می‌پرسد چه گیرمان می‌آید. اگر برجام را تائید کنیم چه می‌شود و اگر نکنیم چه می‌شود. همین چرتکه‌انداختن‌هاست که ترامپ را به این نتیجه می‌رساند که برجام بدترین توافق‌نامه تاریخ آمریکاست و باید آن را پاره کرد. او با حفظ این توافق‌نامه احساس حماقت می‌کند که مجبور است چیزهایی بدهد؛ ولی چیزی گیر او نیاید. همین مسئله باعث شده است که او سخن از مذاکره دوباره بزند. سخن از مذاکره دوباره ساده‌لوحانه به‌نظر می‌آید؛ اما مسئله این است که وقتی کسی فکر می‌کند از توافقی که شکل‌گرفته، آنچه مدنظر اوست به‌دست نیاورده، ازاین‌رو دوست دارد زیر میز بزند؛ اما ترامپ کمی دیر به قدرت رسیده است. دیگر نمی‌توان زیر میز زد؛ چون درباره همه‌ چیز مذاکره و صحبت شده و میز توافق‌ها با رضایت نسبی طرفین ترک شده است؛ اما چرا موضوع عدم‌رضایت آمریکا از برجام به موضوع‌های دیگر همچون فعالیت‌های منطقه‌ای ایران و برنامه موشکی آن هم کشیده شده است؟ چرا ترامپ و تیم او برای اینکه بتوانند بهانه‌ای برای خروج از برجام پیدا کنند، پیوسته مسائل غیرهسته‌ای را به میان می‌کشند؟ چند دلیل دراین‌باره وجود دارد: ابتدا اینکه، آمریکا ناراحت است که نه‌تنها جایگاه خود را در سوریه ندارد، بلکه طرف مقابل آن یعنی ایران نیز حاضر به نشستن و مذاکره‌کردن درباره چنین موضوعی نیست؛ ازاین‌رو بحث فشار علیه ایران به‌علت فعالیت‌های منطقه‌ای آن پیش‌کشیده می‌شود و ایران به اقدام‌های ثبات‌زا محکوم می‌شود. موضوع دیگر یعنی برنامه موشکی ایران که آمریکا روی آن دست گذاشته است نیز برای ایران قابل‌مذاکره نیست. ایران آن را حق مسلم و جدانشدنی برنامه دفاعی خود می‌داند. در این موضوع هم آمریکا احساس باخت می‌کند و موضوع مذاکره دوباره در برجام را طلب می‌کند؛ ازاین‌رو بسیاری از شواهد و مواضع اخیر همچنان‌که ظریف نیز پیش‌بینی کرد، نشان می‌دهد احتمال زیادی دارد آمریکا توافق هسته‌ای با ایران را تائید نکند و موضوع به کنگره ارجاع داده شود؛ اما همان‌گونه که گفته شده است موضوع برجام موضوعی خاص، منحصربه‌فرد و غیرقابل‌‌مذاکره است که با مسائل دیگر ازجمله برنامه موشکی و فعالیت‌های ایران قابل‌جمع نیست. مبنای اظهارنظر در موضوع تخلفات درباره برجام هم گزارش آژانس بین‌المللی اتمی است که در تمام هشت گزارش آن تحریف از وظایف مشخص‌شده وجود ندارد؛ برهمین‌اساس دو گمانه دراین‌باره وجود دارد: اول اینکه، آمریکا منطق و تلاش برای پیداکردن استدلال قابل‌قبول دراین‌باره را کنار می‌گذارد و بدون درنظرگرفتن جوانب موضوع، برجام را کنار می‌گذارد. جوانب ناشی از آن می‌تواند فاصله‌گرفتن بیشتر از متحدین اروپایی و همچنین انزوای آن و خط بطلانی بر تمام مذاکره‌ها و اعتمادسازی‌های این‌چنینی در آینده باشد. دوم اینکه، برجام به ثبات خود ادامه دهد؛ اما ترامپ در عملی انتحاری، سعی کند تحریم‌هایی بسیار شدید و غیرهسته‌ای درجهت فشار بر ایران به‌کار گیرد. برنامه‌هایی چون تروریستی اعلام کردن سپاه پاسداران ایران، یکی از این موارد می‌تواند باشد؛ همچنین تحریم شخصیت‌ها و سازمان‌های دیگر و شکل‌دادن سازکاری برای درتنگنا قراردادن ایران از این جمله است. توپ در زمین آمریکاست. بسیاری از کشورها و رهبران سیاسی جهان در انتظار تصمیم دولت آمریکا برای اعلام سیاست نهایی خود در برابر برجام هستند. مذاکره‌های پشت‌پرده‌ای هم درجهت تأثیر بر تصمیم آمریکا وجود دارد؛ اما هر تصمیمی گرفته شود این ایران است که ابتکار عمل را در دست دارد و بازی ایران می‌تواند باعث شود برنده بازی برد- باخت شروع‌شده از سوی آمریکا شود.

 

 قطعاً جدی‌ترین بحثی که در جامعه ایران و به‌خصوص برای قشر جوان باید حل شود، مشکل بیکاری است. این یک اصل پذیرفته شده است که «فقر کفر می‌آورد» و همه ما انتظار داریم مسئولین کشور تمام هم‌وغم خود را صرف بحث بیکاری کنند و سندهای توسعه بودجه‌های سالانه و آیین‌نامه‌های اجرایی و قدرت اجرایی قوا در راه حل این مشکل به‌کار گرفته شود. از این گذشته اخبار جدید حاکی از آن است که کشور دچار بحرانی خیلی جدی‌تر از این شده؛ به‌طوری‌که موجب نگرانی رسانه‌ها و عموم مردم شده و آن بیکارشدن مسئولین ارشد نظام است.
پانزدهم مهر در دانشگاه تهران آقای روحانی با قدرت کلام همیشگی خویش مشغول بیان صحبت‌های دانشجوپسند بودند.
روحانی با بیان اینکه ممکن است برخی از دستگاه‌ها بیکار باشند و به‌منظور ایجاد شغل برای خود عده‌ای را احضار کنند، اظهار کرد: اگر در جناحی که از ابتدا ساختمان دیوارش کوتاه ساخته شده است، کسی خیلی هم تأثیرگذار باشد و مردم را برای مشارکت تشویق و تکرار کند که مردم پای صندوق بیایند، باز هم آنان نباید تشویق شوند.
رئیس‌جمهور با تأکید براینکه باید از این مسیرها رها شویم به نتایج رأی مردم در انتخابات سال‌های ۹۲ تا ۹۶ اشاره و خاطرنشان کرد: یک‌بار در سال ۹۲ و مجدد در سال‌های ۹۴ و ۹۶ این تجربه حاصل شد. در اقتصاد، علم و مدیریت، انحصار بسیار خطرناک است و ما باید برای نقد و مشارکت، همه جامعه را تشویق کنیم.
صحبت‌های رئیس‌جمهور دل‌چسب بود؛ اما ما را نگران بیکاری بخش بزرگی از ارکان نظام کرد
دیروز نگرانی ما دوچندان شد، وقتی متوجه شدیم ازنظر رئیس قوه قضائیه رکن اجرایی کشور نیز بیکار هستند.
آملی لاریجانی با انتقاد از برخی توهین‌ها به دستگاه قضایی از سوی برخی مسئولان، خاطرنشان کرد: اخیراً برادر بزرگواری گفته است که قوه قضائیه از سر بیکاری دائماً اقدام به احضار افراد می‌کند. این سخنان بسیار کم‌لطفی است. در پاسخ باید گفت که قوه قضائیه حسب وظیفه اصلی و ذاتی خود اقدام به رسیدگی قضایی و اجرای عدالت می‌کند، دستگاه قضایی با دریافت گزارش‌ها یا دریافت شکایت، باید در صورت اقتضا افرادی را احضار کند و از آنان تحقیق به عمل آورد؛ بنابراین قوه قضائیه از سر بیکاری افراد را احضار نمی‌کند. اگر بیکاری وجود دارد این شما هستید که چهار سال کشور را رها کردید و دور برجام سینه زدید، گویی کشور کار و مشکل دیگری ندارد. ما هم کار داریم و هم محکم در مسیر قانونی خود ایستاده‌ایم.
این اظهارنظرها که از طرف روسای دو قوه مبنی بر بیکاربودن قوه دیگر ما را از نگرانی بیکاری جوانان خارج کرده، بحرانی جدید را در کشور تذکر می‌دهد و آن عبارت است از بیکاری مسئولین ارشد نظام. ای‌کاش رئیس قوه مقننه وارد گود نشود که آن‌وقت شاید مجلسی‌ها هم بیکار شوند و بحران سه‌چندان شود.

سرانجام پس از هفته‌ها مناقشه داخلی و مخالفت‌های خارجی و حدس‌و‌گمان‌ها، همه‌پرسی استقلال در اقلیم کردستان عراق در 25 سپتامبر برگزار شد. چه در داخل و چه در خارج عراق کسی این میزان از واکنش‌های داخلی و خارجی را درباره این همه‌پرسی پیش‌بینی نمی‌کرد؛ تاجایی‌که الشرق‌الاوسط نوشت: «تنش‌ها بین بغداد و اقلیم کردستان درباره همه‌پرسی استقلال و نتایج آن، این مسیر را در راهی واحد و به‌سوی مقابله‌ای حتمی سوق می‌دهد. اوج‌گیری سخنان صریح طرفین، معضل موجود را به‌سمت یک درگیری بزرگ هدایت می‌کند که هر عاقلی از آن دوری می‌کند.» اما هدف این نوشتار، تحلیل دلایل و زمینه‌های شکل‌گیری این رویداد مهم نیست؛ به‌واسطه اهمیت روابط تاریخی و راهبردی عمیق ایران و مردم و دولت اقلیم و نیز تجربه شخصی از همکاری چندساله فنی و تجاری با شرکت‌های کردستان، برآن هستم تا در اینجا از منظری متفاوت به بررسی دنیای پس‌از همه‌پرسی استقلال بپردازم.

با بررسی مجموع واکنش‌های عمومی و تخصصی به این رویداد‌، می‌توان آن‌‌ها را در این دسته‌بندی‌ها قرار داد:
1.مخالفت‌های سیاسی؛
2.مخالفت‌های امنیتی؛
3.حمله به شخص و خانواده مسعود بارزانی؛
4.حمایت حقوقی از حق مردم اقلیم در تعیین سرنوشت؛
5.حمایت قومیتی از رویداد.
مخالفت‌های دولتی چه در بخش سیاسی و چه در بخش امنیتی چنانچه در چارچوب قوانین بین‌الملل و با همراهی جامعه بین‌المللی و مشارکت و هماهنگی دولت‌های ترکیه و عراق باشد و نیز منافع ملی را در اولویت قرار دهد تا میزان زیادی قابل قبول است؛ اما چنانچه نتیجه آن تحریم و فشارهای شدید اقتصادی به مردم اقلیم باشد، جای بررسی و تأمل دارد.
دیپلماسی عمومی اقتضا می‌کند تصویر رفتار دستگاه حاکمیتی کشور، نمایی از دشمنی قومی و مذهبی را بروز ندهد و در جهت نشاندن طرفین مناقشه به پای گفت‌وگوهای وحدت ملی براساس احترام متقابل و منافع مشترک باشد. عمق نزدیکی تاریخی و عاطفی دو ملت و سابقه مشارکت‌های دو طرف برای مقابله با رژیم صدام و حملات داعش، می‌تواند دلایل محکمی برای شکل‌گیری گفت‌وگویی مبتنی بر منافع و نه پافشاری بر مواضع باشد. دکترظریف، وزیر امورخارجه کشورمان در گفت‌وگو با الجزیره قطر می‌گوید: «ما دوستان دائم کردها بوده‌ایم و خواهیم بود. کردهای عراق از زمان سرنگونی صدام‌حسین دستاوردهای زیادی داشته‌اند و می‌توانند با مذاکره در چارچوب قانون‌اساسی عراق به دستاوردهای بیشتری برسند. ما برگزاری همه‌پرسی را تصمیم متهورانه‌ای می‌دانیم که حرکت در مسیر عکس منافع منطقه و منافع دوستان کردمان است.»
اما برخی واکنش‌های عجولانه با تمرکز بر شخص مسعود بارزانی و خانواده وی یا برافراشته‌شدن پرچم رژیم غاصب صهیونیستی می‌تواند حاوی نشانه‌هایی ناخوشایند باشد، نشانه‌هایی از وارد‌شدن این مناقشه به سطح تقابل غیردیپلماتیک و نزاع نامتعارف. این دقیقاً همان عاملی است که زمینه سوء‌استفاده رژیم اشغالگر قدس را از این رویداد فراهم می‌کند. روزنامه صهیونیستی «یدیعوت آحارانوت» به ‌نقل از «مردخای کیدار» از محققان اسرائیلی نوشت: «حمایت از جدایی کردستان عراق در راستای منافع اسرائیل بوده است؛ چون این جدایی، منافع نفتی، امنیتی و اطلاعاتی برای اسرائیل به‌همراه خواهد داشت.» همچنین «گیدون سار»، وزیر کشور سابق اسرائیل به واشنگتن‌پست می‌گوید: «درحالی‌که کشور- ملت‌های عرب در حال استحاله هستند، ما باید متحدان تازه‌ای بیابیم، متحدانی بادوام.»
اظهارنظر مشابه آنچه آیت‌اله علم‌الهدی، امام‌جمعه مشهد عنوان داشت و رئیس اقلیم را متهم به دوره‌ای طولانی از سرسپردگی دانست، نمونه‌ای از این واکنش‌هاست. ایشان در بخشی از خطبه‌های نمازجمعه مورخ هفتم مهر می‌گوید: «خانواده بارزانی از دوران گذشته یک خانواده سرسپرده آمریکا بود.» نکته مهم اینکه قضاوت درباره این خانواده که از دوران ملا‌مصطفی بارزانی در تلاش برای تشکیل حکومت مستقل کرد هستند، فقط بر عهده مردم این اقلیم است.
یکی از عوامل به شکست کشاندن مذاکرات، تبدیل مذاکرات سازمانی به جدال‌های شخصی است. در‌ شرایطی که تنها اسرائیل و چند کشور عربی در حال حمایت از طرف کردستانی هستند، بدترین نوع واکنش از سوی همسایه قدرتمند شرقی این منطقه، قراردادن اقلیم و خانواده بارزانی در گوشه رینگ است. اگر تحریم‌های همه‌جانبه یک ملت جواب می‌داد، اکنون ایران و کره‌شمالی را باید فقط در کتاب‌های تاریخی می‌یافتیم. اصول مدیریت راهبردی بحران‌ها اقتضا می‌کند برای طرف مقابل یک راه نجات قرار داد تا امید به مذاکره و توافق باقی بماند؛ وگرنه چاره‌ای جز مبارزه تا سرحد جان باقی نمی‌ماند. از نگاه کردهای عراق، اسرائیل تنها کشوری است که رسماً حق تعیین سرنوشت آنان را درحالی‌که دیگران هرگونه تلاش برای استقلال را سرکوب کرده‌اند به‌رسمیت شناخته است. میهن‌دوستی و ملی‌گرایی مهم‌ترین سرچشمه این هم‌دلی میان اسرائیل و گروهی از کردهای عراقی است.
به‌نظر می‌رسد کشور ترکیه نیز با ده میلیارد دلار تبادل تجاری با اقلیم کردستان و دراختیارداشتن مسیر ترانزیت نفت این منطقه ترجیح می‌دهد واکنش‌های شدید به این همه‌پرسی را ایران برعهده بگیرد. به اعتقاد دکتر حق‌پناه، استاد علوم‌سیاسی دانشگاه تهران، «ترکیه در مرحله کنونی در قبال اقلیم کردستان عراق ترجیح می‌دهد پل‌های پشت سر خود را خراب نکند. آنکارا ترجیح‌داده که سایر دولت‌ها ازجمله ایران و دولت مرکزی عراق هزینه این کار را بپردازند.» لذا مسئولان خردمند دستگاه دیپلماسی خارجی کشور احتمالاً به‌خوبی به اهمیت یک واکنش سنجیده واقف هستند.
نگرش و تصویر مردم کردستان از رژیم غاصب صهیونیستی الزاماً شبیه ما نیست و چه‌بسا اسرائیل با روش مظلوم‌نمایانه تاریخی خود می‌تواند با ایجاد فضای مشترک عاطفی و ارائه وعده‌های گرم اقتصادی و نظامی، عملاً مشارکتی راهبردی را با دولت کردستان آینده شکل دهد که قطعاً با منافع ملی ایران در تقابل آشکار قرار دارد. اسرائیل در انزوای بی‌مانند اخلاقی، کردها را دارای سرنوشتی مشابه یهودیان به‌تصویر می‌کشد که به‌خاطر ظلم دیگران از داشتن سرزمین محروم مانده‌اند. شبیه‌سازی دو قوم کُرد و یهود در ادبیات تبلیغی اسرائیل، زیربنای توجیه احساسی و عاطفی حمایت اسرائیل از استقلال کردستان و التیام‌بخش تنهایی اسرائیل است.
لذا پیشنهاد می‌شود:
 1. اظهارنظر درخصوص همه‌پرسی استقلال کردستان تنها در اختیار دستگاه‌های ذی‌ربط نظام باشد و افراد و نهادهای دیگر در این بخش دخالتی نداشته باشند؛ به‌خصوص زمانی‌که سطح مسئولیت‌شان پایین‌تر از سطوح ملی است. سخنان احساسی، غیرمستند و غیرعقلانی، حتی اگر کردستان از خواست استقلال خود عقب‌نشینی کند، تأثیر منفی خود را باقی خواهند گذاشت.
2. با گرفتار‌کردن حکومت اقلیم در یک محاصره بدون گشایش، این سرزمین و ملتِ بزرگ و تاریخی را به اسرائیل هدیه ندهیم. اندیشه راهبردی نیل تا فرات بنیان‌گذاران اسرائیل، بیش از آنکه مدیون قدرت استعمار خارجی باشد، مرهون نابخردی داخلی کشورهای منطقه است.
3.  در سخت‌ترین شرایط به‌یاد داشته باشیم مردم اقلیم کردستان در همسایگی ما با یک وابستگی زبانی، ملی، عاطفی و تاریخی مشترک قرار دارند و هر کنشی از ما در زمان حال، بستری از واکنش‌ها را در طول تاریخ فراهم خواهد آورد.
4. تمام تلاش ما بر نشاندن طرفین مناقشه پای میز مذاکره و گفت‌وگو و رعایت انصاف در برخورد با خواسته‌ها و الزامات هریک از طرفین کرد یا دولت عراق باشد.
*مدیرآکادمی مجازی ایرانیان