در شب بیستوهشتم مردادماه 1357 هنگامیکه جمعی از شهروندها برای تماشای فیلم «گوزنها» ساخته «مسعود کیمیایی» به سینما «رکس» رفته بودند، گروهی خرابکار وابسته به رژیم پهلوی با همکاری عاملان رژیم پهلوی با مواد آتشزا، سالن سینما را به آتش کشاندند. مضمون فیلم و نگاه اعتراضی که داشت، موجب شد بسیاری به این باور برسند که مسئول کشتار کسی جز ساواک نبوده است تا زهرچشمی از مردمی بگیرد که سرنگونی شاه را پیگیری میکردند. شعلههای آتش زبانه کشید و آتش تمام سالن سینما را در برگرفت. مردها، زنها و کودکها با دیدن شعلههای آتش به طرف درهای ورودی و خروجی هجوم بردند؛ اما همه درها از پشت روی آنان بسته شده بود. ازمجموع تماشاگرهای فیلم، فقط یکصد نفر توانستند خود را از مهلکه نجات دهند و به بیرون فرار کنند. بیشتر کسانی که در این فاجعه دلخراش جان دادند، یا زیر دست و پا ماندند و بر اثر دودگرفتگی خفه شدند؛ یا میان شعلههای برآمده از صندلیهای آتشگرفته سینما سوختند. شاهدهای عینی گزارش کردند: نخستین گروه از ماموران آتشنشانی پس از ۳۰ دقیقه به «رکس» رسیدند؛ اما دریافتند هیچکدام از شیرهای آتشنشانی کار نمیکند. آب تانکرهای سیار آب پیش از مهار آتش خشک میشد؛ درحالیکه نجاتدهندگان، درمانده به تماشا ایستاده بودند. یکی از شاهدها، بعدها این اتهام را مطرح کرد که مرکز شهربانی که فقط یک کوچه با رکس فاصله داشت، در لحظات نخستین حادثه برای آزادی افرادی که در آتش گرفتار آمده بودند، کوشش چندانی نکرد. سرانجام با تلاش ماموران شهربانی، آتشنشانی و امدادگرانی که انسانهای گرفتار میان شعلههای آتش را بیرون میکشیدند، آخرین شعلهها ساعت چهار بامداد فرونشست. پس از فاجعه سینما «رکس» حرکت انقلابیون در مخالفت با سیاستهای رژیم پهلوی شدت گرفت تا اینکه انقلاب اسلامی به پیروزی رسید. چهارم شهریورماه ۱۳۵۹ در سالن سینما نفت دادگاهی برای مجازات عاملان آتشسوزی سینما رکس برگزار شد.
رئیس دادگاه عاملان آتش سوزی سینما رکس، به رسانهها گفت: اینکه میگویند در آبادان جو انقلابی نبود، دروغ است. وجود تبعیض طبقاتی نشئت گرفته از سرمایهداران حکومت شاه موجب شدسالن سینما «رکس» در زمان اکران آن فیلم پر از جمعیت شود و بیشتر کشته شدگان نیز از افراد انقلابی چپ بودند. کار ساواک در آتشزدن سینما«رکس»، هدف قرار دادن کل انقلاب و نهضت امام راحل بود و باهوشترین شخص در این جریان شخص امام بودند که سریع موضع گرفتند.