به انگیزه درخشش «سرخپوست» در استامبول همزمان با انتشار در شبکه نمایش
تعداد بازدید : 1
اثری هوشمندانه و ظریف
نویسنده : سام بهشتی / فرارو
«ژانلوک گدار» معتقد است: «سینما چیزی است بین هنر و زندگی» بر خلاف ادبیات و نقاشی، این جمله از یک فیلمساز بزرگ بسیار تعیین کننده است و خطمشی تعیین میکند؛ اما گاهی با یک اثری مواجه میشویم که تمام قواعد سینمایی را دارد و میتوان از آن را ستایش کرد، اما در زیباییشناسی آن میتوان گفت که خالقش، درک عمیقی نسبت به هنرهای دیگر دارد و در ساخت فیلم اش از آنها بهره گرفته است.
«سرخپوست» تازهترین فیلم نیماجاویدی از همین قاعده تبعیت میکند و پر از زیبایی و خلاقیت است. سرخپوست فیلمی است هوشمندانه که از روی تعقل پیش رفته است. شخصیتپردازی کرده و با ظرافت تمام کاراکتری خلق کرده است که روی کاغذ، روح دارد؛ اما برای باورپذیر شدن و جان بخشیدن باید به سراغ بازیگری میرفت که بتواند آن را بارور کند و مبتنی بر اتمسفر قصه کار را پیش ببرد.
نوید محمدزاده در «سرخپوست» فقط متفاوت نیست بلکه وجه دیگری از بازی تکنیکال خود را به رخ میکشد و جادو میکند. محمدزاده در سرخپوست خود را میشکند و از نو خلق میکند، در تمام لحظات بازیاش در این فیلم مخاطبش را گرفتار توانایی منحصر به فردش میکند و در نقش شخصیتی آرام و درونگرا، اما مقتدر و با صلابت ایفای نقش میکند و استثناییترین حضورش در کارنامه بازیگریاش محسوب میشود.
«سرخپوست» فیلم بازی با رنگ و نور است و هر پلانش شبیه یک تابلو نقاشی است؛ به شدت سینما ست و با یک فیلمنامه منطبق بر انسجام روایی در آرامش مطلق، با خلق میزانسنها و حضور اصولی کارگردانش، حرف اش را میزند و قصه میگوید.
اینکه یک کارگردان در دومین فیلمش بداند چه کار میخواهد انجام دهد و در جا نزند، اتفاق مهمی است. فیلمساز زیباییشناسی را بلد است و نمیخواهد با فُرم کارهای عجیب و غریب کند. در اینجا محتوا در خدمت فرم است و ساده و بیآلایش بدون ادا و اطوار و اضافهکاریهای بیهوده با زبان سینما از مبدأ به مقصد حرکت میکند و با خلق موقعیتهای پرفراز و نشیب در دل قصهاش و شخصیتپردازیهای مناسب، همه چیز به طرز شگفتانگیزی پیش میرود. طراحی صحنه همانند یک شخصیت در این فیلم کارکرد دارد و مبتنی بر فضاهای حاکم بر فیلممنامه پیش میرود. نیما جاویدی ثابت کرد که کارگردانی تواناست و اگر شرایط برای او فراهم شود، میتواند فیلمی را بسازد که شاعرانگی نهفته در آن مخاطبش را مدهوش کند. «سرخپوست» ساده و بیادعاست؛ اما پر از لحظاتی است که به معنای واقعی میتوان گفت: جای چنین اثر درخشانی در سینمای ایران خالی بود، فیلمی که سرشار از نبوغ و خلاقیت و تکنیک است.