رضایتمندی، راه رسیدن به تکامل
نویسنده : مرضیه ربیعی
زندگی در اندیشه دینی مزرعه آخرت و خاستگاه کمال اخروی است. گروهی به غلط دین را زندگیستیز میدانند و گروهی به اشتباه زندگیپرست میشوند و ممکن است آنانی که از تفکر زندگیستیزی فاصله میگیرند به دامان زندگیپرستی در افتند. دین نه زندگیستیز است و نه زندگی پرست بلکه زندگی را بستر تکامل و مقدمه آخرت میداند. لذا یکی از نیازهای زندگی موفق برخورداری از هنر رضایت از زندگی است. کسی که از زندگی خود رضایت نداشته باشد امکان موفقیت در هیچ سطحی از زندگی دنیوی و اخروی را ندارد. خوشبختانه و البته بر خلاف تصور موجود دین رضایت از زندگی را به رسمیت شناخته و برای تأمین آن آموزههای فراوانی دارد که یا دیده نشدهاند یا به درستی درک نشدهاند. به جهت جایگاه مهمی که مهارت رضایتمندی از زندگی در رسیدن به تکامل معنوی دارد اولیای دین آموزههای فراوانی در این زمینه به پیروان خود آموختهاند. رسول خدا (ص) در کنار تعالیم قدسی و ملکوتی خود مهارتهای زندگی را به پیروان خود و حتی کسانی همانند امام علی (ع) و ابوذر غفاری میآموزد. امام علی (ع) نیز مهارتهای زندگی را به یاران خود میآموختند. روش دیگر پیشوایان معصوم ما نیز همین گونه بوده است یا حتی فراتر از این. قران کریم در این زمینه آموزههای مهمی دارد. بنابراین میتوان گفت یکی از دغدغههای دین رضایتمندی از زندگی است و یکی از رسالتهای آن آموزش مهارتهای زندگی کردن به پیروان خویش است و متاسفانه این بخش از آموزههای دین کمتر مورد توجه واقع شدهاند یا اصلاً مورد توجه قرار نگرفتهاند. رضایت از زندگی یک احساس درونی است که در بدترین شرایط نیز بتوان از زندگی احساس رضایت داشت و این احساس ناشی از تفکر انسان است.