بیش ازیک دهه ازعمریک عبارت می‌گذرد، عبارتی که همه اهالی خاورمیانه خوب به یاد دارند و شاید بعدها این عبارت و آن متد اجرایی تدریش بشود؛ «بهارعربی». این عبارت از 2010 شهرت گرفت، از جایی که یک میوه‌فروش جوان به نام «محمد بوعزیزی» مقابل مقر استانداری زادگاهش در تونس، در اعتراض به مأموران پلیس محلی که گاری و محصول او را گرفته بودند، خود را به آتش کشید. به این ترتیب بود طی ۱۸ روزی که بین خودسوزی بوعزیزی در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۰ و مرگش در ۴ ژانویه فاصله افتاد، شدیدترین ناآرامی اجتماعی تونس در طول قرن‌ها اتفاق افتاد. حجم درگیری‌ها به حدی بود که دولت دیکتاتور «زین‌العابدین بن علی» را به زانو درآورد و سرانجام او را وادار کرد ۱۰ روزپس ازمرگ میوه‌فروش، قدرتش را واگذارکند.

اما این آغازماجرا نبود، بعد از این اتفاق تغییرات بسیار بزرگ‌تری در راه بود چرا که رویدادها در این کشور کوچک ساحلی، شورش‌هایی را در سراسر شمال آفریقا و خاورمیانه ایجاد کرد و مرگ تنهای یک دست‌فروش پریشان‌حال، به نماد خشم جمعی تبدیل شد که به تعریف یک دوره انجامید. اعتراضات سریعاً بدل به انقلاب‌ها شد و حکومت‌های توتالیتر با رویکردهای پلیسی را درنوردید. آن سالها کشورهایی مثل مصر، بحرین، یمن و لیبی دیکتاتورهای که فکر می‌کردند قدرت تسخیرناپذیر زندگی شهروندان سال‌ها رنج‌کشیده هستند، ناگهان به عنوان پوسته‌هایی آسیب‌پذیرظاهرشدند. درمیان صحنه‌های قابل توجه اعتراضات گسترده و پرشتاب، تعیین سرنوشت دیگر دور از دسترس نبود و شرکت در اعتراضات، هر قدر هم که دشوار و خونین، سرانجام ممکن به نظر می‌رسید.

به این ترتیب بود، جنبشی که فوراً با عنوان «بهار عربی» شناخته شد، یک شوک خارق‌العاده محاسبه شد، شوکی که دهه‌ها سکون را از بین برد و قدرت خیابان‌های آتش گرفته و خونآلود را نشان داد جنبشی که هیچ تناسبی با دودمان ملوک‌الطوایفی و دولت‌های اقتدارگرایی که به رفتار ابزارگونه با شهروندان و برباد دادن آمال آن‌ها خو کرده بودند، نداشت. جالب‌تر اینکه توانایی مردم در سازمان‌دهی سریع، عموماً از طریق گوشی‌های هوشمند و اپلیکیشن‌های ......