ورایتی: حلقه منتقدان فیلم نیویورک فیلم حماسی وسترن «قاتلان ماه کامل» را به عنوان بهترین فیلم و لیلی گلادستون بازیگر آن را به عنوان بهترین بازیگر زن انتخاب کردند تا نشان دهند شانس اسکار برای فیلم «قاتلان ماه کامل» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی می‌تواند چقدر بالا باشد. برنده بهترین فیلم این جایزه معمولاً شانس زیادی برای انتخاب شدن به عنوان بهترین فیلم اسکار دارد و از سال ۲۰۰۹ تاکنون، تنها «کارول» (۲۰۱۵) و «اولین گاو» (۲۰۲۰) نتوانستند نامزدی بهترین فیلم اسکار را کسب کنند. از سال ۱۹۳۵ تاکنون این جوایز و آکادمی ۴۳ درصد از مواقع با هم مطابقت داشته‌اند. اسکورسیزی پیشتر برای «رفقای خوب» (۱۹۹۰) و «ایرلندی» (۲۰۱۹) هم این جایزه را برده بود. فقط ویلیام وایلر و فرد زینمان پیش از اسکورسیزی ۳ جایزه بهترین فیلم را از این حلقه منتقدان کسب کرده بودند. «اوپنهایمر» هم ۲ جایزه قابل توجه برای بهترین کارگردانی و فیلمبرداری دریافت کرد. کریستوفر نولان اکنون یک مدعی جدی برای بهترین کارگردانی اسکار است و خیلی‌ها پیش‌بینی می‌کنند گرچه دیرهنگام، اما آکادمی او را سرانجام خواهد دید.

مهر: کتاب «بزرگ شدن در سپیدان» نوشته زینب ایمان‌طلب یکشنبه ۱۲ آذر در خانه کتاب و ادبیات ایران رونمایی می‌شود. در این مراسم زینب ایمان‌طلب نویسنده کتاب، یوسف قوجق و معصومه میرابوطالبی حضور دارند. کتاب «بزرگ شدن در سپیدان»، داستانی کودکانه بر اساس محاصره شیعیان «فوعه و کفریا» سوریه به نویسندگی زینب ایمان‌طلب و تصویرگری اسمعیل چشرخ، در ۱۳۶ صفحه رنگی، شمارگان ۱۰۰۰ نسخه و با قیمت ۱۲۰ هزار تومان توسط انتشارات «راه یار» منتشر شده است. زینب ایمان‌طلب نویسنده کتاب در توضیحی کوتاه درباره علت نگارش این کتاب چنین آورده است؛ «خبرها از چه راهی به ما می‌رسند؟ چرا ما از بعضی چیزها بی‌خبر می‌مانیم و بعضی خبرها روزی چند بار تکرار می‌شوند؟ این سوال‌ها را بعد از دیدن نقاشی‌های کودکان سوری از خودم پرسیدم. دوستم نقاشی‌ها را فرستاد و گفت این‌ها را بچه‌های «فوعه و کفریا» در اردوگاه آوارگان جنگی کشیده‌اند. «فوعه و کفریا» نزدیک سه سال محاصره بود.

پرونده باز است آخرین ساخته کیومرث پوراحمد یک آنتاگونیسم قانونی است. اگرچه ذات فیلم همچنان دغدغه‌مند است اما جزئیات آن که بسیار قضاوت بیننده را به همراه دارد، ناامید کننده از آب در آمده. پور احمد فیلم‌ساز بدی نبود و فیلم بد ساختن را بلد نبود و در آخرین ساخته خود تمام تلاشش را کرد تا بد نباشد. اصطلاحات مصنوعی، بازپرسی دکوری، مخصوصا این مورد که قریبیان می‌خواهد مانند کریمی «جدایی نادر از سیمین»، فرهادی، باشد. از تیتراژ فیلم معلوم است که بیننده با یک اندیشه افسرده و جدامانده طرف است که دور خود سلول کشیده و هر لحظه ممکن است طغیان کند. شاید اگر پوراحمد چنین واقعه‌ای برای خود نمی‌آفرید وضعیت فیلم خیلی متفاوت بود و این مهم در پلان ابتدایی فیلم، نمایی که از کانون اصلاح تربیت گرفته می‌شود، مشخص است. شناخت کارگردان از جامعه و فرهنگ آن یک شناخت متفکرانه و روبه جلو است اما این شناخت باورهای زیادی را نقض می‌کند که نمونه بسیار حشو آمیزتر آن را در «برادران لیلا»، روستایی، ‌می‌بینیم. وقتی بازپرس از خانواده‌ای که عزیز از دست داده‌اند می‌پرسد شما که دستتان به دهانتان می‌رسد، پس چرا نرفتید محله‌ای دیگر؛ واقعا پرسشی بچه‌گانه است.
بازپرسی
ریخته‌گری قانون در سینمای ایران مواجهه نقد و نسیه است. بیننده آنچه از دادگاه و مراحل بازپرسی و... در سینما می‌یبنید زائیده‌ی تفکری منتقد است، این تفکر که ممکن است از تجربه نشات گرفته شده باشد، هنوز به پوشش کلی داستان تبدیل نشده. حتی وقتی که در «علف‌‌زار» پژمان جمشیدی در مقام یک بازپرس ایفای نقش می‌کند در حال تداعی تجربه‌ای است که عامل استنادی به آن چنگی به دل بیننده نمی‌زند. وجود این نکته که مثلا بازپرس در «پرونده باز است» می‌گوید: پس دعوا سر نرگس خانم بوده، مابه‌ازای بیرونی که پیدا نمی‌کند هیچ و تازه منجر به ستیزه‌جویی بیشتر بین دو خانواده قاتل و مقتول خواهد شد. پوراحمد چه بهتر بود مانند تقوایی پشت دوربین نمی‌رفت تا خاطرات، بی‌بی و مجید برایمان ماندگار شود. وجود این مسئله که پرونده قتل با استناد به ماهیت حقیقی آن بوده، داستان را عمیق نمی‌کند. این مهم را باید به ذهن بسپاریم که استفاده از مابه‌ازهایی که ربطی به داستان ندارند و یا می‌توانند به داستان بچسبند در صورتیکه وجود آن‌ها چیزی را ثابت نمی‌کند در داستان نویسی اشتباه است. به عنوان نمونه این اواخر مخصوصا در سریال «زخم کاری» خیلی مد شده برای عمق بخشیدن به داستان بنویسیم با اقتباسی از فلان نمایشنامه شکسپیر. یک فیلم که بر اساس رویداد دیگری ساخته می‌شود  باید آن را جلوی دوربین بسازد نه این‌که مثلا ما ببینیم خواهر مرحوم پشیمان است که چرا با لگد برادرش را از خواب بلند کرده. من در یادداشت‌های پیشین خود نیز به این نکته اشاره کردم که منتقد باید خود را جزئی از عوامل فیلم بداند، البته عاملی که بعد از فیلم سر و کله‌اش پیدا می‌شود. «پرونده باز است» پور احمد مانند «لامینور» مهرجویی از آن دست فیلم‌هایی است که با خود می‌گویم ای کاش هیچ‌وقت ساخته نمی‌شد.
آموزندگی
آموزش در سینمای ایران نباید دغدغه کارگردان باشد بلکه باید به دغدغه بیننده تبدیل شود. ما وقتی اثری را می‌بینیم باید یاد بگیریم که از بی‌ادبان ادب بیاموزیم. سینمای ایران پُر شده از کارگردانانی که یا دغدغه آموزش دارند و یا می‌خواهند چیزی را به بیننده یادآوری کنند. این‌گونه می‌شود که مثلا وقتی این فیلم را در کنار سینمایی «12 مرد خشمگین» لومت قرار می‌دهیم از نظر تجربه دیداری حتما انتخابمان فیلم لومت است. ما در این فیلم نوجوانانی داریم که راز و رمزشان به عقبه تاریخی و فرهنگی جامعه وابسته است از سوی دیگر «پرونده باز است» به ما نشان می‌دهد نوجوانی، غرور به جای مانده از عشق و انتقام نیست بلکه فاصله عشق و انتقام است که به باریکی لبه تیغ خواهد بود. پیام‌های فیلم قابل ایراد نیستند البته که من در جایی گفته بودم تنها دارایی سینمای اصفهان از جشنواره فجر فیلم «پرونده باز است» خواهد بود چرا که همچنان معتقدم جشنواره فجر باید عادلانه در کل کشور تقسیم شود تا بتوان آن را یک جشنواره فرهنگی نامید، اما اشتباه نشود وقتی یک اثر خارج از جشنواره قرار بگیرد باید آن را خارج از مسائل جشنواره‌ای هم بررسی کرد. در راستای این گفته خود باید اضافه کنم هرچند فیلم‌ساز سعی کرده راستگویی را به مخاطب تزریق کند اما این راستگویی بهترین پیامی است که فیلم می‌تواند داشته باشد و اگر از کلیشه آن بگذریم غرور جوانی و عشق در راستای این صداقت حرکت خواهند کرد.
 

میزان: مهدی شفیعی مدیر کل دفتر مطالعات و دانش سینمایی و دبیر دومین دوره جشنواره آموزشگاه‌های سینمایی، درباره چگونگی فعالیت‌های آموزشگاه‌های سینمایی اظهار کرد: آموزشگاه‌هایی که بدون مجوز در حال فعالیت هستند، باید مجوز قانونی برای فعالیت خود اخذ کنند و یا اینکه از ادامه فعالیت آن‌ها جلوگیری شود تا بیش از این به علاقه‌مندان سینما و هنر آسیب وارد نشود.  مدیر کل دفتر مطالعات و دانش سینمایی، تشکیل صنف آموزشگاه‌های آزاد سینمایی را یکی از عوامل مهم در ارتقای جایگاه این مراکز عنوان کرد و گفت: حقیقت این است که آموزشگاه‌های آزاد سینمایی که موفق به دریافت مجوز نمی‌شوند و به شکل غیرقانونی فعالیت می‌کنند، منشا اصلی تخلفات هستند.  دبیر دومین جشنواره آموزشگاه‌های آزاد سینمایی گفت: هرگاه آموزشگاه‌های ما حال خوب داشتند و دانش‌افزایی در آن‌ها شکل گرفته به واقع تاثیر مستقیم آن را در تولیدات سینمایی دیده‌ایم و بالعکس؛ به همین دلیل ما درصددیم تا هر چه سریع‌تر آموزشگاه‌های آزاد سینمایی در کشور دارای صنف شوند.  شفیعی تاکید کرد: یکی از هدف‌گذاری‌های ما در تشکیل صنف بهره‌گیری از فکر جمعی برای مدیریت آموزشگاه‌ها این است که بتوانیم با اعتقاد به اثرگذاری آموزشی، سطح آموزش را در آموزشگاه‌های سینمایی سراسر کشور ارتقا دهیم.  وی درباره تخلفات مراکز آموزش سینمایی گفت: متاسفانه ما نیز از این تخلفات خبر داریم و راه گذار و پیشگیری از این تخلفات را در تشکیل صنف می‌بینیم. باورمان این است که با تشکیل صنف آموزشگاه‌های آزاد سینمایی، دیگر شاهد این دست تخلفات و جرائم نخواهیم بود.  شفیعی با بیان اینکه در بحث آموزشگاه‌ها دو موضوع تکنیک و تخصص و مسائل محتوایی و اخلاقی برای ما اهمیت دارد، تصریح کرد: بی‌تردید سینما از آنچه در آموزشگاه‌ها آموزش داده می‌شود، تاثیرپذیر خواهد بود. ما در حوزه آموزشگاه‌های سینمایی بعد از تشکیل صنف چند محور مشخص را در دستور کار داریم. در موضوع آموزش، یکپارچه بودن، تخصصی بودن و تناسب سرفصل دروس با مدت زمان تدریس بسیار حائز اهمیت است.  مدیر کل دفتر مطالعات و دانش سینمایی با اشاره به اهمیت کار آموزشگاه‌های آزاد سینمایی در آموزش نیروهای تازه، کارآمد و جوان گفت: در حوزه هنر و به‌طور مشخص هنر سینما باید سه ضلع تولید و آفرینش، آموزش و نقد و پژوهش را جدی بگیریم تا شاهد اتفاقات ثمربخش در حوزه سینما باشیم. در حال حاضر بیشتر توجهات به حوزه تولید متمرکز است و دو ضلع دیگر یعنی بحث آموزش و نقد و پژوهش مغفول مانده است.