دولت آمریکا در ادامه ماجراجویی‌های روزهای اخیر خود علیه کشور ونزوئلا، اقدام به توقیف یک نفتکش این کشور کرده است. مقام های ارشد آمریکایی مدعی شده‌اند که نفتکش مذکور مرتبط با ایران و حزب ا... لبنان بوده است. البته که از این دست ادعاها، دولت آمریکا پیش از این نیز بارها مطرح کرده و از این رهگذر به دنبال مشروعیت‌بخشی به اقدامات غیرقانونی خود بوده است. دونالد ترامپ تاکید کرده که آمریکا محموله نفتی نفتکش مذکور را نگه خواهد داشت! این رویداد سیل قابل توجهی از توجهات بین‌المللی را به سمت خود جلب کرده و به نظر می رسد در تحلیل آن باید سه نکته را مد منظر داشت. اول اینکه این حرکت یک دزدی دریایی عیان و آشکار است و کاملا در تناقض با اصول ابتدایی حقوق بین الملل می باشد. به بیان ساده تر، دولت آمریکا با این حرکت خود بار دیگر نشان داد که کوچکترین تعهدی به حقوق بین الملل ندراد و هرجا لازم بداند، صرفا ادعاهای خود را برای انجام اقدامات غیرقانونی و شرورانه معتبر می داند. موضوعی که چهره واقعی آمریکا و سیاست های آن را آشکارتر از همیشه پیش چشم جهانیان قرار داده است. نکته دوم اینکه تردیدی نیست که این اقدام واشینگتن بدون پاسخ نخواهد ماند. در واقع، ونزوئلا نیز خوب می داند که اگر این رویه به یک موضوع عادی برای آمریکا تبدیل شود، این مساله می تواند حامل خسارت های جدی برای ونزوئلا باشد. از این رو، نشان دادن واکنش به این مساله از سوی ونزوئلا و یا طیف متحدان خارجی این کشور، موضوعی قطعی به نظر 
می رسد و باید آن را بخشی از تلاش ها جهت خنثی‌سازی توطئه های ترامپیست‌ها علیه کشور ونزوئلا درنظر گرفت. در حقیقت، جنگ برای ونزوئلا دقیقا در همین نقطه است. این کشور نباید اجازه دهد تا آمریکا دامنه ماجراجویی‌های خود را گسترده‌تر کند. البته که در این زمینه واشینگتن نیز نقاط آسیب‌پذیر خاص خود را دارد  و نکته سوم اینکه آمریکا از طریق اقدام اخیر خود در توقیف یک نفتکش مرتبط با ونزوئلا، سعی دارد راهبرد محوری خود که فلج کردن صادرات نفت ونزوئلا، ایران، روسیه و کشورهای هم پیمان آن‌ها به بازارهای جهانی است را دنبال کند. در حقیقت، آمریکا بر آن است تا هرطور که شده، کنترل بازار نفت جهانی را به کمک متحدانش به دست بگیرد و از این رهگذر، بازیگر اصلی در بازار مذکور باشد. موضوعی که به زعم مقام های ارشد آمریکایی می تواند کمک زیادی به موقعیت سیاسی و راهبردی این کشور در قالب معادلات بین المللی نیز بکند. با این حال، واقعیت این است که میدان برای آمریکا و طرح و برنامه های این کشور خالی نیست و آمریکا باید انتظار رفتارهای تقابلی را از سوی بلوک رقیب خود نیز داشته باشد. در این میان، آنچه واضح است و پیشتر هم گفته شد، این است که که آمریکا را نباید به مثابه بازیگری مصون از هرگونه نقطه آسیب‌پذیری درنظرگرفت. کما اینکه به نظر می‌رسد تبعات منفی برای آمریکا در این رابطه مهلک‌تر نیز هستند. از این رو، آمریکا باید در ادامه راه، با اضطراب روند تحولات را دنبال کند.

کلودیو مارکیزیو معتقد است که بازیکنان جوان باید تلاش کنند که شبیه به کریستیانو رونالدو باشند، نه لیونل مسی.به گزارش «ورزش سه»، این ملی‌پوش سابق ایتالیا در گفتگو با گاتزتا دلو اسپورت در این باره اظهار داشت: «از الگوی کریستیانو رونالدو پیروی کنید. اگر قرار است برای تبدیل شدن به قهرمانان بزرگ...

 مستند «عبای سوخته» پرده از نقش کمتر گفته‌شده شهید بهشتی در مدیریت بحران‌های ابتدای انقلاب برمی‌دارد؛ از دولت موقت تا ماجرای بنی‌صدر و مقابله با مجاهدین خلق.مهدی فارسی -کارگردان مستند «عبای سوخته»- که فیلمش در نوزدهمین ...

 رئیس دانشگاه آزاد اسلامی خراسان رضوی گفت: این دانشگاه با مدیریت ۶۰۰ طرح ملی، انتشار مقاله و افزایش جذب دانشجویان بین‌المللی، به یکی از مراکز مرجع علمی کشور تبدیل شده است.
ریاست دانشگاه آزاد اسلامی خراسان رضوی اظهار کرد: هم‌اکنون بیش از ۸۸ هزار دانشجو ...

طبق نتایج حاصل از بررسی‌های تحقیقاتی، آب انار به کاهش فشار خون و عوامل خطر فشار خون بالا کمک می‌کند: 
*طبق نتایج حاصل از یک کارآزمایی در سال 2020، هشت هفته مصرف آب انار برای فشار خون مفید است. مروری بر مطالعات در سال 2023 حاکی از آن است که نوشیدن ...

مذاکرات اوکراین دیگر بوی صلح نمی‌دهد؛ بوی واگذاری تحت فشار می‌دهد.واشنگتن از حمایت بی‌چون‌وچرا به «معامله روی خاک» چرخیده و اروپا همچنان شعار «جنگ تا آخر» می‌دهد، بدون آنکه حاضر به پرداخت هزینه‌های کامل آن باشد. در این میان، کی‌یف مانده بین «برگ برنده‌ای که ندارد» و «بهایی گزاف که باید بپردازد».
ترامپ که در کارزار انتخاباتی وعده«پایان جنگ در ۲۴ ساعت» را می‌داد، اکنون طرحی را پیش می‌برد که محور آن عقب‌نشینی اوکراین از بخش‌هایی از دونباس و ایجاد منطقه‌ای «غیرنظامی تحت نظارت بین‌المللی» است. او رسماً زلنسکی را به «واقع‌گرایی» فرا می‌خواند و بر این نکته تأکید دارد که «کی‌یف باید بپذیرد برگ برنده‌ای در دست ندارد». این چرخش از «تأمین تسلیحات بی‌سابقه» به «فشار برای واگذاری سرزمین»، نه صرفاً تغییر تاکتیک، بلکه ارائه‌ نسخه‌ای از یک صلح تحمیلی است.
واشنگتن در دهه‌های اخیر بارها نشان داده که پایبندی به«تعهدات» تا زمانی است که معادله هزینه-فایده به نفعش باشد. اکنون در اوکراین نیز شاهد تکرار همین منطق هستیم: هنگامی که کمک‌های نظامی بی‌حد در میان افکار عمومی آمریکا «خستگی» ایجاد کرد، گفتمان به سرعت به سمت «صلح زودهنگام» چرخید. برای واشنگتن، منافع کوتاه‌مدت در سیاست خارجه و سیاست داخلی و انتخاباتی، همواره بر تعهدات بلندمدت امنیتی اولویت داشته است.سران اروپایی علناً بر «تمامیت ارضی اوکراین» پافشاری می‌کنند، اما در پشت درهای بسته پیامشان صریح‌تر است: «اگر کی‌یف تصمیم بگیرد، ما آن را یک تصمیم «حاکمیتی» می‌دانیم». برلین، پاریس و لندن -که هر یک به نحوی مناسبات اقتصادی پیشین با مسکو را حفظ کرده‌اند
همگی بر یک جمله کلیدی تأکید دارند: «تصمیم نهایی با اوکراین است». این عبارت در عمل به معنای «بار سیاسی تصمیم را به دوش کی‌یف بیندازیم» است. جنگی که برای اروپا موتور محرک افزایش بودجه‌های دفاعی و بازسازی سپر امنیتی قاره شده، صلح زودهنگام منافع فوری کمتری برای لابی‌های قدرتمند نظامی-صنعتی آن دارد.
صبح،  واشنگتن پیام می‌دهد:«بپذیر و تمامش کن»؛ ظهر هم بروکسل می‌گوید: «بجنگ تا آخرین نفس». قانون اساسی اوکراین واگذاری خاک را ممنوع کرده، اما فشار «واقع‌گرایی» چنان طراحی شده که زلنسکی در هر مسیری که برود «پذیرش یا مقاومت» محکوم به شکست سیاسی است. نتیجه، تداوم جنگی است که هم موقعیت روسیه را در مناطق اشغالی تثبیت می‌کند و هم اوکراین را به «کشوری نیازمند کمک دائمی» تبدیل می‌نماید، کشوری که محور خط‌مشی امنیتی غرب حول آن می‌چرخد.
و اما آنچه در پس پرده می‌گذرد، مثلثی با نفع مشترک از تداوم درگیری است.ترامپ برای انتخابات میاندوره‌ای ۲۰۲۶ به یک«دستاورد پیروزمندانه» نیاز دارد. اروپا با «طولانی کردن جنگ» هم روسیه را در باتلاق جنگ نگه می‌دارد و هم افزایش بودجه‌های نظامی خود را توجیه می‌کند. روسیه نیز به خوبی می‌داند که با گذشت زمان، خستگی و اختلاف در غرب عمیق‌تر می‌شود. در این مثلث، به نظر نمی‌رسد هیچ‌یک اراده‌ای راستین برای برقراری صلحی عادلانه و پایدار داشته باشد، زیرا هر سه طرف «به درجات مختلف» از تداوم منازعه سود می‌برند. در این میان، تنها مردم اوکراین هستند که زمین، خون و آینده‌شان، به مهره‌ای در این بازی بزرگ تبدیل شده است. صلح واقعی، آنگونه که به نظر می‌رسد، تنها زمانی در دستور کار جدی قرار خواهد گرفت که معادله سود و زیان برای یکی از این بازیگران اصلی به هم بریزد.