شانون لی که تابستان پیش از تارانتینو شکایت کرد و مخالف نحوه ارائه چهره پدرش در فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» بود، حالا می‌گوید حاضر به گفت‌وگو با این کارگردان است.
فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» توانست پنج نامزدی گلدن گلوب کسب کند و ۳۷۰ میلیون دلار در باکس‌آفیس جهانی بفروشد، اما این فیلم درام با نقش‌آفرینی برد پیت و لئوناردو دی‌کاپریو توانست این کار را بدون اکران در چین انجام بدهد.
فیلم در ابتدا قرار بود بیست‌وپنجم اکتبر در این کشور اکران شود، اما بعد از اینکه شانون لی، دختر بروس لی شکایتی را نزد سازمان ملی فیلم چین ثبت و نسبت به نمایش پدرش در فیلم اعتراض کرد، اکران فیلم کنسل شد. کوئنتین تارانتینو کارگردان در اکتبر تأیید کرد که فیلم را برای خوشحال کردن مسئولان چینی تدوین مجدد نخواهد کرد.
لی گفت: «من همان طور که اینجا شکایت کرده بودم آنجا هم شکایت کردم، اما مسلماً از طریق کانال‌های چینی، اما واقعاً تصمیم آن‌ها برای هر کاری که با فیلم کردند تصمیم خودشان بود.» تابستان گذشته تارانتینو و لی به صورت عمومی با هم مشاجره داشتند و لی می‌گفت فیلم تارانتینو پدرش را به عنوان فردی مغرور به تصویر می‌کشد. تارانتینو از چگونگی نمایش این افسانه هنرهای رزمی دفاع کرد. در صحنه‌ای که بحث‌برانگیز شده بروس‌لی (با بازی مایک موه) می‌گوید می‌تواند به راحتی محمدعلی کلی را فلج کند، اما در نهایت در مبارزه مقابل شخصیت پیت که یک بدلکار است، شکست می‌خورد. لی که ناظر بنیاد پدرش است گفت در تمام مسیر حرفه‌ای کاری‌اش تلاش کرده میراث او را حفظ کند. بروس لی در سال ۱۹۷۳ در ۳۲ سالگی درگذشت و به خاطر معرفی کردن هنرهای رزمی به هالیوود از طریق فیلم‌هایی مانند «اژدها وارد می‌شود» و «بازی مرگ» در دنیا شناخته شده است.
لی گفت: «واقعاً فکر می‌کنم این فیلم به ضرر او بود، به نظرم به ضرر بازیگران آسیایی بود و این واقعاً شرم‌آور است.»
وی گفت با وجود اینکه با تارانتینو مستقیم صحبت نکرده مشکلی با این مسئله ندارد. لی اضافه کرد: «می‌توانم تصور کنم که او علاقه‌ای به من ندارد و شاید نخواهد با من صحبت کند، اما من همیشه برای داشتن یک مکالمه حاضر هستم.»
 

مهر: عضو شورای اسلامی شهر تهران گفت: نامگذاری خیابان طوس درمحدوده باغ فردوس واقع در منطقه یک شهرداری تهران به نام پیشنهادی «عباس کیارستمی» به تصویب رسید. محمدجواد حق شناس گفت: درجلسه کمیسیون نامگذاری وتغییراماکن عمومی شهر تهران بررسی شد تا خیابان بیست و ششم ولنجک در محدوده ولنجک واقع درمنطقه یک شهرداری تهران به نام پیشنهادی «شهیدان ابوطالبی» (با حفظ شماره) و خیابان طوس درمحدوده باغ فردوس واقع درمنطقه یک شهرداری تهران به نام پیشنهادی «عباس کیارستمی» و خیابان تختی درمحدوده باغ فردوس واقع در منطقه یک شهرداری تهران به نام پیشنهادی «استاد جلیل شهناز» و خیابان بی نام درمحدوده پروازواقع درمنطقه دو شهرداری تهران به نام پیشنهادی «شهیدان اسفندیاری» و کوچه اخیانی در محدوده توحید واقع درمنطقه دو شهرداری تهران به نام پیشنهادی «خدایار» عنوان شود.

فارس: اکران فیلم سینمایی «جهان با من برقص» به کارگردانی سروش صحت به تعویق افتاد. فیلم سینمایی «جهان با من برقص» به کارگردانی سروش صحت قرار بود از چهارشنبه این هفته ۲۷ آذرماه در گروه سینمایی استقلال نمایش داده شود، اما با توجه به اینکه فیلم سینمایی «منطقه پرواز ممنوع» به کارگردانی امیر داسارگر کف فروش خود را حفظ کرده است، اکران «جهان با من برقص» به تعویق افتاده است. هنوز مشخص نیست که این اثر سینمایی چه زمانی روی پرده سینماها برود.
 در فیلم سینمایی «جهان با من برقص» بازیگرانی چون علی مصفا، جواد عزتی، هانیه توسلی، پژمان جمشیدی، سیاوش چراغی پور، کاظم سیاحی، مهراب قاسمخانی، رامین صدیقی، بهار کاتوزی، پاوان افسر، شیوا بلوچی، مهیار پوربابایی حضوردارند.
 

سالی که گذشت شاهد نمایش شماری از فیلم‌های مطرح بودیم که بازیگران کهنه‌کار و تازه‌کار در آن‌ها خوش درخشیدند. کهنه‌کارهای هالیوود درفیلم‌های ۲۰۱۹ جلوه‌های دیگری از استعدادهایشان را بروز داند و درعین حال تازه‌کارها نیز در بازی‌هایی که ارائه کردند، خوش درخشیدند. هرچند نام بردن ازهمه این هنرنمایی‌ها ممکن نیست، اما فهرست زیر نشان دهنده بهترین بازیگران سال از نظر منتقدان هالیوود ریپورترشامل جون فروش، شری لیندن، تاد مک‌کارتی و دیوید رونی است.
 آنتونیو باندراس در «درد و افتخار»
باندراس که اینجا نقش شخصیت جایگزین پدرو آلمودوار را ایفا می‌کند، به طور نابودکننده‌ای خوب است و در تک تک صحنه‌های ظریفی که شخصیتش سعی دارد راهش را در میان برخورد مزمن درد فیزیکی، رکود هنری، اعتیاد به دارو و مواد و افول رمانتیک پیدا کند، دوستی این دو نفر آشکار است. این احساسی‌ترین نقش‌آفرینی مسیر حرفه‌ای طولانی باندراس است.
تیموتی شالامه در «زنان کوچک»
نقش‌آفرینی‌های عمیق شالامه طی دو سال اخیر او را در جایگاهی نادر قرار می‌دهند: حرکت ظریف او بین پیچیدگی احساسی، غیرقابل پیش‌بینی بودن و ظرافت فیزیکی آدم را یاد مونتگمری کلیفت چهره بزرگ سینما می‌اندازد.
آدام درایور و اسکارلت جوهانسون در «داستان ازدواج»
به عنوان زوج مرکز این شاهکار نوآ باومباخ، این دو ستاره عمیق‌ترین، زنده‌ترین و دقیق‌ترین نقش‌آفرینی‌های مسیر حرفه‌ای کاری خود را به نمایش گذاشتند. خیلی نقش‌آفرینی‌ها قلب آدم را می‌شکنند، این‌ها هم همین کار را کرده و بعد آن را سر هم می‌کنند.
جنیفر لوپز در «شیادان»
بازی لوپز را باید کلاس درسی در جذبه ستاره سینما بودن و چیزی فراتر از آن خواند. لوپز به این شخصیت که وحشی و خودخواه است گرمایی دل‌انگیز می‌دهد. این نقش‌آفرینی به ما نشان می‌دهد که احساسات صادقانه می‌توانند در کنار غریزه‌های بدون صداقت وجود داشته باشند و افراد چنان پیچیده هستند که همیشه با منطق جور در نمی‌آید.
جورج مک‌کی در «۱۹۱۷»
داستان‌سرایی بصری بخشی حیاتی برای این درام جنگ جهانی اول هیجان‌انگیز است اما اثر احساسی آن از طریق نقش‌آفرینی اغلب بی‌کلام مک‌کی منتقل می‌شود. شخصیت او بارها با مرگ مواجه می‌شود و بعضی مواقع فقط از روی شانس از آن اجتناب می‌کند.
ادی مورفی در «دولومایت نام من است»
تعجبی ندارد که مورفی مهارت کمدی لازم برای ایفای نقش این شخصیت کارآفرین غیرقابل توقف را دارد، اما نقش‌آفرینی او در عین حال درون‌نگر هم هست،‌ حتی بیشتر از خود فیلم و وزن کامل خود را پشت خنده‌ها می‌گذارد.
لوپیتا نیونگو در «ما»
شاید خیره‌کننده‌ترین عنصر نگران‌کننده این فیلم ترسناک جوردن پیل نقش‌آفرینی دوگانه نیونگو به عنوان هم زن و همسری آرام و مادری که سخت کار کرده تا درد دوران کودکی خود را کنار بگذارد، باشد. دوقلوی انتقام‌جوی همین زن از سایه‌ها بیرون می‌آید تا چیزی که به او تعلق دارد را بگیرد.
جو پشی در «ایرلندی»
همان طور که یکی از شخصیت‌ها در فیلم مارتین اسکورسیزی می‌گوید، «اگر فقط به طرف نگاه کنی نمی‌فهمی اما تمام جاده‌ها به راسل ختم می‌شوند». پشی نقش شخصیت راسل را با کنترل خیره‌کننده ایفا کرده و این بهترین بازگشت سینمایی از بازنشستگی در دوران معاصر است.
خواکین فینیکس در «جوکر»
فینیکس که یک سنگینی غیرمنتظره و همچنین فرم فیزیکی خارق‌العاده‌ای به دشمن خندان بتمن بخشیده، حرکت دردناک جوکر از یک فرد بی‌اثر جدامانده تا دیوانه‌ای با پیروان بسیار را به زیبایی به تصویر می‌کشد.
برد پیت در «روزی روزگاری در هالیوود»
از همان ثانیه اولی که پیت در این فیلم ظاهر می‌شود مخاطب را حامی خود می‌کند و تا آخر فیلم نقش این شخصیت تنهای با اعتماد به نفس بالا و به شدت جذاب را به شیوه‌ای ایفا می‌کند که نمایانگر قدرت ستاره‌ای با ولتاژ بسیار بالاست. هیچ کس امسال لذت لحظه به لحظه بهتری را روی پرده‌های سینما به تصویر نکشید. دیگر بازیگرانی که این منتقدان از آن‌ها نام برده‌اند شامل آوکوافینا در «وداع»، پی‌یر دولادونشا و ونسان لاکوست در «فرشته متأسف»، کارول دوآرته و جولیا استاکلر در «زندگی نامریی»، کریس گالوست و لولو اسپنسر در «به من آزادی بده»، نورا حمزوی در «غیرداستانی»، تام مرسیه در «مترادف‌ها»، نائومی مرلانت و آدل هائنل در «پرتره بانو در آتش»، مری کی پلیس در «دایان»، تیلور راسل در «امواج»، آفری وودارد در «کلمنسی» بوده‌اند.
 

ایسنا: فیلم‌برداری فیلم سینمایی «دست‌انداز» به کارگردانی کمال تبریزی و تهیه‌کنندگی محمد آفریده در روزهای پایانی قرار دارد. فیلم‌برداری فیلم سینمایی «دست انداز» به کارگردانی کمال تبریزی و تهیه‌کنندگی محمد آفریده همچنان ادامه دارد و امید نعمتی خواننده تیتراژ «لیسانسه‌ها» برای نخستین‌بار به عنوان بازیگر یک فیلم سینمایی جلوی دوربین رفته است. امید نعمتی به عنوان نوازنده و خواننده با گروه‌های موسیقی «پالت» و «دنگ شو» همکاری کرده است. علاوه بر امید نعمتی تاکنون هدی زین‌العابدین، رؤیا نونهالی، رضا کیانیان، همایون ارشادی، در این فیلم جلوی دوربین رفته‌اند. همچنین تدوین هم‌زمان فیلم نیز توسط سپیده عبدالوهاب در حال انجام است. نخستین نمایش فیلم «دست‌انداز» در سی و هشتمین دوره جشنواره ملی فیلم فجر خواهد بود.

 

مهر: مجموعه مستند پنج قسمتی «پدر طالقانی» به کارگردانی محمدعلی محمد دوست روی آنتن رسانه ملی می‌رود. سال گذشته نسخه بلند مستند «پدر طالقانی» در شبکه نمایش خانگی و دانشگاه‌های مختلف کشور اکران شد و از دوشنبه ۲۵ آذرماه در قالب یک مجموعه پنج قسمتی به صورت هفتگی روی آنتن شبکه افق سیما رفت. مستند «پدر طالقانی» با پژوهشی گسترده به مبارزات و زندگی آیت‌اله محمود طالقانی می‌پردازد و با چهره‌های نزدیک به این شخصیت تاثیرگذار انقلاب اسلامی از جمله فرزندان او به گفت‌وگو پرداخته است و بعد از نمایش در جشنواره سینما حقیقت سال ۹۷ و اکران‌های دانشگاهی با نظرات متفاوتی روبه‌رو شد.
 

ایبنا: معصومه رستم‌زاد از ترجمه رمان جدیدی با عنوان «سرزمین پشه‌ها» خبر داد و گفت: داستان این کتاب شبیه داستان «بابا لنگ‌دراز» است. در آنجا جودی برای پدرخوانده‌اش نامه می‌نویسد، در این کتاب، دخترک برای خاله‌اش نامه می‌نویسد و از زندگی‌اش می‌گوید. معصومه رستم‌زاد درباره آثار جدیدش توضیح داد: درحال حاضر مشغول ترجمه کتابی از دیوید آرنولد با عنوان «سرزمین پشه‌ها» برای نوجوانان هستم که جزو فهرست پرفروش‌ها بوده است. در این کتاب هم مانند رمان «بازی‌گردان» که پیش از این ترجمه کرده بودم به یک موضوع روانشناسانه اشاره شده است. او افزود: در این کتاب داستان دختر نوجوانی روایت می‌شود که دچار یک بیماری روانی است و این بیماری از خانواده‌اش به او ارث رسیده است.
 

در فهرست ۱۰ فیلمی که از سوی آکادمی به عنوان فیلم‌های منتخب رقابت برای اسکار بهترین فیلم بین‌المللی ۲۰۲۰ منتشر شد، نام «در جستجوی فریده» دیده نمی‌شود.
امسال هم دست سینمای ایران به اسکار بهترین فیلم بین‌المللی نخواهد رسید. فیلم‌های «انگل» از کره‌جنوبی، «بینوایان» از فرانسه، «پرنده نقاشی‌شده» از جمهوری چک، «حقیقت و عدالت» از استونی، «آن‌ها که باقی ماندند» ازمجارستان، «هانی‌لند» از مقدونیه شمالی، «بدون مسیح» از لهستان، «Beanpole» ازروسیه، «درد وافتخار» ازاسپانیا و «آتلانتیک» ازسنگال فیلم‌های حاضر در فهرست اعلام شده از سوی آکادمی علوم و هنرهای سینما هستند.
از میان این ۱۰ فیلم درنهایت روز۱۳ ژانویه نامزدهای نهایی اسکار بهترین فیلم بین‌المللی انتخاب خواهند شد. سال گذشته هم ایران با فیلم «بدون تاریخ‌، بدون امضا» نتوانست به این فهرست راه پیدا کند. درمیان فیلم‌های راه یافته به این فهرست فیلم «انگل» به کارگردانی بونگ جون هو از کره جنوبی بخت اصلی دریافت اسکار این رشته است. «انگل» نخستین بار در جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد و نخل طلایی جشنواره را از آن خود کرد. دیگر مدعی این بخش «درد و افتخار» به کارگردانی پدرو آلمودوار از اسپانیا است. درفهرست بهترین مستند بلند هم «جستجوی فریده» حضور ندارد. به این ترتیب پرونده این مستند خیلی زود بسته شد.   

 

دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری حوزه هنری استان اصفهان یکی از حامیان اصلی برگزاری دوازدهمین همایش ملی تاریخ شفاهی ایران است. منصور قربانی مدیر دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری حوزه هنری اصفهان گفت: دوازدهمین همایش ملی تاریخ شفاهی ایران از ساعت 8 صبح لغایت 18 بعدازظهر روز چهارشنبه 27 آذرماه در تالار صائب دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان با همکاری تعدادی از ارگان‌ها و نهادهای انقلابی برگزار می‌شود. در این همایش حوزه هنری به عنوان یکی از حامیان اصلی اقدام به نمایش و ارائه کتاب‌های منتشر شده در زمینه تاریخ شفاهی می‌کند. وی افزود: این همایش در چهاربخش به ارائه مقالاتی با موضوعات محوری میدان‌ها، ضرورت‌های تاریخ شفاهی صنعت مهندسی و پشتیبانی دفاع مقدس، کاربست‌ها و کارکردهای تاریخ شفاهی صنعت، مهندسی و پشتیبانی دفاع مقدس، امکان و آسیب در تاریخ شفاهی صنعت و مهندسی و پشتیبانی دفاع مقدس می‌پردازد. قربانی خاطرنشان کرد: در دوازدهمین همایش ملی تاریخ شفاهی ایران بسیاری از فعالان تاریخ شفاهی ایران مانند دکتر مرتضی دهقان‌نژاد، دکتر محمدعلی چلونگر، حجت‌الاسلام سعید فخرزاده، دکتر اصغر منتظرالقائم، استاد مرتضی رسولی‌پور و دکتر بهمن زینلی، استادعلیرضا کمری، دکتر ططری و دکتر علی اکبر جعفری و محسن کاظمی حضور خواهند داشت.
 

ادامه از صفحه یک...
در «راه بی‌پایان» (همایون اسعدیان) روند فروپاشی یک شخصیت و سقوطش را چنان باورپذیر نمایش داده که تماشاگر در رنج و یأسی که بهزاد توتونچی با آن دست و پنجه نرم می‌کند سهیم می‌شود. پسیانی این سال‌ها در سینما هم بیشتر به سمت نقش‌های مکمل رفته است. در فضایی که بیشتر بازیگرهای جوان، محبوب و مورد توجه هستند و برای هم‌سن و سال‌های او کمتر نقش خوب نوشته می‌شود، همان بازیگر ترازی است که به نقش‌ها هویت و جذابیت داده است. نقش دو پهلو و بیشتر منفی‌اش در «نگار» (رامبد جوان) را چنان خوب بازی کرده که مانند شخصیت اصلی فیلم (نگار جواهریان) از او بیزار می‌شویم. در «سرخ‌پوست» (نیما جاویدی) حضور کوتاهش در فیلمی که متعلق به زوج نوید محمدزاده و پریناز ایزدیار است، به فیلم وزن مضاعف داده است. پسیانی بدون آنکه متوجه باشیم در همه این سال‌ها و با وجود نوسان انتخاب‌هایش، همیشه قابل دفاع بوده و بازی بد از او در خاطر نداریم. کارنامه تئاتری او اما با فعالیت‌هایش در سینما و تلویزیون تفاوت دارد. او در تئاتر، با وسواس و حساسیت بیشتری انتخاب کرده است. بیشتر کارگردان بوده و به راحتی برای کارگردان دیگری، روی صحنه نرفته است. روندی که در این سال‌ها او در تئاتر طی کرده جالب است. مسیری که به «قصر موروثی خاندان فرانکنشتاین» رسیده، نشان دهنده تغییر او در انتخاب فرم روایت برای نزدیک شدن به تماشاگر است. پسیانی که سال‌های گذشته به دنبال تجربه کردن در حوزه‌ای بود که مخاطب کمتر با آن درگیر می‌شد، در شصت و دو سالگی نمایشی را روی صحنه برده که متنی شیرین با موقعیت‌های بامزه و اجرایی پویا و پرانرژی دارد.
«قصر موروثی...» یکی از بهترین نمایش‌هایی است که امسال اجرا شده است. انبوهی شخصیت دارد که خوب طراحی و بازی شده‌اند. قصه سرگرم‌کننده است و رویکرد طنازانه پسیانی به قصه آشنای فرانکنشتاین، هوشمندانه بوده و نتیجه خوبی داده است. «قصر موروثی ...» در صحنه‌ای تقریباً خالی با کمترین آکسسوار (یک میز چند کاره) اجرا می‌شد، اما بازیگرها و قابلیت و ظرفیت درونی قصه، فضا را برای تماشاگر جان می‌داد. پسیانی نویسنده و کارگردان، اینجا توانسته بود میان علاقه‌اش به موسیقی، تصویرسازی و روایتگری پل بزند و وارد فضایی شود که برای تماشاگران بیشتری قابل درک و دوست داشتنی باشد. در «قصر موروثی...» از تصنع حاکم بر «نمی‌تونیم راجع بهش حرف بزنیم» (جابر رمضانی) که پسیانی بازیگر آن بود خبری نیست. او نسبت به «عرق خورشید، اشک ماه» در روایتگری و کارگردانی موفق‌تر و عنصر جذابیت را بیشتر در نظر گرفته است. به عنوان کارگردان «قصر موروثی...» به ضرباهنگ درونی و بیرونی اجرا توجه داشته و توانسته فضایی خلق کند که ملال‌آور نشود. «قصر موروثی...» ادامه منطقی و موفق «دیابولیک، رومئو و ژولیت» است. جذاب‌تر، سرزنده‌تر و مفرح‌تر. فراموش کردن کیفیت بازی‌ها در آثاری که پسیانی کارگردانی کرده، بی‌مهری به بازیگرانی است که اغلبشان روی صحنه نمایش‌های گاه سخت و پیچیده پسیانی درخشان بوده‌اند. ستاره و خسرو فرزندان او، در این سال‌ها روی صحنه بالیده‌اند و باید گفت هر دو از بهترین بازیگران تئاتر در مقطع سنی خود هستند. ستاره، حرفه‌ای‌تر و درخشان‌تر است و مانند پدرش قدرت این را دارد که به نقش‌هایی دور از هم، جلوه و پرتو بدهد. در این نمایش هم، اوست که با قامتی خمیده و صورتی که در بیشتر فصل‌ها دفرمه شده، جذاب‌ترین شخصیت است و صحنه را تحت تأثیر حضورش قرار داده است.
زوج خسرو پسیانی و علی شادمان هماهنگ و کامل هستند، شاید در نگاه اول انتخاب پسیانی جوان برای بازی در نقش فرانکنشتاین عجیب باشد، اما در موقعیتی که خلق شده می‌توان این دانشمند جوان را پذیرفت. فاطمه نقوی انتخابی درست بوده و سردی و اقتدار شخصیت خانم بلوهه را می‌توان در بازی او دید. ناز شادمان در نقش عمه، فراتر از انتظار است. تنها انتخاب رامبد جوان و اجرایش از هیولاست که با اتمسفر نمایش و جنس بازی‌ها همخوانی ندارد و باعث شده جایگاه هیولا در قصه، بسیار تقلیل پیدا کند. فرانکنشتاین و هیولایی که پسیانی در این نمایش مقابل چشمان تماشاگر قرار داده است از تلخی و عظمت مضمونی و محتوایی قصه «فرانکنشتاین» تنها یک نام دارد. این خوانش و برداشت، ساده، کمیک و طنزآمیز است و ارتباطی معنایی با موقعیت هولناک هیولا در «فرانکنشتاین» (مری شلی) ندارد. اقتباس پسیانی بازیگوشانه است. می‌توان این رویکرد را دوست داشت یا نپسندید.