از تعبیر «آیتاله مصباح» تا توصیه «آیتاله جوادیآملی» درباره مشکلها و معیشت مردم
تعداد بازدید : 4
امتحان الهی یا ابتلا به مدیریتهای نالایق؟!
نویسنده : راحیل رحمانی
«هدف اصلی انقلاب رفع فقر و محرومیت نیست.» این سخن را آیتاله «مصباح» گفتند؛ درست وقتی نوسانهای ارزی،گران شدن دلار، بههمریختن بازار و اعمال تحریمهای همهجانبه آمریکا، کمر مردم را شکسته بود و فشارهای معیشتی صدای اعتراض آنان را بلند کرده بود. در چنین شرایطی رئیس موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در دیدار با یکی از سرداران گفتند: «مردم کشورمان برای اسلام قیام کردهاند و اگر امروز نسبتبه نعمتهای الهی کفر بورزیم، عذاب الهی شدید خواهد بود.» در ادامه نیز تاکید کردند: هدف انقلاب، رفع فقر و محرومیت نبود. آیتاله از همان انقلابی سخن میگویند که بنیانگذارش، پسوند «مستضعفین» را مقابلش گذاشتند تا مسئولان جمهوری اسلامی فراموش نکنند این انقلابی که به تعبیر امام، انقلابِ پابرهنهها، مستضعفان و کوخنشینان بود باید بتواند به داد همین پابرهنهها برسد. پسوند «اسلام» کنار «انقلاب ایران» آمد و اسلام آن است که امیرش میفرمایند: «میترسم که در آن طرف مملکت کسی گرسنه باشد؛ شاید آنجاها کسی چیزی نداشته باشد بخورد. زندگیام باید این باشد که دلم آرام باشد که اگر او آنجا گرسنه است، من هم اینجا گرسنهام. اسلام این است.»در جایجای بیانات و توصیههای بنیانگذار جمهوری اسلامی هم بر توجه ویژه مسئولان و صاحبان امر به طبقه محروم جامعه، تحقق عدالت اجتماعی، کم شدن فاصله طبقاتی، رفع تبعیضات ظالمانه تاکید شده و حمایت از محرومان و فقرستیزی از کلیدواژههایی است که در ادبیات امام(ره) به کرات دیده میشود. مستضعفان و پابرهنهها در اندیشه امام صاحبان اصلی انقلاب و کشور شناخته میشوند؛ بر همین اساس در بسیاری از سخنان خود همگان را به دستگیری از محرومان دعوت میکنند.
قرار بود انقلاب، عدالتمحور، فسادستیز و برگرفته از آموزههای دین و معصومان باشد. در انقلاب، هدف رسیدگی به وضع مستضعفان بود و حکومتش را حکومت کوخنشینان مینامیدند نه مُلک کاخنشینان. حضرت امام نگران بودند از اینکه روزی بیاید که سیاست مسئولان جمهوری اسلامی، پشتکردن به دفاع از محرومان و رو آوردن به حمایت از سرمایهدارها شود. و این امامی است که ما میشناسیم و از او شنیدهایم. بیانات رئیس موسسه آموزشی و پژوهشی امام، چندان سنخیتی با جنس سخنان معمار انقلاب ندارد. آیتاله مصباحیزدی، بهتازگی باز هم تعبیر جالبی از گرانی و بیکاری در جامعه داشتهاند: «این گرانیها و بیکاریها یک امتحان الهی است و ما باید ببینیم چه وظیفهای درقبال آن داریم. سختیهایی پیش روی ما وجود خواهد داشت که باید در این سختیها از امتحان الهی پیروز بیرون بیاییم.» و سپس این پرسش پیش میآید که حضرت آیتاله! چرا این امتحان الهی فقط شامل مردم میشود؟ آنهم طبقه متوسط و رو به پایین؟ چرا خداوند متعال از مسئولان محترم کشور در قوا و نهادهای مختلف امتحان نمیگیرد؟
یا اینکه چرا این امتحانات الهی شامل حال مردم ایران میشود و اهالی سایر بلاد (که از قضا اسلامی هم نیستند)، با این حجم از امتحان الهی در قالب بلا و مصیبت گرفتار نیستند و باز هم از قضا در رفاه و آرامش و خوشبختی زندگی میکنند و این همه دغدغه از جنس خاورمیانهای ندارند؟!
برخی اظهارنظرها نیز هست که حکم «مرهم» را دارد؛ مثل این سخنان آیتاله جوادیآملی که گفتند: «مسئولین ما یک وظیفهای دارند که حتماً باید جامعه را به خوبی اداره کنند، وظیفه مسئولین این است که مردم را کریمانه اداره کنند، نه فقیرانه! جامعه را با کمیته امداد اداره کردن کریمانه نیست!»