فیلم‌های قصیده گلمکانی و نرگس آبیار به سی و سومین جشنواره جهانی فیلم «سانتا باربارا» آمریکا راه یافتند. این جشنواره که جزو جشنواره‌های واجد شرایط اسکار است.  در این دوره میزبان آثار دو سینماگر زن ایرانی است فیلم کوتاه «آگهی فروش» ساخته قصیده گلمکانی و فیلم سینمایی «نفس» به کارگردانی نرگس آبیار به نمایندگی از ایران در جشنواره حضور دارند.

نگارش ۲۰ قسمت از فصل سوم سریال «ستایش» به قلم سعید مطلبی به پایان رسیده ؛ قرار است از اسفند ماه سال جاری کار پیش تولید این مجموعه شروع شود.
احتمالا فروردین ماه سال آینده این کار کلید بخورد. پیش از این سریال «ستایش» در دو فصل در شبکه سه سیما به کارگردانی سعید سلطانی تولید و پخش شد.
 

بیست و نهمین دوره جوایز سالانه انجمن تهیه‌کنندگان آمریکا PGA، یکشنبه صبح به وقت ایران در هتل بورلی هیلتن در بورلی هیلز برگزار شد و برندگان 12 بخش سینمایی و تلویزیونی معرفی شدند.
در بخش فیلم‌های بلند داستانی، گی‌یرمو دل تورو و جی. مایلز دیل برای «شکل آب» جایزه داریل اف. زانوک بهترین تهیه‌کننده سال را دریافت کردند.

در سال 2017 آثار 50 هنرمند ایرانی در 6 حراج بهار و پاییز کریستیز، ساتبیز و بونامز و همچنین حراج بدون مرز ساتبیز دبی ارائه شدند و 120 اثر عرضه شده در این حراج‌ها فروشی معادل 10,573,000 دلار معادل 39 میلیارد تومان را نشان می‌دهد. از میان 50 هنرمند حاضر در این حراج‌ها برخی از هنرمندان دارای رکوردهای قابل توجهی هستند. از لحاظ کثرت آثار منوچهر یکتایی با 11 اثر، سهراب سپهری با 10 اثر، حسین زنده‌رودی و فرهاد مشیری با 8 اثر، پرویز تناولی و ناصر عصار با 6 اثر و منیر شاهرودی فرمانفرمائیان، علی بنی صدر و بهجت صدر با 5 اثر بیشترین حضور را در میان این 7 حراج داشتند؛ اما از لحاظ فروش کلی به ترتیب حسین زنده‌رودی، بهمن محصص، سهراب سپهری، علی بنی صدر و فرهاد مشیری فروش بالای یک میلیون دلار را تجربه کردند. همچنین منیر شاهرودی فرمانفرمائیان، منوچهر یکتایی و پرویز تناولی فروش بالای 500 هزار دلار داشته‌اند.
    5 هنرمند میلیون دلاری
حسین زنده‌رودی: بدون شک حسین زنده‌رودی چهره تابناک هنر نقاشی خط در حراج‌های بین‌المللی خاورمیانه است. این هنرمند با 8 اثر در 7 حراج ذکر شده، فروشی معادل 1,484,000 دلار داشته است. آثار او درحراج بونامز در فصل بهار و بیست و دومین حراج کریستیز دبی در جایگاه دوم و سوم رکوردداران این حراج‌ها قرار گرفتند.
بهمن محصص: سال 2017 را باید برای آثار محصص یکی از بهترین سال‌ها در نظر گرفت. این هنرمند که رکورد آثارش در حراج ساتبیز در فصل بهار با فروش 757,500 دلاری شکسته شد، در این سال تنها با فروش 3 اثر در حراج‌های بین‌المللی در جایگاه دوم پرفروش‌ترین هنرمندان ایرانی قرار گرفت. فروش کلی آثار این هنرمند در حراج‌های بین‌المللی 1,413,000 بوده است.
سهراب سپهری: چهره اصلی هنر ایران در حراج‌های بین‌المللی سهراب سپهری است که در 7 حراج برگزار شده در سال 2017 آثار او حضور داشته‌اند. سهراب در این سال 10 اثر در حراج‌های بین‌المللی داشته و فروش کلی آثارش به 1,314,000 رسید.
علی بنی صدر: آرتیست جوان ایرانی را باید پدیده حراج‌های بین‌المللی خاورمیانه دانست. علی بنی صدر با 5 اثری که در حراج‌های سال 2017 داشت، به فروش کلی 1,127,000 دست پیدا کرد.
فرهاد مشیری: آخرین هنرمندی که به فروش بالای یک میلیون دلار در سال گذشته میلادی دست پیدا کرد، فرهاد مشیری است. این هنرمند با 8 اثر در حراج‌های سال گذشته به فروش کلی 1,084,000 دست یافت.
   هنرمندان بالای 500 هزار دلار
منیر شاهرودی فرمانفرمائیان: فروش کلی آثار منیر شاهرودی فرمانفرمائیان در حراج‌های سال 2017 نزدیک به یک میلیون دلار بود. 5 اثر این هنرمند در سال گذشته 925,000 دلار به فروش رسید. منوچهر یکتایی: حضور منوچهر یکتایی در 7 حراج سال گذشته میلادی نشان از موفقیت این هنرمند در عرصه هنر دارد. یکتایی با 11 اثر به فروش کلی 790,500 دلاری دست پیدا کرد.
پرویز تناولی: شاعر مجسمه‌های ایران نیز با حضور در سه حراج سال گذشته میلادی با 6 اثر به فروش کلی 563,000 دلاری دست یافت.
   هنرمندان بالای 100 هزار دلار
کوروش شیشه گران، رضا درخشانی، ناصر عصار، نصراله افجه‌ای، بهجت صدر، فریده لاشایی و محمد احصایی هنرمندانی هستند که فروش کلی آثار آن‌ها از 100 هزار دلار بیشتر است. شیشه‌گران با 2 اثر به فروش کلی 204,000 دلار، رضا درخشانی با 2 اثر 160,500 دلار، ناصر عصار با 6 اثر به فروش 154,000 دلار، نصراله افجه‌ای با 2 اثر به فروش 142,000 دلار، بهجت صدر با 5 اثر به فروش 110,500 دلار، فرید لاشایی با 3 اثر به فروش 110,000 دلار و محمد احصایی با یک اثر فروش 100,000 دلاری را به دست آوردند.
   نسل جدید هنرمندان در حراج‌های بین‌المللی
جدا از 15 هنرمندی که فروش‌های قابل توجهی در حراج‌های بین‌المللی داشتند 35 هنرمند از سه نسل هنرهای تجسمی کشور نیز در حراج‌های بین‌المللی حضور داشتند و سهم قابل توجهی در ثبت رکورد 10/5 دلاری برای هنر ایران داشتند. از نکات قابل توجه در این زمینه حضور هنرمندانی است که شاید کمتر در عرصه هنر نام آن‌ها را شنیده باشیم؛ ولی این هنرمندان جوان توانستند در کنار پیشکسوتان هنر ایران در حراج‌های بین‌المللی حضور قابل توجه داشته باشند. سیراک ملکونیان با 2 اثر به فروش کلی 87,500 دلار، فرامرز پیلارام با یک اثر 87,000 دلار، طلا مدنی با 2 اثر 68,500 دلار، حسین کاظمی با 2 اثر 60,000 دلار، ابوالقاسم سعیدی با 2 اثر 55,000 دلار، بهمن دادخواه با یک اثر 50,000 دلار، محسن وزیری مقدم با 2 اثر 40,000 دلار، مارکو گریگوریان با 2 اثر 39,000 دلار، شیرین نشاط با 2 اثر 36,500 دلار، جعفر روحبخش با یک اثر 35,000 دلار، حسین خسروجردی و مهرداد محب‌علی هر دو با یک اثر 30,000 دلار، اردشیر محصص با 2 اثر 30,000 دلار، تیمو ناصری با یک اثر 25,000 دلار، آنجلا لاریان با یک اثر 22,000 دلار و روشنک امین الهی با یک اثر 20,000 دلاری در ثبت این رکورد برای هنر ایران نقش داشتند. همچنین عذرا حقیقی بخشایش 18,000 دلار، علی شیرازی و محمد بزرگی هر دو 17,500 دلار، شیرین علی آبادی 16,500 دلار، رکنی حائری‌زاده 13,000 دلار، شهریار احمدی، طاهر پورحیدری و ساسان بهنام بختیار 11,000 دلار، شیرین قدیریان 10,000 دلار، نازگل انصاری‌نیا 8,000 دلار، ژازه تباتبایی 7,500 دلار، پرویز کلانتری و وای.زی. کامی (کامران یوسف زاده) 7,000 دلار، مسعود عربشاهی 6,500 دلار، صادق تیرافکن و فرزاد کوهان 5,000 دلار، پویا آریان‌پور و عباس کیارستمی 3,000 دلار و میلاد موسوی 1,500 دلار، دیگر هنرمندانی هستند که در صحنه حراج‌های بین‌المللی حضور داشتند.

    «پیانیست» پولانسکی در سینماتک خانه هنرمندان ایران
 فیلم سینمایی «پیانیست» با کارگردانی رومن پولانسکی محصول سال ۲۰۰۲ دوشنبه دو بهمن در سینماتک خانه هنرمندان ایران به نمایش درمی‌آید. پس از نمایش فیلم نشست نقد و بررسی با حضور خسرو دهقان و کیوان کثیریان برگزار می‌شود. فیلم بر مبنای داستان واقعی زندگی نوازنده پیانوی یهودی، ولادیسلاو اشپیلمان در دوران جنگ جهانی دوم در لهستان و اشغال این کشور توسط آلمان به قلم خودش ساخته شده‌است. وی در آن دوران آثار موسیقی شوپن را در ایستگاه رادیویی ورشو می‌نواخت. رومن پولانسکی کارگردان این فیلم، از آن به عنوان مهم‌ترین فیلم خود یاد کرده‌است. وی در کودکی بمباران‌های ورشو توسط نازی‌ها را تجربه کرده و مادرش را در همین بمباران‌ها از دست داده‌است.

    برگزاری همایش صد و دهمین سالگرد انقلاب مشروطه به روایت اسناد
همایش صد و دهمین سالگرد انقلاب مشروطه به روایت اسناد با حضور شهرام یوسفی‌فر، علی ططری، موسی غنی‌نژاد، رحیم رئیس‌نیا، سیروان خسروزاده، عباس قدیمی قیداری، کامران صفامنش، منیژه صدری، توران طولابی و رحیم نیکبخت برگزار می‌شود. همچنین در این همایش از کتاب‌های «باکو و انقلاب مشروطیت در ایران» اثر رسول پورزمانی، «روزشمار محاصره تبریز و اعاده مشروطیت به روایت اسناد منتشر نشده» اثر سجاد جمشیدیان و نادر پروانه، «مشروطیت و شیخ اسماعیل هشترودی» اثر حداد علامی و «در خوشاب در تاریخ مشروطیت» اثر پروین آشتیانی رونمایی خواهد شد. این همایش روز دوشنبه، دوم بهمن ماه در ساختمان آرشیو ملی ایران برگزار می‌شود.

    کرمانشاه، میزبان افتتاحیه شعر فجر شد
دوازدهمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر، چهارشنبه چهارم بهمن با برگزاری محفل افتتاحیه و برنامه‌های شعرخوانی خود را به طور رسمی در جمع مردم زلزله‌زده کرمانشاه آغاز می‌کند. این رویداد ادبی پس از برپایی چند محفل شعر به استقبال مراسم پایانی خود در اسفند امسال خواهد رفت. محفل افتتاحیه دوازدهمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر، با حضور دبیران علمی دوره‌های گذشته در کرمانشاه برگزار می‌شود. در این مراسم علاوه بر جواد محقق دبیر دوره دوازدهمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر، محمدعلی بهمنی، پرویز بیگی حبیب‌آبادی، عبدالجبار کاکایی، اسماعیل امینی، علیرضا قزوه، محمود اکرامی‌فر و محمدکاظم کاظمی، به عنوان دبیران ادوار پیشین حضور خواهند داشت. همچنین تعدادی از شاعران شهر میزبان در این محفل شعرخوانی خواهند کرد. دوازدهمین جشنواره شعر فجر با برگزاری محافل دیگری در تهران و شهرهای کشورمان ادامه خواهد یافت.

برای عیاری واقعیت همان چیزی نیست که به چشم می‌آید و همه دقت و وسواس و سختگیری و انضباطی که در اجرای موبه‌موی واقعیت از خود نشان می‌دهد، برای این است که احساسات سیال، نامتعین و دست‌نیافتنی را از درون وقایع بیرون بکشد. قهرمان‌های کیانوش عیاری آدم‌های معمولی‌اند و هنر او در تقلیل و فروکاستن ابعاد قهرمانانه شخصیت‌ها به خصلت‌های عادی و عمومی است و از این رو دغدغه و کشمکش کاراکترهایش پیرامون مسائل جزئی و خرد و بی‌اهمیت شکل می‌گیرد و او تا جایی که می‌تواند از هر نوع برجسته‌سازی و تأکید و بزرگنمایی هر عنصری، خودداری می‌کند و می‌کوشد تمام تفاوت‌ها و تمایزهای میان موضوعات، اشخاص و هر چیزی را هم‌سطح کند و به آن‌ها وزنی برابر ببخشد. در چنین جهانی است که هر چیز کوچک و ساده‌ای که در قاب داستان قرار می‌گیرد، ارزش توجه کردن می‌یابد و به همین دلیل سینمای عیاری مبتنی بر جزئی‌نگری است و در ساختار روایی‌اش نیز مدام خط مشخص و واضح داستان را کمرنگ می‌کند و به الگوی خرده پیرنگ روی می‌آورد و قصه‌های مختلف را به‌صورت تکه‌تکه کنار هم می‌چیند.
  بیدارشو آرزو
 در «بیدار شو آرزو» آنچه برای عیاری اهمیت دارد، زلزله نیست. هر کسی دوربینی در دست بگیرد، می‌تواند آن ویرانی‌ها، مرگ‌ها، آوارها و جراحت‌ها را ثبت کند؛ اما عیاری به دنبال این است تا از آنچه همه می‌بینند، عبور کند و به آنچه همه نمی‌بینند، برسد. همه آن نیازها، عواطف، غرایز، امیال و دغدغه‌های بشری که در وقت فاجعه به‌صورت بدوی‌ترین ، اصیل‌ترین و دست‌نخورده‌ترین شکل خود بروز می‌کند و او در میان آن خانه‌های مخروبه و بدن‌های متلاشی‌شده در جست وجوی تمثال واقعی انسان است و از این جهت برایش فرقی ندارد که این تصویری که از آدمی در خالص‌ترین ابراز وجودی‌اش نشان می‌دهد، تا چه حدی می‌تواند سبعیت، بی‌رحمی و پلیدی او را آشکار کند و تا چه اندازه می‌تواند ناامیدی و هراس و درماندگی‌اش را به نمایش بگذارد. هرچند این نگاه سرد، صریح، بی‌ملاحظه و غیر احساساتی عیاری به زندگی و جهان و انسان می‌تواند برای عده‌ای پس زننده و بی‌رحمانه جلوه کند؛ اما او برای واکاوی و کنکاش در ماهیت و جوهره انسانی مجبور است که با چنین خونسردی فاقد شفقتی رفتارها و کنش‌های جامعه را در معرض دید بگذارد، بی‌آنکه در جهت تلطیف و همدلی دست به ارائه تصویری روتوش شده و پیراسته بزند. از دل چنین رویکردی است که به ما این فرصت را می‌دهد که خود واقعی‌مان را به‌صورت آمیزه‌ای از زشتی و زیبایی، خیر و شر و تیرگی و روشنایی ببینیم و به تصویری واقع‌بینانه از یک انسان معمولی برسیم که گاهی چنان رقت‌انگیز و حقیر می‌شود که بچه‌های بی‌پناه و اموال بی‌صاحب مردم تیره‌روز را می‌دزدد و گاهی چنان ایثار و مهربانی در خود می‌یابد که از آرامش و راحتی خود می‌گذرد و برای کمک به دیگران دست به مخاطره می‌زند.
  خانه پدری
آن همدلی و شفقت ستایش‌آمیز عیاری اینجا خود را نشان می‌دهد که هر دو را از لحاظ زیبایی‌شناسی هم‌ارز یکدیگر طراحی می‌کند و موفق می‌شود از نظر اخلاقی یکی را بر دیگری ترجیح ندهد و آن‌ها را به قهرمان و ضدقهرمان تقسیم نکند. نه‌فقط در «بیدار شو آرزو» که در میانه آن فاجعه سهمناک و مهیب هر کسی که زنده مانده، دست به کاری قهرمانانه زده است، بلکه در تک‌تک آثارش هیچ‌یک از شخصیت‌ها برتری نسبت به دیگری به دست نمی‌آورند و امتیاز ویژه‌ای را از سوی کارگردان نمی‌گیرند.  این خصلت خودبازیابی مخاطب در آثار عیاری باعث می‌شود که ما به جای اینکه فقط موضعی از سر خشم یا همدلی در پیش بگیریم، وادار به‌نوعی بازنگری در وضعیت خود می‌شویم و عیاری به جای اینکه خودش دست به انتقاد از جامعه بزند، با روبه رو ساختن تماشاگر با واقعیت ما را به منتقدان خویش تبدیل می‌کند.

بهروز غریب پور کارگردان تئاتر و سینما، درباره کمبود آثار اقتباسی از نمایشنامه‌ها در سینمای ایران می‌گوید: بین موسیقی، سینما، تئاتر و هنرهای تجسمی، داد و ستد وجود دارد. در هالیوود و کشورهای صاحب سینما، همواره تئاترهای خوب را به فیلم‌های سینمایی تبدیل می‌کنند، جدای از آثار شکسپیر می‌توان به نمایش‌های «۱۲ مرد خشمگین» سیدنی لومت، «معجزه گر» آرتور پن، نمایشنامه‌های نیل سایمون و تعداد زیاد دیگری اشاره کرد. نمایش «بینوایان» را با این نیت شروع کردم که قبلا هم از روی رمان آن فیلم سینمایی ساخته شده بود و می‌توانست مطلعی باشد بر یک حرکتی که شمار بیشتری از مردم را به تئاتر بکشاند. به هرحال قدر ندانستند و حمایت نشد. وی درباره راهکارهای پیشنهادی در این زمینه گفت: متاسفانه هریک از هنرمندان ما در جزیره خاص خودشان فعالیت می‌کنند. زمانی که مدیرعامل خانه هنرمندان ایران بودم، سعی کردم یک سری برنامه‌ها پیش بینی کنم و بین کارگردان سینما و جهان موسیقی ارتباط برقرار کنم، مثل فیلم «گام‌های سپید» که درباره استاد نامی است و برای اولین بار جلوی دوربین بردم، یک هنرمند نوگرا و مدرن که به شیوه قاجار تار می زند. نواختن چنین سازی به آن شیوه به یادگار ماند. به هرحال کوشش من این بوده که این جزیره‌ها را به هم وصل کنم. غریب پور در پاسخ به این سوال که آیا سلیقه مخاطب در این امر دخیل است یا موضوع مربوط به صنعت فیلمسازی ایران می‌شود؟ توضیح داد: با نگاهی به تاریخ سینما و تئاتر آمریکا و اروپا می‌بینم، صنعتی را مدنظر دارند که این صنعت به هر شکل ممکن، گاه سطحی و گاه عالی باید در کنار یکدیگر کار کنند تا مخاطبان بیشتری را جذب کنند، چرا که هنر، دولتی نیست! درست است اسپانسرهای بزرگ به میدان می‌آیند، ولی کارگردان به تنهایی برای یک جمع کوچک کار نمی‌کند، در غیر این صورت تماشاگران اندکی را دور خودش جمع می‌کند، اما به محض اینکه توده فراگیر مخاطب پیش آید، الزاماتی وجود دارد که باید رعایت کند. بین موسیقی، سینما و تئاتر و هنرهای تجسمی داد و ستد وجود دارد. تهیه کنندگان چنین شرایطی را فراهم می‌کنند. این تهیه کننده‌ها در ایران دولت هستند و تهیه کننده بخش خصوصی نیز یا ضعیف عمل می‌کنند یا اندک مایه فرهنگی دارند، بالطبع این جزیره باقی خواهد ماند!