فاوا: عیسی منصوری، معاون توسعه کارآفرینی و اشتغال وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی با اشاره به جزئیات نشست شورای عالی اشتغال که سیزده اسفندماه ۱۳۹۶ به ریاست حسن روحانی، رئیس‌جمهور برگزار شد، اظهار  کرد: توسعه اشتغال در حوزه آ‌ی‌تی و فضای مجازی از مصوبه‌های شورای عالی اشتغال بود. وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات طرح‌های مختلفی در حوزه اشتغال‌زایی ارائه کرد که مهم‌ترین آن توسعه اشتغال در حوزه آی‌تی و فضای مجازی و ایجاد فضای کار اختصاصی در این حوزه بود. تسهیل قوانین در ایجاد کسب‌وکارهای جدید مبتنی بر فضای مجازی یکی از این اقدامات است. اتصال به بازارهای جهانی در این زمینه، موضوع بعدی بود. پیش‌بینی شده است، بر اساس این طرح، برای ۱۰۰ هزار نفر در این حوزه فرصت جدید شغلی ایجاد شود.

تی‌نیوز: منصور آتشی، مدیرکل امور فنی بیمه‌شدگان تأمین اجتماعی درباره نحوه بیمه افراد شاغل در استارت‌آپ‌ها اظهار داشت: افرادی که در فضای مجازی کار می‌کنند اگر رابطه کارگری و کارفرمایی وجود داشته باشد، مشمول قانون کار می‌شوند و کارفرما موظف است آن فرد را بیمه کند. هنگامی که متولی این گونه کسب‌وکارها مشخص شد نسبت به بیمه این افراد اقدام می‌شود و آن انجمن یا اتحادیه، بانک اطلاعاتی از افراد شاغل در کسب‌وکار اینترنتی به بیمه ارائه می‌دهد و این افراد می‌توانند با مراجعه به تمامی شعب نسبت به بیمه خود اقدام کنند. نرخ این نوع بیمه مشخص است و باید توسط خود بیمه‌شده پرداخت شود. سازمان تأمین اجتماعی از بیمه‌شدن این افراد استقبال می‌کند و کمک‌هایی نیز به آنان خواهیم کرد.

نوپانا: مجید فراهانی، رئیس کمیته بودجه و نظارت شورای شهر تهران در حاشیه همایش تهران هوشمند با اعلام این خبر که در سال ۹۷، قانون جامع حمایت از استارت‌آپ‌ها به صحن شورای شهر خواهد آمد، به بحث و بررسی در خصوص رویکرد شورای پنجم به استارت‌آپ‌ها پرداخت. وی گفت: همه می‌دانیم هوشمندسازی شهر در پنج حوزه از قبیل کاهش هزینه از طریق صرفه‌جویی‌های تحول دیجیتال شهر، رضایتمندی مردم از خدمات، یکپارچگی خدمات در سطح ملی، محلی و بین‌المللی، رشد کسب‌وکار مفید و درآمد پایدار و شفافیت و مقابله با فساد به اقتصاد شهر و کیفیت زندگی شهروندان کمک می‌کند. فراهانی خاطرنشان کرد: اگر نقش استارت‌آپ‌ها دیده نشود، هوشمندسازی شوخی است. دولت باید از تصدی‌گری دست بردارد و نقش خود را به‌عنوان تسهیل‌گر فراهم کند.
 

 ابتدا درباره کسب‌وکارهای تجارت الکترونیک و تاریخچه آن در ایران برایمان صحبت کنید و اینکه شامل چه نوع فعالیت‌هایی است؟
ببینید، کسب‌وکارهای اینترنتی بر بستر اینترنت، سفارش گرفتن‌شان انجام می‌شود. پرداخت و دریافت هزینه هم حالت‌های مختلفی دارد. بعضاً برخی کالا و برخی هم خدمات هستند. مبالغ به‌صورت آنلاین دریافت می‌شوند؛ همچنین پرداخت در محل هم می‌تواند انجام شود که این مدل را هم هنوز در ایران داریم. حدوداً از سال 85 این نوع کسب‌وکار در کشور راه‌اندازی شدند؛ البته قبل از آن ‌هم بود که از 85 تعدادشان بیشتر شد، سال 90 نماد الکترونیکی به‌وجود آمد. الان نیز بیش از 30 هزار کسب‌وکار الکترونیکی در حوزه‌های مختلف در کشور فعالیت می‌کنند؛ از فروش انواع و اقسام کالا بگیر تا انواع سرویس‌ها و خدماتی که در سطح کشور به‌صورت اینترنتی به فروش می‌رسد.
 آیا به خارج از کشور هم فروش داریم؟
خیر. درحال‌حاضر کلاً بازارهای داخلی را داریم و امیدواریم در حیطه بازارهای بین‌المللی هم رواج پیدا کند.
 اسنپ و تپسی هم شامل کسب‌وکار الکترونیکی است؟
بله. این‌ها همه کسب‌وکارهای مجازی هستند. وقتی در بستر اینترنت راه‌اندازی می‌شوند مباحث مالی‌شان هم به‌صورت آنلاین است، اسنپ هم نوعی کسب‌وکار الکترونیکی است.
 بنابراین هر نوع حرفه‌ای می‌تواند در بستر کسب‌وکار اینترنتی ارائه شود؟
بله، الان ما اپلیکیشن فروش نان داریم، فروش اینترنتی آب را داریم، انواع سرویس‌ها و خدمات مانند اتو، شست‌وشو و هر خدمتی که در زندگی سنتی است به‌صورت اینترنتی قابلیت عرضه دارد.
  این نوع فضا و کسب‌وکار چه مزایا و چه معایبی دارد؟
کسب‌وکارهای مجازی در وقت صرفه‌جویی می‌کنند؛ چه برای عرضه‌کننده و چه خریدار، برای مراجعه به بازار از وسیله نقلیه استفاده نمی‌شود؛ پس انرژی کمتری برای خرید صرف می‌شود؛ بنابراین آلودگی هوا، تصادف‌ها و حوادث هم کاهش می‌یابد. هزینه‌های یک خریدوفروش اینترنتی واقعاً پایین است؛ ضمن اینکه چنین کسب‌وکاری ریسک پایینی دارد، شما می‌توانید سریع راه‌اندازی‌اش کنید و اگر هم نگرفت سریع جمعش کنید. مغازه نیست که پروسه خیلی طولانی داشته باشد؛ البته هزینه‌های بسیار زیادی هم برای فروشنده می‌تواند داشته باشد؛ به‌عنوان‌مثال، وقتی کسب‌وکارها دچار رقبای زیادی می‌شوند. در این نوع کسب‌وکارها صرفاً یک وب‌سایت نداریم؛ پشت این وب‌سایت اتفاقات بسیار زیادی می‌افتد، الان کسب‌وکارهای مجازی داریم که بیش از 2500 نفر در بخش‌های مختلف آن مشغول کار هستند؛ اما مشتری فقط یک وب‌سایت را می‌بیند؛ بنابراین مهم‌ترین نکته که باید مدنظر داشت زمانی است که باید صرف شود تا یک کسب‌وکار اینترنتی شکل بگیرد و بتواند به نقطه سربه‌سر برسد؛ لذا حداقل ما که در این حرفه هستیم نمی‌توانیم برایش عیبی ببینیم و به‌طبع مثل سایر کسب‌وکارها ممکن است ایرادهایی داشته باشد که با شفاف‌سازی، آن ایرادها هم برطرف‌شدنی است.
  به‌عنوان‌مثال چه ایرادهایی؟
اینکه، غالباً یک‌سری دوستان فکر می‌کنند سرمایه‌گذارهایی که وارد این حوزه می‌شوند، می‌توانند جاسوس باشند، اطلاعات مردم جابه‌جا می‌شود؛ اما وقتی برای‌شان توضیح می‌دهیم و اصلاح انجام می‌شود این شبهات هم رفع می‌شود. اتفاقاً احساس می‌شود مردم هنوز این اطمینان را ندارند؛ به‌عنوان‌مثال، درباره تقلبی‌بودن یا نبودن انواع اقلام آرایشی‌بهداشتی یا کالاهای خانگی دیگر؛ ضمن اینکه مکان فروش هم مشخص نیست یا به‌عنوان‌مثال برای تعویض، هیچ آدرس و نشانه‌ای به مشتری نمی‌دهند و به نظر می‌رسد همین موضوعات باعث بی‌اعتمادی به برخی کسب‌وکارهای الکترونیکی شده است.
  واقعاً چه وجه‌تمایزی وجود دارد و چطور اطمینان حاصل می‌شود؟
بله، درست است. درحال‌حاضر نماد اعتماد الکترونیکی است که خود دولت آن را ایجاد کرده، 32 هزار نماد اعتماد دارند و مردم می‌توانند لیست آن‌ها را مشاهده کنند. متأسفانه هیچ فرهنگ‌سازی هم در دولت و رسانه‌ها مثل صداوسیما در این زمینه انجام ‌نشده و این ایراد وارد است. هر نوع کسب‌وکاری در ایران مجوز فروش اینترنتی ندارد؛ به‌عنوان‌مثال، وقتی وزارت بهداشت اجازه نمی‌دهد داروهایش را به‌صورت الکترونیکی بفروشد، این مسئله باعث می‌شود به‌صورت زیرزمینی در تلگرام و اینستاگرام داروهای قاچاق و تاریخ‌گذشته را بفروشند. از آن‌طرف دولت به این نتیجه رسیده که کار را به بخش خصوصی بسپارد که همین اتحادیه کسب‌وکار مجازی به‌وجود آمد، مجوز می‌دهد، نظارت می‌کند، شکایات را بررسی می‌کند و کاملاً بر این حیطه اشراف دارد. این اتحادیه تقریباً سه ماه است که راه‌اندازی شده و در روزهای آتی اپلیکیشن‌هایی راه‌اندازی می‌شود و به‌راحتی مردم می‌توانند از کسب‌وکاری که این مجوز را دارد استعلام کنند، شکایت کنند و اگر مجوز ندارد معرفی کنند و اتحادیه حتماً پیگیری خواهد کرد.
  یعنی الان اپلیکیشن شکایت نداریم؟
خیر. اما تا سه ماه آینده فرای اتحادیه‌های سنتی، ابزارهای نوین برای اعلام و ثبت شکایات راه‌اندازی می‌شود.
  چالش‌های فضای کسب‌وکار مجازی چیست؟
مهم‌ترین چالشی که داریم بحث عدم‌شناخت مدیران دولتی از این نوع کسب‌وکار است. متأسفانه ما هرروز متوجه می‌شویم و می‌بینیم حکومت، حاکمیت، دولت و سازمان‌های مرتبط برای کسب‌وکارهای اینترنتی به‌رغم اینکه در سطح کلان اعلام می‌کنند که ما حمایت می‌کنیم، موانع بسیار زیادی را جلوی پای‌شان می‌گذارند.
   این سنگ‌اندازی‌ها از چه نوعی است؟
به‌عنوان‌مثال، همین موضوع تاکسی‌های اینترنتی، مجوزش را این اتحادیه صادر کرده و پلیس اماکن حمایت می‌کند؛ اما می‌بینیم که در شهرهای مختلف شهرداری‌ها مانع شده‌اند، شکایت می‌کنند و دادستانی پلمب می‌کند. یک زمانی می‌گذرد و باید رفع پلمب کنیم و درگیری ایجاد می‌شود. نمونه آن همین چند وقت پیش در کرمان بود که ریختند و تعداد زیادی از کارمندان اسنپ را زدند و هنوز بعضی‌هایشان در بیمارستان بستری هستند.
   خب برای چی؟ وقتی مجوز دارد چرا باید چنین اتفاق‌هایی رخ دهد؟
 ببینید این کارهایی است که باید از سمت دولت انجام شود. موضوعات مربوط به بیمه و مالیات وقت کسب‌وکارهای اینترنتی را می‌گیرد و هزینه‌های زیادی را متحمل می‌شوند. حالا بحث قوه قضائیه و فیلترینگ‌ها هم به نظر من قابل‌حل است و آن‌ها هم جزو چالش‌های این نوع کسب‌وکارهاست. مهم‌ترین نکته هم اینکه متأسفانه در سال‌های اخیر این بازار بزرگ نشده است؛ یعنی مردم این اعتماد کامل را ندارند.
   بنابراین علت به همان عدم‌اعتمادسازی برمی‌گردد؟
بله. تا وقتی تلویزیون‌مان مدام از مخاطرات کسب‌وکارهای مجازی بگوید و نیمه‌خالی لیوان را نشان بدهد خب مردم تأثیرپذیر هستند. درصورتی‌که پلیس فتا می‌گوید کسب‌وکارهایی که در ایران به‌صورت رسمی فعالیت می‌کنند کمتر از 2 درصد تخلف دارند. کسب‌وکارهای اینترنتی شفاف هستند، اگر یک کالای قاچاق را برای فروش بگذارد کاملاً قابل ره‌گیری است؛ اما در بخش سنتی این اتفاق اصلاً نمی‌افتد. متأسفانه این شفافیت، کار دست ما داده است.
  کدام دستگاه همکاری‌شان ضعیف است؟ اشاره کردید به صداوسیما که بیشترین تأثیر را در فرهنگ‌سازی دارد، با این حساب فکر می‌کنید ایراد کار کجاست؟
 وزیر صنعت، وزیر مرتبط با ماست. شما ببینید چند مصاحبه درباره کسب‌وکارهای مجازی انجام داده است؟ نمی‌دانم اطلاعی ندارند یا اطلاعات‌شان کم است؟ وقتی وزیر باید از حق‌وحقوق ما در دولت دفاع کند چه انتظاری از سایر دستگاه‌ها داریم؟ وزارت اقتصاد و دارایی می‌گوید ما می‌خواهیم حمایت کنیم؛ اما می‌بینیم که اداره مالیاتش اصلاً حمایت نمی‌کند و چه‌بسا ضربات عجیبی هم می‌زند و این مسئله باعث شده کسب‌وکارها دیگر رغبتی برای گرفتن مجوز نداشته باشند و به‌صورت زیرزمینی کار کنند و هزاران هزار مخاطره به‌وجود می‌آید و مردم و ما ضربه‌اش را می‌خوریم. هیچ‌کسی با دادن مالیات مشکلی ندارد، مالیات بر درآمد نه مالیات بر نه درآمد. وقتی درآمدی ندارم و در حال ضرردادن هستم، چطور می‌آیند هزینه‌های من را رد می‌کنند و متهمم می‌کنند به دروغ‌گویی؟... مشکل‌مان اینجاست. بیایند درستش کنند. وزیر حرف می‌زند، رئیس‌جمهور حرف می‌زند؛ اما کسی عمل نمی‌کند و همه این‌ها باعث شده کسب‌وکارها همین ابتدای کار قفل ‌کنند و اصلاً به‌سمت ما برای گرفتن مجوز نیایند.
  شما به‌عنوان یک اهرم و یک قطب اجرایی، خودتان برای رفع این موانع و مشکلات چه تلاشی کردید؟
ما بخش خصوصی هستیم. بارها‌وبارها نامه‌نگاری کردیم و تقاضای تعیین وقت جلسه داشتیم؛ اما هیچ جلسه‌ای نگذاشتند؛ بااین‌حال فراخوانی در کشور منتشر می‌کنیم و از کسب‌وکارهای مجازی می‌خواهیم مواردشان را از اداره مالیات لیست کنند و به ما بدهند. ما این موضوع را مطالبه عمومی می‌کنیم؛ یعنی اداره مالیات فکر نکند می‌تواند از این جریان عبور کند. اداره مالیات می‌آید مالیات بگیرد و برود اشتغال درست کند؟ کسب‌وکارها را می‌بندد که کسب‌وکار درست کند؟ واقعاً خنده‌دار است. ما عبور نمی‌کنیم، کسب‌وکارها هم اطمینان داشته باشند ما از این موضع نمی‌گذریم تا اینکه حداقل یک شعبه مالیاتی کسب‌وکار مجازی در اداره مالیات راه‌اندازی شود.
 پس شما درخواست جلسه دادید؟
بله؛ اما اصلاً اعتنایی نمی‌کنند. رئیس سازمان مالیاتی کسی است که کمر کارآفرینی را می‌شکند.
 آینده کشور را در تجارت الکترونیک چگونه ارزیابی می‌کنید؟
بسیار بسیار روشن، شک نکنید. ده سال آینده حدود 70درصد خرده‌فروشی‌ها وارد این فضا خواهند شد. ده سال دیگر همه حرف‌هایی که الان زده شد برایمان خنده‌دار خواهد بود (بحث مالیات و جلوگیری از توسعه کسب‌وکارهای مجازی)؛ زیرا مردم به‌سمت الکترونیکی‌شدن پیش می‌روند. حالا بروند جلوی اسنپ را بگیرند، مردم دارند استفاده می‌کنند، مردم از این سرویس منتفع می‌شوند. حقوق مصرف‌کننده دارد رعایت می‌شود و این وضع به همه اوضاع سرایت خواهد کرد.
  اوضاع فعلی چطور است؟
اوضاع فعلی این نوع کسب‌وکارها خیلی بد نیست؛ اما دل‌مان خوش است که پیشرفت داشته باشد و خوش‌بین هستیم.
  و آخرین پرسش اینکه این نوع تجارت، چقدر در اشتغال‌زایی و کاهش نرخ بیکاری مؤثر است؟
تأثیر بسیار زیادی می‌تواند داشته باشد. قرار نیست تجارت الکترونیک بیاید بخش سنتی را از بین ببرد، قرار نیست چهار شغل را از بین ببرد و یک شغل ایجاد کند. ما همه‌جا گفته‌ایم که با بخش سنتی تعامل داریم و خواهیم داشت. فضاهای مغفول بسیاری هست که بچه‌هایی که آی تی می‌دانند، می‌توانند کسب‌وکار اینترنتی راه‌اندازی کنند، بروند با بخش سنتی تعامل کنند و باهم جلو بیایند. ما همه یک مملکتیم؛ نباید کسی به فکر حذف دیگری باشد.‌

«دی‌بی» سامانه هوشمند خدمات گردشگری است. با «دی‌بی» در هر زمان و مکان تنها با دراختیارداشتن یک گوشی همراه هوشمند و اینترنت، مکان اقامتی خود را به‌طور کاملاً آنلاین، بی‌واسطه و بدون تماس تلفنی با میزبان از بین هزاران مکان اقامتی انتخاب و رزرو کنید. شما می‌توانید با مراجعه به وب‌سایت «دی‌بی»  این اپلیکیشن را دانلود کنید. هم‌اکنون امکان رزرو آنلاین هزاران مکان اقامتی در این اپلیکیشن فراهم است. تک‌تک این مکان‌ها توسط این تیم بازدید و صحت اطلاعات آن تائید شده است؛ همچنین در صورت عدم تطابق اطلاعات با مکان مورد اجاره، هزینه دریافتی به شما برمی‌گردد. تمرکز اصلی «دی‌بی» در آینده بر توسعه امکانات گردشگری در مناطق کمتر توسعه‌یافته و معرفی و حتی سرمایه‌گذاری در این مناطق، جهت بالابردن میزان اشتغال و توسعه کسب‌وکار است. مهم‌ترین دغدغه این استارت‌آپ، لزوم دریافت مجوزهای مختلف در بخش گردشگری است. با توجه به نوپابودن این مدل از کسب‌وکار در حوزه گردشگری، هنوز راه‌کارهای دقیق در این خصوص وجود ندارد.

دکتر بهزاد ابوالعلایی: ما در سازمان دو دسته مدیر داریم یا می‌توانیم داشته باشیم: یک، مدیرانی که از درون سازمان رشد و سلسله‌مراتب را طی کرده‌اند و مدیر شده‌اند و دو، مدیرانی که از بیرون دعوت می‌شوند و به استخدام سازمان درمی‌آیند. مدیران بیرونی با خودشان ایده‌های جدید می‌آورند، نسبت به گذشته سازمان تعصب کور ندارند، چیزهایی را می‌بینند که درونی‌ها به‌دلیل عادت‌زدگی و روزمرگی، آن‌ها را نمی‌بینند.به‌رغم همه این امتیازها، تحقیقات زیاد حاکی از آن است که مدیران درون‌سازمانی، اگر درست انتخاب شوند، موفق‌تر از بیرونی‌ها خواهند بود. وقتی مدیران را از درون سازمان انتخاب می‌کنیم آنان:  1. فرهنگ و مناسبات و ارتباطات را می‌شناسند؛ 2. با اهداف و برنامه‌ها آشنا و تا حدود زیادی به آن‌ها ملتزم و متعهد هستند؛ 3. نسبت به سازمان تعصب دارند و در قبال سرنوشت آن، احساس مسئولیت می‌کنند؛ 4. به سایر کارکنان پیام می‌دهند که اگر آنان هم خوب کار کنند و شایسته باشند، می‌توانند رشد کنند، ارتقاء یابند و مدیر شوند؛ 5. شایسته هستند؛ زیرا بعد از سال‌ها کار در سازمان، ما آنان و قابلیت‌هایشان را دقیق‌تر می‌شناسیم؛ لذا انتخاب آنان با ریسک کمتر و اطمینان بیشتری انجام می‌شود.‌

ورکشاپ راهی شید با شعار خورشید زندگی خودت باش، نوزده و بیست اسفندماه با همکاری فضای کار اشتراکی آبی سفید و سخنرانی مهشید حقیقت، مشاور و مربی توسعه فردی و توسعه کسب‌وکار در اصفهان برگزار می‌شود.
هدف کمپین «خورشید زندگی خودت باش» ایجاد تغییر در افکار، اعمال و رفتار بانوان، برای توانمندسازی آنان با هدف استفاده حداکثری از تمام پتانسیل‌های وجودی‌شان و کمک به افزایش تعداد زنان موفق و الگو در ایران است تا فرزندان آینده ایران‌زمین تحت تربیت چنین مادرانی، به داشتن ایرانی سرافرازتر و توسعه‌یافته کمک کنند.
خروجی ورکشاپ راهی شید:
1.رسیدن به خودشناسی و شناخت وضع موجود قبل از ورکشاپ، از طریق گروه تلگرام: شخصیت، استعدادها، علایق، مهارت‌ها، ارزش‌ها، نقاط‌قوت و ضعف و...؛
2. تغییر و بهبود باور درباره خود و توانمندی‌ها؛
3. ترسیم چشم‌انداز ده‌ساله + ویژن بورد؛
4. هدف‌گذاری‌های بلندمدت و کوتاه‌مدت + جزوه؛
5. برنامه‌ریزی‌های ماهانه، هفتگی و روزانه و ایجاد عادت‌ها + فرم‌های برنامه‌ریزی؛
6. ایجاد جمعی صمیمی و همراه و برگزاری دورهمی‌های هفتگی برای بررسی اهداف و ارائه گزارش‌ها و داشتن شریک
 موفقیت.

پارادیگما، پدیده‌ای است که باعث کوری و تحلیل و تصمیم اشتباه می‌شود! قبل از آنکه مفهوم پارادیگما را با هم مرور کنیم، بگذارید یک داستان معروف را یک‌بار دیگر با هم مرور کنیم:
گروهی از محققان پنج میمون را در قفسی گذاشتند و در وسط قفس یک نردبان که بالای آن مقداری موز گذاشته شده بود، قرار دادند. هربار که میمونی از نردبان بالا رفت، دانشمندان میمون‌های دیگر را با دوش آب سرد خیس کردند. پس از مدتی، هر میمون که از نردبان بالا رفت میمون‌های دیگر میمونی را که از نردبان بالا رفته بود، کتک زدند. پس از مدتی، هیچ میمونی دیگر جرأت اینکه از نردبان بالا برود، نداشت؛ گرچه وسوسه او بسیار عمیق بود.
محققان تصمیم گرفتند یکی از میمون‌ها را با میمون جدیدی عوض کنند. میمون تازه اولین کاری که می‌کند به‌سمت موز از نردبان بالا می‌رود؛ ولی ناگهان بقیه میمون‌ها روی او می‌ریزند و او را محکم کتک می‌زنند.
پس از چندبار کتک‌خوردن، میمون تازه‌وارد فرامی‌گیرد که نبایستی از نردبان بالا برود؛ اما هرگز نمی‌داند چرا؟
میمون دوم جایگزین می‌شود و همان وضع ادامه می‌یابد. میمون اول هم در کتک‌زدن میمون دوم همکاری می‌کند. میمون سوم جایگزین می‌شود و همان وضع کتک‌زدن ادامه می‌یابد. میمون چهارم جایگزین می‌شود و همچنان کتک‌زدن هر میمونی که از نردبان بالا می‌رود، ادامه دارد. میمون پنجم هم جایگزین می‌شود و کتک‌زدن و کتک‌خوردن همچنان ادامه می‌یابد.
حالا آنچه مانده میمون‌های جدیدی هستند که حتی هیچ‌کدامشان دوش آب سرد را هرگز تجربه نکرده‌اند؛ ولی همچنان هر میمونی را که از نردبان بالا می‌رود، کتک می‌زنند. اگر ممکن بود از میمون‌ها پرسش شود چرا آنانی را که از نردبان بالا می‌روند کتک می‌زنند، جواب می‌توانست این باشد: «نمی‌دانم، همه همین کار را می‌کنند.» جمله‌ای که متأسفانه برای همه ما آشناست!
مفهوم پارادیگما (واژه‌ای یونانی که در انگلیسی پارادایم خوانده می‌شود) می‌تواند داستان بالا را توضیح دهد:
هر فرد یا جامعه‌ای «واقعیات» پیرامون خود را در چارچوب مفروضات، پیش‌دانسته‌ها و پیش‌فرض‌های خود درک و تحلیل می‌کند. پارادایم یک مجموعه از باورها و پیش‌فرض‌ها و ارزش‌هاست که ممکن است زمانی به یک دلیل منطقی به‌وجود آمده، اما به‌ دلایل غیرمنطقی ته‌نشین شده باشند؛ سپس از طریق آموزش‌های رسمی و غیررسمی آنقدر تکرار می‌شوند که برای ما به‌صورت چارچوب‌هایی «بدیهی» درمی‌آیند.
به احتمال خیلی زیاد پارادایم‌ها در زمان شکل‌گیری به‌خاطر اینکه موفق بوده‌اند و یک مسئله را به‌خوبی حل کرده‌اند (جلوگیری از آب سرد) در ذهن ما پایدار می‌شوند؛ اما زمانی که یک پارادایم شکل گرفت همچنان در ذهن ما باقی می‌ماند؛ ولو اینکه دیگر کارامد نباشد. چرا؟ چون تبدیل به پیش‌فرض‌های بدیهی شده است.
پارادایم‌ها باعث می‌شوند کور شویم! بگذارید مثال بزنم. زمانی که شرکت معروف آمازون (که آن‌موقع یک کسب‌وکار نوپا و ناشناخته بود) ادعا کرد که می‌خواهد بزرگ‌ترین کتاب‌فروشی آنلاین دنیا شود رقبای سنتی او خندیدند و برخی نیز رسماً در روزنامه‌ها گفتند که آرزو بر جوانان عیب نیست؛ اما بعدها به‌شدت تنبیه شدند! چرا؟ چون پارادایم قبلی کاملاً چشم‌های آنان را بسته بود.