ایسنا: بیست و نهمین نمایشگاه صنایع دستی در حالی افتتاح شد که در حال حاضر معاونت صنایع دستی جدید از سوی رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری انتخاب نشده است. این نمایشگاه ۱۵ اسفندماه با حضور اسحاق جهانگیری (معاون اول رئیس جمهور) و علی‌اصغر مونسان (رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری) افتتاح شد و با ۱۹۰ غرفه از ۳۱ استان تا ۱۸ اسفندماه در سالن‌های ۵ و ۱۳ محل دائمی نمایشگاه‌های بین‌المللی دایر است.

صبا: فیلم سینمایی «کوپال» به کارگردانی کاظم ملایی در سیزدهمین دوره جشنواره «تریسور» در کرالای هند به نمایش گذاشته می‌شود. سیزدهمین جشنواره فیلم «تریسور» که در کرالا هند در حال برگزاری است، میزبان نمایش فیلم «کوپال» در این رویداد سینمایی است. این فیلم در همین هفته‌ با حضور کارگردان در تازه‌ترین حضور جهانی خود در بخش مرزهای چهل و ششمین جشنواره‌ بین‌المللی فیلم بلگراد به نمایش درآمد. «کوپال» اولین اثر سینمایی کاظم ملایی است.
 

مهر: مهناز افشار با انتشار یک فایل صوتی در کانال تلگرامی خود به شایعات مختلفی که بدون سند درباره او منتشر شده است، گفت: «دستمزد یک میلیاردی اعلام می‌کنید بدون سند، ماجرای شیرخشک را اعلام می‌کنید بدون سند. خدا را شکر به جایی رسیدیم که مردم هر حرفی را بدون سند و مدرک باور نمی‌کنند. این بازی و کاری که می‌کنید من‌را خسته نمی‌کند، بلکه برای ایستادن در سرزمینم و زدن حرف‌هایم و احقاق حقم مصمم‌ترم می‌کند.»
 

مائورو ویتاله هنرمندی ایتالیایی است که ۵ سال سردبیری مجله D’Abruzzo را در کارنامه کاری خود دارد. او که سال‌هاست در حوزه عکاسی فرهنگی و هنر اقوام فعال است، در قالب پروژه‌ای پژوهشی از عشایر جنوب ایران عکاسی کرده است. این هنرمند علاوه بر عشایر شیراز و فارس در ایران، از عشایر بخش‌هایی از جنوب ایتالیا نیز در ادامه این پروژه عکاسی کرده است. به تصویر کشیدن تفاوت‌ها و شباهت‌های این اقوام در دو نقطه متفاوت دنیا از جمله ویژگی‌های آثار این هنرمند به شمار می‌رود که بسیار مورد توجه قرار گرفته است. عکس‌های ویتاله در برگیرنده‌ تصاویری از عشایر و روستاییان ایران و ایتالیاست که فضاهای اقلیمی، فرهنگی، اجتماعی و مذهبی هر دو کشور را نشان می‌دهد.
  بوشهر تا فیروز آباد
نشست نمایشگاه «مردم و سرزمین پشمینه» با حضور مائورو ویتاله هنرمند عکاس، آنتونیو کرادو مدیر پروژه و پائولو ریچلی ایده‌پرداز این نمایشگاه در خانه هنرمندان برگزار شد. در این نشست مائورو ویتاله، هنرمند عکاس این نمایشگاه گفت: در حدود 150 کیلومتری جنوب غربی شیراز، در مسیر بندر بوشهر، چشم‌اندازی خاکستری رنگ و خشنی وجود دارد، این در حالی است که با نزدیک شدن به شهر فیروزآباد کوه‌های زاگرس قرمز رنگ می‌شوند. این چهارمین سفرمان به ایران است و هدف اصلی دستیابی به ایده از پیش تعیین‌شده نبود؛ چرا که باید رهسپار شوید و انتظار نداشته باشید حتما آنچه منتظرش هستید و آنچه که با خواندن کتاب‌ها آرزو یا تصور می‌کنید را پیدا کنید. شروع کن و خودت را از خواسته‌ها رها کن، مشاهده کن، نه تفسیر؛ شگفت‌زده شو و در پیشنهادات غرق شو؛ این آن دشواری است که باید دنبال شود؛ به واسطه‌ای تبدیل شو تا به جهانی که در وجودت است متصل شود، برای این نیازی نیست تا با حجمی از پیشنهادات اغوا کننده سردرگم شوی. سایه‌ای باشید و اجازه دهید تا اصل آن سایه نیرویی باشد برای ایجاد تصویری زیبا از متن؛ نیرویی که بر عکس سایر سایه‌ها قادر خواهد بود صادقانه شرایط را به طوری بی‌نظیر در خود و بدون مشارکت خویش ثبت کند. این شاهکار باید اصل موضوع باقی بماند، نه تصویری که آن را باز تولید کند. عشایری وجود دارند که با وقایعی موقت در حال رشد هستند؛ آن‌ها با زندگی کردن در زمان حال، پویا و بی‌نیاز از گذشته از موضوعی به نام زمان فرار می‌کنند و هم‌زمان از محدودیت‌های پیش رو دوری می‌کنند. در طول کوچ این شبانان برای برآوردن نیازهای خود محیط را تغییر نمی‌دهند، بلکه با آن همزیستی می‌کنند، به ندرت به مزارع دست می‌زنند و در پای کوه‌ها گله خود را در چراگاهی که حاصل تغییر فصل است، سیر می‌کنند. شب خارج از چادر سیاه قشقایی فضا سرشار از سکوتی سبک و ناپایدار است که گاهی توسط صدای ناگهانی حیوانات وحشی شکسته می‌‎شود. باد اما با چرخشی مداوم الیاف سنگینی که از ما محافظت می‌کنند را تکان می‌دهد. اولین نشانه‌های بیداری با صدای همیشگی خروسی شروع می‌شود که خود در صدای سگ‌های گله منعکس شده است.
  شباهت‌ها
این هنرمند درباره دلایل پرداختن به این پروژه گفت: در آداب و رسوم قشقایی و تالش، فضایی را یافتم با تصاویر زرد قدیمی شبیه به عشایر ایتالیای قبل از انقلاب صنعتی؛ فضایی با همان عادات، آداب و رسوم، مراسم‌ها و دورهمی‌ها؛ همه این‌ها از فرهنگی صحبت به میان می‌آورد که شاید اکنون در ایتالیا ناپدید شده باشد، ولی با همان نشانه‌های معنوی در مکان‌ها و در ذهن مردم همچنان باقی مانده است. ادراک این رابطه میان دو واقعیت، دور از هم نیست، البته نمی‌تواند به طور نظام‌مند و روش‌مند توضیح داده شود؛ چرا که شاید هرگز شواهدی از پایه احتمالی آن وجود نداشته باشد. این رابطه فقط برپایه احساسات است. یک عکس داستانی تخیلی است که قدرت بازتولید ادراکات و خیال‌ها را دارد؛ من اعتقاد دارم که این خیال‌ها و ادراکات نیروی کافی برای انعکاس چشم‌انداز رویای نزدیکی عشایر ایرانی را دارند. انعکاسی نه از اکنون بلکه از چند سال پیش، آن هنگام که گله‌ای از آبروزو می‌گذشت و از طریق مولیس به Puglia می‌رسید.
  عطش برای کشف
آنتونیو کرادو، مدیر این پروژه عکاسی نیز گفت: در کودکی‌ام همیشه کنجکاو بودم و حتی امروز هم تغییری نکرده‌ام و به نظر می‌رسد، من به جهان به همان گونه‌ای نگاه می‌کنم که در ابتدا می‌نگریستم. در زندگی همیشه به دنبال چیزهایی بودم تا عطش من‌را برای کشف جهانی جدید از مردمی که هویت و فرهنگ خودشان را دارند، برآورده کنند. رشد کردم و کاوش کردم، دریافتم که مردمان مختلف و متفاوت و دور، در مکان‌ها و زمان‌ها، در شرایط مشابه، انتخاب‌های مشابهی می‌کنند و عادت‌ها و آداب و رسوم‌شان در ظهور زیبایی‌شناختی متمایزی رشد می‌کنند، اما شبیه به هم هستند. پرورش این تجربیات من را با این دیدگاه رشد داده که همواره تشنه دانش و افق نگاه وسیع باشم. این مهم، در گذشت زمان، با کاری آمیخته شد که اکنون با اشتیاق و رضایت درونی آن‌را انجام می‌دهم؛ افزایش تنوع فرهنگی، به دنبال نقاط ارتباط و رشد در مقابل تضادها. حسی که کاوشگر به بازدیدکننده نمایشگاه القا می‌کند همانند کلیدی است از برای موفقیت در ایجاد تمایل در شخص به جهت کشف گنجینه‌های موجود در تمام نقاط جهان. این‌گونه است که شما تشنه نوشیدن این جام آب می‌شوید.
  چرا ایران!
پائولا ریچتلی، ایده‌پرداز این نمایشگاه نیز گفت: پروژه «مردم و سرزمین پشمینه» در اولین سفر من در ایران در ماه می سال 2015 زاده شد. دوست عزیز من Mauro Vitale برای این پروژه از من دعوت کرد. مائورو یک عکاس بزرگ، گردشگر و کاوشگر مکان‌ها، زمین‌ها و مردم است. ایشان و همسرشان ماریا آسونتا پیش‌تر چهار بار به ایران سفر کرده بودند. من به او گفتم: «مائورو، جهان بسیار بزرگ است، چرا شما می‌خواهید دوباره به ایران بازگردید؟» و او پاسخ داد: «اگر بیایی، آن را درک خواهی کرد». از این‌رو من به ایران سفر کردم. من هیچ چیزی درباره ایران نمی‌دانستم. در مورد چشم‌اندازش، هنر و معماریش، هیچ در مورد مردم و فرهنگش هیچ نمی‌دانستم؛ فقط اندکی از تاریخ کهن آن را می‌دانستم. این سفر کشفی شگفت‌انگیز و تجربه‌ای بود که من در طول تمام زندگی‌ام آن را به یاد خواهم آورد. در طول سفر اول، ما از منطقه شمالی گیلان بازدید کردیم که در آن مردم عشایر تالش زندگی می‌کنند. سپس در ماه نوامبر سال 2016 دوباره به ایران بازگشتیم، با آنتونیو کرادو که یک مدیر تبلیغات و مدیر پروژه عالی و شجاع برای نمایشگاه ما بود، البته با مهندس معمار لوسیو روسیت این‌بار عشایری قشقایی را ملاقات کردیم. در پایان، این ایده متولد شده در ایران به یک پروژه تبدیل شد: نمایشگاه عکس‌ها و اشیایی که مردم عشایر ایران و چراگاه‌های جنوب ایتالیا را نشان می‌دهد.

    شروع به کار بزرگ‌ترین رخداد صنایع دستی کشور
بیست و نهمین نمایشگاه صنایع دستی در حالی افتتاح شد که در حال حاضر معاونت صنایع دستی جدید از سوی رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری انتخاب نشده است. بیست و نهمین نمایشگاه عیدانه صنایع دستی با حضور اسحاق جهانگیری (معاون اول رئیس جمهور) و علی‌اصغر مونسان (رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری) افتتاح شد. این نمایشگاه با ۱۹۰ غرفه از ۳۱ استان تا ۱۸ اسفندماه در سالن‌های ۵ و ۱۳ محل دائمی نمایشگاه‌های بین‌المللی دایر است. بعد از افتتاح نمایشگاه صنایع دستی مونسان و جهانگیری سومین نمایشگاه توانمندی‌های روستاییان و عشایری را نیز افتتاح کردند.

    آغاز ثبت نام کتاب‌فروشی‌ها در طرح عیدانه کتاب
کتاب‌فروشی‌های سراسر کشور می‌توانند از ۱۶ اسفندماه با مراجعه به سایت www.ketabnet.ir نسبت به ثبت نام در عیدانه کتاب اقدام کنند. در طرح «عیدانه کتاب» سقف مجاز خرید برای هر خریدار حداکثر ۱, ۰۰۰, ۰۰۰ ریال است و خریدار می‌تواند در چند نوبت و از چند کتاب‌فروشی، کتاب‌های عمومی و کودک و نوجوان را با ۲۰ درصد تخفیف از کتاب‌فروشی‌های عضو طرح خریداری کند. طرح «عیدانه کتاب» با شعار «عیدی، کتاب هدیه دهیم» هشتمین گام در راستای توجه به اعطای یارانه کتاب از طریق کتاب‌فروشی‌هاست. کتاب‌فروشی‌ها برای مشارکت در این طرح باید پروانه کسب با تاریخ معتبر و مورد تأیید مراجع ذیصلاح داشته باشند. در صورت تازه‌تأسیس بودن، کتاب‌فروشی می‌تواند یک دوره با نامه تأیید از اتحادیه ناشران و کتاب‌فروشان مبنی بر اقدام برای دریافت پروانه، نسبت به ثبت نام اقدام کند.

    نمایش ۱۹ اثر از شاهکارهای هنری کاخ گلستان در فرانسه
۱۹ اثر از شاهکارهای هنری منحصر به فرد کاخ گلستان در موزه لوور فرانسه هشتم فروردین به نمایش گذاشته می‌شود. مسعود نصرتی مدیر مجموعه میراث جهانی کاخ گلستان گفت: نمایشگاه هنر قاجار با عنوان «امپراطوری گل‌های سرخ» در موزه لوور-لانس فرانسه می‌تواند آغازی در معرفی و تجلیل هنر قاجار و رویدادی بزرگ در جهان در جهت معرفی این هنر باشد. تمامی کشورهایی که آثار فرهنگی و تاریخی مربوط به دوره قاجار دارند در این نمایشگاه آثار خود را به نمایش می‌گذارند؛ دعوت کاخ گلستان به این ضیافت هنری، فرصتی است تا نشان داده شود مجموعه جهانی کاخ گلستان، به جهت داشتن آثار و شاهکارهای هنری بی نظیر و بی بدیل از دوره قاجار دارای یکی از منحصر به فردترین مجموعه‌های تاریخی جهان است. این نمایشگاه از 8 فروردین به مدت ۳ ماه در موزه لوور فرانسه میزبان علاقه‌مندان به هنر ایرانی است.

همایش ویرایش با حضور نیکنام حسینی‌پور، سرپرست موسسه خانه‌ کتاب، احمد سمیعی‌گیلانی عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی، علی صلح‌جو، سیدعباس حسینی‌نیک، «سرای کتاب» موسسه خانه کتاب برگزار شد. احمد سمیعی گیلانی، مترجم، عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و سردبیر مجله «نامه فرهنگستان» در سخنانی در این همایش گفت: ما درباره رشته و فنی صحبت می‌کنیم که سال‌ها پیش وقتی نام آن گفته می‌شد، حتی معنی آن را نمی‌دانستند؛ چه برسد به آنکه محتوای آن را بشناسند. خوشبختانه حالا ویرایش در جامعه ادبی کاملا شناخته شده است.
سرپرست موسسه خانه‌ کتاب گفت: اولین نکته‌ای که قصد دارم به آن اشاره کنم، مسئله قلم‌ها در دیروز و امروز است؛ یعنی آثار قلمی دیروز چگونه بوده و حالا چگونه است؟ اهل قلم حتی در زمان نوجوانی‌مان خیلی محدود بود و هر کسی اهل قلم نبود؛ حتی استادان دانشگاه هم کسانی بودند که هیچ اثر قلمی نداشتند. ولی امروزه قلم‌ها بی‌شمار شده و این یک تفاوت خیلی فاحش و آشکار بین نویسندگی دیروز و امروز است. سابق بر این، هر کسی به خود اجازه نمی‌داد که اثر قلمی داشته باشد، چه برسد به اینکه اثر قلمی‌اش چاپ و منتشر شود. هر کس شعری می‌گفت یا خاطراتی می‌نوشت فقط در دفتر خاطرات خودش باقی می‌ماند و هیچ وقت به چاپ نمی‌رسید ولی حالا می‌بینید که در دفترهای شعر متعدد و سیاه‌مشق‌ها منتشر می‌شود. از نظر کمیت فرآورده‌های مکتوب و نویسندگی به هیچ‌وجه با دوره‌ای مثل رضاشاه قابل مقایسه نیست ولی از نظر کیفیت این‌طور نیست. حتی درباره اظهار نظر بدیع‌الزمان فروزانفر درباره یکی از استادان نقل می‌کنند که پرسیدند نظر شما درباره او چیست، گفت: «اقیانوسی است به عمق یک بند انگشت». یعنی هرچه در ذهن داشته، همه را منتشر کرده ولی عمقی ندارد.
   استاد و شاگردی
وی با بیان اینکه اصولا نویسندگان در آن دوره سه دسته بودند، افزود: کسی مثل سعید نفیسی، هرچه در سینه داشت، روی کاغذ آورد و وقتی که بدرود حیات گفت، چیزی ناگفته نگذاشته است. کسی مثل بهمنیار یک «تحفه احمدیه» نوشته ولی عمق زیادی داشته و اعتبار فراوانی دارد. کسانی هم هستند که در این میانه قرار می‌گیرند؛ مثل فروغی که ذهنیات خود را به بهترین وجه به آیندگان منتقل کرده است. آموزش نویسندگی در ایام گذشته استاد و شاگردی بوده است. به یاد دارم که ما از سال دوم ابتدایی انشا می‌نوشتیم؛ در دوره متوسطه هم انشا به زبان فارسی و هم به زبان فرانسه می‌نوشتیم و همه اینها تصحیح می‌شد. اینطور نبود که فقط به آن نمره دهند، برخلاف امروز که فقط نمره می‌دهند و تصحیح نمی‌کنند. قبل‌ترها امکانات و مدارس بسیار کم بود و در کل گیلان فقط دو مدرسه متوسطه داشتیم. حالا می‌بینیم که حتی در جاهایی که قبلا ده یا روستا بوده، چند مدرسه متوسطه است. بنابراین معلوم است وقتی که این اندازه مراکز آموزشی وسعت پیدا می‌کند، نمی‌توان ادوات و تجهیزات لازم را تهیه کرد. ما در دوران دبیرستان با اینکه در رشته ادبیات درس نمی‌خواندیم، ۴ دبیر فارسی برای بخش‌های مختلف مثل متون، انشا و ... داشتیم. آن دوره سواد ویرایشی خیلی بیشتر بود؛ در دوره لیسانس استاد آیین نگارش ما شادروان عباس اقبال آشتیانی بود. حتی من یادم می‌آید در کلاس ششم ابتدایی که امتحان نهایی داشتیم، مدیر ما به معلم انشا اکتفا نکرد و از خارج کسانی را که تربیت منشی می‌دانستند، برای این کار آورد. این وضع آموزش در آن موقع بود و من قصد ندارم اکنون وضع آموزش امروز را تصحیح کنم. در دوران امروز در تمام دوران ابتدایی انشا یا نوشته نمی‌شود یا اگر نوشته شود، تصحیح نمی‌شود.

همیشه گفته‌ام که حرفه اصلی من شبیه کار یک روزنامه‌نگار است. چیزی که قبلا درمورد روزنامه‌نگاری دوست نداشتم، شرایط کاری آن بود. از طرفی باید فکر و علاقه خودم را هم مناسب روزنامه کنم. حالا که به عنوان رمان‌نویس کار کرده‌ام و به استقلال مالی رسیده‌ام، با فراغ بال می‌توانم مضمونی که دوست دارم را انتخاب و نظرم را بیان کنم. در هر حال همیشه از انجام یک کار، یعنی روزنامه‌نگاری لذت برده‌ام. نوشتن برایم سخت‌تر شده است، چه کار روزنامه‌نگاری چه رمان‌نویسی. آن موقع که در روزنامه کار می‌کردم حواسم به تک تک کلماتی که می‌نوشتم نبود؛ اما حالا اینطور نیست. آن موقع‌ها هفته‌ای سه تا داستان، روزی دو سه تا یادداشت و نقد فیلم می‌نوشتم. شب که می‌شد و همه به خانه می‌رفتند من می‌ماندم و رمان خودم را می‌نوشتم. از صدای ماشین تحریر خوشم می‌آید، شبیه صدای باران است. اگر از صدا می‌افتاد دیگر نمی‌توانستم بنویسم. حالا محصول هر روز بسیار اندک است. در یک روز کاری خوب یعنی از ساعت 9 صبح تا سه بعدازظهر بیشترین چیزی که می‌توانم بنویسم یک پاراگراف چهار پنج خطی است که اغلب روز بعد آن را پاره می‌کنم. به نظرم اینکه حالا برای افراد بیشتری می‌نویسم موجب شده نوعی مسئولت بزرگ ادبی و سیاسی روی دوشم احساس کنم. غرور هم هست، نمی‌خواهم از کاری که قبلاً انجام داده‌ام عقب بیفتم. اگر قرار باشد به یک نویسنده جوان نصیحتی کنم می‌گویم درمورد چیزی بنویسد که برایش رخ داده است؛ اغلب خیلی راحت می‌شود تشخیص داد نویسنده‌ای در مورد اتفاقی که برای خودش رخ داده می‌نویسد یا در مورد اتفاقی که تعریفش را شنیده است. ادبیات مثل نجاری است. در هر دو کار شما با واقعیت سروکار دارید و ماده خام‌تان چیزی به سختی چوب است. هر دو سرشار از حقه و تکنیک هستند. راستش کاری که واقعا دوست دارم انجام بدهم نوشتن یک قطعه روزنامه‌وار است که کاملا حقیقی و راست باشد؛ اما مثل «صد سال تنهایی» کاملا خیالی به نظر برسد. هرچه بیشتر از عمرم می‌گذرد و بیشتر از گذشته خاطره به ذهنم می‌آید بیشتر فکر می‌کنم ادبیات و روزنامه‌نگاری شبیه هم هستند. شخصیت در هر رمانی یک کولاژ است؛ کولاژ از آدم‌هایی که می‌شناسی، در موردشان شنیده‌ای یا خوانده‌ای. یکی از مضامین آثارم تنهایی قدرت است. وقتی به قدرت محض برسید دیگر رابطه‌ای با واقعیت ندارید و این بدترین نوع تنهایی است.
.

آلبوم موسیقی «سرمست» به آهنگسازی محسن جلیل و خوانندگی محمد معتمدی توسط مرکز موسیقی حوزه هنری در دسترس مخاطبان قرار گرفت. این در حالی است که همزمان با نشر اثر، تعدادی از سامانه‌های فروش اینترنتی آثار موسیقایی این آلبوم را منتشر کرده‌اند. این آلبوم شامل ۸ قطعه «خورشید»، «قافله»، «سرمست»، «سودا»، «عشق است»، «جنون» و «از زلف تو شانه» اجرا شده بر اشعار مولاناست.  بهروز قهاری نوازنده کوزه، بندیر و ادوات پرکاشن، صابر جعفری نوازنده پیانو، زانیار حسامی نوازنده دیوان، مژگان محمد حسینی نوازنده قانون، شیما بلوکی‌فر نوازنده کمانچه به عنوان نوازنده حضور دارند.
 

پس از انتشار مجموعه اول «ترانه‌های دیروز برای کودکان امروز» موسسه فرهنگی هنری «نقطه تعریف» اقدام به انتشار مجموعه دوم این آلبوم کرد. این آلبوم به آهنگسازی نیکول الوندی، شورامیخاییلیان و اسماعیل زرین فر بوده که مربوط به نسل پس از علی نقی وزیری و شاگردانش است. تنظیم کنندگان این مجموعه محمد زرگری‌زاده، حسن اکبریان و سالار خاتون‌آبادی هستند. قطعات آلبوم شامل «آفتاب»، «زنبور طلایی»، «آقا خرگوشه»، «گربه نازنازی»، «خروسه»، «شیر آب»، «باغ وحش» و... است که همگی از قطعات خاطره انگیز نسل‌های گذشته و مربوط به ۶۰ سال پیش است.

«آخرین قطره صدا» به عنوان تازه‌ترین اثر تألیفی کارن کیهانی پژوهشگر، آهنگساز و نوازنده موسیقی توسط موسسه «ماهور» در دسترس علاقه‌مندان آثار مکتوب حوزه موسیقی قرار گرفت. کتاب موسیقایی «آخرین قطره صدا (برای پیانو و ویولنسل)» تازه‌ترین اثر تألیفی کارن کیهانی پژوهشگر، آهنگساز و نوازنده شناخته شده موسیقی کشورمان توسط موسسه فرهنگی هنری «ماهور» منتشر شد. آخرین قطره‌ صدا، نخستین قطعه از مجموعه‌ حباب‌هاست.