گذشته‌ها گذشته است؛ شما نمی‌توانید اتفاق‌های «گذشته» را تغییر دهید، بنابراین باید در زمان «حال» زندگی کنید و توجه خود را معطوف به لحظه سازید. البته قبول دارم که مقاومت کردن در برابر وسوسه دل‌مشغولی‌های گذشته، کار ساده‌ای نیست؛ اما اگر می‌خواهید زندگی موفقی داشته باشید باید روی زمان حال و لحظه‌ای که در آن هستید متمرکز شوید.  اگر گذشته‌ها را به خاطر ندامت و پشیمانی مرور می‌کنید، لازم است ذهن خود را پاک‌سازی کنید؛ زیرا نمی‌توان به عقب رفت و اتفاق‌های افتاده را جبران کرد. اگر قصد مجازات خود را دارید فقط به خودتان لطمه می‌زنید. همه ما در زندگی‌ اشتباهات زیادی داشته‌ایم که اطرافیانمان را تحت تأثیر قرار داده است؛ همان‌هایی را که خیلی هم دوست‌شان داشته‌ایم، اما این دلیل نمی‌شود که بار عذاب وجدان را همیشه به دوش بکشیم و نتوانیم گذشته را فراموش کنیم. باید همه چیز را از نو شروع کرد. تنها کاری که باید بکنید این است که اشتباه‌های خود را تکرار نکنید. دیگران از ما انتظار دارند که بدانیم کجا  اشتباه کرده‌ایم و نهایت سعی خود را بکنیم که تکرار نشود. هر روز که بیدار می‌شویم شروعی تازه است و می‌توانیم به هر آنچه که می‌خواهیم  دست یابیم. همان قدر که تلاش برای ادامه راه سخت است، حفظ اشتیاق به رفتن نیز می‌تواند سخت باشد. البته همیشه نخستین بار سخت است و اگر پشتکار کافی داشته باشید، دیری نمی‌گذرد که سختی‌ها آسان می‌شود. اما برداشتن نخستین قدم و شروع حرکت به اندازه طی مسیر سخت است و نیازمند قدرت تمرکز، اشتیاق، ازخودگذشتگی و پشتکار برای حفظ آن است. هر ثانیه از زمان «حال» ارزشمند است و نباید با گذراندن وقت اضافی حتی یک لحظه از زمان زنده حال را هدر دهید. گاهی آن قدر سرگرم پرسه زدن در گذشته‌ها می‌شوید که به طور کلی از زمان حال غافل می‌شوید و بعد با حسرت به آن  می‌نگرید که چرا وقت را تلف کردم. حالا زندگی کنید؛ در لحظه زندگی کنید.
 

 27 شهریورماه را به واسطه روز درگذشت شهریار

«روز شعر و ادب فارسی» نام‌گذاری کرده‌اند. «شهریار» در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی - مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی- تبحر داشته‌است. از جمله غزل‌های معروف او می‌توان به «علی‌ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار نسبت به علی‌بن‌ابی‌طالب ارادتی ویژه داشت، همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ داشته‌است. شهریار در ۱۱ دی ماه سال ۱۲۸۵ خورشیدی در شهر تبریز متولد شد. دوران کودکی را - به علت شیوع بیماری در شهر - در روستای اجدادی‌اش «خشگناب» واقع در شهرستان بستان‌آباد سپری کرد. پدرش «میرآقا بهجت خشگنابی» و به روایتی «سید اسمعیل موسوی» نام داشت که در تبریز وکیل بود.پس از پایان سیکل (راهنمایی) در تبریز، در سال ۱۳۰۰ برای ادامه تحصیل از تبریز عازم تهران شد و در مدرسه«دارالفنون» تا سال ۱۳۰۳ و پس از آن در رشته پزشکی ادامه تحصیل داد. شهریار در اوایل تحصیل پزشکی در تهران عاشق «ثریا» دختر عبداله امیرطهماسبی شد و چند سال با یکدیگر نامزد بودند؛ اما در نهایت آن دختر با چراغ‌علی سالار حشمت معروف به «امیراکرم» ازدواج کرد. حدود شش ماه پیش از گرفتن مدرک دکترا، به‌علت شکست عشقی و ناراحتی و خیال و پیش‌آمدهای دیگر، ترک تحصیل کرد.نخستین کتاب شعر شهریار به کوشش ابوالقاسم شیوا متخلص به شهیار، دوست صمیمی شهریار در سال 1308 منتشر شد.شهریار در جوانی در تهران با بزرگان هنر و ادب، دوستی داشت از جمله با ابوالحسن صبا، محمدتقی بهار و عارف قزوینی؛ ۱۲ در سال‌های بعد نیز با نیما یوشیج، هوشنگ‌ابتهاج، امیری فیروزکوهی و برخی دیگر از هنرمندان دوستی و رابطه داشت.پس از سفری چهارساله به خراسان، برای کار در اداره ثبت اسناد مشهد و نیشابور، شهریار به تهران بازگشت. در سال ۱۳۱۳ که شهریار در خراسان بود، پدرش میرآقا خشکنابی درگذشت. او در سال ۱۳۱۵ در بانک کشاورزی استخدام و پس از مدتی به تبریز منتقل شد. دانشگاه تبریز شهریار را یکی از پاسداران شعر و ادب میهن خواند و عنوان دکتری افتخاری دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز را نیز به وی اعطا کرد. شهریار، پس از انقلاب ۱۳۵۷ شعرهایی در مدح نظام جمهوری اسلامی ایران سرود. وی در روزهای آخر عمر، به دلیل بیماری، در بیمارستان مهر تهران بستری شد و پس از فوت در ۲۷ شهریورماه ۱۳۶۷، بنا به وصیت خود در مقبره‌الشعرای تبریز مدفون شد. وی نخستین دفتر شعر خود را در سال ۱۳۱۰ با مقدمه ملک‌الشعرای بهار، سعید نفیسی و پژمان بختیاری منتشر کرد. بسیاری از اشعار او به فارسی و زبان ترکی آذربایجانی، جزو آثار ماندگار این زبان‌هاست. منظومه «حیدربابایه سلام» که طی سال‌های ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۰ سروده شده‌است، از مهم‌ترین آثار ادبی ترکی آذربایجانی شناخته می‌شود. این مجموعه درمیان اشعارمدرن قرارگرفته وبه بیش از 80 زبان زنده دنیا ترجمه شده است.