ایرنا: ابتلا به کرونا مانع از حضور «ایزابل هوپر» ستاره فرانسوی سینما در جشنواره برلین و دریافت خرس طلای افتخاری شد. «هوپر» قرار بود جایزه خرس طلای افتخاری خود را در جریان مراسم اختتامیه جشنواره در تاریخ ۱۵ فوریه دریافت کند اما با مثبت شدن تست کرونای این بازیگر حضور او در برلیناله منتفی شد، با این حال مراسم اختتامیه جشنواره طبق برنامه برگزار می‌شود. «ایزابل هوپر» سابقه طولانی در عرصه سینما و تئاتر دارد و تاکنون در نقش‌های متعددی به زبان‌های فرانسوی، انگلیسی و آلمانی بازی کرده و با کارگردانان بزرگی چون «ژان لوک گدار»، «میشائیل هانکه»، «برتناردتاورنیه»،‌«کلود شابرول»، «آلیویه آسایه»، «پل ورهوفن» و بسیاری دیگر سابقه همکاری دارد. فیلم‌هایی که «ایزابل هوپر» در آن نقش‌آفرینی کرده تاکنون ۲۰ بار در بخش رقابتی جشنواره کن حضور داشته‌اند که یک رکورد محسوب می‌شود. او همچنین هفت بار با آثارش در بخش رقابتی جشنواره برلین حضور داشته است.

کافه سینما: «امی شومر»، «رجینا هال» و «واندا سایکس» سه کمدین زن در مراحل نهایی برای پذیرفتن حضور در مراسم اسکار هستند. آکادمی اسکار در تلاش برای افزایش جذابت مراسم اعطای جوایز امسال که در ماه مارس برگزار می‌شود قصد دارد از سه کمدین زن به عنوان مجری در این رویداد استفاده کند که هر کدام به صورت جداگانه اجرای ساعتی از مراسم نودوچهارمین دوره جوایز اسکار را بر عهده خواهند داشت. شبکه ABC پخش‌کننده تلویزیونی مراسم اسکار هنورزبه صورت رسمی انتخاب سه مجری را برای اسکار ۲۰۲۲ تائید نکرده است. مراسم اسکار در سه سال اخیر بدون مجری برگزار شده و «جیم کیمل» آخرین چهره‌ای بود که در سال ۲۰۱۸ اجرای این مراسم را بر عهده داشت و حالا «ویل پاکر» تهیه‌کننده مراسم اعطای جوایز اسکار در تلاش است با استفاده از سه کمدین زن جذابیت و شمار مخاطبان رو به کاهش مراسم اسکار در چند سال اخیراً را بار دیگر احیا کند.

ادامه از صفحه یک
 «گربه شور» پا به پای تک‌تک پرسوناژهای خود با شادی و غم‌های آن‌ها و همچنین آسیب‌های تجربه کرده‌شان، همدلانه قدم برمی‌دارد تا نقدی داشته باشد بر تکنولوژی که زندگی خیلی از آدم‌ها را تلخ کرده است. کارگردان این تئاتر می‌خواهد از یک داستان ساده در رابطه با چهار مرده شور، شروع کند و به لایه‌های زیرین‌تری از جامعه دست درازی کند و تئاتری کمدی، تلخ، متفاوت و دلچسب بسازد. دعوایی که از ورود تکنولوژی به مکانی سنتی شروع می‌شود و شخصیت‌ها را در مقام دفاع از خود و انتخابی سخت می‌گذارد. تهاجمی یکباره که زندگی و آینده چهار مرده شوری را که تنها دارایی‌شان شغلشان است را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و در این بین دست به بازسازی و بازنمایی واقعیت جامعه می‌زند. «گربه شور» سعی می‌کند با زبانی نرم و طنزگونه ارتباط و تعاملی که در ایثار، فداکاری و فراموش شدن انسانیت‌ها به واسطه جبر روزگار و معیشت ایجاد می‌شود را به نمایش بگذارد. این تئاتر بازتابی تلخ و در عین حال واقعی از جامعه امروز است. آینه‌ای تمام قد از زندگی اجتماعی که اقشار فرودست جامعه و گرفتار فقر و نداری در جنگ با تکنولوژی گریبان‌گیرشان شده است. این نمایش سبک زندگی آدم‌هایی را روایت می‌کند که همه در یک طبقه زندگی می‌کنند و هر کدام بر اساس تکلیفی که مال آن‌ها نیست به سمت این شغل کشیده شده‌اند. این تئاتر به مخاطب نشان می‌دهد که گاهی آدم‌های معمولی هم مجبور به کارهایی می‌شوند که هم قد و اندازه آن‌ها نیست، ولی مجبورند این جامه را به واسطه شرایطی که دارند به تن کنند و با چنگ و دندان آن را حفظ کنند. این تئاتر با بیرون کشیدن لایه‌های درونی جامعه تحت فشار انواع و اقسام آسیب‌ها با شفاف‌سازی رنجی که وجود دارد حقایق تلخ را با بازی‌های هنرمندانه به صحنه آورده است. در واقع این تئاتر نمی‌خواهد ارتباط و تعامل با مخاطبانش به سالن نمایش ختم شود و به همین خاطر با بازسازی فضایی نزدیک و ملموس و در عین حال واقعی، سویه‌ای از تئاتر اجتماعی را پدید می‌آورد که آینه تمام قد و نما از زندگی اجتماعی افراد است. گرچه در این بین از سبک «رئالیسم جادویی» هم بهره می‌گیرد تا به جذابیت‌های نمایشی‌اش اضافه کند. همین عامل باعث می‌شود که «گربه شور» نمایشی از زندگی آدم‌هایی شود که هیچ‌کدام قهرمان نیستند؛ بلکه، شخصیت‌های خاکستری هستند که هر کدامشان وابسته به نیازهایشان شده‌اند. تم اصلی نمایش با فضاسازی تخیلی و در عین حال طنزگونه و خنده‌دار باعث می‌شود که مخاطب به سمت افکار منفی و ناراحت کننده نرود اما دچار تفکری عمیق شود. «امید نیاز»، کارگردان این تئاتر خیلی خوب از پس این کار برآمده و با دستمایه قرار دادن معضلات و آسیب‌های اجتماعی که در پی ورود تکنولوژی ایجاد می‌شود، نمایش معاصری را ساخته و با مخاطبانش در میان گذاشته است تا به این ترتیب سهم خود را در روشنگری و شفاف‌سازی جامعه‌ای که همه در آن غرق شده‌ایم را در قالب موتیف‌های هنری تعریف کند. او با پرداختی مناسب از مکانی که هر کدام از ما دیر یا زود به آنجا راه می‌یابیم خواسته از ورای زندگی شاه و گدا آدم‌ها را در یک خط ردیف کند و بگوید که حتی در مرده شورخانه نیز عدالتی در کار نیست و بدین گونه دل مخاطبانش را با طنزی نیش‌دار به درد آورده است.
او با زبانی شیرین از جاه‌طلبی، بدبختی و نداری کسانی حرف می‌زند که کم نیستند. شخصیت‌هایی چون شوشتری (با بازی حسن جویره)، رحمان (با بازی جواد مدنی)، قاسم (با بازی اسماعیل موحدی) عمو غفور (با بازی ابراهیم کریمی) و دیگر بازیگران فرعی مثل لیلا شریفی، پدرام ساربان و غیره، نمایش رئالیستی با لهجه اصفهانی ساخته که افراد سرخورده را در یک چاردیواری نشان می‌دهد. فضایی سفید با سنگی که تداعی کننده سنگ مرده شورخانه است تا با نور و فضاسازی و موسیقی تند و اعتراض گونه، قلدری‌ها و شاخ و شانه کشیدن هر کدام از شخصیت‌هایی را نشان دهد که هر کدام من نوعی را نشان می‌دهد. کاراکترهایی که به شکلی مستقل بازی حرفه‌ای و تمیزی را از خود نشان می‌دهند. در این بین «عمو غفور» بازیگر لالی که از ابتدا به نظر می‌رسد نقشی منفعلانه داشته و تنها برای خالی نبودن عریضه و کامل شدن بازی بقیه بازیگران است، مخاطب را در پایان نمایش غافلگیر می‌کند. بازیگری که در نقش فردی لال نمایش را به جلو می‌برد و از همان ابتدا شخصیتی دوست داشتنی می‌شود که تا پایان، مخاطب را با خود همراه می‌کند تا مخاطبان به شکل همذات‌پندارانه‌ای با شخصیت مظلومی روبه‌رو شوند که جنگ میان فقر و زندگی را شاهد است. او با جملات احساسی در لحظه مرگ و در دقایق پایانی نمایش مخاطب را انگشت به دهان می‌گذارد همانجا که در آخرین صحنه‌ها می‌گوید: «دشوارتر از زندگی زندگی کردن است.» «عمو غفوری» که از بلاد همسایه آمده. جنگ را به چشم دیده و فقر را با پوست و گوشتش چشیده تا به دروغگویی تبدیل شود و نانی بر سر سفره‌اش بگذارد. اینجاست که مخاطب پس از قهقهه‌هایی که در طول نمایش زده، با پوست و گوشتش رنج فقر را که تم اصلی این نمایش است، درک می‌کند. عاملی که داستان را به نحوی و به سمتی پیش می‌برد که پیرنگ اصلی قصه می‌شود و از این طریق کنش‌های شخصیت کامل‌تر می‌شود. نمایش «گربه شور» از این جهت قابل تأمل است که مخاطب را در سالن نمایش جا نمی‌گذارد؛ بلکه شاید او را روزها و روزها به خود مشغول کند و به تفکر وادارد. نمایشی که جزیی‌ترین اتفاقاتش هم از دید مخاطب دور نمی‌ماند. این تئاتر با صحنه‌پردازی‌های ساده و طراحی لباس‌هایی که هماهنگ با زمینه داستان است بدون اینکه اضافاتی داشته باشد، خیلی خوب از پس خودش برآمده و به نوعی کیفیتش را تضمین کرده است.
بهتر است که این نمایش را که تا سی‌ام بهمن ماه در تالار فرشچیان روی صحنه است از دست ندهید. تئاتری که به کارگردانی امید نیاز انصافاً خوب از آب درآمده است.
 

مصطفی محدثی خراسانی، شاعر و پژوهشگر ادبی تاکید دارد که امام خمینی(ره) سرمنشأ وقوع اتفاق مبارک درآمیختگی حماسه و عرفان در شعر انقلاب اسلامی بوده‌اند. مصطفی محدثی خراسانی با تاکید بر اینکه تمام تحولاتی که در جریان انقلاب متوجه شعر فارسی شد، منبعث از شخصیت حضرت امام(ره) بود، عنوان کرد: برترین ویژگی این تحولات، یکی رویکرد دوباره به معنا و مفهوم‌مداری و دیگری پیوند دوباره با گذشته شکوهمند شعر فارسی و درآمیختگی حماسه و عرفان بود که در شعر انقلاب به وقوع پیوست.
محدثی خراسانی افزود: انقلاب اسلامی تحت ‌تاثیر رهبری امام خمینی(ره) و جهان‌بینی ایشان شکل گرفت و این انقلاب بزرگ تحول شگرفی را در عرصه ادبیات و شعر ایجاد کرد که باعث شد شعر فارسی دوباره با پشتوانه خود ارتباطی محکم برقرار کند.
وی ادامه داد: در این میان آمیختگی حماسه و عرفان انقلاب موجب خلق آثاری شد که طراوت خاصی به شعر فارسی داد و شعر انقلاب را به صورت شکوهمند جلوه‌گر ساخت. همچنین امام(ره) با روشنگری خود به روشنفکری در عصر ما معنایی دیگر و تازه بخشیدند و رسالت ایشان از جریان روشنفکری معمول نیز فراتر بود.
 محدثی‌خراسانی تاکید کرد: با بیان این‌که ظرفیت‌های انقلاب اسلامی بیش از آن است که هنرها به آن پرداخته‌اند، افزود: شاعران بیش از دیگر هنرمندان در زمینه هنر متعالی فعالیت کرده‌اند و علاوه بر ترویج آرمان‌های انقلاب اسلامی، در نهادینه کردن و انتقال آن به نسل پس از خود نیز کوشیده‌اند.
وی افزود: شعرهای حضرت امام خمینی(ره) پس از رحلتشان منتشر شد و ایشان یک شاعر تثبیت شده هستند. اما چون ابعاد و سویه‌های مختلف شخصیت امام (ره) آن‌قدر بزرگ است و ایشان حرکت بزرگی در جهان اسلام انجام دادند و برخی از نظام‌های جهانی را به هم ریختند و پس از صدر اسلام تا به امروز موجب تجدید حیات اسلام شدند، شعرشان را تحت‌الشعاع قرار داد.
این شاعر انقلاب اسلامی تصریح کرد: امام خمینی(ره) توجه و علاقه زیادی به شعر داشتند و این علاقه و حمایت ایشان از ادبیات و شعر در تحکیم و غنای جایگاه شعر در جامعه تأثیر بسزایی داشته است. مقام معظم رهبری نیز در ادامه مسیر امام خمینی (ره) همیشه حامی فرهنگ و ادبیات بوده‌اند و هر ساله شاعران را به محضر خود فرامی‌خوانند.