ایرنا: بازیگر سریال «میرزا کوچک‌خان جنگلی» گفت: امروز بسیاری از بازیگرانی که به‌عنوان کمدین‌های معروف کار می‌کنند و گیشه‌های بزرگی دارند، اگر ذائقه نگاه‌کردن به آثار تغییر یابد، حتی نمی‌توانند یک زندگی ساده برای خودشان داشته باشند.

هوشنگ توکلی در پاسخ به این سؤال که کمبود فیلم‌های امروز چه چیزی است، اظهار داشت: امروز در حوزه مهارت‌های فنی و تکنیکی بسیار پیشرفت کرده‌ایم و فناوری سخت‌افزاری جدید که وارد حوزه تولیدات ما شده، بسیاری از مشکلاتی را برداشته که بر سر راه ما بوده است؛ همچنان که این پیشرفت‌ها را در نورپردازی، طراحی صحنه، حرکات دوربین، انتخاب لنزها و... شاهد هستیم.

وی افزود: اما در حوزه مبانی فکری به دلیل حضور گروه‌هایی خاص رشد نداشته‌ایم. طبیعتاً تا وقتی که آنها حضور دارند، هر نوع ایده خلاق و ملی، دینی، مذهبی جا نمی‌افتد؛ به دلیل این که در مقابلش جریان‌های قوی‌تری قرار دارند و نظام هم به‌تنهایی نمی‌تواند کاری انجام دهد مگر در این حوزه هم وارد جراحی شود.

بازیگر فیلم سینمایی زیرسقف دودی (پوران درخشنده ۱۳۸۵) تصریح کرد: اما این جراحی تا حدودی با جراحی‌های امروز در حوزه اقتصاد و ترمیمی که در بخش یارانه‌ها انجام می‌شود، تفاوت دارد. در شرایط حاضر مملکت و تولیدات در مرحله جدیدی قرار دارند که همیشه به‌عنوان یک هنرمند امیدوارم که این مرحله را (به‌سختی اما) رد کرده و از این بحران هم بیرون آییم.

توکلی یادآور شد: راه حل این است که بخش سرمایه مالی در کنار تولیدکنندگان آثار فرهنگی و هنری قرار گیرد و اینها با هم متحد شوند و بتوانند به تفاهم برسند و هردو مقداری از خواسته‌هایشان کوتاه بیایند و اگر به این تعادل برسیم، این اصلاحات انجام می‌شود.

بازیگر فیلم سینمایی خانه ابری (اکبر خواجویی ۱۳۶۵) در پاسخ به این پرسش که چرا قصه‌های امروز سیما مخاطب ندارند، گفت: این که فیلم‌ها مخاطب زیادی ندارند، نیز به مدیریت کلان بازمی‌گردد و عوارضی که در آنجاست. آن‌هایی که در ۳۰ سال گذشته در گلوگاه‌های تولیدات آثار هنری در صدا و سیما، سینما و حتی انتشارات و هنرهای تجسمی و مدیریت کلان فرهنگی حضور داشتند، مبنای خود را بر عوام‌گرایی گذاشتند.

وی افزود: گفتند حالا که مردم خسته‌اند، بیاییم شب‌ها لطیفه‌ای بگوییم که آنها بخندند و دقیقاً از شروع دهه هفتاد تا وضعیت فعلی این رویکرد وجود داشت که مردم را سرگرم چیزهایی کنیم که مهم نیست بیاندیشند و صرفاً ذره‌ای بخندند؛ و این ذره‌ای خندیدن به ابتذال کشیده شد و سه نسل را تربیت کرد.

ایسنا: کارگاه‌های کارگردانی دانشجویان رشته تئاتر عروسکی دانشگاه پارس تهران در مرکز تولید تئاتر و تئاتر عروسکی کانون پرورش فکری برگزار و کتاب‌های کانون در قالب تئاتر عروسکی اجرا شد.

این کارگاه‌ها از سوی زهرا صبری کارگردان صاحب‌نام تئاتر و مدرس دانشگاه برگزار شد و دانشجویان رشته نمایش عروسکی در آن حضور داشتند.

به پیشنهاد زهرا صبری دانشجویان این دانشگاه، در پایان‌ترم با بهره‌گیری از برخی کتاب‌های انتشارات کانون پرورش فکری همچون کتاب «هزارپا و آقای کفاش»، «خشم قلمبه»، «من معذرت نمی‌خواهم»، «قدم یازدهم»، «قصه دو لاک پشت تنها»، «تو فقط دوست خودمی»، » یک جای خوب:، » یک خواب خوب:، » ناهی:، «توکایی در قفس» و... نمایش‌های دانشجویی خود را در مرکز تولید تئاتر کانون اجرا کردند.

صبری درباره تأثیر برگزاری کارگاه‌های کارگردانی تئاتر عروسکی در مرکز تولید تئاتر کانون گفت: یکی از اتفاق‌های خوب همکاری مرکز تولید تئاتر با دانشگاه پارس مربوط به دانشجویانی بود که سالن‌های تخصصی نمایش را فقط هنگام تماشای تئاتر می‌دیدند اما در ساعات کارگاه کاملاً در آن محیط قرار می‌گرفتند و با سالن، امکانات نوری و صحنه‌ای که قرار است بعدها به عنوان کارگردان و دیگر عوامل تولید یک نمایش در آن اجرا داشته باشند تا حدود قابل توجهی آشنا شدند.

این کارگردان تئاتر تصریح کرد: دانشگاه پارس دارای پلاتو و سالن تمرین است و امکانات کافی برای برگزاری کارگاه‌ها در دانشگاه وجود داشت اما در این دو ترم، دانشجویان رشته تئاتر عروسکی کارگاه‌های خود را در سالن‌های نمایشی گذراندند که به‌صورت تخصصی برای اجرای نمایش کودک و نوجوان مناسب‌سازی شده است. قرار گرفتن دانشجو در این فضا کمک خوبی به درک بیشتر آنها از صحنه اجرا و آشنایی بیشترشان با آداب حضور بر صحنه منجر می‌شود.

خبر آنلاین: تصادف رانندگی «آن هیش»، بازیگر آمریکایی باعث وارد شدن آسیب جدی به مغز این بازیگر شده و انتظار نمی‌رود که او زنده بماند. به گفته خانواده آن هیش، بازیگر آمریکایی انتظار نمی‌رود این بازیگر آمریکایی زنده بماند. خانواده او گفتند که خانم هیش دچار آسیب مغزی شدید شده و در حال حاضر در کماست. اوایل این هفته اتومبیل او در یک تصادف آتش گرفت و خود او دچار سوختگی شد و به بیمارستان منتقل شد.‌ پلیس روز جمعه گفت که آزمایش‌های اولیه روی خون هیش وجود مواد مخدر را نشان می‌دهد اما آزمایش‌های بیشتری لازم است تا مشخص شود که آیا این مواد شامل داروهایی است که در بیمارستان داده شده یا نه. اداره پلیس لس آنجلس اعلام کرد که این حادثه را به عنوان رانندگی تحت تأثیر مواد غیرمجاز و اقدام مجرمانه در دست رسیدگی دارد.

مهر: با پایان فیلمبرداری فیلم کوتاه «خون گرم» به تهیه‌کنندگی عادل معمارنیا و نویسندگی و کارگردانی علی ثقفی، مراحل پس‌تولید آن برای حضور در سی‌ونهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران آغاز شد. علی ثقفی پیش از این تجربه ساخت فیلم‌های کوتاهی چون «فشار خون» و «مادر» را داشته و در تازه‌ترین فعالیت هنری خود فیلم کوتاه ۳۰ دقیقه‌ای «خون گرم» را جلوی دوربین برده است. این فیلم کوتاه که محصول مرکز تولیدات کوتاه سازمان سینمایی سوره است، قصه‌ای زنانه و دفاع مقدسی دارد و فیلمبرداری آن طی ۱۰ روز در بوستان ولایت انجام شده است. در خلاصه داستان «خون گرم» آمده است: «مهین پرستار داوطلب حاضر در جنگ، مسوول رساندن خون به فرد مهمی می‌شود. کیسه‌های خون، گم می‌شوند و جان فرد به‌خطر می‌افتد. مهین برای پیدا کردن خون در موقعیت بغرنجی قرار می‌گیرد و.»

«شکار» ساخته دن تراختنبرگ یک وسترنِ اکشن به معنای مطلق است. این فیلم شیک که آخرین قسمت از یک فرنچایز برجسته است، فرمول ساده خود را به یک موشک آماده شلیک اکشن علمی تخیلی تبدیل کرده است؛ آن‌هم با نمایش یک انبار باروت کلاسیک، قتل‌های مهیب، و یک آمبر میدتاندر عالی در نقش یک شکارچی کومانچی که در برابر دشمن بیگانه پیشرفته خود قرار می‌گیرد. فیلم «شکار» گواه زنده‌ای است که بزرگ‌تر بودن همیشه به معنی بهتر بودن نیست.

35 سال از اکران فیلم «غارتگر» می‌گذرد، یکی از اسطوره‌ای‌ترین فیلم‌های دهه 80 میلادی که ژانر اکشن و علمی تخیلی را به شکلی عالی در هم آمیخت. موفقیت آن اثر منجر به تبدیل شدن آن به یک فرنچایز شد، اما حقیقت این است که هیچ یک از قسمت‌های بعدی آن به سطح نمایش فیلم اول به کارگردانی جان مک تیرنان نزدیک هم نشد. در واقعیت قسمت اول Predator شامل موجودی بزرگ بود و یک موجود بزرگ می‌تواند در هر محیطی کار کند، مشروط بر اینکه حریف مناسب در گوشه مقابل ایستاده باشد.

حال پس از گذشت چند دهه و با تولید فیلم شکار به نظر می‌رسد حریف مناسبی برای آن بیگانه مخوف پیدا شده است. داستان شکار در 300 سال پیش و در میان بومی‌های کومانچی می‌گذرد. داستان فیلم دنبال کننده یک زن جوان به نام نارو، به عنوان یک جنگجوی خشن و بسیار ماهر است. او در سایه برخی از افسانه‌ای‌ترین شکارچیانی که در دشت‌های بزرگ پرسه می‌زنند بزرگ شده است، بنابراین وقتی خطر اردوگاه او را تهدید می‌کند، تصمیم می‌گیرد تا خود را یک شکارچی شایسته ثابت کند. طعمه‌ای که او دنبال می‌کند و در نهایت با آن روبرو می‌شود، یک شکارچی بیگانه بسیار تکامل‌یافته با زرادخانه‌ای از لحاظ فنی پیشرفته است که منجر به یک رویارویی شرورانه و وحشتناک بین این دو دشمن می‌شود.

کارگردان این پیش درآمد، دن تراختنبرگ، کسی است که پیش از این فیلم بسیار دست کم گرفته شده «10 Cloverfield Lane» را کارگردانی کرده بود، یک تریلر پرتنش و کلاستروفوبیک که به فرانچایز جذاب کلاورفیلد ادامه داد. او فیلمسازی است که قبلاً استعداد خود را برای استخراج حداکثر تنش از داستان سرایی ژانری در فرم مینیمالیستی ثابت کرده است. تراختنبرگ به وضوح این فرنچایز و جذابیت گسترده آن را درک می‌کند، و علاوه بر آن می‌داند چه چیزی تماشای بیگانه فیلم را در هنگام سلاخی طعمه‌های ناآگاه و ناآماده خود جذاب و سرگرم کننده می‌کند.

بنابراین، کارگردان و فیلم‌نامه نویس فیلم Prey با قرار دادن این فیلم در سال 1719 و با دسترسی شخصیت اصلی به ابزارهای ابتدایی، قادر هستند عنصر خطر را دوباره به این فرنچایز تزریق کنند. این فیلم همچنین از چشم انداز خود بهترین استفاده را می‌کند، نه تنها برای ارائه پس زمینه‌ای زیبا برای نبردهای مختلف، بلکه برای به تصویر کشیدن انزوا و خطر. در طول فیلم دشت‌های بزرگ شمالی به خودی خود تبدیل به یک شخصیت می‌شود و نارو باید به همان اندازه که حواسش به شکارچی است به محیط اطرافش نیز توجه کند.

این پس زمینه همچنین به Prey اجازه می‌دهد تا در ژانر وسترن فرو رود. شکار ژانرهای زیادی از جمله اکشن، علمی تخیلی و ترسناک را با هم ترکیب می‌کند، اما این وسترن است که در سرتاسر خط مقدم داستان مطرح می‌شود. این به Prey طعم کمی متفاوت با آنچه قبلاً در این فرنچایز آمده است می‌دهد.

بنابراین، هر سکانس اکشن کاملاً عالی ساخته شده است و تراختنبرگ می‌تواند تنش و تعلیق را درست قبل از اینکه بیگانه فیلم حضور خود را برای قربانیان ناآگاهش نشان دهد، افزایش دهد. رویکرد تراختنبرگ با فیلم «شکار» بازگشت به زمانی است که شکار، از منظر انسانی، واقعاً معنایی داشت. در دشت‌های بزرگ شمالی آمریکا در اوایل قرن هجدهم، نارو (میدتاندر) و جامعه کومانچی‌های او شکار را چیزی مقدس می‌دانند، چیزی که نه تنها برای بقای فیزیکی آنها به عنوان یک جامعه انسانی، بلکه برای بقای معنوی آنها به عنوان یک گروه و به عنوان بخشی از فرهنگشان حیاتی است.

اما نکته‌ای که باید در مورد این فیلم به صورت واضح بیان کرد این است که فیلمنامه پاتریک آیسون شامل قصه‌ای است که کمی از منظر روایت کند به نظر می‌رسد. البته این کندی روایت دلیل مشخصی دارد. این فیلم برخلاف اکثر آثار فرنچایز «غارتگر» دارای بخش اولیه‌ای است که بیشتر بر معرفی شخصیت مرکزی‌اش یعنی نارو متمرکز شده است. نارو یک جنگجوی کومانچی جوان است که شخص امبر میدتاندر نقش آن را بسیار متقاعدکننده بازی می‌کند. در واقع فیلم با صبر و حوصله نشان می‌دهد که نقش او در میان مردم کومانچی که به آن تعلق دارد چیست.