فیلم رمان نویس ساخته هونگ سانگ سو مواجهه ادبیات با چگونه دیدن جهان توسط چشم‌ها است. فیلم ِشاعرانه «سو» در راستای آثار قبلی‌اش بداهه‌های عجیب و غریبی رقم‌زده که تواتر بیان به زبان سینما را از قاب لنز کوچک یک کارگردان بر روی دویدن به سوی تنهایی بازیگری از «پنجره پشتی» هیچکاک به «پرسونا» ی برگمن نمایش می‌دهد. اصلاً لازم نیست که موشکافی کنیم و بفهمیم فیلم چقد از روی دست برگمن ساخته شده همان کافی است که حال و هوای «ساراباند» ی فیلم را بچشیم. همچنان نمی‌دانم چرا «روز بعد» هونگ سانگ سو آن‌طور که شایسته است مورد توجه قرار نگرفت اما بسیار خوب می‌فهمم چگونه می‌شود به بهانه نزدیک شدن به ذوق ادبی یک رمان نویس، شاعرانگی کرد. در ابتدا این توضیح را بدهم که موضع اصلی من با فیلم سیاه و سفید بودن آن است و قبل از آن‌که چیزی به عینیت فیلم اضافه کند در حال کاستن از شاعرانگی و اضافه کردن به بار تنهایی و افسردگی یک نویسنده است.
کتاب: آن‌چه فیلم را بیش از پیش برایم جذاب کرد چرایی و چگونگی فیلم برای پرداختن به یک موضوع شخصی و شاعرانه نبود بلکه فیلم بهانه‌هایی برای زیستن را به تصویر می‌کشد که شاید کمتر نویسنده و شاعری به آن توجه می‌کند. ورود نویسنده به کتاب‌فروشی، لمس کتاب با دستکش‌ها، سیگار کشیدن بیرون از کتاب‌فروشی، ملاقات دوباره بعد از سال‌ها، بازیگری که به تازگی زبان اشاره را آموخته و جمله‌ای را برای نویسنده ترجمه می‌کند، یافتن بازیگر مورد علاقه رمان نویس، تصمیم او برای ساخت شاید یک مستند، یک درام و... این فکت‌ها قرار نیست به بیننده در سمپاتی‌اش با یک التهاب روانی از سوی شخصیت نه‌چندان پروتاگونیست کمک کند بلکه به او در فرآیند چگونگی ایجاد یک ارتباط حسی با فیلم‌ساز کمک می‌کند. از سویی دیگر «فیلم رمان‌نویس» نویسنده‌ای را تشریح کرده که کتاب‌ها و آثارش برای او اهمیتی ندارند بلکه این برخورد جوامع با آثار او است که مهم می‌شوند. این ویژگی از هنگامی که هنرجوی آکادمی هنر کره از رمان او تعریف می‌کند بیشتر قابل مشاهده است. فیلم گوشه‌ای از تنهایی یک نویسنده را به تصویر کشیده اما این گوشه از فرآیند چگونگی برمی‌خیزد و چرایی‌اش نزد هر بیننده‌ای متفاوت است. البته که این سمپاتی را شاید با تماشای فیلم‌هایی که تنهایی شخصی را به تصویر کشیده‌اند داشته باشیم اما این‌که یک نویسنده تنهایی‌اش را چگونه با کتاب و فیلم تعریف می‌کند جذاب و هیجان‌انگیز است. کتاب تنها وسیله بیان وجودی او است و فیلم و سینما وسیله‌ای بعد از کتاب. هنگامی که شخصیت اصلی فیلم دو مرد نشسته روی نیمکت پارک را در حال خوردن غذا می‌بیند و به دیگران می‌گوید: پس بهتر است بگذاریم به خوردنشان ادامه دهند و...، ما با یک سوژه طرف می‌شویم. سوژه‌ای که یک نویسنده برایمان پیدا کرده.
فرم: این سوژه دستکاری شده است. یعنی قرار نیست با آن هرطوری که می‌خواهیم فیلم بسازیم بلکه فیلم را همانطوری می‌سازیم که نویسنده می‌خواهد. تمایل سوژه شدن یک نویسنده از جانب خودش و همچنین تواتر این فرم در بازیگر مورد علاقه او از چند زاویه مورد مداقه است. اول آن‌که فیلم با حال و هوای تعلیقی هیچکاکی و احساسی برگمنی خود می‌خواهد یک بحران را یادآوری کند. بحران میان‌سالی و تنهایی نه فقط برای یک نویسنده که با سوژه‌هایش تنهایی‌اش را تقسیم می‌کند بلکه برای انسان. انسانی که ناتوان در ارائه احساسات خود به فرم شعر است پس چگونه باید به دیگری بگوید دوستت دارم؟ شعر و رمان و به طور کلی ادبیات قرار است باورپذترین خیالی باشد که انسان برای پوشاندن تنهایی‌اش خلق می‌کند. اگر «کودکی ایوان» تارکوفسکی را درز بگیریم همچنان به باور من شاعرانه‌ترین اثر سینما «نوستالژی» است. البته که این نظر و سلیقه من است و شاید برای دیگران این‌گونه نباشد اما اگر نوستالژی هم ادای برگمنی درمی‌آورد و چهره سیاه سفید به خود می‌گرفت باز هم شاعرانگی محض داشت. از نظر ساختاری، زوم تنها وقتی توجیه زیبایی‌شناسانه دارد که قدرت بیان مسئله‌ای را بیشتر کند. به یک پلان توجه کنید. زوم در پلانی که نویسنده در حال تشریح سوژه خود برای بازیگر و دانشجوی فیلم‌سازی است هیچ توجیه زیبایی‌شناسانه‌ای ندارد به غیر از اشتباه در جایگذاری دوربین. زبان شعر در «فیلم رمان نویس» از یک هایکوی دست دوم ژاپنی که موراکامی آن را نوشته تقلید می‌کند. اما هونگ سانگ سو کره‌ای جدای از پیشرفت سینمایی کشورش در این دو دهه اخیر برداشت توصیف‌ناپذیری از یک هایکو قبل از خودکشی داشته است. سینمای کره باید بپذیرد توانایی به تصویر کشیدن سردی سینمای فرانسه، تنهایی سوئدی برگمن و فلسفه شاعرانه تارکوفسکی گونه سینمای روسیه را ندارد؛ اما شاید آثار سو برای شروع این حرکت در سینما مثال زدنی
 باشند.

آقای مایکلمان و بازیگرش، برای قسمتِ دومِ «مخمصه»، با برادران وارنر، وارد مذاکره شد. نزدیک به سه دهه پس از اکران فیلم «مخمصه» (Heat)، «مایکلمان» آماده است تا دنباله‌ای با همکاری برادران وارنر کارگردانی کند. به‌گزارش ۳۰ نما، شایعه تولید «مخمصه ۲» (Heat 2) از چندین ماه قبل شنیده می‌شد اما «ددلاین» گزارش داده است که وارنرها به تازگی با مان وارد مذاکره شده‌اند. مان تابستان سال ۲۰۲۲ رمان «مخصمه ۲» را منتشر کرد. علاوه بر این گزارش شده است کهمان تمایل دارد «آدام درایور» نقش «نیل مک‌کالی» جوان را بازی کند. درایور به تازگی در فیلم «فراری» (Ferrari) برایمان مقابل دوربین رفته است.
مان سال گذشته تأیید کرده بود که رمان «مخمصه» را به یک دنباله سینمایی تبدیل خواهد کرد. مان این کتاب را با همکاری نویسنده کهنه‌کار «مگ گاردینر» به نگارش درآورده و شخصیت‌های «نیل مک کالی» (رابرت دنیرو) و کارآگاه «وینسنت هانا» (آل پاچینو) را بازگردانده است. فیلم «مخمصه» با قتل مک‌کالی به دست هانا پس از سال‌ها تحقیق به پایان رسید، اما جزئیات بیشتری از رابطه این دو در کتاب شرح داده شده است. در بخشی از کتاب می‌آید که هانا و مک‌کالی در سرقت بزرگ دیگری با یکدیگر برخورد کرده‌اند. رمان ۴۶۶ صفحه‌ای «مخمصه ۲» که هم یک دنباله و هم یک پیش‌درآمد است، علاوه بر این جزئیات دیگری از شخصیت‌های «کریس شیرلیس» (وال کیلمر) را فاش می‌کند و به سال ۱۹۸۸ شیکاگو می‌رود، وقتی که مک‌کالی هنوز زنده است. 

منبع : کافه سینما

ایسنا: دهمین جشنواره فیلم‌های ایرانی در استرالیا میزبان مجموعه‌ای از فیلم‌های بلند و کوتاه از سینماگرانی ایرانی خواهد بود. «زالاوا» ساخته ارسلان امیری، «تصور کن» از علی بهراد، «منطقه پایانی» به کارگردانی مشترک بردیا یادگاری و احسان میرحسینی، «ابر بارانش گرفته» ساخته مجید برزگر، «من فروغ هستم» از جهانگیر کوثری و «هزار زن» ساخته مژگان اینانلوازجمله فیلم‌های حاضردربخش فیلم‌های بلند و «آرامگاه» به کارگردانی علی دارایی، «غیرموجه» ساخته محمدرضا خاوری، «میراژ» از عاطفه صالحی، «سمپاش» به کارگردانی فرنوش عابدی، «پل» ساخته رضا رادجو، «من سعی می‌کنم فراموش نکنم» ساخته پگاه آهنگرانی، «وضعیت اورژانسی» ساخته مریم اسمی‌خانی و «تهاتر» ساخته مشترک زیبا کرمعلی و عماد آراد نیز در بخش فیلم‌های کوتاه این رویداد سینمایی به نمایش گذاشته می‌شوند. دهمین جشنواره فیلم‌های ایرانی در استرالیا از تاریخ ۲۶ آوریل تا ۷ می ۲۰۲۳ در شهرهای سیدنی و مبلورن برگزار می‌شود.

ایرنا: سهیل دانش‌اشراقی، مرتضی نجفی و علی شفیعی، طراحان هنری نمایش موزیکال «هفت‌خان اسفندیار» به کارگردانی حسین پارسایی معرفی شدند. سهیل دانش‌اشراقی طراحی صحنه، لباس و اکسسوار، مرتضی نجفی طراحی نور و مدیر تصویربرداری و علی شفیعی طراحی گریم نمایش موزیکال «هفت‌خان اسفندیار» به کارگردانی حسین پارسایی را برعهده دارند.دانش اشراقی پیش از این طراحی صحنه و لباس نمایش‌های «لامبورگینی»، «الیور توئیست»، «مرد بالشی»، «نفرین قحطی‌زدگان» را بر عهده داشته است. طراحی صحنه آثار سینمایی «مسخره باز»، «روز صفر» و «روشن» از دیگر فعالیت‌های دانش اشراقی است. او برای طراحی صحنه فیلم‌های «مسخره باز» و «روز صفر» کاندیدای دریافت سیمرغ بلورین از جشنواره فیلم فجر و برای طراحی صحنه فیلم «روزی روزگاری آبادان» برنده این جایزه شد. دانش اشراقی بعد از نمایش موزیکال «الیور توئیست» دومین تجربه همکاری خود با حسین پارسایی را در «هفت‌خان اسفندیار» به نمایش می‌گذارد.

پیکر کارگردان پیشکسوت سینما و خالق «قصه‌های مجید» با حضور جمعی از هنرمندان در بهشت زهرا (س) تشییع و خاکسپاری شد. کیومرث پوراحمد کارگردان سینما و تلویزیون صبح ۱۶ فروردین در سن ۷۴ سالگی در شهرک ساحلی بندر انزلی درگذشت. پیکر این کارگردان پیشکسوت با حضور جمعی از هنرمندان از جمله محسن‌امیریوسفی، مسعود جعفری‌جوزانی، محمد حسین لطیفی، حبیب ایل بیگی، محمد حسین شریفی، جواد طوسی، احمد امینی، مهوش وقاری، امیر آقایی، علی رویین تن، رضا فیاضی، محمد خزاعی، هوشنگ گلمکانی،
داریوش بابائیان، ایرج نوذری، امیرمحمد زند، رخشان بنی‌اعتماد، بهمن فرمان‌آرا، همایون اسعدیان، منیژه حکمت، داریوش فرهنگ، طناز طباطبایی، رضا درمیشیان، علی قائم مقامی، کورش سلیمانی، مسعود فروتن، حبیب اسماعیلی، محمد شیری، بهزاد خداویسی، فرهاد توحیدی، محمد کارت، فردین خلعتبری، سروش صحت، علیرضا معتمدی، احمدرضا درویش... و خانواده آن مرحوم در قطعه هنرمندان بهشت زهرا تشییع و راهی خانه ابدی شد.
مرضیه برومند مدیرعامل خانه سینما در این مراسم گفت: پوراحمد نازک‌دل بود و عین هوای بهار به هم می‌ریخت، اما دوباره آفتاب درمی‌آمد. اثر بدیع و شاهکار تکرار نشدنی‌اش «قصه‌های مجید» است.
جهانبخش سلطانی؛ بازیگر و همشهری کیومرث نیز گفت: «قصه‌های مجید» حرفی زد که دیگر به‌مانند آن تولید نشد. این اثر از لایه‌های مختلف وزنی برخوردار بود و همه با این اثر ارتباط معرفتی و فرهنگی برقرار کردند و به همین دلیل ماندگار شد.
محمدرضا عرب؛ نماینده کانون کارگردانان نیز با خواندن متن این کانون، عنوان کرد: شانزدهمین روز بهار ۱۴۰۲، جان از تن سینما رفت. امیدوارم تمام نهادهای فرهنگی، رفتارشان را با هنرمندان تغییر دهند و نگاه محترم‌تری با هنرمندان داشته باشند.
کیانوش عیاری؛ کارگردان پیشکسوت سینما نیز گفت: من این شوک تلخ را به مهرانه دبی، همسر کیومرث و فرزندان و سینمای ایران تسلیت می‌گویم. بسیار ناباورانه بود رفتن او. روز بکشنبه با او صحبت کردم و خواستم فیلم نامه من را ببیند و خیلی استقبال کرد و گفت چند روز دیگر به تهران می‌آیم و با تو تماس می‌گیرم. به همین دلیل شوکه شدم از این اتفاق وحشتناک.
منبع: ایرنا