ددلاین: یک همکاری دوباره بین دنزل واشینگتن و آنتوان فوکوا، این بار برای ساخت فیلمی درباره هانیبال رقم می‌خورد. حالا که اعتصاب بازیگران تمام شده چرا با یک جاه‌طلبی به اندازه فیل جبران سکوت ۱۱۸ روزه نشود؟ نتفلیکس دنزل واشینگتن را برای ایفای نقش ژنرال تاریخی کارتاژی هانیبال در یک درام حماسی با آنتوان فوکوا همراه کرده است.برای ساخته شدن این درام حماسی فعلا بدون نام، بازیگر سرشناس هالیوودی و کارگردانی که برای نخستین بار سال ۲۰۰۱ در «روز آموزش» همراه شده بودند و البته واشینگتن برای آن بازی برنده اسکار شد، پس از سومین قسمت از مجموعه «اکوالایزر» دوباره همکار می‌شوند. جان لوگان که ۳ نامزدی اسکار، یک جایزه تونی و یک جایزه گلدن گلوب در کارنامه دارد نویسنده فیلمنامه‌های «هوانورد» و «هوگو» اسکورسیزی، «سویینی تاد» تیم برتون، «اسکای فال» سم مندس است و نویسنده «گلادیاتور» ریدلی اسکات هم بوده و به اندازه کافی درباره حماسه شمشیر و رسوایی می‌داند، فیلمنامه این فیلم را می‌نویسد.

مهر: آرمان رهگذر تهیه‌کننده آثار انیمیشنی درباره وضعیت صنعت انیمیشن در سینمای ایران ب گفت: ساخت انیمیشن در ایران بیشتر به سمت کارهای سه‌بعدی و با کیفیت رفته است و در حال حاضر گروه‌های تولیدکننده موفقی در این زمینه در حال تولید آثار باکیفیت و سطح بالایی هستند. اگر سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی دقیقی روی این بخش انجام شود، انیمیشن ایران می‌تواند صنعت ارزآوری برای کشور باشد. وی با اشاره به اینکه استودیو هورخش در زمینه تولید انیمیشن‌های دوبعدی گام‌های موفقی در بازار جهانی برداشته است، توضیح داد: پیشرفت صنعت انیمیشن ایران در سال‌های اخیر بسیار مشهود است، لازم نیست بازار جهانی انیمیشن، ما را به‌عنوان قطب بسیار بزرگ انیمیشن بشناسند اما به‌عنوان بخشی از این بازار، کشور ایران می‌تواند مطرح باشد. رهگذر تاکید کرد: به دلیل اختلاف نرخ ارزی که بین کشور ما و کشورهای سرمایه‌گذار و سفارش‌دهنده وجود دارد، بسیاری از پروژه‌های بزرگ می‌تواند به جای ورود به کشورهای هند و چین، وارد کشور ما شود.

فرشید قلی‌پور از مهم‌ترین و فعال‌ترین هنرمندان عرصه تئاتر و سینما در کشورمان است و گفت و گو با او می‌تواند انگیزه‌بخش علاقه‌مندان به این هنر باشد. شما را به مطالعه این گفت‌ و گوی جذاب دعوت می‌کنم.
از کی به نوشتن علاقه‌مند شدید؟
نوشتن را از سال 87 آغاز کردم. در حقیقت باید بگویم برایم اتفاق افتاد. دوستی به من زنگ زد و نمایشنامه ای سفارش داد برای اجرا در مدارس. بی درنگ پذیرفتم در حالی که تا آن روز چیزی ننوشته بودم. این شد نشستم و خیلی جدی یک نمایشنامه نوشتم. آن اجراها هرگز اتفاق نیفتاد و نمایشنامه روی دستم ماند. تا اینکه تصمیم گرفتم به چند نفر ارایه بدهم تا بخوانند و نظرشان را بگویند. خوشبختانه بازخورد خوبی دریافت کردم. حتا به پیشنهاد دوست دیگری نمایشنامه را در یک جشنواره شرکت دادم. آن جشنواره موضوعی بود و متن من ربطی به آن موضوع نداشت؛ اما شرکت کردم. یکی از داورهای آن جشنواره نادر برهانی مرند بود. مرا دید و گفت نمایشنامه ای که نوشتی به لحاظ ساختار و شخصیت پردازی و دیالوگ نویسی عالی شده اما ارتباطی به موضوع جشنواره ندارد. ذوق کردم. گفتم من با همین حرف شما جایزه ام را گرفتم. این شد که پس از آن جدی و مستمر به نوشتن پرداختم. با نمایشنامه شروع کردم. هم کودک و عروسکی و هم صحنه ای و بزرگسال. آن را عامدانه به صورت موازی پیش بردم که به صورت مجموع در هفده جلد کتاب چاپ شد. فیلمنامه هم نوشته ام. هم سینمایی و هم سریال. به امید روزی که بتوانم بسازم شان. نوشتن را پژوهش های سینمایی و تئاتری پیش بردم و هفت جلد کتاب درباره ی آثار و اندیشه ی استاد بهرام بیضایی نوشتم. یک کتاب پژوهشی تئاتری هم در دست چاپ دارم. یک کتاب هم درباره ی فلسفه نوشتم که در فصلی از آن به سینما و تئاتر از نگاه فلسفه پرداختم. چند دفتر شعر و دو داستان هم آماده ی چاپ دارم.
نوشتن چه احساسی به شما می‌دهد که در بقیه امور نمی‌توانید پیدا کنید؟
راستش این گونه نیست که نوشتن را از کارهای دیگرم جدا کنم. درست است که نوشتن برای من جدی است و بیشتر از هر فعالیت دیگری، نوشته ام؛ اما برای خودم این مرزبندی وجود ندارد. من فیلمسازی، تهیه کنندگی و برنامه سازی در تلویزیون و نیز بازیگری تئاتر را به صورت جدی دنبال می کنم و معتقدم کار هنر یعنی تولید اندیشه و افزایش آگاهی. هنرمند باید توانایی های خودش را بشناسد و اگر فهمید که نبوغ یا استعدادی در رشته یا رشته هایی دارد، درنگ نکند. فرصت زیستن محدود است و باید در محدوده ی عمری که در اختیار داریم، بکوشیم تا بر جهان پس از خود تاثیر بگذاریم. همچنان که پیشینیان ما چنین کردند.
چرا درباره بهرام بیضایی علاقه‌مند به پژوهش هستید و به نوعی منبع وسیعی از بهرام بیضایی را در ذهن دارید؟ این مقوله چگونه به ساخت مستندی درباره او ختم شد؟
آقای بیضایی را از حدود 17 سالگی شناختم. همان سال ها که به کنکور نزدیک می شدیم و من به شدت علاقمند بودم در کنکور هنر شرکت کنم. البته پیش تر باشو غریبه ی کوچک را از کانال دو تلویزیون دیده بودم و شاید وقتی دیگر را یک عصر جمعه از کانال یک که فیلم سینمایی پخش می کرد. یک کتاب هم از ایشان خوانده بودم به نام پهلوان اکبر می میرد. همه ی شناخت من از ایشان در همین حد بود و می دانستم آثارشان بزرگ و مهم هستند. اما در سن و سال نوجوانی درک و تحلیل چندانی از آنها نمی-توانستم در ذهن بپرورم. تا اینکه به عنوان یکی از منابع کنکور هنر، کتاب نمایش در ایران را خواندم. از همان جا شیفته ی این شخصیت بزرگ شدم و شروع کردم به پیدا کردن فیلم ها و تهیه کردن کتاب های دیگرشان. هرچه پیش تر می رفتم بیشتر علاقمند می شدم. با جهانی پر از رمز و راز روبه رو بودم که مملو از شگفتی بود و همین مرا جلوتر می برد. تا اینکه به این باور رسیدم که بهرام بیضایی نقطه ی تلاقی سینما و تئاتر در ایران است. ایشان که خودش بر قله ی هنر این مملکت ایستاده، در فیلمسازی، در اجرای تئاتر، در نوشتن انبوده نمایشنامه ها و فیلمنامه ها و نیز آثار پژوهشی فراوان، یگانه است و باید بیشتر و بیشتر برایش وقت گذاشت و آثارش را زیست کرد. این شد که تا امروز همواره در حال کشف و شهود در آثار بهرام بیضایی هستم و هر روز چیزهای بیشتر از آثارشان می آموزم.
در سال 96 بود که اولین کتاب پژوهشی من درباره ی ایشان چاپ شد و من بسیار از این بایت خوشحال بودم. کتاب را به دست ایشان رساندم و نامه ای دریافت کردم که سراسر محبت در آن جاری بود و باعث شد انرژی بیشتری برای ادامه ی کارم دریافت کنم. تا اینکه یک روز حس کردم جای یک مستند درباره ی آقای بیضایی در سینمای ما خالی است. چند مستند کوتاه ساخته شده بود ولی من هدفم مستندی بود که جامع و مبسوط باشد و به همه ی زوایای آثار ایشان بپردازد. لذا هرآنچه از ایشان ظرف بیست سال گذشته آموخته بودم را پشتوانه ی پژوهشی ساخت نخستین مستند بلند مستقل سینمای ایران درباره ی استاد بهرام بیضایی قرار دادم و کار را آغاز کردم. خوشبختانه فیلم را به دستشان رساندم و نامه ی دیگری از ایشان دریافت کردم که نقطه ی عطف زندگی ام شد.
درمورد آثاری که تا به امروز نوشتید توضیح دهید که دغدغه‌مندی شما نسبت به آثار چه بوده؟
من نمایشنامه ی صحنه ای می نویسم به این نیت که بتوانم آنها را روی صحنه ببرم. البته که خودشان هریک اثری مستقلی هم به شمار می روند و می توانند با هر کارگردانی، طعم اجرا را بچشند. فیلمنامه می نویسم چون قصد دارم فیلم بسازم. البته چندین کار به سفارش دوستان هم نوشته ام و می نویسم. نمایشنامه ی کودک و عروسکی هم می نویسم چون اول دغدغه ی خودم هست، دوم اینکه متاسفانه کمتر به این گونه ی ادبیات نمایشی توجه شده است. در حالی که یکی از پایه های مهم فرهنگ ما داستان ها هستند؛ همان ها که از کودکی برای بچه ها روایت می شوند. کودک خیال پرداز امروز، پیش برنده ی جامعه در روزگار آینده هست. پس نباید از کنار این مقوله به سادگی گذشت. خوشبختانه چندین نمایشنامه ی من که برای کودکان نوشته ام توسط دوستان و همکارانم روی صحنه رفته و نتیجه ی خوبی هم داده است که برای من بسیار مایه ی خوشحالی است.
برای آینده چه فکرهایی دارید؟
چند کتاب آماده ی چاپ دارم که دلم می خواهد به زودی انجام شوند. یکی دو فیلمنامه ی سینمایی دارم که منتظر سرمایه هستند برای ساخت. دو سه فیلمنامه برای سریال و مینی سریال دارم که دوست دارم آنها را بتوانم بسازم. چاپ مجموعه ی شعرهایم هم از دغدغه های دیگرم هست. همچنین در حال کار بر روی دو تا از نمایشنامه هایم هستم که بتوانم برای اجرای روی صحنه آماده شان کنم.


 

میزان : هادی مرزبان کارگردان و بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون اظهار کرد: در مقام یکی از وفادارترین هنرمندان تئاتری کشور به فرهنگ این آب و خاک از مدیران و سیاست‌گذاران فرهنگی کشور انتظار دارم که ما را باور داشته باشند و هنر نمایش را جدی تلقی کنند. چنانچه تاکنون با تئاتر بیگانه بودند، تاریخ تئاتر ایران را مطالعه کنند و ببینند در تاریخ هنر تئاتر ایران چه بزرگانی حضور داشتند و چه کرده‌اند. تمامی مشکلات و معضلات را با تئاتر می‌توان هشدار داد و از پس آن فرهنگ ساخت. مرزبان گفت: ما ۴۰ سال است که در این کشور کار می‌کنیم. ما هرگز سودای غرب نداشته و نداریم، تمام سطرسطر زندگی حرفه‌ای من مشق خدمت به فرهنگ و هنر ایران بوده و در هر شرایطی در کشور مانده‌ام و برای ملت خدمت کرده‌ام. من سرباز فرهنگ کشورم هستم.وی ادامه داد: امروز بچه‌های تئاتر در یک شرایط اسفناک معیشتی بسر می‌برند و شوربختانه هیچ‌گونه حمایتی هم از آنها صورت نمی‌گیرد. این خانواده تئاتر در حال احتضار است و امیدوارم مسئولان این وضع نابسمان را چاره کنند. کارگردان نمایش «هملت با سالاد فصل» تصریح کرد: امروز مهمترین مسئله جامعه تئاتر کشور مسئله فضای کار است. اگر فضای کار فراهم باشد، موقعیت اشتغال ایجاد شود و زمینه‌های فرصت‌سازی در جهت بهود فضای کسب و کار در تئاتر فراهم آید، در پی آن مشکلات اقتصادی و پیچیدگی‌های اقتصادی آنها نیز به تدریج رفع خواهد شد. هر چند که این مصائب اقتصادی نه تنها جامعه تئاتری را مبتلا کرده، بلکه همه جامعه ما با آن دست به گریبان است. این کارگردان کهنه‌کار تئاتر تاکید کرد: به طور متوسط هزینه‌های تولید تئاتر به نسبت پنج سال گذشته ۲۵۰درصد افزایش داشته است. این رقم یک عدد وحشتناک است. به نظر من چنانچه ما هنر تئاتر را الزامی می‌دانیم، باید فکری به حال اوضاع معیشت هنرمندان و همچنین این موضوع که دخالت‌های بی مورد صورت نگیرد و به اهالی تئاتر اجازه فعالیت داده شود، کنیم. ما سال‌هاست در این عرصه فعالیت داشته‌ایم و خودمان می‌دانیم چه کارهایی باید انجام دهیم و شرایط کار در کشور را می‌شناسیم. مرزبان در اعتراض به نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه گفت: سال‌هاست تحت تأثیر آن عکسی هستم که یک پدر فلسطینی فرزندش را از بیم گلوله رژیم صهیونیستی در بغل خود گرفته است. با دیدن این تصویر دل هر انسانی آزاده‌ای به درد می‌آید. من هرگز آدم سیاسی نبوده و نیستم، اعتقاد دارم هنر والاتر از هر جناح‌بندی و گرایش سیاسی است. من در تمام سال‌های فعالیتم سعی کردم با دو مقوله فقر و بی عدالتی در آثارم مبارزه کنم. این هنرمند یادآور شد: تصویر آن پدر و فرزندش آن چنان مرا تحت تاثیر خود قرار داد که از پس آن نمایش «حماسه انقلاب سنگ» را روی صحنه بردم و شاهد بودید که در زمان خود چه میزان اثرگذار بود.