هتل فیلمی از مسعود اطیابی که ید طولایی در سینمای بدنه ایران دارد، منزجر کننده و خطرناک است. فیلم به خودی خود از یک فیلم‌سازی است که شبیه مارول برای سینمای ایران عمل می‌کند. فیلم‌سازی که هدفش گیشه و سرگرمی مخاطب به هر قیمتی است. فرقی ندارد شما از چه زاویه‌ای به داستان و حکایت این فیلم بنگرید، در هر صورت مجبور به تبسم خواهید شد و این تبسم نه از روی لذت فرهنگی بلکه از روی ناآگاهی و کمبود است. اصلا مهم نیست که مثلا پیمان قاسم خانی در مورد فیلم چه گفته یا روزنامه خراسان چرا از فیلم بد نوشته. مهم این است که «هتل» هم مانند «فسیل» کار خودش را می‌کند و از آب گِل آلود ماهی می‌‌گیرد. فرهنگ در سینمای ایران ریخت مضمونی پیدا نکرده و این مهم باعث خواهد شد ما با داستان‌هایی روبه‌رو شویم که عمیقا تعصبات فرهنگی خودی را نقض و باورهای فرهنگی اغیار را تزریق ‌می‌کنند. مادامی که حوصله فیلم دیدن یا سینما رفتن را ندارم به این موضوع فکر می‌کنم که چرا سینما باید حال من را خوب کند و چگونه یک فیلم‌ساز می‌تواند در راستای خوب کردن حال مخاطب حرکت کند؟
حالِ خوب
وظیفه سینما مانند یک پارک شهربازی نیست که صرفا صعودی مفرح داشته باشد. وظیفه سینما تفکر در راستای سرگرم کردن است. اکنون اما با سینمایی، مشخصا «هتل» و «فسیل»، روبه‌رو هستیم که از درون درحال کمک به فروپاشی نطام فرهنگی در کشور هستند. بله ما در دوران گذار فرهنگی و ستایش مدرنیته با توسل به تکنولوژی و پیشرفت آن هستیم اما این امر نباید باعث شود آداب خوب باقی مانده از یک فرهنگ مورد تمسخر قرار گیرد. مسئله‌ من با سینمایی که شوخی‌های جنسی را مانند شوخی‌های پُشت وانتی بیان می‌کند، وجود حلقه تمسخر و نقض است. «هتل» در سینمای امروز جایگاه خوبی دارد چرا که سینمای امروز دارای جایگاه خوبی در کشور نیست. سینما در این تاریخ موضوع و موجودیت ندارد و به همین دلیل است که فیلم‌هایی این‌چنین توانایی خودنمایی پیدا می‌کنند. مثلا اگر «هامون» مهرجویی در سالنی دیگر اکران می‌شد به شخصه هرگز اطیابی را به مهرجویی ترجیح نمی‌دادم. سینمای ایران حالِ خوبی ندارد و مانند سیاه‌بازی شده که با وجود حالِ بدش برای مردم شعر می‌خواند. این سیاه‌باز دغدغه فرهنگی ندارد و صرفا شکم زن و بچه‌اش را می‌خواهد سیر کند حالا بماند که چرا  تا این حد حریص است. در مورد خود اثر واقعا نمی‌توانم صحبتی کنم چرا که فکر می‌کنم مثلا اگر بگویم فلان کار فیلم‌ساز در کادربندی یا میزان‌سن درست یا غلط است جفای بزرگی به ذات فرهنگ و سینما کرده‌ام.
‌بی‌ادبیات
آنچه از اطیابی در «دینامیت» دیدم در «هتل» چندین برابر شده است. انگار اصلا فیلم‌سازی که اثرش توقیف می‌شود بیشتر پافشاری می‌کند تا شاید عقیده‌اش خریدار پیدا کند. بعد از تماشای این به اصطلاح فیلم به یاد «وقتی همه خوابیم» بیضایی افتادم. ما با پشت صحنه سینما به عنوان یک عملیات دارای هدف برخورد نمی‌کنیم بلکه در تلاشیم پشت صحنه از آنچه محصول است قلدرتر باشد. حضور پژمان جمشیدی که دیگر خیلی بدیهی شده است. این بازیگر بدون در نظر گرفتن قریحه و ذات خوبی که دارد در سینمای ایران روبه افول جدی رفته. حتی غلامرضا نیکخواه هم دیگر به دل نمی‌چسبد و تنها حضور این چهره‌ها ضامن گیشه فیلم هستند.
هوس
وقتی از روی هوس به دنبال پول و ازدواج قدم برمی‌داری عاقبت خوبی نخواهی داشت. این عاقبت شامل فیلم هم هست ما با داستانی شلخته روبه‌رو هستیم که قرار نیست هدف از ازدواج را در فرهنگ و مقیاس ایرانی بیان کند؛ بلکه در حال سوء استفاده از این رسم به جای مانده از پیامبر اسلام (ص) است. فیلمی که عمیقا به سلولی به نام فضای مجازی گره خورده. درباره فیلمی حرف می‌زنیم که همه سر همدیگر کلاه می‌گذارند. از سویی دیگر وقتی فیلم دارای شخصیت سینمایی نباشد مجبور به زیر و رو کشی برای کاراکترهایش می‌شود. شخصیت در سینما به شدت وابسته به رفتار عینی و داستانی کاراکترها است. چرا شخصیت در «ناخدا خورشید» همچنان مثال زدنی است. همه این‌ها دلیل بر این خواهند شد که ما وقتی از شخصیت حرف می‌زنیم در حال بیان ادبیاتِ سینما هستیم. ادبیاتی که باید چیزی فراتر از انتظار ما از یک رُمان صرف باشد. مشخصا در «هتل» بی‌شخصیتی موج می‌زند. از سوی دیگر این بی‌شخصیتیِ داستان به طور گسترده‌ای به بی‌شخصیتی فرهنگی فیلم ارتباط پیدا می‌کند. این سینما واقعا حالش بد است این حال بدی از حالِ بد فرهنگ در جامعه ما خبر می‌دهد.
 

دانشجو : بیست و هشتمین جشنواره تئاتر استان تهران در ۲ بخش صحنه‌ای و خیابانی به دبیری مهدی اکبری زاده و داوری شهرام کرمی، آرام جعفری و شیوا مکی‌نیان در بخش صحنه‌ای و وحید فخر موسوی، رضا فیاضی و روح‌الله سنایی در بخش خیابانی برگزار شد و چندی پیش طی مراسمی برگزیدگان خود را معرفی کرد. شیوا مکی‌نیان با گذشت چند روز از پایان یافتن این جشنواره، بزرگترین چالش پیش‌روی گروه‌های تئاتری در این جشنواره را متون نمایشی عنوان کرد و این چالش را به تمامی رویداد‌های تئاتر کشور تعمیم داد. وی با بیان این موضوع افزود: متن‌های انتخابی یا متن‌های نوشته شده یکی از مهمترین نقطه ضعف‌هایی است که وجود دارد. مکی‌نیان افزود: در واقع به طور معمول در جشنواره خواهان دیدن اجرا‌های خوبی هستیم که پر از ایده و خلاقیت باشد چه در عرصه کارگردانی، متن، بازی، صحنه و … جشنواره تئاتر از نگاه من تجمیع دوستان هم‌فرکانس با طول موج‌های مشابه است که باید بالاترین کیفیت معاشرت و آگاهی و حضور در آن باشد، اما من با چشم پوشی از همه این خوبی‌ها نقدی کوتاه و خواهش‌های خاضعانه‌ای دارم. در برخی از اجرا‌ها به عنوان یک تماشاگر در مواجهه با آثار نمایشی شاهد عدم پرداخت درست و عدم توجه به لایه‌های زیرین بررسی کاراکتر‌ها در نمایشنامه‌ها بودیم که این امر ناشی از شناخت ناکافی نویسنده نسبت به روحیات کاراکتر‌هایی است که خودش خلق کرده مثل مادری که فرزندان خود را خوب نمی‌شناسد و این جای تأسف و تأمل و به آموزش نیاز دارد. عضو گروه داوری بخش صحنه‌ای جشنواره بیست و هشتم تئاتر استان تهران تاکید کرد:، ولی به جرأت می‌توان گفت؛ بانوان در این جشنواره حضور پررنگی داشتند و پر بودند از دغدغه‌های فردی-اجتماعی که به واسطه هنر بیان کردند که باید بیش از پیش مورد توجه مسئولان باشد چرا که پیشرفت هنر و هنرمند مستلزم حمایت مدیران و مسئولان است و این معادله‌ای دوطرفه فارغ از جنسیت است. مکی‌نیان اظهار کرد: اگر چه متأسفانه اعتبارت مادی در تئاتر اندک است، ولی از مسئولان تقاضا می‌کنم به این هنر و هنرمندان احترام بیشتری گذاشته شود. من در اختتامیه از زبان یکی از عزیزان در هنگام دریافت لوح شنیدم که در رستوران تمرین می‌کردند این جمله به نظرم خود جان کلام است و تأسف به حال عزیزان که امکانات لازم را در اختیار هنرمندان قرار نمی‌دهند. وی در مورد گروه برگزار کننده جشنواره بیست و هشتم تئاتر استان تهران گفت: به تیمی که فعالیت می‌کرد خسته نباشید می‌گویم چرا که یک تیم بسیار پرانرژی و حرفه‌ای بود و با همه قلبم آرزو می‌کنم بستری مناسب برای تمام عزیزانم در گروه‌های تئاتری محیا شود تا بدون نگرانی مالی، مکانی و آموزشی؛ نگاهی عمیق‌تر به جهان را به من و ما هدیه دهند.

روابط عمومی تئاتر شهر: امیر نوروزی، حسن‌ معینی و کوروش شاهونه آثار راه‌یافته به نخستین دوره جشنواره «هم آغاز» را انتخاب می‌کنند. امیر نوروزی، بازیگر سینما و تئاتر و فارغ‌التحصیل رشته تئاتر از دانشگاه هنر است. از جمله فعالیت‌های وی در تئاتر می‌توان به بازی در نمایش‌های «لانچر ۵»، «تایم‌لپس»، «سوم ماه می»، «حرفه‌ای» و ... اشاره کرد. وی برای نمایش «لانچر ۵» جایزه بهترین بازیگری مرد از جشنواره تئاتر فجر را کسب کرد. بازی در فیلم‌های سینمایی «مامان» و «مصلحت» و مجموعه‌های تلویزیونی «می‌خواهم زنده بمانم»، «مردم معمولی»، «روزی روزگاری مریخ»، «حیثیت گمشده» و «قهوه ترک» از دیگر تجربه‌های او در عرصه بازیگری است. حسن معینی، نویسنده و کارگردان تئاتر، فارغ‌التحصیل کارشناسی بازیگری و کارشناسی ارشد کارگردانی از دانشگاه هنر است. وی کارگردانی نمایش‌های «هملت»، «تراژدین اجباری»، «آدم آدم است»، «لیر شاه»، «خون به پا خواهد شد» و «آوینیون» را در کارنامه خود دارد.

ورایتی: فیلمبرداری دنباله «گلادیاتور» از ۴ دسامبر (۱۳ آذر) در مالت از سر گرفته خواهد شد. فیلمبرداری این فیلم حماسی تاریخی با اعتصاب بازیگران در تیرماه متوقف شد، اما پس از انتشار اعلامیه ۸ نوامبر مبنی بر اینکه انجمن بازیگران با اتحاد تهیه‌کنندگان بر سر قرارداد جدید سه ساله به تواقف رسیده‌اند، استودیوها شروع به تولید مجدد چندین فیلم مهم کردند. اعتصاب بازیگران ۱۱۸ روز به طول انجامید و پس از آن به پایان رسید که استودیوها برای اولین بار با انجمن بازیگران بر سر چگونگی استفاده از هوش مصنوعی در برنامه‌های سینمایی و تلویزیونی به یک نتیجه واحد دست پیدا کردند و افزایش دستمزد هم تایید شد. دنباله «گلادیاتور» با بازی پل مسکال که بازیگر اصلی «افترسان» و نامزد اسکار است، و همچنین پدرو پاسکال بازیگر «آخرین ما» و دنزل واشینگتن ساخته می‌شود. کانی نیلسن و درک ژاکوبی که در فیلم اصلی سال ۲۰۰۰ حضور داشتند هم دوباره در نقش خود ظاهر می‌شوند، اما راسل کرو که شخصیت اصلی «گلادیاتور» بود، در این فیلم حضور ندارد، زیرا شخصیت او در آن فیلم می‌میرد. فیلم اول برنده اسکار بهترین فیلم شد.