«آناتومی یک سقوط» از فیلم‌هایی است که هر نوستالژی پسندی باید آن را ستایش کند. ژوستین تریه فیلم‌ساز مرموزی است و شاید راز و رمز آن قبل از آن‌که هیچکاکی باشد در نوآوری به لارنس فورن تریه شباهت پیدا کند. بسیار جذاب است که ببینیم اگر این فیلم‌ساز داستانی از آگاتا کریستی را جلوی دوربین ببرد چگونه از پس پوآرو بر می‌آید. دادگاه و پلیس و اثبات بی‌گناهی صرفا یک بازی روانی برای جذابیت بخشیدن به کشمکش‌های معمایی ایجاد شده است. قبل از آن‌که بخواهم داستان و فیلم را مورد مداقه قرار دهم بهتر است درباره معما و تفاوتش در ادبیات و سینما بنویسم. معما در ادبیات وابسته به لحن نویسنده است؛ نویسنده می‌تواند معمایش را به‌گونه‌ای طرح کند که داستان خرده روایت‌های فرجامی در پایان داشته باشد و معما همچنان در حال رشد و نمو. در سینما این قانون متفاوت است. مولف، کارگردان، برداشتی از معما دارد و آن را به نمایش می‌گذارد که از قبل در ذهنش حل شده و این حل شدگی باید کشمکش‌های جدیدی بر خود افزاید تا بتواند حرفی برای گفتن داشته باشد. آنچه در «آناتومی یک سقوط» مهم و متفاوت است؛ کشف پیرنگ در دل پیرنگ است. این نوآوری از سوی ژوستین تریه یک ارزش و دستاورد دراماتیک محسوب می‌شود. ما داستانی را پی‌گیری می‌کنیم که در دل خود واقعیت و داستانی هیجان برانگیزتر دارد.
جدول
یکی از لذت‌های حل جدول یافتن پاسخ‌هایی است که در ذهن هستند اما بروز پیدا نمی‌کنند و فعالسازی ناخودآگاه آن به واژه‌های دیگر وابسته است. مسئله در سینمای معمایی هم این‌گونه است. در ابتدا نویسنده‌ای را می‌بینیم که با کسی در حال مصاحبه است و خیلی بی‌تفاوت و با نگاه از بالا در حال آشامیدن. سپس کودکی را می‌بینیم که پس از تمیز کردن سگ خود او را به گردش می‌برد و هنگام بازگشت از گردش پدرش را بی‌جان بر زمین در ورودی خانه‌شان درازکش می‌بیند. آیا این مرد در هنگام کار سقوط کرده؟ آیا خودکشی کرده؟ آیا کسی او را به قتل رسانده؟ و بسیاری پرسش‌های دیگر که تالی فاسدهایی را در ذهن ما ایجاد می‌کنند که اتفاقا به خود قصه مربوط می‌شوند. مسئله این نیست که چه میزان فیلم معمای هیچکاکی یا کریستی وارش بالا رفته مسئله این است که توانسته نوع جدیدی از این معما را به صورت از قبل حل شده بیان کند. هنگامی که از لارنس فورن تریه «داگویل» را دیدم با خود گفتم این نوع روایت خیلی به اذهان بیننده وابسته است و احتمال سستی در آن زیاد. اما پس از سال‌ها فهمیدم که اشتباه فکر می‌کردم یعنی ما با ذهنی روبه‌رو هستیم که نیازی به بازسازی عینی تصویر در اذهان بیننده ندارد. این اتفاق به مراتب برای بکت و «در انتظار گودو» هم رخ داده. در «آناتومی یک سقوط» با ذهنی روبه‌رو می‌شویم که قرار نیست خودش را به ما ثابت کند و اتفاقا در حال اثبات ما، منِ بیننده، به خودش است. می‌خواهد بداند چه میزان از داستان و معمای درون آن متوجه خواهم شد.
شناخت
  اگرچه باید فیلم را به مثابه خودش مورد کشف و شهود قرار داد اما نمی‌توان از مفاهیم «پنجره پشتی» گونه آن گذشت. مولف دوربین به دست گرفته و از جایی می‌بیند چه اتفاقی افتاده اما چون نمی‌تواند آن را برای دیگری به اثبات رساند چاره‌ای جز تعریف داستانی آن ندارد. این‌گونه شناخت یک شناخت تلویحی است. ما به نیش و کنایه تصویری از داستان را می‌بینیم که مولف دبرایمان تعریف می‌کند. قرار نیست اتفاقی در آن را باور کنیم اما اتفاقات در آن به اندازه‌ای جذاب و شک برانگیز است که حتی ممکن است به بغل دستیمان هم شک کنیم. ذات سینما هویت بخشی به کاراکترها است؛ اگرچه به شخصه با منظور روای و دگرباشی در آن مخالفم همانطور که آگنیشکا هولاند را نمی‌فهمم اما تصویرش را ستایش می‌کنم. اگر برای شما تعریف کنند تا آن‌که برای شما به تصویر بکشند باور آن خیلی متفاوت است؛ اگرچه مهم است که چه کسی آن را تعریف کند. سینمای «آناتومی یک سقوط» شسته رفته بوده و بلد است داستان را چگونه هیچکاک آلود به تصویر کشد که نه دزد بترسد و نه پلس. مسئله‌ای که به عنوان یک تعقیب کننده مسائل سینما در این سال‌ها با آن روبه‌رو شده‌ام، طرح داستان به شیوه دیگری است. ما فیلمی می‌بینیم که شبیه به ساخته‌های کارگردان محبوبمان است و این مسئله اصلا نباید رشد کند. فیلم‌ساز باید خودش را بشناسد و سبکش را پیدا کند. اگرچه نمی‌توان منکر نوآوری‌های ژوستین تریه در اثر مورد بحث شد اما باید پذیرفت فیلم همچنان اصولِ فرد دیگری را به دوش می‌کشد.
 

میزان: وحید موسوی خواننده نمایش «هوندا آدیداس ۲» درباره برنامه‌ها و شعارهای تلویزیونی و میزان موفقیت آن‌ها در بین مخاطبان گفت: برنامه‌هایی همانند «عصر جدید» و حضور تهیه‌کنندگانی مثل احسان علیخانی برنامه‌های خوبی را خلق می‌کند که زمینه را برای بروز و ظهور استعدادهای جوانان فراهم می‌کند. من به شخصه قدردان زحمات سازنده برنامه «عصر جدید» یعنی احسان علیخانی هستم و هم‌اکنون جایش در تلویزیون خالی است. وی ادامه داد: به نظر من ساخت فصل‌های بعدی برنامه «عصر جدید» امری ضروری است و اگر مشکلی یا علت خاصی برای‌عدم حضورش در عرصه تلویزیون وجود دارد، باید از او دلجویی شود و برای رفع مشکل پیش‌قدم شد. موسوی تصریح کرد: سازنده برنامه «عصر جدید» یک سرمایه برای جامعه محسوب می‌شود، زیرا برای مدتی توانست برای تلویزیون جذب مخاطب کند. برای او آرزوی خیر و سلامت می‌کنم. این خواننده اعلام کرد: زندگی حرفه‌ای من به دو بخش پیش و پس از «عصر جدید» تقسیم می‌شود. وقتی هنرمندی قصد دارد تا توانایی و پتانسیل خود را در عرصه هنر ارائه دهد و به نمایش بگذارد، نیاز است تا زمینه‌ای ایجاد و این امر محقق شود.

روابط عمومی همایش: اولین همایش «مدیریت فرهنگ در خانواده» یکشنبه ۱۴ آبان توسط فرهنگسرای خانواده برگزار می‌شود. در این همایش اساتید مطرح در حوزه مدیریت فرهنگی از جمله «مظفر رویایی» بنیانگذار رشته مدیریت فرهنگی در ایران با موضوع «جایگاه خانواده در منظر مدیریت فرهنگی»، «داود ضامنی» با موضوع «درس‌های مدیریت فرهنگی برای استحکام بیشتر خانواده در ایران»، «علی اکبر رضایی» با موضوع «نقطه تعادل کار و زندگی از منظر فرهنگ» حضور دارند و به سخنرانی می‌پردازند. این همایش با حضور عذرا مرادی دانش آموخته دکترای مدیریت و برنامه ریزی فرهنگی به عنوان کارشناس مجری و شیوا مقدم استاد دانشگاه برگزار می‌شود. همچنین به شرکت کنندگان در این همایش علمی گواهینامه معتبر ارائه می‌شود. این همایش علمی توسط فرهنگسرای خانواده با مشارکت جامعه مدیران فرهنگی ایران، دانشگاه علمی و کاربردی واحد فرهنگ و هنر ۳۲، گروه آینده پژوهی فرهنگی و اجتماعی انجمن جامعه شناسی ایران، مؤسسه فرهنگی ادبستان زیست بوم زندگی و مرکز آموزش عالی علمی کاربردی فرهنگ و هنر واحد ۵۶ تهران برگزار می‌شود.

 

مهر: جلیل اکبری‌صحت تهیه‌کننده سینما درباره دلایل ورود خود به عرصه تهیه‌کنندگی تئاتر و تولید ۲ نمایش «اسفرود بی‌دُم» و «عشق» برای اجرا در پردیس تئاتر شهرزاد گفت: در درجه اول اینکه ما آدم‌های فرهنگی با سبقه نمایشی چه در تئاتر و چه در سینما، باید کار کنیم و این واقعیت است. دلیل دوم این بود که اطرافیان و دوستان چندین بار پیشنهاد تهیه‌کنندگی تئاتر را مطرح کردند و من به این موضوع فکر می‌کردم. سخت‌شدن کار در حوزه سینما نیز در این تصمیم‌گیری من تأثیرگذار بود. فضای تئاتری از جهاتی خالص‌تر از سینما است. وی ادامه داد: متن خوبی با عنوان «اسفرود بی‌دُم» از پویا سعیدی که پیش‌تر به همراه دوست خود نمایشنامه موفق «لانچر ۵» را نوشته بود، خواندم و آن را بسیار پسندیدم. با پویا سعیدی صحبت کردیم و قرار شد فرشید روشنی کارگردانی کار را عهده‌دار شود. اکبری‌صحت یادآور شد: البته در کار تئاتر عناوین مهم نیست و همه با هم کار می‌کنند تا اثری خوب و باکیفیت آماده اجرا شود. در نمایش «اسفرود بی‌دم» بازیگران خوب تئاتر و سینما، میثم عبدی، شهروز دل‌افکار، حامد محمودی، محمد اسلامی، ایرج تدین، هانیه رادمهر، صفورا خوش‌طینت، پگاه سعیدی حضور دارند. وی اظهار کرد: وقتی شروع به انجام کار کردیم، تلاش شد تا «اسفرود بی‌دُم» شکلی مدرن داشته باشد و گروه کارگردانی به نحو احسن این کار را انجام داد. مجموعه‌ای حرفه‌ای از سینما و تئاتر در کنارمان بودند و کمک کردند تا کار به شکل خوبی به سرانجام برسد و امیدوارم مخاطب از دیدن این اثر لذت ببرد. تهیه‌کننده «اسفرود بی‌دُم» درباره هزینه‌های تولید این نمایش، توضیح داد: مدل کار به گونه‌ای است که هم امکان کم‌هزینه بودن و هم پرهزینه‌ بودن را دارد. من طبق روال همیشگی‌ام در سینما، کار را با هزینه متوسط تدارک دیدم. بخشی از نمایش ما از دیجیتال آرت بهره برده که البته بخش پرهزینه‌ای است. معتقدم تولید یک تئاتر به اندازه یک فیلم سینمایی کم‌هزینه، هزینه دارد. اکبری‌صحت تأکید کرد: تئاتر خصوصی به سینما شبیه است و همان مشکلاتی که در اکران سینما وجود دارد، این‌جا هم در شکل تولید و اجرای یک اثر نمایشی هست. در تئاتر تعداد روزهایی که اعضای گروه در کنار هم هستند و کار را تولید می‌کنند بیشتر است و همین باعث ایجاد حسی دوستانه بین اعضا می‌شود و در شکل‌گیری یک تولید خوب تاثیرگذار است. هدف ما تولید تئاتری با کیفیت است که شبیه خودش باشد نه شبیه هیچ تئاتر دیگری و مخاطب با دیدنش متوجه شود که گروه به صورت شبانه‌روزی پای این کار بوده است. «اسفرود بی‌دُم» تئاتر خالص است.