آثار دوره‌های مختلف کاری و مجموعه‌ی «تروماکیا» یا «هنر گاوبازی» اثر درخشان پابلو پیکاسو که تاکنون در ایران نمایش داده نشده است، از نیمه نخست اسفندماه روی دیوارهای موزه‌ هنرهای معاصر تهران خواهد رفت.به گزارش ایسنا به نقل از روابط‌عمومی معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در این نمایشگاه بیش از ۶۰ اثر از آثار پابلو پیکاسو از دوره‌های مختلف کاری این هنرمند اسپانیایی که شامل ۲۶ اثر اکواتینت از مجموعه‌ی «تروماکیا» یا «هنر گاوبازی»است و تا کنون در ایران نمایش داده نشده است در کنار تعدادی دیگر از آثار این هنرمند برجسته از نیمه نخست اسفندماه در موزه‌هنرهای معاصر تهران به نمایش در خواهد آمد.مجموعه‌ی «تروماکیا» یا «هنر گاوبازی»اثر نفیسی است که شامل ۲۶ قطعه اثر آکواتینت است که در قالب پورتفولیو با ۲۶۱ ادیشن ساخته شده بوده و در موزه‌های بزرگ دنیا همچون موما نیز موجود است.

ششمین هفته فیلم و عکس تهران به میزبانی دفتر انجمن سینمای جوانان دفتر تهران، چهارم تا هفتم اسفند برگزار می‌شود.به گزارش مهر به نقل از روابط عمومی رویداد، ششمین هفته فیلم و عکس انجمن سینمای جوانان ایران دفتر تهران از روز شنبه چهارم اسفند تا سه شنبه هفتم اسفند در محل کوشک باغ هنر با همراهی و همکاری شهرداری منطقه ۳ تهران و مرکز آفرینش‌های هنری بسیج تهران بزرگ برگزار خواهد شد.در این رویداد که در ۲ بخش فیلم کوتاه و عکس برگزار می‌شود، ۶۵ فیلم از فارغ‌التحصیلان این دفتر و همچنین فیلمسازانی که تحت قرارداد انجمن سینمای جوانان دفتر تهران تولیدات هنری داشته، پخش خواهد شد. علاوه براین، ۴۵ اثر عکس نیز از عکاسان دفتر ویژه تهران در قالب نمایشگاه در معرض بازدید عموم قرار خواهد گرفت.علاوه براین، برگزاری چهار کارگاه تخصصی و برگزاری سه نشست انتقال تجربه با فیلمسازان برتر کوتاه سال گذشته نیز از دیگر برنامه‌های این رویداد فرهنگی و هنری است.

تئاتر « دقیقا مثل سبزوار بعد از عبور چنگیز»، پر از نمادها و نشانه‌های ضمنی است.در اولین مواجهه تماشاگر با این نمایش، ذهن مخاطب با عنوان نسبتا طولانی آن درگیر می‌شود.« سبزوار» وقتی در کنار نام « چنگیز» قرار گیرد، یادآور جنبش « سربداران» است.جنبشی که در تاریخ با عنوان بزرگترین جنبش عدالت‌خواهی و ظلم ستیزی ایرانیان در برابر هجوم و سلطه بیگانه، شناخته شده است.  
« سربداران» در مقابل حمله مغول ها، قد علم کردند؛ اما نمایش « دقیقا مثل ...» از همان ابتدا، با شروع دیالوگ‌های اولیه برای مخاطب روشن می‌کند که به تماشای نمایشی تاریخی نَنِشسته، بلکه با پیشرفت سیر داستانی ماجرا، مفاهیم برآمده از عنوان نمایش، یعنی «بهت پس از ویرانی»، «سربرافراشتن پس از سرکوب» و «بازیابی هویت پس از یورش و از هم پاشیدگی»، ترکیب‌هایی است که به نظر می‌رسد نویسنده‌ متن،«علی شمس»، سعی داشته در نمایشنامه به آن بپردازد.داستان در زمانی نامعلوم می‌گذرد و اشخاص نمایش، نه شخصیت‌هایی در دنیای واقعی، بلکه کاراکترهایی در ذهن و قلم نویسنده‌اند که در تلاشی مداوم، گویی که می‌کوشند از سلطه‌ خدا گونه نویسنده رهایی یابند، اما در عین حال مجبور به دریافت رضایت او نیز، هستند.چون در غیر این صورت، وجودشان در متن، زیر سوال می‌رود. با این مقدمه، به سراغ این گزاره می‌روم که تئاتر «دقیقا مثل سبزوار بعد از عبور چنگیز»، در زیر لایه‌ رویی متن، سراسر استعاری و نمادین است.نه به این معنا که تماشاگر از ابتدا تا انتهای نمایش، ملزوم به کشف نمادها و اشاره‌های ضمنی باشد، اتفاقا روایت در پوسته متن به اندازه ای جذاب هست که مخاطب را تا پایان، مشتاق روی صندلی‌اش نگاه دارد و البته، این جذابیت در فضایی خارج از ساختار کلاسیک درام و در کشمکش میان کاراکترهایی رخ می‌دهد که هنوز وارد نمایشنامه اصلی نشده اند! بلکه همین فضای معلق میان«رویا و حقیقت»، میان «توهم و واقعیت»، میان «اراده تغییر یا پذیرش جبر» و حتی میان «خالقِ زمان یا اسیرِ زمان بودن» است که مخاطب را حین اجرا، به فکر فرو می‌برد؛ چرا که قصه‌ کاراکترهای سرگردان، بسیار شبیه قصه همه آدم‌ هاست که هر کدام، در کجای این«میان‌ها» قرار گرفته‌اند؟
نمایشنامه، همان‌طور که در عنوان به یک واقعه‌ تاریخی اشاره دارد، در متن نمایش هم، سوژه‌های بنیادین داستان‌های اساطیری را به چالش کشیده است.کاراکترهای سرگردان، در پی ارائه رابطه علت و معلولی برای بیان پلات سرگذشت شان، به کهن الگوهای داستانی همچون «برادر کشی» بر سر کسب قدرت، یا پدرکشی و فرزندکشی برای تصاحب میراث  خانوادگی، اشاره می‌کنند.از این نظرگاه اما،  نقدی جدی به نمایشنامه وارد است؛ چرا که از زمان ورود تک کاراکتر«زن» به نمایش، سیر داستان وارد فضاهای کلیشه‌ای می‌شود.او همان « زن اغوا گری» است که یک تنه زحمت گول زدن و به قهقرا بردن تمام مردان ماجرا را به دوش می‌کشد! در یکی از دیالوگ‌های مردان خطاب به زن، اغواگری غلوآمیز او اینگونه توصیف شده:« آیا در ماجرایی که تعریف کردی، هیچ مذکری باقی مانده که تو با او ازدواج نکرده باشی؟» با توجه به اینکه کاراکتر زن در نیمه‌های نمایش و به عنوان یک شخصیت پیش برنده داستان ظاهر می‌شود و حضورش با بیان دیالوگ‌های فاش کننده، از ابهامات داستان رمزگشایی می‌کند، بنابراین اصرار بر اغواگری وافر او به گونه‌ای که هوش و اختیار از کف مردان ماجرا رباییده و آنان را به جنایت‌هایی جبران ناپذیر وادار می‌کند، یادآور کهن الگوی « شیطان» در « تجسد زن زیبا روی فتنه گر» است. این طرز نگاه به «زن»، با استفاده از صفت «سلیطه» برای او در یکی از دیالوگ‌های نمایشنامه، بیشتر نمایان می‌شود. چنین شخصیت پردازی‌ای برای کاراکتر زن، ( که من آن را شخصیت پردازی نیابتی نامیده‌ام چرا که از زمان اسطوره‌ آدم و حوا، قدرت‌ فعلیت زن، در جهت به ثمر نشستن اهداف شیطان، گرو گرفته شده تا از این راه، تمام برادرکشی ها و پدرکشی های تاریخ مردانه توجیه شود)، حتی اگر با نگاهی خوشبینانه قصد نویسنده در اینجا را انتقاد وی از این روند تاریخی بدانیم، باز هم در نمایشنامه جوری کار می‌کند که در مسیر کلیشه سازی یا حتی عادی جلوه دادن نقش«زن توطئه‌گر، پشت پرده نزاع‌ مردان بر سر قدرت»، عمل می‌کند؛ به گونه‌ای که ناخودآگاه در ذهن مخاطب جمله‌ بارها شنیده شده « همیشه پای یک زن در میان است»، تداعی می‌شود.
در حیطه‌ عناصر اجرا، بازی بازیگران از نقاط قوت نمایش است.هر سه بازیگر مسلط و دقیق ظاهر شدند و در جذب توجه مخاطب به نقش آفرینی‌شان، موفق عمل کرده‌اند. همچنین طراحی صحنه که امضای کارگردان، یاسر پیمانی، در این پروژه است از دیگر نقاط قوت نمایش است. تصویر محیطی که مکان رخداد داستان است، یعنی «صفحه کاغذ» یا «صفحه نورانی مانیتور کامپیوتر» و یا «ذهن نویسنده» با انبوهی از لغات درهم و پراکنده، بسیار خلاقانه در دکور صحنه، ترسیم شده است. نورهای نئونی به همراه فونت‌های الفبایی نورانی و البته کادر مستطیل شکل، همگی به صفحه خلق نویسنده ، خواه کاغذ یا کامپیوتر اشاره دارد و باید گفت که تصویری خاص و به یادماندنی از دکور صحنه در ذهن مخاطب به جای می‌گذارد.
تئاتر« دقیقا مثل سبزوار بعد از عبور چنگیز»، به نویسندگی علی شمس، کارگردانی یاسر پیمانی و بازی بازیگران مهرزاد مشکل گشا، آرزو حق شناس و سام کوراوند، تا دهم اسفند ماه 1403 در مجموعه فرشچیان، به روی صحنه اجرا خواهد بود.
 

«جریان» در سینماتک خانه هنرمندان ایران
فیلم انیمیشن «جریان» اثر گینتز زیلبالودیس (۲۰۲۴) ساعت ۱۷ دوشنبه ۶ اسفند ۱۴۰۳ در سالن استاد ناصری، برنامه ششصد و شانزدهم سینماتک خانه هنرمندان ایران به نمایش درمی‌آید.به گزارش ایسنا، پس از نمایش انیمیشن نامرد اسکار و ۸۵ دقیقه‌ای «جریان» (Flow), نشست نقد و بررسی آن با حضور سامان بیات (پژوهشگر سینما) برگزار می‌شود.
«جریان» (Flow) انیمیشنی محصول سال ۲۰۲۴ به کارگردانی گینتس زیلبالودیس است که داستان گربه‌ای منزوی را روایت می‌کند.

با حضور وزیر ارشاد؛
پردیس سینمایی فسا افتتاح شد
مراسم افتتاحیه پردیس سینمایی شهرستان فسا استان فارس با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار شد.سیدعباس صالحی به منظور افتتاح از پردیس سینمایی فسا به این شهرستان سفر کرد و بعد از نیز راهی شهرستان داراب شد.پردیس سینمایی فسا با ۱۷۰۰ متر زیربنا، شامل دو سالن ۳۲۸ نفره و ۵۵ نفره و یک سالن پلاتو، رستوران، کافی شاپ و بوفه است که توسط بخش خصوصی تاکنون با صرف ۵۰ میلیارد تومان به مرحله بهره‌برداری از یک سالن رسیده است. این مجموعه، تا انتهای کار و تکمیل این پردیس سینمایی نیاز به اعتباری بالغ بر ۸۰ میلیارد دارد.

اکبر عبدی:
سعید آقاخانی مرا از «نون.خ» بیرون کرد!
اکبر عبدی در برنامه «۱۰۰۱» شبکه نسیم درباره فصل سوم سریال «نون.خ» که نامش به عنوان بازیگر آن مطرح شده بود گفت که سعید آقاخانی همان ابتدای پروژه او را بیرون کرده است.به گزارش خبرنگار مهر، اکبر عبدی بازیگر سینمای ایران مهمان محسن کیایی در برنامه «۱۰۰۱» بود و درباره موضوعات مختلف از حضور در پروژه های سینمایی تا فضای کمدی گفت.در بخشی از برنامه کیایی طی یک بازی از اکبر عبدی خواست بین ۲ اسم محمدرضا شریفی نیا و سعید آقاخانی یکی را انتخاب کند و او شریفی نیا را انتخاب کرد.عبدی سپس در جمله ای کوتاه عنوان کرد: سعید آقاخانی روز اول فیلمبرداری یک پروژه مرا از کار بیرون کرد.

وزیر میراث فرهنگی:
صنایع دستی ذهنیت منفی نسبت به ایران را از بین می برد
زهرا وفایی / گروه فرهنگ و هنر
سیدرضا صالحی‌امیری، وزیر میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی در حاشیه بازدید از جشنواره صنایع دستی در جمع خبرنگاران، جایگاه ایران در عرصه صنایع‌دستی در جهان را رضایت‌بخش خواند و گفت: از مجموع ۴۰۰ رشته شناخته‌ شده صنایع‌دستی در سطح جهان، ۲۹۹ رشته در ایران فعال است که این امر بیانگر اهمیت و جایگاه ویژه کشور ما در این حوزه است.صالحی‌امیری ادامه داد: توسعه صادرات و ایجاد تنوع در این صنعت و برپایی نمایشگاههایی فراتر از منطقه خاورمیانه و آسیا، می تواند ذهنیت های منفی نسبت به کشورمان را از بین ببرد. وی اضافه کرد: در همین راستا افزایش هرچه بیشتر صادرات صنایع‌دستی از اولویت‌های وزارت میراث فرهنگی است و برای انجام  اقدامات متنوعی که بتواند به افزایش ارتباطات بین المللی کمک کند با رئیس‌جمهور و سایر دستگاه‌های اجرایی رایزنی‌هایی انجام شده است.وی اعلام کرد: در حال حاضر ۵۷۰ هزار نفر در ۳۴ هزار کارگاه صنایع‌دستی مشغول فعالیت هستند که این ظرفیت عظیم می‌تواند نقش مهمی در تولید و صادرات ایفا نماید.او همچنین با تأکید بر ماهیت چندبعدی صنایع‌دستی خاطرنشان کرد: صنایع‌دستی تنها یک هنر نیست، بلکه سبک زندگی، خلاقیت و هویت فرهنگی ملت ایران را در برمی‌گیرد. وزیر میراث فرهنگی افزود: امیدواریم بتوانیم با تقویت صادرات، علاوه بر رونق اقتصادی، فرهنگ و هنر ایرانی را به جهانیان معرفی کنیم.وی، نقش رسانه‌ها را در معرفی زیبایی‌های صنایع‌دستی ایران بسیار مهم دانست و گفت: انتظار می‌رود با انعکاس شایسته این هنر ارزشمند، ظرفیت‌های صنایع‌دستی کشور بیش از پیش معرفی شود.
 

ناصر ممدوح از منوچهر والی‌زاده به عنوان یک اسطوره یاد کرد و گفت: ۶۳ سال است کار دوبله می‌کنم و سال‌ها با او همکار بودم. صدای منوچهر والی‌زاده فوق‌العاده و تکرارنشدنی بود. ما دیگر او را نخواهیم داشت؛ البته باید بگویم دوبله دیگر تمام شده، خیلی وقت است.
ناصر ممدوح، دوبلور باسابقه کشورمان در گفت‌وگویی با ایسنا، در پی درگذشت منوچهر والی‌زاده ضمن افسوس از فقدان این هنرمند عرصه صدا اظهار کرد: آقای منوچهر والی‌زاده از گویندگان خوب ما و اسطوره بود. اکثر جوان‌های فیلم‌های خارجی را او صحبت می‌کرد. زمانی هم بازیگر بودند و قبل از انقلاب فیلم‌های بسیاری بازی کرد.
ممدوح با بیان اینکه نمی‌داند درباره منوچهر والی‌زاده چه باید بگوید چراکه همه او را می‌شناسند، در ادامه اضافه کرد: او از جهت اخلاق، گفتار، کردار و حرفه‌اش یک اسطوره بود. متاسفانه در باورم نیست که آقای والی‌زاده هم رفت؛ ولی خب باید پذیرفت. زمانی انسان‌ها می‌آیند و زمانی هم باید بروند.
این دوبلور و گوینده پیشکسوت ضمن افسوس از فراق منوچهر والی‌زاده، گفت: او مرد به تمام معنا برای خانواده، همکار و دوستانش بود. همیشه می‌خندید و دنیا را جدی نمی‌گرفت.ممدوح درباره همکاری‌اش با منوچهر والی‌زاده نیز یادآور شد: من ۶۳ سال است کار دوبله می‌کنم و سالها با والی‌زاده همکار بودم. صدای او فوق‌العاده بود و تکرارنشدنی. ما دیگر او را نخواهیم داشت. البته باید بگویم دوبله دیگر تمام شده؛ خیلی وقت است. آن ۱۰ ـ ۱۵ نفری که از دهه ۴۰ بودند الان شاید تعدادشان به ۱۰ الی ۱۴ نفر می‌رسد؛ مابقی یا جایی رفتند، یا دیگر کار دوبله نمی‌کنند و یا از دنیا رفتند.او درباره فعالیت منوچهر والی‌زاده نیز توضیح داد: آقای ولی‌زاده تا همین اواخر کار می‌کرد و حتی قرار بود برای استودیویی گویندگی کند اما نشد. اخیرا هم در رادیو، برنامه صبحگاهی داشت و به اجرا می‌پرداخت. نمایشنامه‌خوانی اتللو را هم در تئاتر شهر داشت. نمی‌توانم قبول کنم که دیگر نیست. وجودش برای ما نعمتی بود و حیف از رفتنش.مدوح درباره درگذشت منوچهر والی‌زاده یادآور شد که شب قبل از فوتش با خانواده‌ این هنرمند گفت‌وگو کرده و قرار بود از بیمارستان به دلیل بهبودی نسبی مرخص شود اما فردای آن روز خبردار شده که از دنیا رفته است، همین قدر ناگهانی.
ممدوح ضمن تسلیت به همکارانش در عرصه دوبله، گفت: از صمیم قلب به خانواده محترم منوچهر والی‌زاده، فرزندانش، همسرش و به دوست و همکاران خودم تسلیت می‌گویم که در این دو روز عزا گرفتند. همینطور برای درگذشت آقای ایرج رضایی که بیمار بودند و از دنیا رفتند.

هر سال با فرا رسیدن بهمن ماه، خبر دست اول، برگزاری نمایشگاهی به مناسبت ایام دهه فجر است و در بهمن ماه سال جاری نمایشگاهی در قالب فجرانه به نام «هفت هنر»در نمایشگاه دائمی قرچک برگزار شد و تنوع غرفه‌ها و استقبال بازدید کننده‌ها تبدیل به صدها خبر و عکس شد که تا چند روز نقل محافل بود. اما بنده نیز به عنوان خبرنگار فرصت را برای شکار لحظه‌ها مناسب دانسته و غرفه «مردم شناسی»دستمایه گزارش حاضر می باشدکه از نظرتان می‌گذرد.
یکی از غرفه‌های زیبا که دری به سوی شناخت فرهنگ و سبک زندگی مردم از یک دوره زمانی بود و می توانست اطلاعات خوبی از گذشته تا حال حاضر به نمایش بگذارد غرفه مردم شناسی بود که هر بازدید کننده را جذب می نمود. به نظرم حدود 30دقیقه زمان برای بازدید از این غرفه کافی است تا نگاهت با اشیاء گره بخورد و در تونل زمان به گذشته سفرکنید.اعتماد امیری، مجوز رسمی مجموعه داری و موزه‌داری وموزه مردم شناسی جنوب شرق را داراست. وی در نمایشگاه فجرانه«هفت هنر»دارای دو غرفه فعال بود و از اهدافش برای شرکت در این نمایشگاه گفت:تاکنون در شهرستان قرچک نمایشگاهی برای نمایش اشیاء موزه مردم شناسی نداشتم اما برگزاری این نمایشگاه فرصتی برایم فراهم آورد تا من نیز مثل هنرمندان سطح منطقه بتوانم به معرفی موزه مردم شناسی بپردازم .وی در توضیح اقلام موجود در موزه مردم شناسی گفت: بنده اقلامی همچون سماور،تنگ، سینی ،قوری، لیوان ،آفتابه و لگن، شیرینی خوری، میوه خوری،گلدان، چراغ های گردسوز و غیره از جنس مس و برنج و ورشو که در گذشته از کالاهای ضروری خانواده های ایرانی بوده است برای نمایش به نمایشگاه آوردم.اعتماد امیری در ادامه از واکنش مردم از دو غرفه مردم شناسی نمایشگاه هفت هنر گفت و افزود:غرفه مردم شناسی برای بازدیدکنندگان که به تاریخ گذشته علاقه فراوانی دارند بهترین مکان دیدنی محسوب
می شود تا عکس یادگاری بیندازند و در یک کلام به تونل زمان سفر کنند و خاطرات نه چندان دور و جوانی خود را زنده کنند و برای نوه و نتیجه از این اقلام که زمانی زندگی‌هایشان به آن گره خورده بود خاطراتی بازگو نمایند.
این موزه دار در ادامه صحبت‌هایش از کاهش قدرت خرید مردم از اقلام موجود در غرفه نمایشگاهی گفت و افزود: با این که همگی این اشیاء ارزش زیادی دارد اما قدرت خرید مردم کاهش یافته است چرا که در هفت روز نمایشگاه با وجود این که ازدحام جمعیت را می دیدم و تعداد قابل توجهی بازدید کننده داشتم اما قدرت خرید مردم قرچک را پایین ارزیابی می کنم و خرید اقلام این غرفه در سبد خانوارهای قرچکی نمی‌گنجد. وی در ادامه از کم و کاستی های موجود در نخستین نمایشگاه فجرانه هفت هنر گفت و افزود: ساعت کار نمایشگاه برای غرفه دار و بازدیدکننده مطلوب نبود. بهتر این بود که ساعت کار نمایشگاه تا ده شب می بود تا مراجعه کنندگان بیشتری در نمایشگاه حضور
می داشتند. وی در خاتمه از نبود غرفه‌ای جهت سرو نوشیدنی و غذا در داخل سالن نمایشگاه گلایه نمود و افزود: در یک روز شلوغ نمایشگاهی، ممکن بود صدها نفر برای بازدید بیایند و بروند و وسط این همه بازدید گرسنه یا تشنه شوند مخصوصا وقتی نمایشگاه در طول هفته باشد و ساعت بازدید از 11صبح تا هشت شب باشد نیاز است که یک فضایی داخل نمایشگاه باشد که بتوانی در نزدیکی غرفه ات با صرف کمترین زمان غذایی بخوری و مجبور به خروج از نمایشگاه نباشید و با افزایش مدت زمانی که در نمایشگاه هستی میزان تعامل با مردم افزایش می‌یابد و کار نیمه رها نشود.بنده امیدوار هستم برنامه‌ریزان در برگزاری نمایشگاه‌هایی این چنینی به این مهم توجه لازم را مبذول دارند.
 

یک‌شنبه روز بزرگی است برای همه کسانی که سید مقاومت را می شناختند، با او بزرگ شدند و با او جان گرفتند، سیدی که تمام عمرش را صرف مجاهدت در راه مبارزه با صهیونیسم سپری کرد، وجودش قوت قلبی بود برای تمامی کسانی که در راه مبارزه با دشمن جنایتکار، مجروح شدند، به شهادت رسیدند و در راه مقاومت استوار ایستادند.
دنیا روز یک شنبه خواهد فهمید که سیدشهید که بود و چه جایگاهی در دل نه تنها شیعیان، بلکه در دل تمام آزادی خواهان جهان داشت. روز یک‌شنبه روز حیرت همگان خواهد بود از حضور میلیونی سران و مسئولان کشورهای مختلف جهان گرفته تا مردم عادی که برای بدرقه سیدمقاومت به بیروت می‌آیند تا ایشان را راهی خانه ابدیت کنند.دنیا به نظاره خواهد نشست برای کسی که عمری در راه مجاهدت قدم برداشت.
یک‌شنبه روز بازنمایی و به رخ کشیدن سرمایه اجتماعی حزب‌اله است. روز ترجمه و تفسیر مقاومت، روزی که همگان به احترام سیدمظلومان به پا می خیزند و تمامی پرچم‌های کشورهای اسلامی به اهتزاز در می آیند و مقاومت معنا پیدا می‌کند. روز یکشنبه همه خواهند فهمید که حزب‌اله زنده است حتی پس از آسمانی شدن فرمانده شهیدشان.
یک‌شنبه روز تغییر محاسبات دشمنان داخلی و خارجی حزب‌اله است.با شهادت فرماندهان حزب اله دشمن صهیونی به خیال خود تصور می‌کرد که حزب اله از بین خواهد رفت. اما راه نصراله در حزب‌اله ادامه دارد. خون مقاومت در رگهای خانواده های شهدای حزب اله جریان دارد. خون شهدا هرگز خشک نمی‌شود و روح مقاومت در نسل‌های بعدی همچنان زنده و جاری است.مقاومت محدود به یک فرد نیست و این نه یک ملت، بلکه همه ملت‌های مسلمان هستند که مقابل اسرائیل ایستاده‌اند. نصرالله زنده است تا حزب‌الله زنده است.
- من امام موسی صدر «رئیس و بنیانگذارمجلس اعلای شیعیان لبنان» را ندیده ام ولی هنوز منتظرم بگویند زنده است و چنددقیقه‌ای آن مردالهی که یک قرن از روزگار خود جلوتر بود را ببینم، من خمینی کبیر را ندیدم، آن بزرگ مردی که می‌گفت راه قدس از کربلا می گذرد و به تعبیر من یعنی برا آزادی قدس چه خونها باید ریخته شود. من چمران را ندیدم چمرانی که به همه لذت های دنیایی پشت کرد و از هیچ، چریک می ساخت، چمرانی که زندگی در آمریکا را رها کرد و به جبهه های حق علیه باطل برگشت تا به کشورش خدمت کند و در مورد آزادی قدس می گفت:«ما می‌خواهیم قدس به پرستش گاه مومنین عالم بدل شود ما می‌خواهیم قدس و فلسطین را از زیر سیطره صهیونیسم و برتری نژادی، تعصب و خرافات بیرون آوریم ما می‌خواهیم معیارهای انسانی را زنده کنیم.»
من شهید مطهری را ندیده ام اما کتاب حماسه حسینی اش را خوانده ام آنجا  که در اوج علم، فصاحت و بلاغت می گوید:« شمر امروز را بشناس!
شمر امروز ما اسرائیل است ما باید به داد مردم فلسطین برسیم نه این که بیاییم در محرّم به سر و سینه بزنیم و بگوییم «زینبم الوداع الوداع» اصلاً این حرفها در شأن امام نیست.»
من شهید آوینی را ندیده ام، شهیدی که با مکتب خمینی از کامران به آقامرتضی تبدیل شد و با هیچ، روایت فتح ساخت. آقا مرتضای جبهه‌ها با آن صدای ملکوتیش می گفت: قدس مظهر جراحتی است که بر قلب امت اسلام وارد شده است.دلم حسین خرازی را می خواهد که می‌گفت هر چه که می‌کشیم و هر چه که بر سرمان می‌آید از نافرمانی خداست و مگر نه  این است که قوم یهود از ابتدا سر نافرمانی با خدا برداشتند و دست به جنایات وحشتناکی زدند.
اما من سیدحسن نصراله  را دیده ام، فرمانده حزب اله لبنان، که به تمام آرمان های شهدا و امام راحل در برابر دفاع از مظلوم و کمک به فلسطین و آزادی قدس شریف جامه عمل پوشاند.
سی و اندی سال در راه مبارزه با رژیم صهیونیستی قدم برداشت و حتی زمانی که  پسر ۱۸ ساله اش، محمدهادی به شهادت رسید خم به ابرو نیاورد. وقتی در سخنرانی‌هایش رجز می خواند و لرزه به تن صهیونیست‌ها می انداخت، آنجا که با صدای رسا فریاد می زد« نحن شیعه علی بن ابی طالب»به خود می بالیدم که شیعه علی بن ابی طالب هستم. حزب الله با شجاعت و درایت سید حسن رشد کرد بزرگ شد و به چنان قدرتی در منطقه تبدیل شد که در برابر تمام مستکبران عالم بایستد، من مقاومت را در سید حسن دیدم، وقتی برای شهادتش دشمن زبون، خوار و ضعیف از بمب هشتاد تنی استفاده کرد، من پیروز جنگهای ۳۳ روزه و طوفان الاقصی را در سیدحسن دیدم.
و اما روز یک‌شنبه... همه می آییم نه با پای جان، بلکه با پای دل، تا به تمام عالم نشان دهیم هر چند سید حسن را از دست داده ایم اما امید به «نصرت‌الهی» بیش از پیش در دل مان زنده است.
چرا که خداوند در سوره بقره آیه ۲۱۴ می‌فرمایید: «اَلا اِنَّ نَصرَاللهِ قَریب» و اعتقاد داریم سید حسن زنده است تا حزب الله زنده است.