برنا: فیلم بعدی کوئنتین تارانتینو در پنجاهمین سال به قتل رسیدن شارون تیت، اکران می‌شود. شرکت سونی پیکچرز که به‌تازگی به‌عنوان تهیه‌کننده فیلم جدید و بی‌نام تارانتینو تعیین‌شده، اعلام کرد این فیلم را نهم آگوست ۲۰۱۹ که پنجاهمین سالروز کشته‌شدن شارون تیت، بازیگر و همسر رومن پولانسکی است، اکران می‌کند. شارون تیت و دوستانش به دست پیروان چارلز مانسن که هفدهم نوامبر در ۸۳ سالگی در زندان از دنیا رفت، کشته شدند. از برد پیت، جنیفر لارنس، ساموئل آل جکسون و دی کاپریو به‌عنوان چهره‌هایی که با آنان برای حضور در این فیلم صحبت شده، یادشده است.

موسیقی ما: گروه موسیقی سنتی «چهل دف» به سرپرستی «فرشید غریب‌نژاد» و خوانندگی «رسول نجفیان» و «صابر سنندجی»، در دو بخش کردی و فارسی در شهر تهران کنسرت برگزار می‌کند. در این کنسرت که به تهیه‌کنندگی مجید فلاح‌پور و مدیراجرایی آیدا امیری مقدم، شانزدهم آذرماه سال جاری در تالار اندیشه حوزه هنری شهر تهران روی صحنه می‌رود، رسول نجفیان و صابر سنندجی به‌عنوان خواننده حضور دارند و سودابه امانی، ناهید امیری، نفیسه سررشته‌داری، نگار مصطفوی و دیلمان قاسمی هم‌خوانان
 این کنسرت هستند.

تسنیم: مشاور معاونت فرهنگی وزارت ارشاد از تعیین رقم تسهیلات پرداختی به اهل‌قلم خبر داد و گفت:‌ برای شروع بیست میلیارد ریال در نظر گرفته‌شده است که از پنج تا پانزده میلیون تومان به متقاضیان پرداخت خواهد شد. همایون امیرزاده، مشاور معاونت فرهنگی وزارت ارشاد از تعیین تکلیف تسهیلات اهل‌قلم خبر داد و گفت: کارگروه تخصصی پرداخت تسهیلات به اهل‌قلم در معاونت فرهنگی وزارت ارشاد شکل‌گرفته است،‌ آیین‌نامه مربوطه نوشته‌شده و ویرایش اولیه روی آن صورت گرفته است.

او در آذرماه ۱۳۴۰ شمسی، در سن سی‌ودوسالگی شب‌هنگام درحالی‌که در کنار ریل قطار حرکت می‌کرد، متوجه مسدود شدن مسیر قطار به علت ریزش کوه شد. در آن هنگام برای نجات قطار و مسافران آن، کُت خود را آتش زد و به سمت قطار حرکت کرد. این کار نتوانست مسئولین قطار را آگاه سازد و درنهایت با شلیک چند گلوله از تفنگ شکاری خود، توانست باعث توقف قطار شود. به گفته او پس از توقف قطار، مردم ناراضی از قطار پیاده شدند و او را کتک زدند. تا اینکه او آنان را متوجه خطری که در انتظارشان بود، کرد. پس‌ازآنکه مسافرین با چشم خود ریزش کوه را دیدند به تشکر و عذرخواهی از او روی آوردند. در سال ۱۳۸۵ در سومین همایش اعطای تندیس ملی فداکاری از وی تجلیل و این تندیس به او اهدا شد. این مراسم در تالار علامه امینی دانشگاه تهران برگزار شد. دهقان فداکار ترک‌زبان بود و قادر به صحبت‌کردن به زبان فارسی نبود؛ به همین دلیل مترجمی سخنان وی را به فارسی ترجمه کرد. ماجرای دهقان فداکار یک‌بار در سال ۱۳۴۷ با روایتی مشابه دستمایه فیلم مستندی به نام «اون شب که بارون اومد (حماسه روستازاده گرگانی)» به کارگردانی کامران شیردل قرار گرفت.
شرح ماجرا
ریزعلی درباره شبی که مسافران را نجات ‌داد، می‌گفت: یادم می‌آید اواخر پاییز بود که یک شب باجناقم میهمان من شده بود. ساعت هشت شب یک‌باره از زیر کرسی بلند شد و گفت: «الان یادم افتاد که فردا دوستانم برای فروش گوسفندان خود به تهران می‌روند و من هم باید بروم» و از من خواست که او را به ایستگاه قطار در حدود هفت‌کیلومتری منزلمان برسانم. هرچه به او اصرار کردم که «هوا سرد و بارانی است، امشب را بمان»، نپذیرفت و سرانجام با یک فانوس و تفنگ شکاری به راه افتادیم و او را به ایستگاه رساندم. در راه برگشت به خانه دیدم که فاصله میان دو تونل بر روی خط آهن به خاطر ریزش کوه مسدود شده است و یادم آمد که قطار تا چند دقیقه دیگر از ایستگاه به سمت پایین راه می‌افتد، آن‌هم قطاری که پُر از مسافر است. وی ادامه می‌دهد: با خودم گفتم «هر چه بادا باد»؛ راه افتادم به سمت ایستگاه، ولی نزدیک به دو کیلومتر که مانده بود، متوجه شدم قطار از ایستگاه حرکت کرده و چون وزش باد  فانوسم را خاموش کرده بود، چاره‌ای ندیدم جز اینکه کُتم را درآوردم و بر سر چوب بستم و نفت فانوس را روی آن ریختم و با کبریتی که همراه داشتم، آن را آتش زدم و دوان‌دوان روی ریل قطار به راننده علامت دادم. وقتی دیدم راننده متوجه نمی‌شود، با تفنگ شکاری یکی دو گلوله شلیک کردم که راننده متوجه شد و وقتی قطار کم‌کم توقف کرد، همه مأموران و مسافران از آن بیرون ریختند. اول فکر می‌کردند که من قصد سوارشدن به‌قطار را داشته‌ام! به همین خاطر، آن‌قدر کتکم زدند که له‌ولورده شدم! ریزعلی حال و هوای مسافران را هم از یاد نمی‌برد و می‌گوید: وقتی به آنان گفتم که چه اتفاقی افتاده و صحنه را نشانشان دادم، آن‌وقت بود که متوجه شدند، جان حدود هزار نفر نجات پیدا کرده است. آن‌قدر شاد شده بودند که بازرس قطار همان شب، جیب‌هایش را گشت و 50 تومان به من انعام داد. ریزعلی خاطرنشان می‌کند: چون لباس‌هایم را درآورده و لُخت شده بودم و عرق‌ریزان روی ریل دویده بودم، آن شب سرما خوردم و همه بدنم عفونت کرد و پانزده روز در یکی از درمانگاه‌های میانه تحت درمان بودم و پس‌ازآن بود که برای ادامه درمان به تبریز رفتم؛ ولی هزینه درمانم آن‌قدر بالا بود که حتی گوسفندانم را فروختم و خلاصه در آن دو سه ماه درمان، همه دارایی‌ام را خرج کردم. یک سال پس‌ازآن رویداد، داستان آن شب وارد کتاب‌های درسی بچه‌ها شد؛ ولی تا سال 69 یا 70 هیچ‌کس جز اهالی روستایمان نمی‌دانست که دهقان فداکار منم؛ تا اینکه وقتی به خاطر بیماری در یکی از بیمارستان‌های تبریز بستری‌شده بودم، به‌طور اتفاقی و البته پس از بررسی، من را شناختند.
متن درسی دهقان فداکار
برای یادآوری خاطره مشترک کودکی، متن درس دهقان فداکار در ادامه می‌آید: غروب یکی از روزهای سرد پاییز بود. خورشید در پشت کوه‌های پربرف یکی از روستاهای آذربایجان فرورفته بود. کار روزانه دهقانان پایان‌یافته بود. ریزعلی هم دست از کار کشیده بود و به ده خود بازمی‌گشت. در آن شب سرد و تاریک، نور لرزان فانوس کوچکی راه او را روشن می‌کرد. دهی که ریزعلی در آن زندگی می‌کرد نزدیک راه‌آهن بود. ریزعلی هر شب از کنار راه‌آهن می‌گذشت تا به خانه‌اش برسد. آن شب، ناگهان صدای غرش ترسناکی از کوه برخاست. سنگ‌های بسیاری از کوه فروریخت و راه‌آهن را مسدود کرد. ریزعلی می‌دانست که تا چند دقیقه دیگر، قطار مسافربری به آنجا خواهد رسید. با خود  اندیشید که اگر قطار با توده‌های سنگ برخورد کند واژگون خواهد شد. از این اندیشه سخت مضطرب شد. نمی‌دانست در آن بیابان دورافتاده چگونه راننده قطار را از خطر آگاه کند. در همین حال، صدای سوت قطار از پشت کوه شنیده شد که نزدیک شدن آن را خبر داد. ریزعلی روزهایی را که به تماشای قطار می‌رفت به یاد آورد. صورت خندان مسافران را به یاد آورد که از درون قطار برای او دست تکان می‌دادند. از اندیشه حادثه خطرناکی که در پیش بود، قلبش سخت به تپش افتاد. در جست‌وجوی چاره‌ای بود تا بتواند جان مسافران را نجات بدهد. ناگهان، چاره‌ای به خاطرش رسید. باوجود سوز و سرمای شدید، به‌سرعت لباس‌های خود را از تن درآورد و بر چوبدست خود بست. نفت فانوس را بر لباس‌ها ریخت و آن را آتش زد. ریز علی درحالی‌که مشعل را بالا نگاه داشته بود، به‌طرف قطار شروع به دویدن کرد. راننده قطار از دیدن آتش دانست که خطری در پیش است. ترمز را کشید. قطار پس از تکان‌های شدید، از حرکت بازایستاد. راننده و مسافران سراسیمه از قطار بیرون ریختند. از دیدن ریزش کوه و مشعل ریز علی که با بدن برهنه در آنجا ایستاده بود، دانستند که فداکاری این مرد آنان را از چه خطر بزرگی نجات داده است.

جزء از کل؛ خیلی وقت بود رمانی به طولانی جزء از کل نخوانده بودم و به‌صورت کلی روند رمان‌های جدید با توجه به مشغله خوانندگان به‌سمت کوتاه‌شدن می‌رود؛ ولی وسوسه خواندن یک رمان استرالیایی برای اولین بار به‌خصوص که سینمای استرالیا در سال‌های اخیر توجهم را جلب کرده باعث شد که این رمان را شروع کنم.
تجربه‌خوبی بود، ترجمه خوب و «مناسب» پیمان خاکسار، شخصیت‌پردازی جذاب با کاراکترهای خاصی که آدم را همراه می‌کنند توأم با سادگی روند روایی داستان باعث شد این رمان ۶۵۰ صفحه‌ای را به‌گونه‌ای بخوانم که جزئیاتش هم یادم بماند. آکسیون رمان خیلی پیچیده و پرماجرا نیست و شاید اگر تنها به آکسیون توجه کنیم بشود آن را به یک داستان کوتاه نسبتاً بلند یا یک رمان کوتاه تلخیص کرد.
چیزی که رمان را طولانی می‌کند روایت شخصیت‌های داستان و متااستوری‌های آن‌هاست که البته باوجوداینکه حجم زیادی از کتاب را می‌گیرد، ولی اذیت نمی‌کند و ضمن خواندنش واقعاً خوش می‌گذرد. جاهایی هست که مجبور می‌شوید چند لحظه کتاب را کنار بگذارید و از ته دل بخندید. بیشتر ماجرای رمان توسط جسپر دین ینی روایت می‌شود که البته بیشتر دارد داستان پدرش (مارتین دین) و در یک‌فصل عمویش (تری دین) را تعریف می‌کند. به‌صورت کلی بقیه کاراکترهای داستان نقش کمکی برای روایت ماجرای مارتین دین دارند؛ البته فرم کتاب منحصر به یک فرم روایی نیست؛ برای مثال، فصل اول ماجرای تری دین از زبان مارتین دین برای جسپر تعریف می‌شود که می‌توان گفت جذاب‌ترین فصل کتاب است و شما را متقاعد می‌کند تا آخر ششصدوپنجاه صفحه را بخوانید.
کاراکتر اصلی داستان به قول راوی «یه فیلسوفه که به گوشه‌ای رونده شده» (یه آدم اجتماع‌گریز) که هر وقت با اجتماع وارد تعامل می‌شود، جزئی می‌شود از کلیت یک فاجعه؛ البته این برداشت شخصی است. مسئله اصلی مارتین دین که ماجراهای بیشتر اتفاق‌های داستان را رقم می‌زند این است که همیشه زیر سایه برادرش قرار دارد، تری دین هم یک خلافکار شبه رابین‌هودی است که از یک جوان یاغی تبدیل می‌شود به محبوب مردم استرالیا. به کاراکترهای کمکی که بپردازیم مهم‌ترین‌شان «کارولین» است که یکی از جنبه‌های رقابت درونی مارتین با تری‌ است. تنها چیزی که در این رمان کمی تو ذوقم زد، فصل پایانی رمان بود که روند داستان به صورتی جمع شد که از چند فصل قبلش خدا خدا می‌کردم این‌گونه تمام نشود. به‌صورت کلی به نظرم وقتی نویسنده نتواند خواننده را غافلگیر کند کارش ناقص می‌ماند و متأسفانه تجربه خواندن جزء از کل برای من این‌طوری تمام شد که پایان داستان را بر اساس برخی از کلیشه‌ها توانستم حدس بزنم؛ ولی در کل می‌شود گفت که رمان جذابی است برای خواندن و حین خواندنش کلی به شما خوش خواهد گذشت.
ترجمه خوب این کتاب توسط پیمان خاکسار به شما کمک می‌کند از کتاب بیشتر لذت ببرید. خاکسار به‌خوبی توانسته با انتخاب کلمات کم کاربر و انتقال ضمنی مضامین به صورتی ترجمه کند که کتاب از خیلی ممیزی‌های معمول جان سالم به در ببرد. این کتاب توسط نشر چشمه به بازار عرضه شد و امیدوارم شما هم از خواندن این کتاب لذت ببرید.

هنرآنلاین: سال 2017 با افتتاح چندین موزه و مرکز فرهنگی پیشگام در جهان همراه بود، مراکزی که اغلب به دلیل ایده‌های جسورانه و بلندپروازانه در مدت‌زمانی کوتاه در میان پروژه‌های برتر معماری جهان در این سال شناخته می‌شوند. نشریه «دیزاین بوم» به‌رسم هرساله خود که در آخرین ماه سال میلادی به معرفی فهرست ده‌تایی برترین پروژه‌های معماری جهان می‌پردازد، امسال این فهرست را به موزه‌ها و مراکز فرهنگی برجسته که در دوازده ماه گذشته به بهره‌برداری رسیده‌اند اختصاص داده است.
   لوور ابوظبی اثر «ژان نوول»
در اواسط ماه نوامبر، لوور ابوظبی، طراحی‌شده توسط معمار فرانسوی ژان نوول، درهای خود را به روی عموم علاقه‌مندان گشود. این پروژه در جایگاه یک «شهر موزه» شامل 55 ساختمان و 23 گالری است. طرح اصلی این مرکز یک گنبد بزرگ است که 180 متر قطر دارد و به نظر می‌رسد در بالای ساختمان موزه شناور است. ساختار هندسی پیچیده این طرح شامل هفت هزار و هشتصدو پنجاه ستاره است که در ابعاد و زوایای مختلف در هشت لایه مختلف تکرار می‌شود. این سقف گنبدی از طریق حفره‌های هندسی که مابین این قطعات پدید آمده بازتاب‌های زیبا و چشم‌نوازی را شکل داده که توسط طراح این مجموعه «باران نور» نام گرفته است.
   «خانه لگو» با طراحی «بیارکه انگلس»
در ماه سپتامبر، خانه «LEGO» با طراحی «بیارکه انگلس» در «دانیش تاون» دانمارک که زادگاه لگو است به بهره‌برداری رسید. طراحی این مرکز که از قطعات لگوی معروف الهام گرفته 21 مکعب سفید را در یک بلوک بزرگ شامل می‌شود. این مجتمع کارگاه‌های خلاق ساخت لگو را به‌صورت رایگان برای عموم مردم تدارک دیده است. انتظار می‌رود این مجموعه هرساله نزدیک به 250 هزار بازدیدکننده را به خود جلب کند. «کرک کریستین‌سن»، مالک این موزه معتقد است؛ خانه لگو رویای علاقه‌مندان به این محصول را در یک تجربه استثنایی به بار خواهد نشاند.
  موزه هنر معاصر آفریقا، اثر «توماس» هیثرویک
موزه هنرهای معاصر آفریقا با طراحی «توماس» هیثرویک هم در سپتامبر درهای خود را به روی علاقه‌مندان گشود. این موزه که عنوان بزرگ‌ترین موزه اختصاص‌یافته به هنر معاصر آفریقا در جهان را به خود اختصاص داده در آفریقای جنوبی واقع‌شده است. ساختمان موزه در نه طبقه و در مساحتی نزدیک به نه‌هزاروپانصد فوت مربع احداث‌شده است. این موزه درحقیقت از گسترش و نوسازی یک سیلوی قدیمی که در سال 1990 میلادی بلااستفاده مانده بود، پدید آمده است. همین بنای تاریخی این منطقه با تفسیر استودیوی هثرویک به نماد پیشرفت اقتصادی در این کشور تبدیل‌شده است.
  موزه مدرسه عالی ونیز
«Misericordia» در ونیز یک ساختمان تاریخی است که بخش مهمی از میراث فرهنگی و هنری شهر را تشکیل می‌دهد. این بنا امسال توسط «آلبرتو تورسلو» و «گروپو اومانا» تحت بازسازی عمده‌ای قرارگرفته که درنتیجه یک نمایشگاه بزرگ هنری را به این شهر افزوده است. این ساختمان که در سال 1583 میلادی ساخته‌شده، به‌عنوان یکی از هفت مدرسه عالی این شهر فعالیت می‌کرده که تا 200 سال پس‌ازآن هم مرتباً در حال گسترش بوده است. این مدرسه پس از سقوط جمهوری «ونیتین» بلااستفاده مانده بود و از اوایل 1800 میلادی به‌عنوان سربازخانه، سپس به‌عنوان یک انبار و درنهایت به‌عنوان محل آرشیوهای دولتی مورداستفاده قرار گرفت.
  گالری «مکعب سفید» در کنگو
گالری مکعب سفید که توسط استودیو OMA طراحی‌شده است، امسال در جمهوری دموکراتیک کنگو افتتاح شد. این موسسه در شهر لوزانا واقع در 650 کیلومتری جنوب شرقی پایتخت کشور قرار دارد و به دنبال جذب حمایت مالی و آگاهی لازم برای کارگران مزرعه و ایجاد یک مدل اقتصادی و اکولوژیکی جدید است. افتتاح این مرکز آغاز یک برنامه تحقیقاتی پنج‌ساله را در دستور کار گردانندگان آن قرار داده است.
   موزه هنر «بتین»،  اثر «رنزو پیانو»
در ماه ژوئن امسال، یک مرکز هنری با طراحی «رنزو پیانو» در سانتاندر اسپانیا به بهره‌برداری رسید. موزه بتین اولین ساختمان پیانو در اسپانیا است که در سه نمایشگاه اصلی فعالیت دارد. اولین نمایشگاه به اتومبیل «هولر» اختصاص داده‌شده، دومین بخش مجموعه‌ای از نقاشی‌های فرانسیسکو گویا را به نمایش می‌گذارد و در بخشی دیگر مجموعه دائمی هنر معاصر اسپانیا برای نمایش ارائه می‌شود. علاوه بر این، هنرمند اسپانیایی «کریستینا ایگلسیاس» یک اینستالیشن تعاملی را در این مرکز فرهنگی ارائه کرده است.
  موزه «کاساما» در توکیو
در ماه اکتبر، موزه «کاساما» در توکیو با نمایش بیش از 600 اثر از این هنرمند افتتاح شد. موزه کاساما اولین موسسه‌ای است که به‌طور کامل به کاساما اختصاص داده‌شده است. کاساما یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین هنرمندان معاصر جهان است و این موزه اختصاصی فرصتی برای شناخت مسیر هنری او برای تبدیل‌شدن به یکی از مشهورترین هنرمندان برجسته قرن بیستم را در اختیار بازدیدکنندگان می‌گذارد.

ایرنا :نمایش «آبجی» برداشتی آزاد از داستان «آبجی خانم» صادق هدایت است که فرهاد امینی آن را نوشته، مهدی شاه‌پیری کارگردانی کرده و مهران نائل تهیه‌کننده آن است. این اثر نمایشی که پیش‌ازاین در شانزدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر عروسکی تهران مبارک روی صحنه آمده است از دوم آذرماه ساعت بیست با مدت‌زمان یک ساعت در تالار سایه مجموعه تئاترشهر با بازی مینو ملکی، نسیم تاجی، مهرنوش بلمه، داریوش فائزی و عروسک‌گردانی کتایون رزم حسینی در حال اجراست.

مهر: نمایش «بیست‌وسه» نوشته احسان رحیمی تمبی با کارگردانی مسلم رضایی، آذر و دی‌ماه ۹۶ در تماشاخانه سرو روی صحنه می‌رود. «بیست‌وسه» داستان رزمنده‌ای را پس از جنگ روایت می‌کند که دچار مردن‌های پی‌درپی شده و هر بار همسرش اجازه دفن شوهرش را نمی‌دهد و او را بازمی‌گرداند و دراین‌بین مرد با سماجت سعی در روایت مردن‌هایش دارد تا شاید اولین مردنش را به یاد بیاورد.

ایسنا: نمایش «عروسی» نوشته نیکولای گوگول با ترجمه آبتین گلکار و کارگردانی وحید اخوان از روز یکشنبه (دوازدهم آذر) با حضور سیاوش طهمورث و جمعی از هنرمندان افتتاح و در تالار قشقایی روی صحنه رفت. «عروسی» که از کمدی‌های انتقادی گوگول است موقعیت ورود هم‌زمان چند خواستگار برای ازدواج با دختری متمول که آرزوی وصلت با اشراف‌زاده‌ای را دارد، روایت می‌کند که خواستگاران برای آنکه خود را در دل دختر دم بخت جا کنند ‌به انواع و اقسام حیله‌ها و ترفندها متوسل می‌شوند.