مصلحت فیلمی به کارگردانی حسین دارابی نمایشی است تاریخ گذشته از جهت‌گیری‌های انقلابی. ابتدا به این مهم بپردازیم که چرا سینمای ایران دائما به دنبال وسط کشاندن پای عدالت برای نقد اجتماع خود است. چنین شاخصه‌ای برای بیگانگان بسیار جذاب و مهم می‌شود حتی وقتی حرف مثبتی بزنیم. جشنواره‌ها از داخلی گرفته تا خارجی خوراک خبری خوبی با چنین فیلم‌هایی درست می‌کنند اما سوال اصلی این است که آیا این فیلم‌ها در زمان‌های مختلف‌ حرفی برای گفتن دارند و یا مثلا مولف می‌توانست پاراگرافی در یک رسانه بنویسد و نظر خود را بگوید. این که فیلمی ساخته شود، چه اهمیتی دارد؟ پاسخ به این سوال قطعا در یک روزنامه عمومی با محدودیت کلمه جایز نیست اما آن‌چه برای سازندگان باید دارای اهمیت شود بُعد تاریخی آن است که به نظر می‌رسد در تعریف تاریخی هم فیلم مانند «خائن کشی» کیمیایی حرفی برای گفتن ندارد. بارها به این‌ نکته اشاره کرده‌ام که سینمای ایران تالیف‌گر سینما نیست بلکه فیلم‌ساز تالیف‌گر تولید می‌کند و ریل گذاری‌ها و راهبرد‌ها نیز تا مادامی که سینما دغدغه تالیف و رسانه‌ای اجتماعی بودن برای ترویج فرهنگ انقلابی خود را نداشته باشد وضع از همین قرار است.
چرا
گویی ساختان سینمای تاریخی در ایران خیلی راحت است. زنان که عینک‌های بزرگ می‌زنند و ابروهای کلفتی خواهند داشت، مردان هم شکل و شمایلی نوستالژیک دارند که نمونه آن را در فیلم «نهنگ عنبر» مقدم هم می‌شود دید. تاریخ باید از دلِ دیالوگ‌ها و جراحت‌ها، منظور کشمکش‌های داستانی و اتفاقات، به وجود آید. «مصلحت» برای یک فیلم اولی قطعا نمره قابل قبولی دریافت خواهد کرد اما نمی‌توان پذیرفت که چرا یک فیلم اولی برای مطرح شدن و یا مطرح کردن باید به سراغ ساخت چنین فیلمی برود؟ بله این‌بار از چگونگی ساخت یک فیلم صحبت نمی‌کنیم. بحث بر سر چرایی ساخته شدن چنین فیلم‌هایی در سینمای ایران است. از طرفی حرف تاریخی زدن در یک درام تاریخی کاربلدی می‌خواهد. دارابی همچنان نشان می‌دهد یک امروزی پشت دوربین رفته ولی اصرار دارد بگوید که فیلم متعلق به تاریخ است. یعنی فیلم‌ساز با دید و تئوری امروزی داستانی از دل تاریخ را روایت می‌کند که امکان وقوع آن در زمان حاضر هم هست اما همچنان نشان نداده در آن زمان چرا چنین برخوردی شده. این که مثلا تیتر روزنامه‌ای این باشد که: عدالت خط قرمز ندارد، چیزی از چرایی را نمی‌گوید. همانطور که در پلان‌های ابتدایی می‌بینیم پدری فرزندش را در آغوش گرفته و اشک بر پلک‌هایش می‌نشیند. فیلم رابطه پدری و پسری خوبی دارد و در این رابطه ما پدری را می‌بینیم که شدیدا شباهت کاراکتری به حاج آقا شهیدی سریال «پرده نشین» ساخته شعیبی دارد. به طور کلی این رابطه برای ما البته که باید یک چرایی باشد و به عنوان سابجکتیو یک واقعه را، قتل، به اُبژه تبدیل کند؛ این مهم به چگونگیِ رسیدگی به پرونده منتهی نخواهد شد. فیلم همچنان چرایی ساختش برای حداقل منِ فیلم‌باز مشخص نشده است.
تاریخ
موضوعاتی مانند: تجاوز، قتل، پرونده‌های قضایی، ترور، انتخابات و در مجموع سینمای منتقد اجتماع نه تنها ژانر اجتماعی محسوب نمی‌شوند بلکه تیشه به ریشه‌ی فرهنگ اجتماعی می‌زنند که پُر از احساس است. باورکنید ما وقتی از سینما حرف می‌زنیم باید بیشتر از یک مکان، پلاتو، زمان: تاریخ و حتی یک داستان بخواهیم. بسیاری از فیلم‌های جهان چه کلاسیک و چه امروزی و مشخصا فیلم «مصلحت» داستانی دارند که می‌توانند در یک بلک باکس هم روایت شوند. پس این نکته فقط شامل حال فیلم مورد بحث نخواهد شد اما از یک مولف امروزی انتظار می‌رود که وقتی نگاهی به گذشته‌ی مشوش خود می‌اندازد، نگاهش مثلا با کیمیایی متفاوت باشد. اگر به نقش سینما در شکل‌گیری یک جریان اجتماعی نگاهی بیاندازیم به این نتیجه می‌رسیم که فردی که معترض بوده اکنون هم معترض است، پس این فرد یک فرد بهانه‌گیر محسوب خواهد شد. این فردیت در سینمای ایران از همان سینمای مولف‌ساز می‌آید سینمایی که مشخص نکرده مثلا در 20 سالِ دیگر می‌خواهم چه باشم یا چه بسازم. اکنون باید پرسید چرا فیلمِ مجیدی «محمد رسوال الله» 8 سال برای ساختش وقت صرف شد. البته که باعث افتخار عوامل چنین فیلمی است اما سینما نهایت برنامه‌ریزی را می‌طلبد. فیلم‌هایی مانند «برادران لیلا»، «جدایی نادر از سیمین»، «قصیده گاو سفید» و حتی «عنکبوت مقدس» که خیلی بچه‌گانه ساخته شده، چرا باید برای مخاطب امروزی سینما جذاب باشند؟ طرح چنین پرسش‌هایی صرفا نمی‌تواند پاسخ ایجاد کند اما باید در نظر داشت که طرح این پرسش‌ها حداقل می‌تواند سینمایی که دغدغه اجتماع دارد اما هنوز فیلمی در نقض فرهنگ آن می‌سازد را آشکار کند.
 

ایسنا: بهمن هاشمی از گویندگان و مجریان قدیمی صداوسیما که مدتی است با برنامه «میدون» به آنتن تلویزیون بازگشته است «میدون» را برنامه مفیدی می‌داند. این مجری و گوینده درباره ادامه حضورش در تلویزیون و دوبله هم تاکید می‌کند: تا زمانی که صدایم دربیاید و بتوانم اجرا کنم و مرا بخواهند، هستم.
هاشمی که پس از مدت‌ها دوری از قاب تصویر با برنامه «میدون» شبکه سه سیما به آنتن تلویزیون بازگشته است در گفت‌وگویی با ایسنا از تجربه همکاری‌اش با این برنامه تلویزیونی گفت. او با تاکید براینکه شغل اصلی اش گویندگی است درباره فعالیتش در حوزه دوبله هم عنوان کرد که همچنان سخت مشغول کار است.
بهمن هاشمی، مجری «میدون» ابتدا درباره رضایتش از این برنامه تلویزیونی که به معرفی کارآفرینان اختصاص دارد، چنین می گوید: مردم باید از ما و برنامه راضی باشند وگرنه من شغلم این است و هیچ وقت از اجرای برنامه‌ای ناراضی نبودم. اگر مردم ما را دوست دارند ما خدمتگزارشان هستیم. اینکه مدتی در تلویزیون نبودم قبلا هم اشاره کردم که تا ما را نخواهند که مقابل دوربین نمی‌آییم. اگر نبودم به این دلیل بوده که پیشنهادی نبوده و ما را نخواسته بودند.
تا وقتی صدایم دربیاید هستم
این گوینده و مجری باسابقه درباره اینکه خودش فکر می‌کند تا کی می‌خواهد فعالیت هنری داشته باشد و آیا بازنشستگی ای برای خودش متصور شده است؟ خاطرنشان می‌کند: کار هنر که بازنشستگی ندارد. در گویندگی تا زمانی که صدایت در بیاید باید حرف بزنی، در بازیگری و اجرا هم همینطور است؛ ضمن اینکه ماهم مطابق با سنمان پیش می‌رویم. ما مثل فوتبالیست‌ها هستیم که بعد از مدتی بازی، مربی می‌شویم و بعد از مربی‌گری مدیر باشگاه و سپس رئیس فدراسیون.هاشمی در واکنش به اینکه همچنان می‌توانید اکت و اکشن‌های خودتان را در اجرا داشته باشید؟ چنین اظهار می‌کند: خدا را شکر فعلاً اکت و اکشنم را دارم چون من مطابق سنم عمل می‌کنم. طبیعتاً هرچه سن بالاتر برود میزان اکت و اکشن‌ها هم تغییر می‌کند. فعلا خداراشکر راضی ام.
او در ادامه درباره ضرورت استفاده از هنرمندان قدیمی صداوسیما بیان می‌کند: الان که خدا را شکر سازمان صداوسیما از قدیمی‌ها به میل خودشان استفاده می‌کند، هر کسی هم که نیست طبیعتاً خودش نمی‌خواهد البته تغییر سلیقه‌ها هم مطرح است. به هر حال کار هنری سلیقه کارگردان، مدیر گروه و تهیه کننده است. الان هم سلیقه به این شکل است. به نظرم همه هنرمندان دوست دارند فعالیت داشته باشند ولی به هر حال سلیقه‌ها هم مطرح است.این مجری تلویزیون سپس درباره برنامه «میدون» توضیح می‌دهد:  همانطور که می‌دانید «میدون» برنامه‌ای برای معرفی کارآفرینان و کسب و کارهایی است که خرد و کوچک هستند و دیده نمی‌شوند. این برنامه تلویزیونی بسیار کار بزرگی کرده است و بدون اینکه هزینه‌ای از کسی دریافت کند کسب و کارها را معرفی می‌کند، به آنها امید می‌دهد، راهکارها را معرفی می کند و ضعف هایشان را گوشزد می‌کند. به نظرم «میدون» برنامه بسیار مفیدی است.هاشمی درباره دیگر فعالیت‌هایش در تلویزیون و کارش در دوبله هم عنوان می‌کند: فعلاً برنامه دیگری به غیر از «میدون» ندارم؛ البته پیشنهاد داشتم اما خودم فعلاً با «میدون» پیش می‌روم؛ ضمن اینکه کار اصلی‌ام دوبله است و همچنان مشغولم.این دوبلور در عین حال به ضعف‌های حوزه دوبله اشاره و تصریح می‌کند: دوست داریم به دوبله بیشتر نگاه عاقلانه‌تری داشته باشند چون واقعاً نگاه غیرمعقولی روی دوبله است. صداوسیما همان‌طور که از اسمش پیداست اول صداست و بعد سیما اما متاسفانه آنطور که باید به ‌دوستان رادیو و دوبله اهمیت داده نمی‌شود. یک گوینده اندازه رفت و آمد و خورد و خوراکش هم در نمی‌آورد اما کار بزرگی برای تلویزیون انجام می‌دهد. رادیو و دوبله واقعاً مظلوم واقع شده‌اند و این خیلی بد است در شرایطی که صدا نباشد، تصویر چه فایده‌ای دارد؟ باید صدایمان به گوش کسانی برسد که متاسفانه قدر صدا را نمی‌دانند در حالی که این صداست که می‌ماند.

بهزاد سیفی کارگردانی است که نشان داده در خَلق و پیراستن فضاهای کلاسیک، توانمند عمل می‌کند.این ویژگی در دو نمایش اخیر او، یعنی «جوخه‌ی حکم» که در زمستان 1400 به روی صحنه‌ی اجرا رفت و کاری اقتباسی از اثر کلاسیک سینمایی با عنوان 12 مرد خشمگین، متعلق به سال 1957 میلادی بود، همچنین نمایش «هرکول پوآرو: راز جنایت در تعطیلات آخر هفته» که هم‌اکنون به روی صحنه است، از نکات قابل توجه هر دوی این اجرا هاست. به نظر می‌رسد بهزاد سیفی به گونه‌ای عامدانه سعی در توصیف و چینش عناصر کلاسیک و انتقال آن‌ها بدون هیچ کم و کاستی، به عصر پسا مدرن امروز دارد.از این رو من نیز ترجیح می‌دهم نمایش هرکول پوآرو را در همان قالبی که طراح و کارگردان آن انتخاب نموده، بررسی کنم.ساختار کلاسیک، به دلیل استخوان‌بندی مشخص‌اش که بر سه اصل آغاز، میانه و پایان استوار است، مخاطب را به آسانی با خود همراه می‌کند. چرا که این ساختار مستحکم، الگویی از زیست بشر در این جهان را ارائه می‌دهد و از این روست که یک اثر با ویژگی‌های برجسته‌ی کلاسیک، همواره در ایجاد ارتباط با مخاطب‌اش، موفق عمل می‌کند.
اگرچه خانم آگاتا کریستی، نویسنده‌ای که رکورد بیشترین ترجمه‌ی کتاب‌هایش به زبان‌های مختلف در سراسر جهان را دارد، همچنین خالق شخصیت هرکول پوآرو، کاراگاه خصوصی بلژیکی که او نیز از شناخته شده‌ترین شخصیت‌های ادبیات داستانی جهان است، خود از حضور کاراکتر پوآرو در این  نمایشنامه‌ چندان راضی نبوده و در نسخه‌ی بازنویسی شده، یک بازرس پلیس را جایگزین پوآرو قرار داده است؛ اما در نسخه‌ای از این نمایشنامه که پاییز 1402 در اصفهان به روی صحنه‌ی اجرا می‌رود، هرکول پوآرو دوباره به این نقش بازگشته است. اینجا است که شخصیت‌های ساخته شده توسط ذهن نویسنده، از او جلوتر می‌روند و قدرت متن از قدرت نویسنده‌اش پیشی می‌گیرد.هرکول پوآرو با بازی خوش استایل و نوستالژیک شهاب غزالی، پرتره‌ای تمام قد از دیوید سوشِی، بازیگر بریتانیایی که نقش پوآرو را در سریال پربیننده‌ی آن از سال 1989 تا 2013 ایفا نمود، در ذهن مخاطب کلید می‌زند. او طبق معمول، به یک عمارت اربابی دعوت شده تا ضمن معاشرت با اعضای آن عمارت، تعطیلات آخر هفته را آن‌جا بگذراند.آغاز داستان با بیان پیچیدگی‌های روابط میان افراد یک خانواده‌ی اشرافی برای مخاطب طرح می‌شود و در میانه، پس از آن‌که قتل رخ داد، زمان نفس گیر حل معما و کشف قاتل تا پایان اجرا، فرا می‌رسد.
دیگر بازیگران نمایش نیز، در ایجاد فضای دلهره آور و معمایی داستان، به خوبی ظاهر می‌شوند به خصوص بازیگر نقش بانوی میزبان، طناز نیکبخت، که مسلط بر نقش و به یاد ماندنی بازی می‌کند.داستان تا انتهای نمایش، با ریتمی قابل قبول که در جهت ریتم داستان‌های جنایی است پیش می‌رود و صحنه‌ها در جای مناسب تغییر می‌کنند.طراحی لباس، رنگ صحنه و گریم کاراکترها با هم در ارتباطی متعادل قرار دارند و فضایی گرم و قصه گو را پیش روی مخاطب می‌سازند.انتخاب متن توسط کارگردان نیز، اگرچه از عنوان آن پیداست که قرار است کاراگاه پوآرو، به راز یک جنایت پی ببرد، اما نقش ویژه و به سزایی که کاراکترهای زن در پیشبرد ماجرای این نمایشنامه ایفا می‌کنند، می‌تواند حائز اهمیت باشد.در پایان، تماشاگر با دریافت حس کاتارسیس ارسطویی( پالایش عواطف) از این متن و اجرای تمیز آن، سالن را ترک می‌کند و به نظر می‌رسد از صرف هزینه و وقت خود برای تماشای این اجرا راضی باشد.درواقع نمایش توانسته آن رسالتی که دنبال می‌کرده، یعنی سرگرم کردن مخاطب و جدا کردن او برای یک ساعت و اندی از زندگی روزمره‌اش را، به درستی به انجام برساند.تنها نکته‌ای که باقی می‌ماند طرح این سوال است که : در اقتباس از یک متن کلاسیک، آیا باید تمامی وجوه دراماتیک  آن متن مشابه نسخه‌ی ‌اصلی اش که اتفاقا ردپایی نوستالژیک در ذهن مخاطب امروز دارد را، بازسازی کنیم تا از طریق یادآوری خاطره‌ای شیرین، لذت مخاطب را افزایش دهیم؟ یا اینکه با تغییر برخی عناصر دراماتیک نسبت به متن اصلی، نسخه‌ای به روز شده تر و در قالب اجرایی متفاوت با آن‌چه پیش‌تر دیده شده را، به عرصه‌ی اجرا بیاوریم؟ طبیعتا این دو رویکردی که مطرح شد، دو دیدگاه متفاوت است و هر کدام در حیطه‌ی سبکی از اجرا، جای می‌گیرند. واضح است که بهزاد سیفی، گزینه‌ی اول را انتخاب کرده و انصافا در پرداخت به آن و ایجاد تعلیق و دلهره‌ی متن آگاتا کریستی در کادر ثابت صحنه‌ی تئاتر، با امکانات محدودی که فضای موجود در اختیار او گذاشته است، موفق عمل کرده است.
نمایش « هرکول پوآرو: راز جنایت در تعطیلات آخر هفته »، به کارگردانی بهزاد سیفی، مترجم متن : ایمان مرادی منش، و بازی بازیگران : شهاب غزالی، مونا ابوشهاب، مهدی احمدی پرور، فاطمه نادری، طناز نیکبخت، سارا ابوطالبی، مسیح فقیهی نیا، لیلا مهرنیا، و بهزاد سیفی، تا تاریخ دوم آذرماه 1402 خورشیدی در مجموعه‌ی فرهنگی فرشچیان اصفهان، به روی صحنه‌ی اجرا خواهد بود.

معجونی از سلاطین روی صحنه ناظرزاده کرمانی

مهر: نمایش «معجون الاسلاطین» نوشته پیام ‌سعیدی و محمود خسروپرست این روزها به کارگردانی سعید زارعی در سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است. علاقه مندان به تئاتر نام پویا سعیدی را به عنوان یکی از نویسندگان و کارگردان های نمایش پرمخاطب «لانچر ۵» به یاد می آورند که البته نمایش «معجون السلاطین» فاصله زیادی با «لانچر ۵» دارد و فضاسازی فانتزی را در قالب یک اثر ایرانی به تصویر می‌کشد. سعید زارعی بازیگر و کارگردان تئاتر نیز همزمان با کارگردانی این اثر نمایشی در نمایش «سیزده به در» به کارگردانی حسین میرزامحمدی در مقام بازیگر روی صحنه می‌رود که این نمایش هم در سالن ناظرزاده کرمانی اجرا می شود. «معجون السلاطین» درباره یکی از شاهان قاجاری درحال احتضار است که در این میان بحث جانشینی او در میان درباریان بالا می‌گیرد. محمود خسروپرست گفت: با اشاره به این که نمی‌توان به سادگی این اثر را نمایشی ایرانی دانست، ادامه داد: این نمایش در حقیقت از یک سو ترکیبی از گونه‌های متفاوت نمایش‌های طنز تاریخ تئاتر از جمله فارس و نمایش ایرانی و از سوی دیگر وام‌دار ابزوردیسم است. در بخش‌های دیگر از تکنیک‌های سینمای طنز چون اسلپ استیک هم استفاده شده است. در حقیقت این گونه‌ها به قدری درهم تنیده شده‌اند که استخراج و ایجاد تمایز میان هر یک امری دشوار است. این نویسنده افزود: از آن روی که کلمه طنز در زبان عربی به معنی تیغ جراحی است و کارکردش ایجاد جرحی است در جهت بهبود، پس حتما اثری طنزآمیز چون «معجون السلاطین» دغدغه‌ای جز بیان مسایل اجتماعی این سرزمین عزیز و نگاهی نقادانه در قالب طنز ندارد. حال چه در قالب نمایش ایرانی باشد چه نباشد و اساسا هرگز یک اثر هنری فاخر نمی‌تواند نگاهی نقادانه و تند و تیز به مسائل و مصائب نداشته باشد. سعید زارعی نیز در رابطه با میزان انطباق اثرش با جامعه امروز ایران اظهار کرد: یکی از مشخصه‌های همیشگی کار کمدی این است که تا چه زمانی تاریخ مصرف دارد. من الزاما «معجون السلاطین» را کار کمدی نمی‌دانم بلکه آن را دارای رگه‌های کمدی می‌بینم. چیزی که همیشه آثاری را که رگه‌های کمدی دارند، سخت می‌کند این است که تاریخ انقضایشان چه زمانی است و تا چه زمانی می‌تواند تعمیم پیدا کند و تا چه زمانی می‌تواند خودش معنایش را بسازد. به نظرم این را گذر زمان و مخاطب مشخص می‌کند. گذر زمان شاهد خوبی برای ماندگاری یک محتوا است. وی در پایان افزود: یکی از نگرانی‌های ما زبان نمایش بود که از زبان رئالیستی دور است و یک زبان قاجاری است از این رو نگران بودیم که مخاطب با آن ارتباط برقرار نکند اما خوشبختانه این نگرانی با توجه به واکنش مخاطبان رفع شد. نمایش «معجون السلاطین» تا ۱۸ آذر ماه ساعت ۱۸:۳۰ با بازی صادق برقعی، علی محمودی، نیما سیاری، رشاد معینی، عرفان محمدی، میثم نوروزی، علیرضا حق پرست روی صحنه سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر است.

دومین نمایشگاه آثار هنرهای تجسمی و سنتی با ۱۱۰ هنرمند افتتاح شد

ایسنا: آیین گشایش دومین نمایشگاه آثار هنرهای تجسمی و سنتی هنرمندان پیشکسوت با حضور گسترده هنرمندان در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.
 این نمایشگاه تا شنبه، ۴ آذر در فرهنگسرای نیاوران دایر و بازدید از آن از ساعت ۱۰ صبح تا ۶ عصر برای عموم مردم آزاد است.
سید عباس‌ عظیمی، مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت و رئیس نمایشگاه در سخنانی گفت: خوشحالم که پس از دوران کرونایی موفق شدیم دومین نمایشگاه آثار هنرمندان پیشکسوت را برپا کنیم. اعتماد و حمایت جدی هنرمندان پیشکسوت از متولیان موسسه سبب شده که برای دومین مرتبه بتوانیم با این کمیت و کیفیت نمایشگاهی را شکل بدهیم که ۱۱۰ هنرمند با بیش از ۲۰۰ اثر در آن حضور داشته باشند.
رئیس نمایشگاه خاطرنشان کرد: بسیاری از شما به دلیل جایگاه خاص هنری کمتر تمایل به حضور در نمایشگاه گروهی دارید و می‌دانیم بعضا با چه وسواسی آثارتان را به گالری‌ها میسپارید ولی به یکباره و در فرصت بسیار کوتاه آمادگی خود را برای شرکت در این نمایشگاه اعلام می کنید و این نشان از اعتماد و محبت شما به موسسه هنرمندان پیشکسوت دارد و با هیچ زبانی قادر به تشکر نیستم.
او ادامه داد: همانطور که می‌دانید به تازگی و طی دو سه هفته گذشته فرهنگسرای نیاوران به صندوق اعتباری هنر واگذار شده و فکر می‌کنم این اتفاق بسیار خوبی است زیرا یکی از اهداف صندوق اعتباری هنر حمایت از هنرمندان است.
در ادامه این مراسم استاد اکبر ساعتچی که از چند سال قبل بر اثر سانحه رانندگی دچار مشکلات جسمی سنگین شده و طی این‌سال‌ها در منزل بستری بوده همراه با استاد محبوب(زینب‌السادات) عارفی که چند روز قبل فرزند دختر خود را از دست داده دومین نمایشگاه آثار هنرهای تجسمی و سنتی را همراه با سایر هنرمندان پیشکسوت افتتاح کردند.

شهرخبر: سامانه جستجوی تمام متن در اسناد آرشیوی، همراه با پیاده‌سازی استاندارد «ALTO» توسط اداره کل پردازش و منابع دیجیتالِ معاونت پژوهش و منابع دیجیتال سازمان در ۲ سال گذشته آماده شده و قرار است از نسخه آزمایشی این سامانه از ۲۷ آبان از ساعت ۹ در آرشیو ملّی ایران (ساختمان گنجینه) رونمایی شود. این سامانه به منظور توسعه و متناسب‌سازی فناوری «OCR» برای اسناد حروف‌چینی شده قدیمی و معاصر، از زمان دوره پهلوی اول تا به امروز، طراحی شده‌است. در سامانه جستجوی تمام متن در اسناد آرشیوی، علاوه بر استخراج متن از تصاویر اسکن شده، ساختار هر صفحه در قالب استاندارد «ALTO» که استانداری برای برچسب‌زنی ساختار عناصر و متون در هر صفحه است؛ تحلیل و استخراج می‌شود. به کمک این استاندارد هنگام جستجو، محل وقوع هر کلمه در متن، مشخص و نشانه‌گذاری شده و برای کاربر نمایش داده می‌شود. همچنین موتور جستجوی سامانه دیجیتال سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران برای بهبود دقت در جستجوی متنی، توسعه پیدا کرده است تا قابلیت جستجوی کلمات مجاور در متن (Proximity Search) را فراهم کند. این قابلیت از ابتدای آذر ۱۴۰۲ در سامانه دیجیتال سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران قابل استفاده است.

 

میزان: حمید خلیلی مدیر انتشارات شهید کاظمی درباره نیاز جامعه ناشر به کاغذ گفت: کاغذ یک کالای استراتژیک در حوزه نشر است و در چند سال اخیر همه توجهات به کاغذ جلب شد. این مهم به دلیل نوساناتی بوده که در قیمت این کالا رخ‌ داده است. اخیراً نیز پیرامون تولید ملی و کاغذ داخلی نکاتی بیان‌ شده که خبر از حمایت همه ناشران از تولید ملی دارد. کاغذ خارجی که با ارز دولتی وارد می‌شد، به دلیل حمایت ویژه دولت دچار مافیا شد، بنابراین دیده می‌شود که هر روز قیمت کاغذ با دلار بالا می‌رود و با کاهش قیمت دلار هرگز پایین نمی‌آید. بنابراین مدیران و مسئولان تصمیم گرفتند تا به حمایت از کاغذ تولید داخل بپردازند و آن را جایگزین کاغذ خارجی کنند. آنچه در این میان مهم است، جدای از کیفیت کاغذ داخلی بحث قیمت آن است که با اختلاف کمی نسبت به قیمت کاغذ خارجی به فروش می‌رسد. این نکته‌ای است که باید به آن توجه شود و قیمت کاغذ داخلی کمتر باشد تا ناشر صرفه اقتصادی را در استفاده از کاغذ داخلی بداند. وی عدالت در توزیع کاغذ را نکته ای مهم دانست و تاکید کرد: طی دو سال اخیر عملکرد خوبی از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد در توزیع عادلانه کاغذ دیده می‌شود. اگر کاغذ نبوده برای همه نبوده و اگر بوده، اگرچه کم اما به‌صورت عادلانه در بین ناشران توزیع‌ شده است.