نسل فردا: به دنبال انتشار مطالبی نادرست درخصوص سرقت اشیای باستانی از موزه آبادان در شبکه‌های مجازی، اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خوزستان اعلام کرد: با نظارت مستمر مجموعه میراث‌فرهنگی و یگان حفاظت این مجموعه و اداره امور موزه‌های استان خوزستان و براساس دستورالعمل نگهداری و ثبت آثار تاریخی موزه‌ها در سامانه ملی جام، هیچ‌گونه سرقتی از موزه باستانی آبادان صورت نگرفته است. و به‌منظور تنویر افکار عمومی تأکید می‌ کنیم  همه اشیای موزه باستان‌شناسی آبادان در حال حاضر براساس ضوابط در مخازن امن نگهداری و حفاظت می‌شوند.

نسل فردا: ابراهیم حاتمی‌کیا امسال با فیلم «موسی کلیم اله» قرار است بعد از پنج سال دوری به جشنواره فیلم فجر بیاید. این فیلم که نسخه‌ای از سریال تاریخی «حضرت موسی(ع)» است، قرار است بعد از تکمیل، از تلویزیون پخش شود.پروژه «موسی کلیم‌اله» ـ تولید سیمافیلم ـ از فیلم‌های راه‌یافته به بخش سودای سیمرغ است. مجموعه تلویزیونی که پس از حواشی بسیار و گذشت هفت سال، ساختش در نهایت به ابراهیم حاتمی‌کیا سپرده شد و سومین همکاری این کارگردان پس از «خاک سرخ» و «حلقه سبز» با سازمان صداوسیما شکل گرفت.

نسل فردا: در پی نمایش فیلم «رگ‌های آبی» ساخته جهانگیر کوثری در چهل‌وسومین دوره جشنواره فیلم فجر، سام فرخزاد، برادرزاده فروغ فرخزاد در یادداشتی نوشته است: «این فیلم نه‌تنها نتوانست زندگی «فروغ فرخزاد» را درست روایت کند، بلکه به‌نوعی خیانت به یاد و خاطره او بود.فروغ، شاعری که با جسارت و صداقت، دنیای شعر فارسی را تکان داد، در این فیلم به یک شخصیت فرعی در داستان عشقش تبدیل شد.جای خالی شعرها، فیلم‌سازی‌ها و دغدغه‌های اجتماعی‌اش در این فیلم به شدت احساس می‌شد.

تئاتر «سکوت وقت تماشای فلامینگوهای بهاری»، از همان ابتدای اجرا، بستری برای فکر کردن مخاطب و انتخاب راهی از میان چهار راه نمادین در صحنه، که البته جایی از نمایش توسط یکی از بازیگران اشاره می‌شود: «اینجا دو راه است نه چهار راه!»، ایجاد کرده است. این بستر به لحاظ روایی، از طریق گفتگوی رو در روی اشخاص نمایش با بعضی از تماشاگران در نقاط عطف داستان و به لحاظ عناصر تئاتری، از طریق هم سطح بودن سن نمایش با جایگاه تماشاگران، صورت پذیرفته است.
در واقع به دلیل فرم خاص صحنه اجرا که از تقاطع دو مسیر ایجاد شده، و صندلی‌های مخاطبان که در فضاهای خالی ما بین مسیرها چیده شده، حضور فیزیکی مخاطب در متن ماجرا ممکن شده است. تمامی این موارد تلاش‌های کارگردان، محمدرضا رهبری است که سعی در هر چه بیشتر مستند ساختن یک روایت تئاتری دارد و در چند پروژه اخیرش روی صحنه نشان داده که طرح سؤال و بیان مسائل و مشکلات شهر اصفهان دغدغه اصلی او و گروه همراهش است. در این اجرا، قصه، قصه انتخاب میان «ماندن و زیستن» در میان خاطراتی است که دیگر وجود خارجی ندارند، یا «رها کردن و رفتن» و زندگی کردن در واقعیتی است که هر چند تلخ و گزنده، اما وجود خارجی دارد. فلامینگوها، زمانی در فصل مهاجرتشان، به تالاب گاوخونی می‌آمدند. گاوخونی، یک تالاب بین‌المللی است. این به آن معناست که تالاب گاوخونی به عنوان یک میراث طبیعی بشری، تحت حمایت سازمان جهانی یونسکو قرار دارد. همه ما «یونسکو» را می‌شناسیم، اما چند نفرمان با کنوانسیون بین المللی «رامسر» آشنایی داریم؟ در سیزدهم بهمن ماه سال 1349 شمسی، یعنی دقیقاً در همین روزها با اختلاف پنجاه و چهار سال پیش، «کنوانسیون رامسر» در شهر رامسر استان مازندران، با حضور 18 نماینده از کشورهای عضو و با پیشنهاد و حمایت ویژه ایران، به تصویب رسید. این پیمان بین المللی برای حمایت از تالاب‌ها و حیوانات و گیاهان وابسته به آن‌ها به ویژه پرندگان آبزی، به تصویب رسیده است. به همین مناسبت، از همان تاریخ، 13 بهمن به نام روز جهانی تالاب‌ها، نامگذاری شده است. اما افسوس که اکنون، در سالگرد روز جهانی تالاب‌ها، باید با این واقعیت تلخ رو به رو شویم که گاوخونی با خشکی 99 درصدی مواجه شده است. جمله عجیب معاون اداره کل محیط زیست استان اصفهان در 13 بهمن ماه سال 1401، در این‌باره چنین است: «99 تا 100 درصد تالاب گاوخونی خشک شده است و تنها بخشی از نیمه شمالی آن، در لایه‌های زیرین خاک، مرطوب باقی مانده است.»! نمی‌دانم چگونه می‌توان به این یک درصد، دل بست؟ آن هم یک درصدی که تنها در لایه‌های زیرین خاک، مرطوب مانده است...چه تصویر عجیبی! شاید این تصویر، همان «روزنه امید» نام داشته باشد. روزنه کوچک امید، جایی در لایه‌های زیرین یک تالاب وسیع، که دیر زمانی زیستگاه پر رونق هزاران موجود زنده بوده، هنوز مرطوب مانده است...مثل همان قطره اشکی که در قصه‌های افسانه‌ای پریان، از چشم معشوق می‌چکد و به تن سرد و بی جان عاشق، روح زندگی می‌بخشد. تلاش برای حفظ روزنه امید، به نظر می‌رسد همان مفهومی باشد که تئاتر «سکوت وقت تماشای فلامینگوهای بهاری»، به دنبال تصویرسازی یا بیان توصیفی از آن باشد. آدم‌های داستان، خانواده‌ای سه نفره‌اند که مرد با خاطرات روزهای رونق تالاب گاوخونی، روز و شب می‌گذراند و زن، که خود نبض زندگی است، به واسطه مشکلاتی که تالاب خشک برای زیست خود و خانواده‌اش به بار آورده، به دنبال کوچیدن از ورزنه است. هر دو شخصیت در توجیه رفتارشان دلایل قابل قبولی ارائه می‌دهند هر چند که در پردازش شخصیت‌ها، شخصیت زن عملگرایی بیشتری دارد، درحالی که شخصیت مرد، به درستی معلوم نیست چه چیز را دنبال می‌کند؟ چرا که برای مخاطب واضح است که مرد به تنهایی نمی‌تواند شرایط تالاب را به رونق گذشته بازگرداند، پس چرا مرد فقط اصرار به ماندن دارد؟ اما نقطه عطف داستان جستجوگری فرزند خانواده، دختربچه‌ای خردسال است که به دور از دریافت‌ها و خواسته‌های پدر و مادرش، خود به تنهایی به دنبال کشف مسئله می‌رود. چرا که او متعلق به نسل تازه‌ای است، نسل امروز. او در مسیر کشف، با دختری جوان آشنا می‌شود که داوطلبانه از بخش‌های مرطوب تالاب محافظت می‌کند و این آشنایی، دید تازه‌ای درباره محیط زیست اطرافش، به او می‌دهد. دخترک به دنبال دیدار فلامینگوهاست اما جز چند ماهی تشنه که در چاله‌های کم عمق آب دست و پا می‌زنند چیزی نصیبش نمی‌شود. این که چه بر سر آن خانواده می‌آید البته مسئله نمایش نیست، بلکه طرح پرسش درباره وضعیت هولناکی که بر سر تالاب گاوخونی آمده و کم‌کم علاوه بر کوچاندن پرندگان مهاجر سبب کوچاندن انسان‌ها از زادبوم‌شان خواهد شد، مسئله این نمایش است.
فرم صحنه اجرا چنانچه پیش‌تر به آن اشاره شد، فرمی خلاقانه و بسیار مناسب برای هرچه بیشتر درگیر شدن مخاطب با ماجرای نمایش است، به خصوص در صحنه‌هایی که صدا بازیگر وارد نمایش شده و تصویر هولناکی از تنهایی بشر در شرایطی ویژه را برای مخاطب بازآفرینی می‌کند. همچنین انتخاب مکان اجرا، خانه هنرمندان، که در چشم‌انداز زاینده رود قرار دارد، از نکات قابل توجه این اجراست. اما درباره گریم و طراحی لباس، به خصوص در طراحی لباس شخصیت زن، به نظر می‌رسد که بهتر از این می‌توانست عمل شود. این که شخصیت زن، واقعیت‌ها را به عینه ببیند، درست مثل فلامینگوها، که وقتی آب در تالاب نیست دیگر به آن مهاجرت نمی‌کنند، بنابراین زن هم می‌خواهد از شهری که به دلیل وجود ریزگردهایی که از تالاب مرده برمی‌خیزند و باعث بیماری‌اش شده‌اند کوچ کند و به جای مناسب‌تری برای زندگی خود و خانواده‌اش پناه ببرد، آیا دلیل بر این است که او سراسر سیاه بپوشد و همواره شال و مانتو و شلوار مشکی بر تن داشته باشد؟ آن هم در شهری که پارچه‌های سفید پنبه‌ای نماد پوشش زنان اش است. همچنین در چهره پردازی زن از ته رنگ زرد استفاده شده تا او را همواره رنجور و بی‌حوصله نشان دهد در حالی‌که با وضعیتی که بر زاینده رود و تالاب گاوخونی حاکم است، پر واضح است که زن نمایش بیشتر از همه به واقعیت‌ها آگاه است اما به خصوص، دیالوگ‌های زن در مسیری نوشته شده، گویی که متن نمایش بیشتر درصدد نشان دادن زن به عنوان کاراکتری اصطلاحاً «غرغرو» بوده تا کسی که واقعیت‌ها را به کاراکتر مرد که اغلب در توهم زندگی گذشته‌اش است، گوشزد کند.در پایان باید به پوستر تأمل برانگیز نمایش اشاره کنم که طرح پرواز فلامینگویی را با بستر زاینده رود، از سرچشمه‌اش در کوهرنگ تا انتهایش در تالاب گاوخونی، به زیبایی تلفیق کرده است. تماشای این تئاتر، به خصوص برای ما اصفهانی‌ها که زاینده رود بخشی از زیست مشترکمان است، اگرچه تجربه‌ای تلخ است اما می‌تواند روح مطالبه گری برای خواستن یک زیست سالم در مجاورت با هوای پاک و آب سالم و البته زاینده رود زنده را، در ما به جنب و جوش درآورد.نمایش سکوت وقت تماشای فلامینگوهای بهاری به نویسندگی و کارگردانی محمدرضا رهبری و بازی بازیگران ناصر طالبی طادی، سوده امیرخانی، مهربانو رهبری و آوینا خدایی‌فر، و با صدا پیشگی خانم لیلا پرویزی، تا تاریخ سی‌ام بهمن ماه 1403، در عمارت خانه هنرمندان اصفهان به روی صحنه اجرا خواهد بود.

گلایه از هوش مصنوعی در جشنواره فجر
نسل فردا: از مدت‌ها قبل هوش مصنوعی در تقلید یا زنده سازی صدای زیادی از خوانندگان از دنیا رفته ایرانی هنرنمایی کرده بود اما در عرصه تصویر شاید آنقدر ماجرا جدی نبود که باعث گله‌مندی کسی شود. اما حالا افتتاحیه جشنواره فیلم فجر این بهانه را به وجود آورده و خانواده خسرو شکیبایی از نحوه شبیه‌سازی این هنرمند فقید انتقاد کردند.به تازگی پوریا شکیبایی پسر زنده یاد خسرو شکیبایی با انتشار ویدیویی در فضای مجازی بیان کرده که در روزهای گذشته ویدیویی برای او ارسال و نارضایتی‌هایی نسبت به آن مطرح شده است.این ویدیو به شب افتتاحیه جشنواره فیلم فجر در تالار وحدت اشاره دارد که در بخش یادبود هنرمندان درگذشته سینما تصویری به نمایش درآمد که در آن خسرو شکیبایی شبیه سازی شده با هوش مصنوعی با اشاره به اینکه پوستر خوبی برای جشنواره طراحی شده، همه را به مهربانی دعوت و تاکید می‌کند، آنجایی که او در آن هست به اندازه کافی برای دروغ و حسادت و کلک چوب دارند.حالا پوریا شکیبایی در ویدیویی کوتاه با بیان اینکه به خاطر ناراحتی زیاد مادرش این پیام را منتشر کرده، گفته است که بهتر بود در تولید چنین محتوایی صداقت در کلام و معرفت در امانتداری رعایت می‌شد.

اثری با پیچ‌وخم‌های یک دادگاه قتل
نسل فردا: نمایشنامه «شاهدی برای دادستان» اثر آگاتا کریستی صدمین سالگرد خود را جشن گرفت؛ اثری که همچنان با پیچ‌وخم‌های یک دادگاه قتل، مخاطبان را هیجان‌زده می‌کند.
این داستان کوتاه، که ابتدا با عنوان «دستان خائن» در ۳۱ ژانویه ۱۹۲۵ منتشر شد، روایتگر محاکمه‌ یک مرد جوان به اتهام قتل بیوه‌ای ثروتمند است. این اثر بعدها برای تئاتر، سینما و تلویزیون اقتباس شد.النور لوید، تهیه‌کننده‌ تئاتر «شاهدی برای دادستان»، درباره‌ این اثر می‌گوید: «این داستانی فوق‌العاده است. کریستی طرحی خلق کرده که در آن، همه را به یک مسیر مشخص هدایت می‌کند. از آنجایی که نویسنده آگاتا کریستی است، مخاطب انتظار پیچش‌های داستانی را دارد، اما در نهایت، او چرخشی ارائه می‌دهد که باورنکردنی است.»